Του Ανδρέα Παγιάτσου
Η εκστρατεία τρόμου για την περίπτωση αποχώρησης της χώρας από το ευρώ συνεχίζεται αμείωτη.
Θα ήταν όμως, για να ξέρουμε που ζούμε, εντελώς αδιανόητο να συνέβαινε κάτι διαφορετικό. Για την άρχουσα τάξη της χώρας το θέμα του ευρώ είναι πραγματικά ζωτικής σημασίας. Της επιτρέπει να μετατρέπει τα κέρδη τα οποία εξάγει από την εκμετάλλευση του εργατικού δυναμικού της χώρας μας σε σκληρό νόμισμα, όπως είναι το ευρώ, το οποίο μπορεί να μπαίνει και να βγαίνει ελεύθερα σε όλες τις αγορές του πλανήτη. Με το πάτημα μερικών πλήκτρων στον υπολογιστή, οι «εθνικοί μας» εργολάβοι, εφοπλιστές, τραπεζίτες, χρηματιστές, βιομήχανοι, κ.λπ. μεταφέρουν όλο αυτό τον πλούτο που αποκομίζουν σε μια ελβετική τράπεζα[1] σε ένα αμερικανικό «επενδυτικό ταμείο» («κερδοσκοπικό-γκανγκστερικό ταμείο» είναι η σωστή ονομασία) ή σε ένα ασιατικό χρηματιστήριο… Τυχόν μετάβαση σε εθνικό νόμισμα θέτει όλα τα πιο πάνω σε κίνδυνο: το νόμισμα θα κινδυνεύει από υποτίμηση, ενώ θα υπάρχει και ο επιπλέον «κίνδυνος» να υιοθετηθούν μέτρα ελέγχου της κίνησης κεφαλαίων, οπότε οι άρχοντες του τόπου θα πρέπει να δίνουν λόγο για το πού πάνε τα κεφάλαιά τους και γιατί.
Κι αφού για τους ισχυρούς του τόπου η έξοδος από το ευρώ είναι καταστροφική, πρέπει να πείσουν τον ελληνικό λαό ότι και γι’ αυτόν θα είναι καταστροφική… Διαφορετικά κινδυνεύουν από κανένα δημοψήφισμα ή κανένα «ατύχημα» που να οδηγήσει σε Grexit (έξοδο από το ευρώ).
Μια πτυχή αυτής της μαζικής προπαγάνδας κατατρομοκράτησης είναι η επιμονή της άρχουσας τάξης (μέσα από τις δημοσκοπήσεις, τα Μίντια, κλπ) να παριστάνει ότι «απλά» εκφράζει και αντιπροσωπεύει τη βούληση του ελληνικού λαού. Δεν χάνουν ευκαιρία να δηλώνουν σε όλους τους τόνους ότι «ο ελληνικός λαός θέλει παραμονή στο ευρώ», «ο ελληνικός λαός δεν θέλει ρήξη» κοκ. Βέβαια, όπως πάντα, παραποιούν την πραγματικότητα!
Η πραγματικότητα είναι δεν υπάρχει κλίμα πανικού ή τρόμου στην ελληνική κοινωνία σε ό,τι αφορά την έξοδο από το ευρώ! Κι αυτό αποκαλύπτεται μέσα από τις ίδιες τις δημοσκοπήσεις που οι Μιντιάρχες παρουσιάζουν, φτάνει να δει κάποιος λίγο κάτω από την επιφάνεια.
Σε προηγούμενο άρθρο σταθήκαμε αναλυτικά σε μια απ’ αυτές τις δημοσκοπήσεις (συγκεκριμένα του ΣΚΑΪ) για να δείξουμε ότι στην πραγματικότητα η δημοσκόπηση έδειχνε ακριβώς τα αντίθετα από αυτά που οι αναλυτές και τα Μίντια προσπάθησαν να προβάλουν[2]. Επανερχόμαστε στο ίδιο θέμα, αναλύοντας δεύτερη δημοσκόπηση η οποία κυκλοφόρησε το περασμένο σαββατοκύριακο (25-26 Απρίλη 15) από την ALCO.
Η δημοσκόπηση της ALCO για το Πρώτο Θέμα[3] έδωσε μια σειρά από ενδιαφέροντα αποτελέσματα.
Αυτοί που «ανησυχούν» κι αυτοί που «δεν ανησυχούν»…
Στην ερώτηση αν «ανησυχείτε για το ενδεχόμενο Grexit»,
- το 48% απάντησε ότι ανησυχεί για το ενδεχόμενο
- έναντι 45% που δήλωσε ότι δεν ανησυχεί!
Αυτό που εντυπωσιάζει εδώ δεν είναι το ποσοστό αυτών που «ανησυχούν», αλλά αυτών που «δεν ανησυχούν» – με δεδομένη την καθημερινή μαζική προπαγάνδα για το θέμα αυτό, το γεγονός ότι τα δύο ποσοστά είναι περίπου ίσα, δείχνει κάτι εντελώς διαφορετικό από τον πανικό που προσπαθεί να σπείρει η άρχουσα τάξη!
