[ Εισαγωγικό σημείωμα
Χτες Σάββατο, 4 Ιούλη, έγινε στο Πάντειο πανεπιστήμιο πανελλαδική σύσκεψη του 2ου κύματος. Σ’ αυτήν συμμετείχαν σύντροφοι και συντρόφισσες από πολλές πόλεις, από τη Β. Ελλάδα μέχρι την Κρήτη.
Στη συνάντηση αυτή παραβρέθηκαν πέρα από τους πολλούς «ανένταχτους» συντρόφους-σες, όλες σχεδόν οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ και τοποθετήθηκαν – ανάμεσά τους ο Αλέξης Τσίπρας, πρόεδρος του ΣΥΝ ο Γιάννης Μπανιάς, βουλευτής επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ και ο Νίκος Χουντής ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμα και συνιστώσες οι οποίες πολέμησαν σκληρά το 2ο κύμα μόλις εμφανίστηκε, όπως η ΔΕΑ και η ΚΟΕ, ήταν εκεί για να εκφράσουν τις δικές τους απόψεις.
Η παρουσία όλων αυτών έδειξε πως κάτι πολύ σημαντικό άλλαξε σε σχέση με μερικές βδομάδες πριν όταν το 2ο κύμα ήταν κάτι σαν μαύρο πρόβατο στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό που άλλαξε βέβαια είναι πως σαν αποτέλεσμα της ήττας στις ευρωεκλογές, οι προτάσεις του 2ου κύματος τίθενται υποχρεωτικά στην ατζέντα του ΣΥΡΙΖΑ, σε όλα τα επίπεδα, από την βάση μέχρι την κορυφή.
Η συζήτηση ήταν πολύ πλούσια με περίπου 30 ομιλητές, η μεγάλη πλειοψηφία των οποίων βέβαια, ανένταχτοι. Το «Ξ» που από την πρώτη στιγμή συμμετείχε στην δημιουργία του 2ου κύματος κατέθεσε το ακόλουθο κείμενο και οι ομιλητές-τριες του μίλησαν με βάση τις ιδέες που παρατίθενται σ’ αυτό.]
Αντιμέτωποι με την κρίση
Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών είναι κάτι περισσότερο από μια εκλογική ήττα για τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε τη δυνατότητα να ανατρέψει συνολικά το πολιτικό σκηνικό και απέτυχε. Τέτοιες ευκαιρίες δεν εμφανίζονται κάθε μέρα. Το αποτέλεσμα είναι αναστρέψιμο αλλά μέσα σε νέους δυσμενείς όρους – γι’ αυτό είναι απαραίτητο να βγουν συμπεράσματα σε βάθος.
Το εκλογικό αποτέλεσμα έβγαλε στην επιφάνεια εκρηκτικά τις αντιθέσεις στο εσωτερικό του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ. Η παραίτηση Αλαβάνου, η αναίρεση της παραίτησής του, η ανοιχτή σύγκρουση Αλαβάνου-Τσίπρα, η αδυναμία της γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ -ένα σχεδόν μήνα μετά- να πάρει επίσημα θέση για το αποτέλεσμα των εκλογών, δείχνουν το βάθος της κρίσης.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα της υπάρχουσας κρίσης είναι ότι τα πολιτικά της χαρακτηριστικά και οι πολιτικές της αιτίες είναι συγκαλυμμένα. Οι Αλαβάνος και Τσίπρας συγκρούονται ανοιχτά, αλλά δεν εξηγούν που διαφωνούν πολιτικά. Ξέρουμε όμως πως συμφωνούν και οι δύο ότι δεν θέλουν να γίνει ανοιχτή κριτική στην «Ανανεωτική» τάση του ΣΥΝ, πράγμα που προκάλεσε την τρέχουσα κρίση στη γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ. Η αριστερή πλειοψηφία του ΣΥΝ, παρά τις αντιθέσεις της με τους «Ανανεωτικούς» παρενέβη με βέτο στη γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ προσπαθώντας να εμποδίσει απόφαση για τις ευρωεκλογές η οποία να περιέχει αρνητική αναφορά στην «Ανανεωτική» τάση. Έτσι η κρίση του ΣΥΝ γίνεται κρίση του ΣΥΡΙΖΑ.
