Επιμέλεια άρθρου από το
site της CWI, www.socialistworld.net, Θεόδωρος Ιερωνυμίδης
Έχοντας υποστεί μια σοβαρή ήττα στις γενικές εκλογές της 7ης Ιουνίου, στις οποίες το φιλοκουρδικό κόμμα HDP (Χα Ντε Πε – Κόμμα Δημοκρατίας των Λαών) αύξησε σε μεγάλο βαθμό την επιρροή του[1] ο Πρόεδρος Ερντογάν έχει κηρύξει έναν αμείλικτο πόλεμο εναντίον του κουρδικού λαού. Αυτό είναι το λεγόμενο «Σχέδιο Β» του Ερντογάν και του κυβερνώντος ΚΔΑ (Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης).
Στόχος του ΚΔΑ και του Ερντογάν είναι ο σχηματισμός αυτοδύναμης κυβέρνησης στις νέες βουλευτικές εκλογές που θα πραγματοποιηθούν στις αρχές Νοέμβρη.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, κάνει ό,τι περναέι από το χέρι του προκειμένου να συντρίψει την αντίσταση και το ηθικό του κουρδικού λαού, να διαλύσει το HDP και να ενισχύσει το αυταρχικό καθεστώς του σπέρνοντας τον τρόμο και το αίμα.
«Πόλεμος»
Οι συγκρούσεις ανάμεσα στον τουρκικό στρατό και μέλη ακροδεξιών οργανώσεων από τη μια και τους Κούρδους αντάρτες από την άλλη είναι πλέον καθημερινό φαινόμενο. Πολλές κουρδικές περιοχές έχουν κηρυχτεί «ιδιωτικοί χώροι ασφαλείας». Σε μια σειρά πόλεις έχουν ληφθεί μέτρα απαγόρευσης της κυκλοφορίας. Εκατοντάδες άμαχοι και ένοπλοι (αντάρτες, στρατιώτες και αστυνομικοί) έχουν ήδη χάσει τη ζωή τους. Χιλιάδες άνθρωποι έχουν συλληφθεί, εκατοντάδες απ’ αυτούς βρίσκονται ακόμη στη φυλακή, περιμένοντας να δικαστούν. Οι εκκενώσεις χωριών στις κουρδικές περιοχές συνεχίζονται, ενώ τα κέντρα των πόλεων έχουν μετατραπεί σε κέντρα οδομαχιών που σε μερικές περιπτώσεις θυμίζουν Συρία.
Την Τρίτη, 8 Σεπτεμβρίου περίπου 126 τοπικά γραφεία του HDP σε ολόκληρη τη χώρα, δέχτηκαν επιθέσεις, κάηκαν ή λεηλατήθηκαν από συμμορίες, που συνδέονται κυρίως με το ακροδεξιό εθνικιστικό MHP (Κόμμα Εθνικιστικού Κινήματος, τμήμα του οποίου αποτελούν και οι «Γκρίζοι Λύκοι») αλλά και το κυβερνών ΑΚΡ.
Πολλοί Κούρδοι πολίτες και ακτιβιστές έχουν δεχτεί επιθέσεις, σε μια πρωτοφανή όσο και βίαιη εκστρατεία τρομοκράτησης. Όσο για την τουρκική αστυνομία, η οποία όλες τις τελευταίες εβδομάδες έχει εντείνει την καταστολή απέναντι στην Αριστερά, μένει απαθής απέναντι στις επιθέσεις με στόχο τον κουρδικό πληθυσμό.
Ο Ερντογάν προσπαθεί να κερδίσει έδαφος ενισχύοντας τον εθνικισμό και το φόβο, υπονοώντας ότι μόνο το αυταρχικό καθεστώς του μπορεί να διασφαλίσει την ομαλότητα και τον τερματισμό των ταραχών, κάτι που φαίνεται ξεκάθαρα από τις πρόσφατες δηλώσεις του: «Τίποτα από αυτά δε θα είχε συμβεί αν είχαμε κερδίσει 400 έδρες στο κοινοβούλιο»[2]
Ο Ερντογάν σταματά τις συνομιλίες για την ειρήνη
Τον περασμένο Μάρτη, ο Ερντογάν τερμάτισε την εκκεχειρία και τις διαπραγματεύσεις με τους Κούρδους, μια διαδικασία που ήδη μετρούσε δυο χρόνια ζωής, ανακοινώνοντας τη συμφωνία ενός «οδικού χάρτη» από κοινού με την «επιτροπή συνομιλίας» με το φυλακισμένο ηγέτη του PKK (Εργατικό Κουρδικό Κόμμα) Αμπντουλάχ Οτσαλάν.
