Κυριάκος Χάλαρης
Στην περυσινή διαδήλωση της ΔΕΘ τα μπλοκ του ΣΥΡΙΖΑ συσπείρωναν χιλιάδες εργαζόμενους και νεολαίους που γεμάτοι αυτοπεποίθηση βάδιζαν και διαδήλωναν με τη σιγουριά ότι έρχεται η ώρα της Αριστεράς, έρχεται η ώρα να ανατραπούν τα μνημόνια και αυτοί που τα εκπροσωπούσαν. Μπροστά στη διαδήλωση, μέσα στα μπλοκ της πορείας, μεγάλο μέρος της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ έδιναν το μήνυμα ότι η Αριστερά δεν συμβιβάζεται, ότι μπορεί να εκπροσωπεί τα κινήματα και ότι θα το κάνει ακόμα και όταν γίνει κυβέρνηση.
Φέτος, 8 μήνες μετά την ανάληψη της κυβέρνησης από το ΣΥΡΙΖΑ, 30 άτομα όλα κι όλα πίσω από ένα πανό που έγραφε «Ο αγώνας συνεχίζεται», άκουγαν υπομονετικά συνθήματα από τα μπλοκ της Αριστεράς που περνούσαν δίπλα τους, χωρίς ούτε ένα κυβερνητικό ή έστω κομματικό στέλεχος να τολμά να κατέβει στο δρόμο, κάθισαν στο πίσω μέρος της πορείας σε διακριτή απόσταση από όλους τους άλλους και διαλύθηκαν πριν καν τερματιστεί η πορεία…
Αυτή η συγκέντρωση έκλεισε και τυπικά το κεφάλαιο που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ για τον κόσμο της Αριστεράς, των κινημάτων, των εργαζομένων και της νεολαίας. Και δεν είναι μόνο η δημιουργία της ΛΑΕ που εκφράζει το διαζύγιο του κόσμου του ΣΥΡΙΖΑ με το κόμμα και την κυβέρνηση πλέον. Είναι οι εκατοντάδες παραιτήσεις και αποχωρήσεις σε όλη την Ελλάδα. Είναι η άρνηση να συστρατευθούν με το ΣΥΡΙΖΑ στελέχη που αποτελούσαν οργανικά στοιχεία του κόμματος την προηγούμενη περίοδο. Είναι κυρίως οι προσπάθειες που γίνονται από πολλές πλευρές για τη συγκρότηση κινήσεων, φορέων, ομαδοποιήσεων προκειμένου να αναζητήσουν απαντήσεις έξω από τις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ.
***
Αυτή τη στιγμή τα δεδομένα για το πάλαι ποτέ κόμμα της Αριστεράς είναι συγκεκριμένα:
Η Αριστερή πτέρυγα του κόμματος έχει αποχωρήσει δημιουργώντας τη ΛΑΕ και προσπαθώντας να εκφράσει τον κόσμο της Αριστεράς μέσα από ένα πλατύ μέτωπο που περιλαμβάνει ανένταχτους αγωνιστές αλλά και πολλές οργανώσεις της Αριστεράς.
Η νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ εγκατέλειψε το κόμμα και ψάχνει να βρει το δικό της προσανατολισμό, όχι με έναν ενιαίο τρόπο πλέον, αλλά με μια μεγαλύτερη σαφήνεια στο πολιτικό της πρόταγμα.
Ο χώρος της παλιάς μαζικής τάσης των 53+ που πάντα εσωκομματικά στήριζε τον Αλέξη Τσίπρα είναι πολυδιασπασμένος, παρόλα αυτά το μεγαλύτερο κομμάτι του έχει αποχωρήσει από το ΣΥΡΙΖΑ. Ένα σημαντικό δυναμικό αυτού του χώρου σχημάτισε την Αριστερή Ριζοσπαστική Κίνηση που ανακοίνωσε σχέση συνεργασίας με τη ΛΑΕ και φαίνεται να στοχεύει στη συγκρότηση ενός πόλου που θέλει να συμβάλει με ένα θετικό τρόπο στις εξελίξεις και στη συγκρότηση ενός νέου φορέα της Αριστεράς.