Μ? αυτή την έννοια επιβεβαιώνεται για μια ακόμη φορά πως το κεντρικό πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι οι αντιθέσεις στο εσωτερικό του ΣΥΝ και η αδυναμία της αριστερής πλειοψηφία του ΣΥΝ να έρθει σε σοβαρή ιδεολογική και πολιτική αντιπαράθεση με την «Ανανεωτική» τάση. Αυτή η αντίθεση όμως, σήμερα, έχει πια φτάσει σε εκρηκτικό σημείο.
Σ’ αυτή την κρίση η συμβολή του 2ου κύματος μπορεί να είναι καταλυτική. Γιατί το 2ο κύμα τόλμησε στην προηγούμενη φάση να αμφισβητήσει ανοιχτά την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, θέτοντας:
1. το ζήτημα του που πάει ο ΣΥΡΙΖΑ πολιτικά / προγραμματικά,
2. τους γραφειοκρατικούς κινδύνους απ’ το τεράστιο δημοκρατικό έλλειμμα στον ΣΥΡΙΖΑ,
3. το κεφαλαιώδες θέμα της οργανωτικής αναδιάταξης ώστε να περάσουμε στον ΣΥΡΙΖΑ των μελών, όπου η «βάση» να αποκτήσει ουσιαστικό λόγο και ρόλο.
Το 2ο κύμα μπορεί σήμερα, έχοντας το πλεονέκτημα της έγκαιρης προειδοποίησης, να σταθεί στον απολογισμό της πορείας του ΣΥΡΙΖΑ και στα απαραίτητα συμπεράσματα, με τρόπο νηφάλιο, χωρίς προσωποκεντρικές ερμηνείες, χωρίς σκοπιμότητες, αλλά με πολιτικό σκεπτικό, με αποκλειστικό γνώμονα τα συμφέροντα του κόσμου του ΣΥΡΙΖΑ και γενικά της αριστεράς.
Απολογισμός και συμπεράσματα από τις εκλογές
Γενικά μιλώντας, η βασική αιτία της ήττας του ΣΥΡΙΖΑ είναι η αδυναμία του να ανταποκριθεί στις συνθήκες της κρίσης και της όξυνσης των κοινωνικών και ταξικών αντιθέσεων. Δεν μπόρεσε να σταθεί σαν εναλλακτική αριστερή πρόταση, να δώσει προοπτική και να εμπνεύσει. Αυτή δεν είναι μια τυχαία αδυναμία.
Το πλήγμα το οποίο δέχτηκε ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να ερμηνευθεί, απλά, με βάση κάποιες γενικές «αντικειμενικές τάσεις» ενίσχυσης του συντηρητισμού σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Αυτό αποτελεί μια πρώτη αλλά επιφανειακή εντύπωση που δημιουργεί το εκλογικό αποτέλεσμα. Κάτω από τη μεγάλη αποχή που δημιούργησε την εντύπωση της κυριαρχίας των δεξιών συντηρητικών απόψεων, οι ευρωπαϊκές κοινωνίες βράζουν. Η ενίσχυση σε εκλογικό επίπεδο των συντηρητικών πολιτικών σχηματισμών οφείλεται στην αδυναμία της αριστεράς πανευρωπαϊκά να προσφέρει διέξοδο. Η ίδια αυτή αδυναμία εξηγεί και την ενίσχυση της ακροδεξιάς – που περιέχει μεγάλους κινδύνους για το μέλλον. Έχοντας πει αυτά, πρέπει να σημειώσουμε τις σημαντικές επιτυχίες της αριστεράς σε μερικές περιπτώσεις (Πορτογαλία, Ιρλανδία, Δανία) και τα ικανοποιητικά αποτελέσματα σε άλλες (Γερμανία, Γαλλία κ.λπ.)
Η όξυνση της κρίσης (διεθνώς) απαιτεί από την αριστερά ένα (ακόμη) πιο έντονο ριζοσπαστικό, ανατρεπτικό λόγο. Αν η αριστερά δεν προσφέρει αυτή την προοπτική τότε αφήνει ελεύθερο το έδαφος στην ισχυροποίηση των συντηρητικών τάσεων στην κοινωνία καθώς και της ακροδεξιάς.
