Της Ζακλίν Γκόρου
Στην βορειοανατολική Αλβανία, στην πόλη Μπουλκίζ, σε μια από τις φτωχότερες περιοχές της χώρας, όπου η ανεργία και η ανέχεια καλύπτει το μεγαλύτερο μέρος του τοπικού πληθυσμού, μετά από 3 μήνες απεργία πείνας και άλλων κινητοποιήσεων, 700 ανθρακωρύχοι κατάφεραν να πετύχουν μια σημαντική νίκη.
Οι εργαζόμενοι ενωμένοι έδωσαν μια μάχη διαρκείας, κόντρα σε απειλές, εκφοβισμούς και τρομοκρατία, καταφέρνοντας στο τέλος να υποχρεώσουν τους εργοδότες να δεχτούν τα περισσότερα αιτήματα τους.
Η εργοδότρια εταιρεία, η αυστριακή ACR είχε αποκτήσει το ορυχείο της πόλης για εκμετάλλευση, πληρώνοντας τους εργάτες με μισθούς πείνας και μην τηρώντας ούτε τους βασικούς όρους στο θέμα της ασφάλειας τους. Λόγω των πολύ χαμηλών αμοιβών, πολλοί από τους εργάτες δεν μπορούσαν να καλύψουν ούτε τις βασικές ανάγκες διατροφής, οφείλοντας μεγάλα ποσά σε καταστήματα της περιοχής, όπου χρεωνόντουσαν για να κάνουν τις όποιες αγορές τους. Δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις, όπου τα παιδιά τους είχαν σταματήσει το σχολείο, ώστε να τους βοηθήσουν δουλεύοντας και αυτά.
Τα αιτήματα τους ήταν: αύξηση 20% του μισθού, βελτίωση των συνθηκών εργασίας, βελτίωση της ασφάλειας στην εργασία, καταβολή 13ου μισθού, πληρωμή των ημερών της απεργίας, πραγματοποίηση επενδύσεων με σκοπό την βελτίωση των συνθηκών στο ορυχείο, διαφάνεια στις επενδύσεις και η απομάκρυνση του διευθυντή του ορυχείου μαζί με άλλα ανώτερα στελέχη της διοίκησης.
Η πρώτη απεργία
Η πρώτη κινητοποίηση του Σωματείου, ξεκίνησε στις 24 Ιουλίου, με την πραγματοποίηση απεργίας πείνας δεκάδων ανθρακωρύχων κάτω από την γη, στις στοές όπου πριν εργάζονταν. Αυτό που πραγματικά βοήθησε ήταν το ότι στο πλευρό τους στάθηκε ολόκληρη η πόλη, οι εργαζόμενοι, οι αγρότες, οι φοιτητές και οι μαθητές της. Έγιναν πορείες συμπαράστασης στο κέντρο της, πολλές από τις οποίες κατέληγαν στο ορυχείο, όπου ήταν οι ανθρακωρύχοι. Παράλληλα έγιναν καταλήψεις δρόμων και δημοσίων κτιρίων από συμπαραστάτες και ανθρακωρύχους που δεν έκαναν απεργία πείνας.
Οι εργοδότες είχαν στο πλευρό τους τον κυβερνητικό μηχανισμό, την αστυνομία και την δικαιοσύνη. Μετά από εντολή του δικαστηρίου της περιοχής, για έξοδο των ανθρακωρύχων από τις στοές όπου έκαναν την απεργία πείνας, πολυάριθμες αστυνομικές δυνάμεις έκαναν την εμφάνιση τους και μετά από σποραδικές συγκρούσεις προκάλεσαν την προσωρινή αναστολή της απεργίας στις 20 Αυγούστου.
Λίγες μέρες πριν, πάνω από 30 ανθρακωρύχοι είχαν περάσει από ανάκριση στο αστυνομικό τμήμα με την κατηγορία του κλεισίματος της εθνικής οδού.
Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα τρομοκρατίας και φόβου, αλλά χωρίς άλλη επιλογή παρά μόνο αυτή του αγώνα οι εργαζόμενοι ξεκίνησαν ξανά την απεργία πείνας στις 19 Σεπτεμβρίου, αυτή τη φορά όχι στις στοές αλλά μπροστά στα γραφεία διοίκησης της εταιρείας. Για να κάμψει τους ανθρακωρύχους η εταιρεία φρόντισε να ξανασταλθούν αστυνομικές δυνάμεις, να δημιουργήσει κλίμα φόβου και παραίτησης, αλλά τελικά μετά από αρκετές μέρες της δεύτερης απεργίας αναγκάστηκε να καθίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.
Εκεί έκανε δεκτά τα περισσότερα αιτήματα, δηλαδή: 20% αύξηση του μισθού, πληρωμή 13ου μισθού, άμεση βελτίωση των συνθηκών εργασίας και ασφάλειας (στολές εργασίας, πόσιμο νερό στην διάρκειά της, ασφαλή εργαλεία, κλπ), ακόμα και πληρωμή των 20 ημερών από το σύνολο της απεργίας πείνας, νέες επενδύσεις με σκοπό την βελτίωση της κατάστασης στο ορυχείο και διαφάνεια στις επενδύσεις. Δεν έγινε δεκτό μόνο το αίτημα για απομάκρυνση του διευθυντή και της διοικητικής ομάδας.
Έτσι την Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου οι ανθρακωρύχοι σταμάτησαν την απεργία τους. Ακόμα και σε μια χώρα όπου ο άγριος καπιταλισμός εφαρμόζεται με τους χειρότερους όρους, όπου η λέξη δικαιώματα εργαζόμενων φαντάζει πολλές φορές αστεία, όπου οι διεφθαρμένες, γραφειοκρατικές ηγεσίες των συνδικάτων λειαίνουν το έδαφος για όλων των ειδών τις καταπατήσεις, ο ηρωικός αγώνας μιας χούφτας ανθρακωρύχων έδειξε ότι αυτός είναι ο μόνος δρόμος για την νίκη.