Ακολούθησαν οι δηλώσεις του Τούρκου προέδρου ότι πλέον στην Τουρκία «δεν υπάρχει κουρδικό ζήτημα».
Είναι σαφές ότι αυτή η στροφή οφείλεται στο γεγονός ότι οι Κούρδοι ψηφοφόροι έχουν γυρίσει την πλάτη τους στο ΚΔΑ και κινούνταν προς το φιλοκουρδικό HDP. Τα τελευταία 12 χρόνια κατά τα οποία βρίσκεται στην εξουσία, το ΚΔΑ, στα λόγια τουλάχιστον, επεδίωκε μια «ειρηνική λύση» στο κουρδικό ζήτημα, κάνοντας παράλληλα κάποιες μικρές παραχωρήσεις στον κουρδικό λαό, προκειμένου να κρατήσει κοντά του ένα τμήμα του.
Ο Ερντογάν εκδικείται τους Κούρδους για την απώλεια της «συνταγματικής» πλειοψηφίας
Οι βουλευτικές εκλογές της 7ης Ιούνη ήταν η τελευταία ευκαιρία για τον Ερντογάν προκειμένου να περάσει τις αναγκαίες συνταγματικές αλλαγές για τη μετάβαση σε ένα προεδρικό σύστημα που θα του έδινε υπερεξουσίες. Όμως η μαζική αντίσταση που αναπτύχθηκε τα τελευταία τρία χρόνια ενάντια στη διεφθαρμένη, καταπιεστική και αντιδημοκρατική κυβέρνηση του, όπως και η στροφή των Κούρδων ψηφοφόρων στο HDP, του στέρησε αυτή τη δυνατότητα.
Το ΚΔΑ όντας δεύτερο σε προτίμηση κόμμα αμέσως μετά το HDP στις κουρδικές πόλεις όλα τα τελευταία χρόνια, διατηρούσε με ευκολία υψηλά ποσοστά σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις.
Ωστόσο, η αντι-κουρδική πολιτική του το τελευταίο διάστημα και ιδιαίτερα η στάση του απέναντι στη Rojava (Ροτζάβα – κουρδική περιοχή στη βόρεια Συρία που δέχτηκε για μεγάλο διάστημα σκληρές επιθέσεις από το «Ισλαμικό Κράτος»)[3] διέλυσε τις αυταπάτες των Κούρδων που υποστήριζαν ΚΔΑ στις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις.
Οι επιθέσεις του PKK αποξενώνουν τους Κούρδους από τον τούρκικο πληθυσμό
Την ίδια ώρα, οι επιθέσεις που οργανώνει το PKK (Πε Κα Κα – το κόμμα του Οτσαλάν, που έχει ένοπλες δυνάμεις και συγκρούεται με τις τουρκικές δυνάμεις ασφαλείας) προσφέρουν κακές υπηρεσίες στον κουρδικό λαό.
Καθημερινά, τα μέσα ενημέρωσης προβάλουν την κατάσταση στις κουρδικές πόλεις με το γνωστό μονόπλευρο τρόπο, κάνοντας εκτενείς και γλαφυρές περιγραφές των κηδειών αμάχων, αστυνομικών και στρατιωτών, προσπαθώντας να χτίσουν αντι-κουρδικές διαθέσεις στην τουρκική κοινωνία.
Για παράδειγμα, όταν τα ΜΜΕ καλύπτουν τις ειδήσεις για τους θανάτους αμάχων, δε δίνουν πληροφορίες σχετικά με το ποιος έχει κάνει την επίθεση, κι έτσι δημιουργείται η εντύπωση ότι το PKK είναι υπεύθυνο για όλους τους θανάτους αμάχων.
Αυτή η κατάσταση προκαλεί αυξανόμενη οργή μέσα στην τουρκική κοινωνία κατά του ΡΚΚ, και ταυτόχρονα οδηγεί στη στοχοποίηση απλών Κούρδων πολιτών.
