Δημοσιεύουμε άρθρο του Σ. Σεφεριάδη* που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Πελοπόννησος» την Κυριακή 21 Απρίλη
Η ακροδεξιά τερατογένεση δεν προέκυψε ως κεραυνός εν αιθρία ‒ έχει πολύ συγκεκριμένες αιτίες και σε αυτές πρέπει να επικεντρωθεί η προσοχή (παρά στα συμπτώματα όπως κατά κόρον γίνεται). Παρά τις επιμέρους εθνικές ιδιομορφίες, παντού όπου εμφανίζεται αντανακλά το συστημικό αδιέξοδο: το γεγονός ότι ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός της καταστροφής που, ως σκεπτικό και πολιτική πρακτική, βρίσκεται στον πυρήνα της ΕΕ (τουλάχιστον από τη συνθήκη της Λισαβόνας και μετά), δημιουργεί σε ευρύτατα στρώματα της κοινωνίας απελπισία. Οι κοινωνίες δεν ρέπουν εγγενώς προς την αντίδραση και τον ρατσισμό, όπως περισπούδαστα υποστηρίζουν ή υπονοούν όσοι με τη στάση τους υλοποιούν τις πολιτικές της φτωχοποίησης και του κοινωνικού αποκλεισμού. Αναζητούν εναγώνια διέξοδο από το τέλμα στο οποίο έχουν οδηγηθεί και προσπαθούν να αντισταθούν. Όμως η κίνησή τους αυτή, ενάντια στη λογική της απορρυθμισμένης αγοράς και της ατομικής κερδοφορίας, δεν έχει εγγενές και νομοτελειακά προκαθορισμένο πολιτικό πρόσημο. Αν το πρόσημο αυτό δεν το δώσει η Αριστερά (και στις μέρες μας δεν το δίνει), τότε θα το καπηλευθεί και ψευδεπίγραφα θα το διεκδικήσει η ακροδεξιά. Ο τεράστιος αυτός κίνδυνος δεν είναι βέβαια δυνατόν να αντιμετωπιστεί με ψηφοθηρικές συμμαχίες που αθροίζουν το απόλυτο τίποτα: συμμαχίες με νεοφιλελεύθερους ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό και με τους ιθύνοντες νόες της Ευρώπης – φρούριο και κολαστήριο ενάντια στον ρατσισμό.
Απαιτείται η εκπόνηση μιας συνεκτικής εναλλακτικής πρότασης δημοκρατικής επέκτασης και εμβάθυνσης ‒με διεύρυνση της δημοκρατίας στη σφαίρα της παραγωγής, ώστε οι κοινωνίες να αποφασίζουν οι ίδιες και με βάση τις ανάγκες τους για το πώς θα αξιοποιηθούν οι καρποί του μόχθου τους, και ώστε τα επιτεύγματα της τεχνολογίας να μην οδηγούν στην ανεργία, την επισφάλεια και την καταστροφή του πλανήτη, αλλά σε μείωση της εργάσιμης μέρας, σε οικολογική διαχείριση των φυσικών πόρων, σε πολιτισμό.
Για να αντιμετωπιστεί η ακροδεξιά τερατογένεση, απαιτείται μια Αριστερά που θα αναδείξει ξανά το όραμα του σοσιαλισμού. Το εγχείρημα δεν είναι βέβαια εύκολο. Όμως είναι απόλυτα εφικτό και ‒επιπλέον‒ αποτελεί μονόδρομο. Πίσω από τις μεγαλόστομες διακηρύξεις όσων με την πολιτική τους γιγάντωσαν την ακροδεξιά, βρίσκεται πολιτική ανεπάρκεια και θεσμικός εκμαυλισμός. Ο βασιλιάς δεν είναι μόνο αντιδραστικός, είναι και γυμνός…