Αυτή ήταν η βασική «αδυναμία» του ΣΥΡΙΖΑ. Αντί για αριστερότερη στροφή, από τον Δεκέμβρη και μετά βλέπουμε μετακίνηση σε πιο συμβιβαστικές θέσεις, νέρωμα του προγράμματος, των θέσεων και των συνθημάτων, κάτω από την πίεση της «Ανανεωτικής» τάσης του ΣΥΝ.
Αυτό κορυφώθηκε στην διάρκεια της προεκλογικής περιόδου. Η εκλογική εκστρατεία δεν είχε ριζοσπαστικά και ανατρεπτικά χαρακτηριστικά, τα συνθήματα ήταν θολά και ασαφή. Αντί να στραφεί στα πιο καταπιεσμένα και χτυπημένα από την κρίση στρώματα, τη νεολαία, τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους, η προεκλογική εκστρατεία χαρακτηριζόταν από γενικολογίες και ασάφειες στο όνομα της πιο πλατιάς απήχησης. Αυτό ήταν συνταγή ήττας.
Την ευθύνη για τις παραχωρήσεις στην «Ανανεωτική» τάση του ΣΥΝ έχει η αριστερή πλειοψηφία του ΣΥΝ και το τμήμα εκείνο της γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ που σε συνεργασία με τον ΣΥΝ κατηύθυναν τις επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ. Όσοι αποτελούμε σήμερα το 2ο κύμα διαχωρίσαμε έγκαιρα τη θέση μας από τους διαρκείς πολιτικούς συμβιβασμούς με την «Ανανεωτική» τάση, καθώς και από τις απαράδεκτες διαδικασίες και τα παζαρέματα στις κορυφές του ΣΥΡΙΖΑ.
Το θολό στίγμα και το ασαφές πολιτικό πλαίσιο αντικατέστησαν τα 15 σημεία πάλης τα οποία είχαν δεχτεί από την πρώτη στιγμή την επίθεση της «Ανανεωτικής» τάσης του ΣΥΝ. Αυτό σε πρώτη φάση πέρασε από την προσπάθεια να υιοθετηθεί, με συνοπτικές διαδικασίες, το «πρόγραμμα του «ΣΥΡΙΖΑ» χωρίς να το έχει καν διαβάσει ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ, στον οποίο η γραμματεία είχε υποσχεθεί ανοιχτές και μαζικές διαδικασίες συμμετοχής στην επεξεργασία. Δεν υπήρξε δυνατότητα σοβαρής παρέμβασης ούτε καν από τις συνιστώσες (όσες το επεδίωκαν). Ζητάμε η διαδικασία ολοκλήρωσης του «προγράμματος» να ανοίξει σε συνελεύσεις και στον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ. Θεωρούμε ότι ανάμεσα στο «πρόγραμμα», το ασαφές πολιτικό στίγμα και την εκλογική ήττα υπάρχει στενή σχέση.
Ειδικά πολιτικά ζητήματα που απασχολούν τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ
Ο ΣΥΡΙΖΑ σωστά υποστήριξε τη νεολαιίστικη εξέγερση τον Δεκέμβρη (έστω κι αν κάποιος μπορεί να βρει επιμέρους λάθη σε χειρισμούς, πράγμα που μπορεί να συζητηθεί). Η επίθεση όμως που δέχτηκε ο ΣΥΡΙΖΑ από την «Ανανεωτική» τάση είχε μεγάλο κόστος καθώς μπέρδευε την κοινωνία. Η αμφισημία που ακολούθησε από το Γενάρη και μετά, κάτω από την πίεση των «Ανανεωτικών», αποτέλεσε το πιο μεγάλο «λάθος», με αντίστοιχο κόστος.
Η διγλωσσία που εμφάνισε ο ΣΥΡΙΖΑ όλη την προηγούμενη περίοδο ήταν ένας σημαντικός παράγοντας για την στροφή του κόσμου μακριά από τον ΣΥΡΙΖΑ. Η προώθηση από τα ΜΜΕ των εκπροσώπων της «Ανανεωτικής» πτέρυγας του ΣΥΝ δημιουργούσε την εντύπωση πως ο ΣΥΡΙΖΑ τελικά δεν είχε τίποτα φρέσκο και νέο να πει, ήταν μια από τα ίδια. Η «αδυναμία» να αντιπαρατεθεί δημόσια μαζί τους ο «επίσημος» ΣΥΡΙΖΑ, χειροτέρευσε την κατάσταση.
