Στο νοσοκομείο Παίδων Αγλαΐα Κυριακού πολλοί νοσηλευτές ζήτησαν την διαγραφή τους από το σωματείο των εργαζομένων γιατί όπως εξήγησαν δεν τους κάλυπτε.
Η κίνηση αυτή αντανακλούσε την αγανάκτηση των εργαζομένων για την αδράνεια του διοικητικού συμβουλίου (ΔΣ) του σωματείου, ήταν μια κίνηση διαμαρτυρίας.
Πράγματι το ΔΣ του σωματείου δεν παίρνει καμιά σημαντική πρωτοβουλία για την αντιμετώπιση των επιθέσεων τόσο της διοίκησης του νοσοκομείου όσο και της κυβέρνησης. Η ευθύνη ασφαλώς βαρύνει την κυβερνητική παράταξη, ΠΑΣΚΕ, που έχει και την πλειοψηφία, όμως και οι άλλες παρατάξεις έχουν ευθύνες.
Μόνο όποτε υπήρξε κίνηση από τη βάση του σωματείου, όταν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι πήραν πρωτοβουλίες από τα κάτω, τότε μπήκε μπροστά το Δ.Σ. για να πουν ότι κάτι έκαναν (όπως έδειξε πρόσφατα το παράδειγμα των κινητοποιήσεων των τεχνοόγων-παρασκευαστών στο νοσοκομείο).
Όσο κι αν οι διαθέσεις των εργαζομένων, είναι απόλυτα κατανοητές και δικαιολογημένες, πρέπει ωστόσο να τονίσουμε πως όλα δείχνουν πως οι μαζικές αυτές αποχωρήσεις, υποκινήθηκαν από νοσηλευτές που είναι σε ανώτερες θέσεις μέσα στο νοσοκομείο με στόχο την συμμετοχή σε κλαδικό (νοσηλευτικό) πρωτοβάθμιο σωματείο όπως έχει γίνει σε διάφορα ΠΕΣΥ και στο Α’ ΠΕΣΥ της Αθήνας. Μια κίνηση δηλαδή διασπαστική.
Οι στόχοι των «κλαδικών σωματείων» είναι η διάσπαση των ήδη υπαρχόντων πρωτοβάθμιων σωματείων, η διάσπαση της ΠΟΕΔΗΝ και γενικότερα του συνδικαλιστικού κινήματος στο χώρο της υγείας. Και ο τρόπος που προσπαθούν να το κάνουν δεν είναι ειλικρινής αλλά ύπουλος: εκμεταλλευόμενοι την απογοήτευση των νοσηλευτών που βλέπουν συνεχώς την δουλειά τους να εντατικοποιείται, τους μισθούς τους να είναι χαμηλά, αντιπροτείνουν την ξεχωριστή τους οργάνωση σε ξεχωριστά σωματεία.
Με ποια όμως πολιτική; Μήπως προτείνουν κάποιες αγωνιστικές κινητοποιήσεις; Μήπως καταγγέλλουν την κυβέρνηση και την πολιτική που εφαρμόζει; Τίποτα απ’ όλα αυτά.
Σε προηγούμενη αρθρογραφία μας στο Ξ, είχαμε γράψει πως πίσω από τη διασπαστική αυτή προσπάθεια βρίσκονται οι εκσυγχρονιστές του ΠΑΣΟΚ. Δεν πρόκειται δηλαδή για τη δημιουργία μιας κίνησης που θα παλέψει ενάντια στην κυβερνητική πολιτική, αλλά για το αντίθετο.
Σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς όπου οι επιθέσεις της κυβέρνησης στον δημόσιο χαρακτήρα της Υγείας εντείνονται πρέπει όλοι οι Υγειονομικοί να είμαστε ενωμένοι.
Την κυβέρνηση την συμφέρει η πολυδιάσπαση των εργαζομένων στο χώρο της Υγείας, γιατί έτσι θα περνάει ανενόχλητη τις αντιδραστικές πολιτικές της.
Η λύση βρίσκεται στην ενίσχυση των σωματείων μας, μέσα από την ενεργή συμμετοχή των εργαζομένων σε αυτά. Ο έλεγχος και η λειτουργία των σωματείων από τους ίδιους τους εργαζόμενους, η δημοκρατία και η διαφάνεια, είναι απαραίτητοι όροι. Και ο συντονισμός της δράσης των πρωτοβάθμιων σωματείων, είναι ο μόνος δρόμος για να ανατραπεί η παθητικότητα (της πλειοψηφίας) της ηγεσίας της ΠΟΕΔΗΝ.
Μόνο που τέτοιες αλλαγές δεν πρόκειται ποτέ να τις προωθήσουν οι σημερινοί εργατοπατέρες που είναι υποταγμένοι στον κυβερνητικό συνδικαλισμό. Μόνο εμείς μπορούμε, οι εργαζόμενοι από τα κάτω, προωθώντας σιγά-σιγά «νέο αίμα», φρέσκους κι ανιδιοτελείς αγωνιστές, που θα κοιτάνε τα συμφέροντα των εργαζομένων και δεν θα κυνηγάνε την καρέκλα.
