Ανακοίνωση του «Ξ» για τις εκλογές της 20ης Σεπτέμβρη
Αυτές οι εκλογές πραγματοποιούνται σε ένα κλίμα γεμάτο αντιφάσεις και δυσκολίες. Σε πολύ μεγάλα τμήματα της κοινωνίας επικρατεί, δικαιολογημένα, τεράστια απογοήτευση: Όλοι όσοι πίστεψαν στο εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ και έλπισαν ότι η «κυβέρνηση της Αριστεράς» θα ανοίξει δρόμους και θα πάρει μέτρα που θα δίνουν ανάσες από τα απανωτά χτυπήματα των Mνημονίων· όλοι όσοι έδωσαν τη μάχη του δημοψηφίσματος και είδαν στο ΟΧΙ του ελληνικού λαού μια βροντερή απάντηση στους εκβιασμούς της Τρόικα, της ΕΕ και των ντόπιων εκφραστών τους· όλοι όσοι συμμετείχαν στα κινήματα της προηγούμενης περιόδου και που πίστεψαν ότι η αποκαθήλωση των παραδοσιακών εκφραστών των Mνημονίων, της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, θα άνοιγε καλύτερες προοπτικές για καλύτερες μέρες… όλοι αυτοί, σήμερα, προσπαθούν να κλείσουν τις πληγές που άνοιξε η υποταγή της κυβέρνησης Τσίπρα στις απαιτήσεις της Τρόικα, να ξεπεράσουν την απογοήτευση και τη σύγχυση και να κοιτάξουν μπροστά!
Ποια διέξοδος;
Σήμερα είμαστε ξανά αντιμέτωποι με τα ίδια ερωτήματα: πως θα μπορέσει να εκφραστεί όλος αυτός ο κόσμος που πάλεψε εδώ και χρόνια ενάντια στα Mνημόνια; Πως θα μπορέσει να εκφραστεί ο κόσμος του ΟΧΙ; Πως θα ξεπεραστεί η απογοήτευση και η έλλειψη εμπιστοσύνης; Και τελικά πως αυτές οι διαθέσεις, για συνέχιση της μάχης, για αναζήτηση ενός τρόπου διεξόδου από την κρίση μπορούν να εκφραστούν πολιτικά και εκλογικά;
Οι περισσότεροι καταλαβαίνουν -και το έχει δείξει και η ιστορία των τελευταίων εκλογικών αναμετρήσεων- ότι τα παραδοσιακά κόμματα των μνημονίων, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, δεν πρόκειται να εκφράσουν τίποτα καινούριο. Το ίδιο ισχύει και για κόμματα σαν το Ποτάμι που σε όλες τις κρίσιμες επιλογές (δημοψήφισμα, μνημόνια) έδειξαν ότι είναι ακριβώς το ίδιο. Μήπως όμως απέναντι σε αυτά τα κόμματα και κυρίως απέναντι στον κίνδυνο να ξαναβρεθεί η ΝΔ στην κυβέρνηση, πρέπει να δοθεί άλλη μια ευκαιρία στο ΣΥΡΙΖΑ;
Το τέλος του ΣΥΡΙΖΑ
Η πραγματικότητα είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως υπήρξε μέχρι και το δημοψήφισμα, δεν υπάρχει πια. Δεν είναι μόνο οι χιλιάδες παραιτήσεις και αποστρατεύσεις αριστερών αγωνιστών από τις γραμμές του. Δεν είναι μόνο ότι πλέον δεν εκπροσωπεί τίποτα το κινηματικό και διεκδικητικό από την πλευρά των εργαζομένων. Δεν είναι καν το γεγονός ότι στελέχη του αφήνουν ανοιχτό το ενδεχόμενο μετεκλογικής συνεργασίας με τα πιο αντιδραστικά κομμάτια του πολιτικού σκηνικού.
