Του Αλέξανδρου Πραντούνα
Η αρχή έγινε με την εκλογή του Προκόπη Παυλόπουλου στην θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας, όταν και μια βουλευτής (Ι. Γαϊτάνη) απουσίασε από την ψηφοφορία, στέλνοντας επιστολή όπου και εξηγούσε τους λόγους που δεν μπορούσε να στηρίξει αυτή την επιλογή. Άλλοι τρεις βουλευτές (Κ. Λαπαβίτσας, Δ. Κοδέλας, Ε. Σωτηρίου) παρότι υπερψήφισαν την υποψηφιότητα Παυλόπουλου, διευκρίνισαν με δημόσιες δηλώσεις τους πως διαφωνούν μ’ αυτή την επιλογή.
Η συμφωνία με το Eurogroup, όμως, προκάλεσε πολύ μεγαλύτερες αντιδράσεις. Την αρχή έκανε ο Μανώλης Γλέζος, δηλώνοντας χωρίς περιστροφές πως μ’ αυτή την συμφωνία η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ «βαφτίζει το κρέας ψάρι».
Ακολούθησαν ο βουλευτής Κ. Λαπαβίτσας και το μέλος της Κ.Ε. Σ. Κουβελάκης, που με σχετικά άρθρα τους στηλίτευαν την συμφωνία και «έδειχναν» τα όρια που θέτει η συμμετοχή της Ελλάδας στην ευρωζώνη.
Μια σειρά μέλη της Κ.Ε. όπως οι Γ. Δούκας, Α. Μπαδογιάννης και Γ. Χαρίσης, πήραν σαφή θέση ενάντια στην συμφωνία.
Το μέλος της Κ.Ε. Δ. Μπελαντής, σε άρθρο υπεράσπισης του Μ. Γλέζου από τις επιθέσεις που δέχτηκε μετά την δημόσια διαφωνία του, κατέστησε σαφές ότι συμμερίζεται τις ανησυχίες του. Η Σοφία Σακοράφα, με μια λακωνική ανάρτηση της στο twitter «υπενθύμισε» πως ο ΣΥΡΙΖΑ «δεν έχει καμιά πολιτική νομιμοποίηση» να μην ακυρώσει το μνημόνιο, κοκ.
Σύμφωνα με δημοσιογραφικές «διαρροές», που δεν έχουν διαψευστεί, περισσότερα από 50 μέλη της Κ.Ε. ζήτησαν έκτακτη συνεδρίαση του οργάνου πριν η συμφωνία έρθει στην βουλή για έγκριση.
Εμμέσως πλην σαφώς, προβληματισμό για τις εξελίξεις εξέφρασε ακόμη και ο Υπ. Διοικ. Μεταρρύθμισης, Γ. Κατρούγκαλος, ξεκαθαρίζοντας πως θα παραιτηθεί από την θέση του αν υπάρξουν υποχωρήσεις σε σημεία που θεωρεί αδιαπραγμάτευτα.
Τις ανησυχίες τους για τις εξελίξεις κατέθεσαν δημόσια και στελέχη της Αριστεράς, που μπορεί να μην είναι μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά έχουν για χρόνια στενή συνεργασία μαζί του, όπως ο Νίκος Γιαννόπουλος από το Δίκτυο για τα Κοινωνικά και Πολιτικά Δικαιώματα και ο Τ. Κωστόπουλος, δημοσιογράφος του «Ιού».
Τι πρέπει να γίνει;
Καταρχήν είναι απαραίτητο, απέναντι στην κρίσιμη κατάσταση που βρισκόμαστε, όλοι οι διαφωνούντες να δώσουν από κοινού την μάχη. Κοινός τόπος, πέρα από τις επιμέρους πολιτικές διαφορές που μπορεί να έχουν μεταξύ τους, υπάρχει, κι αυτός δεν είναι άλλος από την υπεράσπιση του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ, απέναντι στον κίνδυνο να το «πετσοκόψει» το διευθυντήριο της ΕΕ.
Δεύτερον, είναι απαραίτητο οι διαφωνούντες να προσπαθήσουν να συνδεθούν με τα κινήματα που θα μπορούν δυνητικά να αναπτυχθούν το επόμενο διάστημα. Κάτι τέτοιο θα δώσει και ώθηση στα κινήματα, αλλά και άλλη διάσταση στην εσωκομματική μάχη, την οποία ήδη κύκλοι της ηγεσίας προσπαθούν να παρουσιάσουν σαν «γκρίνια».
Τρίτον, είναι απαραίτητο να δοθεί πολιτική ερμηνεία για τον «συμβιβασμό» στον οποίο οδηγείται η ηγετική ομάδα, αλλά και πολιτική προοπτική για το ποια θα πρέπει να είναι η εναλλακτική λύση. Η κατανόηση ότι μέσα από τις δομές της ΕΕ των μονοπωλίων και των πολυεθνικών, δεν μπορεί να υπάρξει πραγματική ανατροπή των πολιτικών λιτότητας είναι εντελώς απαραίτητη. Αντίθετα, ο δρόμος για να αρχίσει μια διαφορετική πορεία για την χώρα περνά μέσα από την σύγκρουση με την καπιταλιστική ΕΕ, την άρνηση αποπληρωμής του χρέους, την εθνικοποίηση των τραπεζών κοκ.
Απέναντι σε αυτά τα μεγάλα καθήκοντα και προκλήσεις, κανείς δεν δικαιούται να παραμένει σιωπηλός!