Υπάρχει ασφαλώς ένα ερώτημα του τι ακριβώς σημαίνει «δεν ανησυχώ». Οι δημοσκόποι της άρχουσας τάξης έχουν αναγάγει το παιγνίδι με τις λέξεις σε «υψηλή τέχνη». Κάποιοι μπορεί να πουν ότι το 45% «δεν ανησυχεί» γιατί θεωρεί πως δεν υπάρχει ουδεμία περίπτωση να υπάρξει Grexit κι όχι γιατί δεν τους ενοχλεί η μετάβαση σε εθνικό νόμισμα. Ίσως ένα τμήμα του 45% πραγματικά να μην ανησυχεί επειδή θεωρεί πως το Grexit απλά… αποκλείεται – όμως αυτό δεν μπορεί να είναι μεγάλο, γιατί το να αποκλείει κάποιος το Grexit τη στιγμή που οι πάντες, στη χώρα και στον πλανήτη, δεν το αποκλείουν, δείχνει πως μάλλον αυτός ο κάποιος ζει λίγο εκτός πραγματικότητας (και λογικά θα ανήκε στο 7% του «δεν ξέρω, δεν απαντώ»).
Το Grexit έχει κινδύνους – η ανησυχία είναι φυσιολογική
Από την άλλη πρέπει να πούμε ότι το «να ανησυχεί» κάποιος για το ενδεχόμενο Grexit, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι είναι και πολέμιος της εξόδου! Γιατί, πραγματικά, η έξοδος από ένα σκληρό νόμισμα, όπως είναι το ευρώ, δεν είναι παιχνίδι!
Η μετάβαση από ένα σκληρό νόμισμα –το ευρώ– σ’ ένα εθνικό νόμισμα μιας αδύναμης οικονομίας όπως είναι η ελληνική περιέχει πολλούς κινδύνους και απαιτεί, κατ’ επέκταση, μια πολύ καθαρή στρατηγική από τη μεριά της όποιας κυβέρνησης ή εξουσίας, για το πώς να τους αντιμετωπίσει. Δυστυχώς το τμήμα της Αριστεράς που είναι υπέρ της εξόδου από το ευρώ αποφεύγει σαν πανούκλα το να μιλήσει γι’ αυτά τα προβλήματα… Για να μην αλλάξουμε όμως θέμα πρέπει να τονίσουμε τα εξής:
Στη σημερινή συγκυρία είναι απόλυτα σωστό και απαραίτητο για το μέσο εργαζόμενο και τα λαϊκά στρώματα να είναι υπέρ της εξόδου από την ευρωζώνη· αλλά την ίδια στιγμή είναι πολύ φυσιολογικό να είναι κάποιος «ανήσυχος» γιατί ο δρόμος που θα ανοίξει στη συνέχεια θα είναι δύσβατος. Όμως αυτός ο δύσβατος δρόμος είναι και ο μόνος που μπορεί να οδηγήσει σε έξοδο από την κρίση. Με αυτό το ζήτημα έχουμε ασχοληθεί σε πιο παλιά άρθρα και θα πρέπει να ασχοληθούμε ξανά στο μέλλον γιατί η σημασία του είναι μεγάλη.
Ας δούμε, όμως, τι άλλα στοιχεία έχει να μας δώσει η δημοσκόπηση.
Περί «χρεοκοπίας» και άλλων «πληγών του Φαραώ»…
Η χρεοκοπία παρουσιάζεται από τα κυρίαρχα ΜΜΕ λίγο-πολύ σαν το τέλος του κόσμου. Πώς αντιμετωπίζουν, λοιπόν, τα λαϊκά στρώματα αυτή τη σύγχρονη «πληγή του Φαραώ»; Στο ενδεχόμενο χρεοκοπίας,
- Το 63% δηλώνει ανήσυχο
- Και το 32% δεν δείχνει καμία ανησυχία
Και πάλι, το εντυπωσιακό ποσοστό δεν είναι το 63% αλλά είναι το 32%!
Τι δείχνει αυτό το 32%; Μήπως ότι 1 στους 3 θεωρεί πως δεν υπάρχει καμία περίπτωση χρεοκοπίας κι επομένως, γι’ αυτό, δεν ανησυχεί; Θα πρέπει να είναι κανείς πολύ αφελής στις σημερινές συνθήκες για να θεωρεί ότι δεν υπάρχει κανένα ενδεχόμενο χρεοκοπίας με δεδομένο τον καθημερινό βομβαρδισμό των ΜΜΕ. Επομένως η πιο πιθανή ερμηνεία του «δεν ανησυχώ» είναι ότι «δεν πιστεύω την προπαγάνδα και τον πανικό που προσπαθούν να σπείρουν τα ΜΜΕ και τα κόμματα των Μνημονίων οι οποίοι μου λένε για μια ακόμα φορά ψέματα». Αυτό, μάλιστα, το αποδεικνύει η επόμενη ερώτηση και οι απαντήσεις σ’ αυτήν.