Ο πιο βασικός λόγος που συνιστά τη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ από ένα κόμμα της Αριστεράς σε ένα κόμμα του κατεστημένου είναι η δέσμευσή του να εφαρμόσει και να υλοποιήσει τα μέτρα των Μνημονίων με κάθε κόστος! Εξάλλου, ο λόγος που αυτές οι εκλογές γίνονται τόσο εσπευσμένα (σε συνεννόηση πάντα με τους άλλοτε «εχθρούς» Ευρωπαίους αξιωματούχους) είναι να μην προλάβει ο κόσμος να καταλάβει τι πραγματικά σημαίνουν τα νέα μέτρα. Ενδεικτικά και για να καταλάβουμε τι έρχεται μετά τις εκλογές, να αναφέρουμε ότι εδώ και ένα μήνα η ελάχιστη σύνταξη έχει μειωθεί από τα 490 στα 390 ευρώ!
Η ψήφος στη ΛΑΕ
Αυτή τη στιγμή ο κύριος τρόπος να εκφραστεί εκλογικά ο κόσμος της Αριστεράς είναι μέσα από τη στήριξη της Λαϊκής Ενότητας (ΛΑΕ).
Η ΛΑΕ αποτελεί αυτή τη στιγμή τη βασική έκφραση της αντίστασης στην ηγεσία Τσίπρα και στην υποταγή του ΣΥΡΙΖΑ. Δείχνει και αποδεικνύει ότι ο Τσίπρας δεν «έκανε περίπατο» όταν αποφάσιζε να ποδοπατήσει κάθε ιδρυτική διακήρυξη και προεκλογική υπόσχεση· ότι δεν είναι όλος ο ΣΥΡΙΖΑ «χωραφάκι» της ηγετικής ομάδας· ότι χιλιάδες ανιδιοτελείς αγωνιστές, απλά μέλη και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, γυρνάνε την πλάτη στην υποταγμένη ηγεσία και αναζητούν νέους δρόμους.
Οι βουλευτές της ΛΑΕ κράτησαν μια συνεπή στάση στη Βουλή, απέναντι στο ιστορικό ΟΧΙ του δημοψηφίσματος και ως προς τις αρχικές θέσεις και προεκλογικές υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ στην κοινωνία. Στη ΛΑΕ συγκεντρώνεται αυτή τη στιγμή η υποστήριξη μεγάλων τμημάτων της αριστερής βάσης του ΣΥΡΙΖΑ (από την Αριστερή Πλατφόρμα, τη Νεολαία, μέρος της τάσης των 53+, κοκ) ακόμα και αν δεν συμφωνούν πλήρως με τη ΛΑΕ – με στόχο να μπορέσει να βρει τρόπο έκφρασης η αντίδραση των υγιών τμημάτων του ΣΥΡΙΖΑ ενάντια στην ηγεσία Τσίπρα.
Πέρα από τις αριστερές τάσεις και ρεύματα στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, η ΛΑΕ συγκεντρώνει, την ίδια ώρα, την υποστήριξη ενός σημαντικού αριθμού οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς.
Από την άλλη είναι αλήθεια ότι η ΛΑΕ δεν έχει προκαλέσει ενθουσιασμό στον κόσμο της Αριστεράς και γενικότερα στην κοινωνία. Υπάρχουν μια σειρά λόγοι γι’ αυτό. Ο πρώτος είναι αντικειμενικός: η γενική απογοήτευση και η έλλειψη εμπιστοσύνης που δημιούργησε η υποταγή του ΣΥΡΙΖΑ. Υπάρχουν όμως και υποκειμενικοί λόγοι. Η ίδια η φυσιογνωμία της ΛΑΕ, προβληματίζει: το γεγονός δηλαδή ότι βασικά στελέχη της αποτελούσαν οργανικό κομμάτι της ηγεσίας του κόμματος για πάρα πολύ καιρό· το γεγονός ότι λείπουν νέα πρόσωπα από τη δημόσια εικόνα· η εσωτερική λειτουργία και το θέμα της εσωκομματικής δημοκρατίας εμφανίζουν ελλείμματα· η ασάφεια στο λόγο πολλών στελεχών της ΛΑΕ φανερώνουν έλλειψη καθαρότητας σε ότι αφορά τις προτάσεις, κοκ. Ακόμα, η συνολική εικόνα και τα ψηφοδέλτια της ΛΑΕ δεν δίνουν μια εικόνα πλατύτητας ή έστω εκλογικού μετώπου στο οποίο συμμετέχουν και άλλες οργανώσεις εκτός από το παλιό Αριστερό Ρεύμα του ΣΥΡΙΖΑ. Όλα αυτά προκαλούν δισταγμούς σε σημαντικά τμήματα της εκλογικής βάσης.
