Της Άννας Κλείτσα
Το Σάββατο 8/12, το βράδυ ο ισλαμιστής πρόεδρος Μόρσι ανακοίνωσε την ακύρωση του επίμαχου διατάγματος που προκάλεσε τεράστιες κινητοποιήσεις στην χώρα, καθώς παραχωρούσε στον εαυτό του τεράστιες υπερεξουσίες. (για περισσότερες πληροφορίες, βλ. εδώ: https://xekinima.org/arthra/view/article/aigyptos-oi-diadilotes-dioxnoyn-ton-morsi-apo-to-proe/).
Ο Αιγυπτιακός λαός έδωσε έναν μεγάλο αγώνα, με διάρκεια και αποφασιστικότητα ώστε να μην επιτρέψει μια απλή «επανάληψη της ιστορίας», με τον Μόρσι απλά να παίρνει την θέση του Μουμπάρακ και να συνεχίζει «επάξια» το έργο του. Και αυτός ο αγώνας δικαιώθηκε με μια πολύ σημαντική νίκη! Οι Αιγύπτιοι εργαζόμενοι απέδειξαν πως δεν έκαναν ολόκληρη επανάσταση για την αλλαγή των προσώπων χωρίς αλλαγή πολιτικών. Αυτό αποδείχτηκε περίτρανα όχι μόνο από την ακύρωση του διατάγματος Μόρσι αλλά και από το γεγονός ότι πριν λίγες μέρες (στις 4/12) η αποφασιστικότητα και ο δυναμισμός της κινητοποίησής τους έξω από το προεδρικό μέγαρο, τον ανάγκασαν να φύγει κυριολεκτικά από την πίσω πόρτα!
Όλα αυτά δεν ήταν εύκολα! Οι Αιγύπτιοι διαδηλωτές είχαν ν’ αντιμετωπίσουν την σκληρή καταστολή της αστυνομίας και τις μαζικές κινητοποιήσεις της «Μουσουλμανικής Αδελφότητας» προς υποστήριξη του Μόρσι.
Τα μέλη της «Μουσουλμανικής Αδελφότητας» δεν δίστασαν να απαγάγουν και να βασανίσουν αγωνιστές για τιμωρία και παραδειγματισμό των υπολοίπων.
Ελεύθεροι οι κρατούμενοι αγωνιστές!
Σε αλληλεγγύη των κρατουμένων, ξεκίνησε μια ολόκληρη διεθνής εκστρατεία. Η CWI κάλεσε όσο το δυνατό περισσότερους συναγωνιστές διεθνώς να στείλουν μηνύματα διαμαρτυρίας για την άμεση απελευθέρωση όλων των συλληφθέντων.
Τελικά, ο αγώνας δικαιώθηκε και οι κρατούμενοι απελευθερώθηκαν, ενώ για τον Ramy Sabry, αγωνιστή της Αριστεράς για τα εργατικά δικαιώματα, δεν αποδόθηκε καμία κατηγορία (όπως αρχικά σχεδιαζόταν, αφού συνελήφθη με την κατηγορία της οπλοκατοχής και για το ότι ήταν «απομεινάρι του προηγούμενου καθεστώτος»!)
Συγγενείς και φίλοι του Ramy Sabry, έστειλα ευχαριστήρια μηνύματα στην CWI για το διεθνή συντονισμό της διαμαρτυρίας και για τον ρόλο που έπαιξε στην άσκηση πίεσης ώστε τελικά να απελευθερωθούν οι αγωνιστές.
Το κίνημα επέμεινε και νίκησε και στο ζήτημα των κρατουμένων. Η Αίγυπτος δίνει «μαθήματα» αλληλεγγύης και αγώνα. Παράλληλα όμως, όλα τα γεγονότα των προηγούμενων εβδομάδων δείχνουν πόσο αδίστακτη είναι η ηγεσία της «Μουσουλμανικής Αδελφότητας» που χρησιμοποιεί όλες τις μεθόδους ενός δικτατορικού καθεστώτος.
Δείχνουν ακόμη, για άλλη μια φορά, την ανάγκη αυτό το μεγαλειώδες κίνημα των εργαζομένων της Αιγύπτου, να χτίσει τις δικές του, ανεξάρτητες συνδικαλιστικές δομές. Αυτή η προσπάθεια έχει ήδη ξεκινήσει αλλά χρειάζεται σημαντική επέκταση και τη δημιουργία όσο το δυνατόν περισσότερων ανεξάρτητων από το καθεστώς, συνδικαλιστικών οργανώσεων. Χρειάζεται όμως επιπλέον, έναν εργατικό πολιτικό φορέα, ένα κόμμα της εργατικής τάξης, ικανό να εμπνεύσει και να συσπειρώσει τις αγωνιζόμενες μάζες ώστε να ολοκληρώσουν την επανάσταση που ξεκίνησαν.
