Από τη στιγμή που ο Αλέξης Τσίπρας και το επιτελείο του αποφάσισαν να προδώσουν το συγκλονιστικό ΟΧΙ της 5ης Ιούλη, καθώς και όλες τις προεκλογικές υποσχέσεις και το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ και να υποταχτούν πλήρως στις μνημονιακές απαιτήσεις των δανειστών μπήκαν σε ένα δρόμο που δεν έχει γυρισμό.
Και αυτό τον δρόμο φαίνεται ότι θα τον πάνε μέχρι τέλους. Μαζί με αυτούς και όσοι ανέχτηκαν και ενθάρρυναν αυτή την πορεία όλα τα τελευταία χρόνια οι οποίοι τώρα βγαίνουν και δίνουν μαθήματα «κυβερνησιμότητας», «εσωκομματικής δημοκρατίας» και «ηθικού αναστήματος». Πρώτος από όλους βέβαια ο πρόεδρος του κόμματος ο οποίος, εκτός των άλλων, στο κλείσιμο της συζήτησης στην Ολομέλεια της Βουλής στις 11 Ιούλη είπε:
«Σε αυτές τις κρίσιμες στιγμές, η συνείδηση του καθενός, καθεμίας βαραίνει. Αναμετρόμαστε με το μπόι μας, και με το μπόι της Ιστορίας. Είναι ταυτόχρονα σαφές ότι η εξουσιοδότηση στον υπουργό Οικονομικών αποτελεί επιλογή υψηλής ευθύνης. Σε ό,τι αφορά τους βουλευτές της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας αποτελεί την ελάχιστη εμπιστοσύνη στον πρωθυπουργό, τον υπουργό Οικονομικών, το σύνολο της κυβέρνησης, αλλά και για τους βουλευτές της αντιπολίτευσης όλων των κομμάτων αποτελεί ψήφο συνείδησης και ψήφο υψηλής ευθύνης. Όλοι και όλες καλούμαστε να πάρουμε δύσκολες αποφάσεις και θα σταθμούσε στο ύψος της ευθύνης που μας αναλογεί».
Τι καταλαβαίνει κανείς από αυτή τη στάση και από αυτές τις δηλώσεις; Ότι ακόμα και τώρα, μετά την κατάθεση της πρότασης της ελληνικής κυβέρνησης για ένα 3ο Μνημόνιο, μετά την καταστρατήγηση της ετυμηγορίας του ελληνικού λαού και το ΟΧΙ της 5ης Ιούλη, μετά την ολοκληρωτική αποτυχία της στρατηγικής της ηγετικής πλειοψηφίας του κόμματος, μιας αποτυχίας που φτάνει στα όρια της αφέλειας και της γελοιότητας, ο Αλέξης Τσίπρας εξακολουθεί να ζητά «εμπιστοσύνη» και «εξουσιοδότηση»!
«Εμπιστοσύνη» και «εξουσιοδότηση» για ποιο πράγμα άραγε; Για την εφαρμογή του 3ου μνημονίου; Το σίγουρο είναι πάντως ότι όπως φαίνεται από τις δημόσιες δηλώσεις τους, η «εμπιστοσύνη» και η «εξουσιοδότηση» έχει εξασφαλιστεί από την πλευρά των αντιπάλων, των εκπροσώπων δηλαδή των μνημονιακών κομμάτων.
Τα συγχαρητήρια του Άδωνη…
Και με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τον Άδωνη Γεωργιάδη που μέσω Twitter έδωσε συγχαρητήρια στον πρωθυπουργό λέγοντας:
«Ο Αλέξης Τσίπρας παρά τα λάθη και τη ζημιά που προκάλεσε, στο τέλος μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και Ελλάδος επέλεξε Ελλάδα. Η ιστορία αυτό θα του το πιστώσει»
Ταυτόχρονα ο πρωθυπουργός με αυτές τις δηλώσεις ζητά και στήριξη στην απόφαση που ο ίδιος και το επιτελείο του έχουν πάρει ανοίγοντας ξανά το ζήτημα του «ποιος αποφασίζει» στο κόμμα και στην κυβέρνηση.
Ο Αλέξης Τσίπρας χρησιμοποίησε όλο το τελευταίο διάστημα τις υπερεξουσίες που δίνει το αστικό κοινοβουλευτικό σύστημα στον πρωθυπουργό για να επιβάλει τη δική του, προσωπική πολιτική στρατηγική στο σύνολο του ΣΥΡΙΖΑ καταργώντας το ίδιο το κόμμα, τις εσωκομματικές διαδικασίες και ουσιαστικά την ίδια την εσωτερική δημοκρατία. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά…
Πλέον, τις επόμενες μέρες πολύ περισσότερο, φαίνεται ότι ο ίδιος ο Τσίπρας και η ηγετική ομάδα γύρω του απαιτούν και θα απαιτήσουν τη συσπείρωση του κόμματος γύρω από τη δικιά τους προσωπική και αποτυχημένη πολιτική γραμμή.
Αυτό δείχνουν και μια σειρά δηλώσεις στελεχών που χωρίς καμιά δόση αυτοκριτικής συνεχίζουν να κουνούν το δάχτυλο στους διαφωνούντες και να ζητούν υποταγή στη γραμμή του ΝΑΙ.