Ωστόσο, παρά τα όποια ελλείμματα, χρειάζεται να σταθούμε στο κεντρικό: αυτή τη στιγμή η ΛΑΕ αποτελεί το κύριο «όχημα» που εκλογικά μπορεί να εκφράσει την αντίσταση των εργαζομένων, της νεολαίας και των πλατιών λαϊκών στρωμάτων.
Αδυναμίες και ελλείμματα της υπόλοιπης Αριστεράς
Ασφαλώς, με δεδομένη τη συνολικότερη κατάσταση, αρκετοί αγωνιστές θα στραφούν στην ψήφο προς την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το ΚΚΕ σε αυτές τις εκλογές. Αυτή η ψήφος είναι κατανοητή. Παρόλα αυτά πρέπει να πούμε ότι και το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν έχουν μπορέσει να προσφέρουν απαντήσεις και να δώσουν διέξοδο στην αγωνία και την αναζήτηση της ελληνικής κοινωνίας στα χρόνια της πιο μεγάλης κρίσης που έχουμε περάσει στη σύγχρονη ιστορία.
Γι’ αυτό όμως δεν φταίει η κοινωνία αλλά τα λάθη των δύο αυτών σχηματισμών. Είναι ενδεικτικό ότι σήμερα η απήχηση του ΚΚΕ είναι μικρότερη απ’ ότι πριν τα Μνημόνια. Ενώ η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τη στιγμή που διαλύεται ο ΣΥΡΙΖΑ, αντί να δυναμώσει, περνά νέα κρίση και μαζική διάσπαση.
Το μεγαλύτερο λάθος στη στάση αυτών των δύο σχηματισμών της Αριστεράς αφορά στο ζήτημα της συνεργασίας της Αριστεράς – της άρνησής τους δηλαδή να δείξουν διάθεση συνεργασίας προς το σύνολο των δυνάμεων της Αριστεράς (εκεί που συμφωνούν και εκεί που το απαιτούν τα κοινά συμφέροντα του συνόλου του εργατικού και λαϊκού κινήματος, με τον καθένα, βέβαια να διατηρεί την ανεξαρτησία του ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά).
Σήμερα πληρώνουν, δυστυχώς, το κόστος γι’ αυτό το λάθος, που ελπίζουμε κάποια στιγμή να μπορέσουν να διορθώσουν, έτσι ώστε να μην αποκοπούν ολοκληρωτικά την επόμενη περίοδο από τις διεργασίες που συντελούνται στην Αριστερά και στη βάση της κοινωνίας.