Η οργή εναντίον του ΚΔΑ επίσης αυξάνεται. Αλλά κι αυτή η οργή αξιοποιείται από ακροδεξιούς εθνικιστές που υποστηρίζουν τον πόλεμο εναντίον του κουρδικού λαού.
Οι εθνικιστές επικρίνουν το ΚΔΑ, όχι για τη διακοπή των ειρηνευτικών διαπραγματεύσεων, αλλά για τις παραχωρήσεις που έχουν γίνει στους Κούρδους τα τελευταία χρόνια.
«Οι πλούσιοι δεν θα πολεμήσουν ποτέ στο μέτωπο, ούτε και θα γίνουν μάρτυρες»
Ο καλύτερος τρόπος για να αποφευχθεί η συνεχιζόμενη σφαγή από τις τουρκικές δυνάμεις είναι μέσω της οικοδόμησης ενός μαζικού, ταξικού, ενωτικού κινήματος ανάμεσα στους εργαζόμενους και τη νεολαία από τις δύο πλευρές. Χωρίς ένα τέτοιο κίνημα και όσο συνεχίζονται οι επιθέσεις από το PKK, οι εκκλήσεις του προς την τουρκική εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, θα πέφτουν στο κενό.
Η «Σοσιαλιστική Εναλλακτική» (αδελφή οργάνωση του «Ξ» στην Τουρκία) υποστηρίζει ανεπιφύλακτα όλες τις δημοκρατικές διεκδικήσεις των Κούρδων, ανάμεσα στις οποίες και την απόσχιση από την Τουρκία και η δημιουργία του δικού τους ανεξάρτητου κράτους (το δικαίωμα της Αυτοδιάθεσης).
Είτε οι κουρδικοί πληθυσμοί προτιμούν την απόσχιση, είτε τη συμβίωση στα πλαίσια του ίδιου κράτους, μόνος σύμμαχος του κουρδικού απελευθερωτικού αγώνα είναι η τουρκική εργατική τάξη.
Τα δύο χρόνια που πέρασαν χωρίς συγκρούσεις, άνοιξαν το δρόμο για την προώθηση της εμπιστοσύνης ανάμεσα στους δύο λαούς.
Όπως είπε ένας Τούρκος φαντάρος στη μάνα ενός φαντάρου που σκοτώθηκε στις συγκρούσεις με τους Κούρδους, «οι πλούσιοι δεν θα πολεμήσουν ποτέ στο μέτωπο και δεν πρόκειται ποτέ να γίνουν μάρτυρες».
Αυτή η ταξική κατανόηση αρχίζει να αγκαλιάζει όλο και πλατύτερα στρώματα του πληθυσμού. Αυτό που απαιτείται σήμερα, είναι να χτίσουμε κοινούς ταξικούς αγώνες και οργανώσεις πάνω σε αυτή τη βάση.
Η Σοσιαλιστική Εναλλακτική παλεύει:
-
Να σταματήσουν όλες οι στρατιωτικές ενέργειες της τουρκικής κυβέρνησης ενάντια στους Κούρδους
-
Όχι στις ρατσιστικές επιθέσεις ενάντια στους Κούρδους. Οι πραγματικοί εχθροί είναι αυτοί που κυβερνούν
-
Το PKK να σταματήσει τις ένοπλες επιθέσεις
-
Να κτίσουμε ένα κίνημα βάσης ενάντια στον πόλεμο, στο οποίο τα δημοκρατικά αιτήματα θα συνυπάρχουν με τα ταξικά κοινωνικά αιτήματα των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων.
-
Όχι στη συνεργασία Τουρκίας – ΗΠΑ για τη δημιουργία νεκρής ζώνης
-
Να σταματήσει η παροχή υποστήριξης από την Τουρκία στις ομάδες των Τζιχαντιστών.
-
Κοινός αγώνας της τουρκικής και της κουρδικής εργατικής τάξης και λαϊκών στρωμάτων ενάντια στον τρόμο που προκαλούν οι Τζιχαντιστές και η κυβέρνηση Ερντογάν
-
Πάλη για μια δημοκρατική και σοσιαλιστική ομοσπονδία των χωρών της Μέσης Ανατολής, σε εθελοντική βάση, ενάντια στην καταπίεση τον ιμπεριαλισμό και τον καπιταλισμό
__________________
