Κώστας Ιατρόπουλος,
Τοπικός Σύμβουλος, Βόλος
Διανύουμε μια περίοδο ύφεσης του εργατικού κινήματος ιδιαίτερα σε σχέση με τους μεγάλους εργατικούς – κοινωνικούς αγώνες της πρώτης διετίας του μνημονίου (2010-2012). Στους περισσότερους εργαζόμενους επικρατεί το αίσθημα της αδυναμίας να αντιμετωπισθούν οι διαρκείς μειώσεις των μισθών και το χτύπημα των κατακτήσεων. Πάνω σε αυτό πατάει συχνά η εργοδοσία και απαιτεί όλο και μεγαλύτερες υποχωρήσεις, επιδιώκει να επιβάλλει ένα κλίμα τρομοκρατίας ώστε να τσακίσει κάθε προσπάθεια εργατικών αντιστάσεων. Για τους λόγους αυτούς κάθε νίκη που σημειώνει το εργατικό κίνημα – ακόμη και αν αφορά ένα και μόνο χώρο – πρέπει να προβάλλεται και ταυτόχρονα να εξηγείται καθώς δείχνει ότι οι αγώνες μπορούν να έχουν αποτέλεσμα. Επιπλέον, η μελέτη και τα συμπεράσματα από κάθε πετυχημένο αγώνα μπορούν να αποτελέσουν χρήσιμο παράδειγμα και οδηγό και για άλλους χώρους.
Μια τέτοια περίπτωση είναι και η νίκη των εργαζομένων στο εργοστάσιο ΙΜΑΝΤΑΣ στο Βόλο. Στον ΙΜΑΝΤΑ η εργοδοσία ανακοίνωσε εκ περιτροπής εργασία στα τέλη του περασμένου Αυγούστου, περιμένοντας ότι αυτό θα γίνονταν εύκολα αποδεκτό λόγω της γενικής κατάστασης που περιγράψαμε παραπάνω. Όμως η απάντηση των εργαζομένων ήταν διαφορετική από ότι σε μια σειρά από άλλα εργοστάσια της περιοχής όπου είχαν προηγηθεί και συνεχίζονται οι επιθέσεις (πχ Χαλυβουργία, ΑΓΕΤ, κ.α.). Αντί να υποχωρήσουν αμαχητί οι εργάτες του ΙΜΑΝΤΑ αποφάσισαν να αντισταθούν.
Τις πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη οι εργαζόμενοι προχώρησαν σε στάσεις εργασίας και στη συνέχεια σε απεργία διαρκείας (μέσα Σεπτέμβρη). Πρέπει να σημειωθεί ότι η πρόταση για απεργία διαρκείας κατατέθηκε στη γενική συνέλευση από την ανεξάρτητη αριστερή συνδικαλιστική παράταξη «Εργατική Αυτονομία». Η «ΕΑ» παρότι μειοψηφία στο ΔΣ (1 έδρα στις 9) κατάφερε να πείσει την πλειοψηφία των εργαζομένων επειδή οι εξελίξεις επιβεβαίωναν όλα όσα εξηγούσε υπομονετικά όλη την προηγούμενη περίοδο.
Για την έκβαση του αγώνα καθοριστικής σημασίας ήταν η καθολική σχεδόν συμμετοχή και από τους εργαζόμενους στο εργοστάσιο ΣΥΡΜΑ, που ανήκει στην ίδια πολυεθνική Continental, αλλά δεν θα εφάρμοζε την εκ περιτροπής. Ένας δεύτερος παράγοντας ήταν ότι όλες οι δυνάμεις της Αριστεράς στήριξαν την απεργία, γεγονός που καλλιέργησε την υποστήριξη από όλη την κοινωνία.
Αναμφίβολα τα παραπάνω έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στο να απορρίψει το δικαστήριο το αίτημα της εταιρίας να βγει παράνομη και καταχρηστική η απεργία 3 μέρες μετά την έναρξή της. Η δικαστική αυτή απόφαση έδωσε νέα ώθηση στον αγώνα, ανύψωσε το ηθικό των εργαζομένων και τους όπλισε με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση.
Έτσι, δυο βδομάδες μετά την έναρξη της απεργίας διαρκείας, η διοίκηση του εργοστασίου αναγκάστηκε σε μια πρώτη υποχώρηση, ανακοινώνοντας ότι ξεκινά μια 20ήμερη διαβούλευση με το σωματείο. Κατά τη διάρκεια της «διαβούλευσης» βέβαια, η διοίκηση επανήλθε με 9 νέες «εναλλακτικές» δήθεν προτάσεις που όμως όλες οδηγούσαν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο σε μειώσεις μισθών και περικοπής δικαιωμάτων.
Το σωματείο απέρριψε και τις 9 «εναλλακτικές» προτάσεις ομόφωνα. Αντιμέτωπη με αυτή την κατάσταση η εργοδοσία αναγκάστηκε τελικά να υποχωρήσει, να μην επιδιώξει την εφαρμογή των «εναλλακτικών» προτάσεων και ουσιαστικά να αποδεχτεί σιωπηρά την ήττα της.
Είναι βέβαιο ότι η εργοδοσία στον ΙΜΑΝΤΑ θα επανέλθει σε μια επόμενη, πιο ευνοϊκή για εκείνη φάση, αξιώνοντας μειώσεις σε μισθούς και περικοπές δικαιωμάτων. Αυτό είναι κάτι που συζητιέται ανοιχτά μέσα στους εργαζόμενους, οι οποίοι δεν έχουν αυταπάτες. Γι’ αυτό το λόγο είναι απαραίτητο να υπάρξει προετοιμασία από την πλευρά των εργαζομένων, από τώρα, για τον επόμενο γύρο της μάχης αυτής.
Για το ευρύτερο εργατικό κίνημα η εμπειρία του ΙΜΑΝΤΑ προσφέρει διδάγματα: δείχνει ότι οι μαζικοί, ενωτικοί και αποφασιστικοί αγώνες μπορούν να πετυχαίνουν νίκες!