Τι Αριστερά χρειαζόμαστε
Πέρα από τα πιο πάνω, το κεντρικό καθήκον, κατά τη γνώμη του «Ξ», είναι η δημιουργία μιας μαζικής Αριστεράς η οποία θα είναι έτοιμη να συγκρουστεί αποφασιστικά με τους δανειστές και με την ΕΕ, θα αρνηθεί να αποπληρώνει το χρέος, θα προχωρήσει στην εθνικοποίηση των τραπεζών, ξέροντας πως αυτά σημαίνουν σύγκρουση με την ΕΕ και έξοδο από την Ευρωζώνη. Η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα δεν αποτελεί «τραγωδία» παρά μόνο για την άρχουσα τάξη του τόπου! Αντίθετα μπορεί να αποτελέσει τη βάση για μια πολιτική ανάπτυξης της οικονομίας και της κοινωνίας, υπό την προϋπόθεση ότι θα στηρίζεται στην εθνικοποίηση των βασικών τομέων της οικονομίας και τον κοινωνικό και εργατικό έλεγχο και διαχείριση, έτσι ώστε να μπορεί να σχεδιαστεί η οικονομία για τις ανάγκες των εργαζομένων και του κοινωνικού συνόλου αντί για τα κέρδη μιας χούφτας εφοπλιστών, τραπεζιτών και εργολάβων.
Αυτή η Αριστερά θα πρέπει, πέρα από τις πιο πάνω προγραμματικές θέσεις, να χαρακτηρίζεται από διεθνισμό, δηλαδή την κατανόηση της αναγκαιότητας των κοινών αγώνων με το ευρωπαϊκό και διεθνές κίνημα και, επίσης, να είναι δημοκρατική στο εσωτερικό της. Χωρίς πλήρη δημοκρατία στο εσωτερικό της η Αριστερά είναι καταδικασμένη, κι αυτό ελπίζουμε σιγά σιγά να το κατανοήσουν όλα τα βασικά τμήματά της. Σε ότι αφορά αυτό το θέμα, δυστυχώς, η Αριστερά, στην ιστορική της διαδρομή, έχει δείξει ολοκληρωτική ανεπάρκεια.
Όλα τα πιο πάνω συνιστούν τη συγκρότηση μιας μαζικής επαναστατικής Αριστεράς. Χωρίς μια τέτοια Αριστερά δεν θα μπορέσουμε ποτέ να βγούμε από το φαύλο κύκλο στον οποίο μας έχει ρίξει η κρίση του συστήματος.
Οι δυνατότητες για τη δημιουργία της είναι υπαρκτές. Η κρίσιμη μάζα υπάρχει. Βρίσκεται και μέσα στη ΛΑΕ αλλά και έξω απ’ αυτήν. Σε κινήσεις όπως η «Συνέλευση 17 Ιούλη», στις δικτυώσεις του ΣΥΡΙΖΑ που αποχώρησαν από το κόμμα (πχ των πρώην «53» ή της Νεολαίας του) καθώς και στις χιλιάδες των ανένταχτων αγωνιστών των κινημάτων ή των τοπικών συσπειρώσεων που δεν ελκύονται απαραίτητα από το εγχείρημα της ΛΑΕ. Το «στοίχημα» είναι όλες αυτές οι δυνάμεις να συναντηθούν μετεκλογικά σε μια πραγματικά ενωτική και δημοκρατική προσπάθεια, στη βάση ενός καθαρού, ταξικού, διεθνιστικού προγράμματος ρήξης και με την ΕΕ και με την εξουσία του κεφαλαίου, για να ανοίξει ο δρόμος για μια εναλλακτική σοσιαλιστική κοινωνία. Ας μην υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η ελληνική κοινωνία είναι έτοιμη για κάτι τέτοιο, παρότι αυτή τη στιγμή είναι σε φάση «υποχώρησης»: το απέδειξε με τους ιστορικούς αγώνες των προηγούμενων χρόνων, ενάντια στα Μνημόνια· το απέδειξε με το δημοψήφισμα της 5ης Ιούλη και το 61,3% του ΟΧΙ, που ταρακούνησε τον πλανήτη απ’ άκρη σ’ άκρη, στέλνοντας το μήνυμα στους κάθε είδους εκβιαστές «δεν σας φοβόμαστε»· θα το αποδείξει ξανά στην περίοδο που έρχεται με τους αγώνες της ενάντια στο 3ο Μνημόνιο με υπογραφή ΣΥΡΙΖΑ.
