Η εμπειρία μιας πρωτοδιοριζόμενης
‘Ολοι ξέρουν ότι από τα δημόσια νοσοκομεία περνά καθημερινά ένας τεράστιος αριθμός ασθενών.
Είναι επίσης γνωστό πως υπάρχει τρομερή έλλειψη προσωπικού.
Αποτέλεσμα των παραπάνω είναι οι σκληρές εργασιακές συνθήκες για τους εργαζόμενους αλλά και η κακή εξυπηρέτηση των ασθενών.
Ίσως όμως να μην είναι απόλυτα κατανοητό από όλους πόσο πραγματικά μεγάλη είναι η εντατικοποίηση για την οποία μιλάμε.
Ενδεικτικό της κατάστασης αυτής είναι οι ότι οι νοσηλευτές έχουν τόση δουλειά ώστε να μη βρίσκουν τον ελάχιστο χρόνο που χρειάζεται ούτε για να επισκεφτούν τα αποχωρητήρια όταν τους καλεί η φύση!!
Θύματα της κατάστασης δεν είναι μόνο οι νοσηλευτές, είναι και οι προϊστάμενες καθώς και οι παλαιότερες εργαζόμενες οι οποίες κάτω από τον τεράστιο φόρτο δουλειάς, όταν ζητάς άδεια να λείψεις για λίγο – ακόμα και για το συγκεκριμένο λόγο – δυσανασχετούν και αναγκάζονται να σου αρνηθούν.
Κάθε τέτοια συμπεριφορά έχει φτάσει να θεωρείται απόλυτα φυσιολογική στα πλαίσια της καπιταλιστικής κοινωνίας που ζούμε, στην οποία η εκμετάλλευση και το ξεζούμισμά μας είναι νόμος.
Η κυβέρνηση φυσικά δεν έχει κανένα σκοπό να επανδρώσει τα νοσοκομεία με επαρκή αριθμό εργαζομένων. Αυτό που κύρια την ενδιαφέρει είναι η ενίσχυση των ιδιωτικών επιχειρήσεων της Υγείας – κι αυτό πάει χέρι-χέρι με την όλο και μεγαλύτερη εγκατάλειψη και υποβάθμιση της δημόσιας υγείας.
Κάθε είδους αλλαγή λοιπόν στο εργασιακό μας περιβάλλον επαφίεται μόνο σε εμάς τους ίδιους και στην αγωνιστική μας διάθεση.