Παπαδημούλης, Σταθάκης, Μάρδας…
Ο Γιώργος Σταθάκης, υπουργός Οικονομίας κάλεσε τους διαφωνούντες να παραιτηθούν. Ο ευρωβουλευτής Δημήτρης Παπαδημούλης δήλωσε ότι στην κυβέρνηση πρέπει να είναι αυτοί που μπορούν να εφαρμόσουν τη συμφωνία βάζοντας θέμα για Λαφαζάνη και Στρατούλη. Ο Δημήτρης Μάρδας βάζει ευθέως θέμα για αυτούς που διαφώνησαν χαρακτηρίζοντάς τους «χαμένους στο διάστημα». Τα πυρά όλων αυτών όπως είναι αναμενόμενο στρέφονται κυρίως ενάντια στη Ζωή Κωνσταντοπούλου και τον Παναγιώτη Λαφαζάνη.
Και ποιοι είναι όλοι αυτοί που κουνάνε το δάχτυλο στους διαφωνούντες αλλά και στη βάση που βράζει;
Πρόκειται για τα δεξιά στοιχεία του ΣΥΡΙΖΑ που τους προηγούμενους 5 μήνες υπερασπίζονταν όλες τις υποχωρήσεις της κυβέρνησης απέναντι στους δανειστές και που κατηγορούσαν όποιον εσωτερικά διαφωνούσε ότι το έκανε στη βάση μιας κάποιας «μικροαστικής ανυπομονησίας».
Είναι όλοι αυτοί που υποστήριξαν με θέρμη όλη αυτή τη στρατηγική η οποία αφού πρώτα πέρασε πάνω από οποιαδήποτε κομματική διαδικασία αγνοώντας τη δημοκρατία στο ίδιο το κόμμα, μας οδηγεί τώρα με τα χέρια δεμένα σε μια από τις μεγαλύτερες ήττες της Αριστεράς στην Ελλάδα και την Ευρώπη.
Όλοι αυτοί, αντί να κάτσουν στη μπάντα και να αναγνωρίσουν ότι είναι η δική τους στρατηγική που οδήγησε στην ήττα κάνουν διαλέξεις για την «κομματική πειθαρχία» που τόσο καιρό την είχαν γραμμένη στα παλαιότερα των υποδημάτων τους.
Και βέβαια δεν είναι τυχαίο ότι όλοι αυτοί, συνεπείς με τη γραμμή του ΝΑΙ τελικά, ήταν αυτοί που κατά τη διάρκεια της εβδομάδας πριν το δημοψήφισμα, σαμπόταραν συνειδητά την εκστρατεία βλέποντας καλές τις προτάσεις Γιούνκερ και με δηλώσεις του τύπου «λέμε ΝΑΙ μέσα και έξω».
Ο γκουρού της ήττας
Στην ίδια γραμμή βέβαια με όλους αυτούς και ο γκουρού της ήττας, ο «θεωρητικός» του κόμματος και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Γιάννης Δραγασάκης που μετά από όλη αυτή την ταπείνωση αυτό που έχει καταλάβει είναι ότι πρέπει πρώτον να συνεχίσουμε τη διακυβέρνηση και δεύτερον ότι πρέπει πάση θυσία να παραμείνουμε στο Ευρώ. Αυτό είναι το συμπέρασμα που βγαίνει από την ομιλία του στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ όπου αναφέρει ότι:
«Επιτέλους πρέπει να αποφασίσουμε με ποιο τρόπο θέλουμε να κυβερνήσουμε, ποια πρέπει να είναι η θέση μας στην Ευρώπη».
Αυτή η δήλωση δεν μπορεί να σημαίνει τίποτα άλλο παρά μόνο ότι το «καμιά θυσία για το ευρώ» ήταν από την αρχή επίφαση και ότι η πραγματική πολιτική απάντηση της ηγετικής ομάδας ήταν το «οποιαδήποτε θυσία για μείνουμε στο ευρώ». Και επίσης το «πρέπει να κυβερνήσουμε» σημαίνει ότι για να το κάνουμε αυτό θα κάνουμε και ότι μας ζητήσει η Τρόικα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ όπως τον ξέραμε έφτασε στο τέλος του. Δεν θα είναι ποτέ ξανά το κόμμα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς που ενσωμάτωνε τις ελπίδες ενός μεγάλου κομματιού των εργαζομένων. Οι απόψεις του Δραγασάκη, οι αυταπάτες για το ρόλο της ΕΕ που υπήρχαν ανέκαθεν στο στενό επιτελείο του παλιού Συνασπισμού και που ακολούθησαν και το ΣΥΡΙΖΑ, έδειξαν ότι οδηγούν στην ήττα. Αυτές οι πολιτικές που κυριάρχησαν, οι πολιτικές της δεξιάς τάσης του ΣΥΡΙΖΑ που υιοθετήθηκαν από τον Αλέξη Τσίπρα οδηγούν όχι μόνο την ελληνική κοινωνία σε αδιέξοδο, αλλά και τον ίδιο το ΣΥΡΙΖΑ στο τέλος του κύκλου του!