Ρήξη ή συμβιβασμός;
Στο ερώτημα εάν η Ευρώπη δεν δεχθεί τις ελληνικές προτάσεις, τι πρέπει να κάνει η ελληνική κυβέρνηση, να συμβιβαστεί ή να έρθει σε ρήξη,
- Το 50% αναφέρει ότι η κυβέρνηση πρέπει να συμβιβαστεί,
- ενώ το 36% ζητά ρήξη.
Εδώ δεν υπάρχει περιθώριο παρεξήγησης ή παρερμηνείας! Το ερώτημα είναι εντελώς καθαρό και οι απαντήσεις επίσης!
Μάλιστα, αν αφαιρέσουμε όσους δεν απάντησαν στην ερώτηση, όπως είναι το σωστό, (περίπου 14% είναι στο «δεν ξέρω, δεν απαντώ») το ποσοστό όσων θέλουν ρήξη φτάνει στο 42%!
Κάποιοι θα πρέπει να χάσουν τον ύπνο τους
Όταν το 42% σε μια κοινωνία δηλώνει ότι θέλει ρήξη, τόσο καθαρά και τόσο ευθαρσώς, σε μια (ακόμα) δημοσκόπηση που στόχο έχει να «αποδείξει» ότι η κοινωνία δεν θέλει ρήξη, τότε η άρχουσα τάξη έχει κάθε λόγο να χάσει τον ύπνο της! Πολύ περισσότερο γιατί αυτό συμβαίνει όταν το 80 – 90% των πολιτικών ηγεσιών δηλώνουν ενάντια στην ρήξη!
Έχοντας πει αυτό, πρέπει την ίδια στιγμή να τονίσουμε κι ένα άλλο σημείο: όταν η πλειοψηφία του κόσμου λέει ότι προτιμά ένα συμβιβασμό γιατί «ανησυχεί» για την ρήξη, αυτό καθόλου δεν σημαίνει ότι ο κόσμος αυτός δεν είναι έτοιμος για ρήξη!
Τι πιο φυσιολογικό, τι πιο ανθρώπινο, τι πιο «απλό», από το να δηλώνουν τα λαϊκά στρώματα ότι δεν θέλουν ρήξεις, συγκρούσεις και κινδύνους; Αυτό όμως είναι πάρα πολύ μακριά από το ν’ αρνηθούν αυτά τα στρώματα να μπουν στη μάχη όταν καταλάβουν ότι η ρήξη χρειάζεται, ότι είναι ο μόνος δρόμος για να καλυτερεύσει τη ζωή τους.
Το ίδιο δεν ισχύει και για πολύ πιο απλά ζητήματα, όπως πχ για την απεργία; Ποιος θέλει να κάνει απεργία για χάρη της απεργίας; Κανένας λογικός εργαζόμενος! Όμως η εργατική τάξη θα μπει στη μάχη, θα δώσει αγώνες, θα κάνει ηρωικές απεργίες, όταν κατανοήσει ότι αν δεν παλέψει δεν έχει μέλλον.
Ποιος φοβάται λοιπόν τη ρήξη;
Αυτός που σήμερα φοβάται την ρήξη, δεν είναι τα λαϊκά στρώματα, είναι η άρχουσα τάξη και τα κόμματά της και, δυστυχώς, και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ η οποία μπήκε στη σύγκρουση με την Τρόικα και την ΕΕ χωρίς να έχει πλήρη επίγνωση του μεγέθους της σύγκρουσης και του πολέμου που θα αντιμετώπιζε.
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ μετακινηθεί, όπως έχουμε γράψει ξανά, κάτω από την ασφυκτική πίεση των δανειστών και των περιβόητων «θεσμών» και συνειδητοποιήσει ότι είναι αδύνατο να εφαρμόσει ένα πραγματικά φιλολαϊκό πρόγραμμα μέσα στα πλαίσια που του θέτουν οι δανειστές, αν κάνει στροφή και δηλώσει άρνηση πληρωμής των επόμενων δόσεων (αυτό είναι η περιβόητη και τρομερή «χρεοκοπία») και αν εξηγήσει στα λαϊκά στρώματα ότι αυτό σημαίνει έξοδο από το ευρώ, αλλά ότι, ταυτόχρονα, έχει ένα σοβαρό και ολοκληρωμένο σχέδιο για να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα που δημιουργεί η μετάβαση από το ευρώ σε εθνικό νόμισμα, το αποτέλεσμα θα είναι απλά εκπληκτικό: η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού θα στηρίξει αυτή τη μάχη. Και θα την δώσει με ένα τρόπο που θα γράψει χρυσές σελίδες στην ιστορία του εργατικού κινήματος της χώρας μας, με τεράστιο αντίκτυπο πανευρωπαϊκά και διεθνώς .
____________________