Ένα άλλο αρκετά σημαντικό κομμάτι του χώρου των 53+ διαχωρίζει τη θέση του από το ΣΥΡΙΖΑ αλλά αρνείται και να πάρει θέση στην εκλογική διαδικασία. Και ένα τρίτο κομμάτι, που βασικά του στελέχη είναι οι υπουργοί της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ (Τσακαλώτος, Δρίτσας, Φωτίου, Χριστοδουλοπούλου) παραμένει στο ΣΥΡΙΖΑ.
Άλλα σημαντικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ με επικεφαλής την Ελένη Πορτάλιου συγκρότησαν αυτό που ονόμασαν «Ανοιχτή Λίστα – το ΟΧΙ διαρκεί πολύ» που επίσης ανακοίνωσαν συμπόρευση με τη ΛΑΕ.
Η «Συνέλευση 17 Ιούλη» που δημιουργήθηκε αμέσως μετά τη στροφή της κυβέρνησης προς τα μνημόνια, συσπειρώνει εκτός από οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και σημαντικό μέρος αγωνιστών και νεολαίων του ΣΥΡΙΖΑ στην προσπάθεια να συντονιστεί όλος αυτός ο κόσμος σε κινηματικό αλλά και πολιτικό επίπεδο.
***
Όλες αυτές οι πρωτοβουλίες και οι κινήσεις, σε διάστημα μόλις ενός μήνα, εύλογα μπορούν να δημιουργήσουν το ερώτημα: τελικά τι έχει μείνει ή τι θα μείνει στο τέλος από το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ, εκτός από τη δεξιά του πτέρυγα και την ομάδα του Α. Τσίπρα;
Μήπως το εναπομείναν κομμάτι των 53+; Ακόμα και αυτό είναι αμφίβολο το κατά πόσο θα μπορέσει να παρακολουθήσει την πορεία αυτού του κόμματος. Σε πρόσφατο άρθρο του ο Πάνος Λάμπρου, ηγετικό στέλεχος αυτής της τάσης έβαλε ως προϋπόθεση παραμονής στο ΣΥΡΙΖΑ κόκκινες γραμμές που αφορούσαν τους υποψήφιους, το πρόγραμμα, τις μετεκλογικές συνεργασίες, την κομματική λειτουργία. Για όποιον θέλει να βλέπει την πραγματικότητα όπως είναι, αυτή η μάχη είναι ήδη χαμένη. Και όποιος ελπίζει, έστω εντελώς καλοπροαίρετα, ότι μπορεί να τη δώσει, πολύ γρήγορα θα αναγκαστεί είτε να αποχωρήσει, είτε να συρθεί γονατιστός μέχρι να τον πετάξουν αυτοί έξω.
Το τέλος του ΣΥΡΙΖΑ είναι αλήθεια ότι αφήνει ένα κενό που η ίδια η κοινωνία θα κληθεί να καλύψει – μέσα από την ανάγκη να εκφράσει πολιτικά τις διεκδικήσεις των κινημάτων, τη μάχη του δημοψηφίσματος, την αντίθεσή της στα μνημόνια και στις πολιτικές του κεφαλαίου και της ΕΕ. Και όπως είναι λογικό ο κόσμος που συσπειρώθηκε και στήριξε τον ΣΥΡΙΖΑ θα αποτελέσει σε μεγάλο βαθμό τη δεξαμενή αυτών των διεργασιών. Η ΛΑΕ, παρ’ όλους τους προβληματισμούς που δημιουργεί, μπορεί να παίξει ρόλο σε αυτή την κατεύθυνση. Το ίδιο και όλες αυτές οι συγκροτήσεις που δημιουργούνται. Το δυναμικό υπάρχει και η μάχη των εκλογών πρέπει να ιδωθεί σαν μόνο ένας σταθμός στην πορεία για τη δημιουργία μιας πραγματικά επαναστατικής Αριστεράς.