Το θέμα της συνεργασίας με το ΠΑ.ΣΟ.Κ. (κεντροαριστερά) επανήλθε στο προσκήνιο με κάθε άλλο παρά καθαρές απαντήσεις από τη μεριά του ΣΥΡΙΖΑ.
Η ασάφεια στο επίπεδο των πολιτικών θέσεων και των προγραμματικών ζητημάτων συνοδεύτηκε από την διατήρηση των κεντροαριστερών επιλογών (συνδιοίκηση με ΠΑΣΟΚ) από στελέχη του ΣΥΝ, σε αρκετές περιπτώσεις, σε επίπεδο τοπικής και νομαρχιακής αυτοδιοίκησης και συνδικαλιστικού κινήματος. Αποκορύφωμα ήταν η διάσπαση των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ στην ΠΟΣΔΕΠ και η συνεργασία της «Ανανεωτικής» τάσης με το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και τη Ν.Δ.
Όσοι αποτελούμε το 2ο κύμα θέσαμε έγκαιρα αυτά τα ζητήματα και παλέψαμε γι’ αυτά. Σήμερα διαπιστώνουμε ότι αναπτύσσεται σε επίπεδο κεντρικών επιτελείων του ΣΥΡΙΖΑ μια τάση «αναγνώρισης λαθών» και στο πολιτικό επίπεδο και στο οργανωτικό. Είναι ευπρόσδεκτη. Όμως έχουμε κάθε λόγο να διατηρούμε τις επιφυλάξεις μας καθώς οι ίδιες αυτές δυνάμεις (που σήμερα σε κάποιο βαθμό αποδέχονται θέσειςτου 2ου κύματος) αντιμετώπισαν το 2ο κύμα με εξαιρετική εχθρότητα κι επιθετικότητα την προηγούμενη περίοδο κατηγορώντας το σαν «παρασυναγωγή», σαν «διασπαστική κίνηση» και πολλά άλλα παρόμοια. Αυτό δεν σημαίνει ότι το 2ο κύμα δεν πρέπει να έχει θετική στάση σε κάθε θετική πρόταση απ’ οπουδήποτε προέρχεται.
Για ένα πρόγραμμα αντικαπιταλιστικό, για τη σοσιαλιστική προοπτική
Για να μπορέσει ο ΣΥΡΙΖΑ να ανακάμψει, για να ανασυντάξει τις δυνάμεις του, για να ανακτήσει το χαμένο έδάφος και την κοινωνική δυναμική που έχασε, χρειάζεται καταρχήν ένα πρόγραμμα που να κινείται σε μια συνεπή αριστερή – αντικαπιταλιστική κατεύθυνση· ένα πρόγραμμα που να συνδέει τους σημερινούς αγώνες με την αντικαπιταλιστική πάλη και τη σοσιαλιστική προοπτική· ένα πρόγραμμα μετάβασης που να συνδέει τα άμεσα αιτήματα πάλης με τους ιστορικούς στόχους του κινήματος, το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας.
Τα 15 σημεία πάλης του ΣΥΡΙΖΑ αποτελούν ένα σημαντικό βήμα στην κατεύθυνση που περιγράφουμε. Έργο του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να είναι η περαιτέρω εμβάθυνση τους, με στοιχεία όπως:
– γενική εθνικοποίηση (κρατικοποίηση ή κοινωνικοποίηση) του τραπεζικού συστήματος, μαζί με την επανεθνικοποίηση όλων των ΔΕΚΟ που έχουν ιδιωτικοποιηθεί·
– αναλυτική τοποθέτηση υπέρ των εθνικοποιήσεων χωρίς αποζημίωση στους μεγαλομετόχους·
– αναλυτική εξήγηση του τι σημαίνει πρακτικά και λειτουργικά ο εργατικός και κοινωνικός έλεγχος και διαχείριση, στα οποία (απλά) αναφέρονται τα 15 σημεία πάλης·
– το πέρασμα στους εργαζόμενους και τις τοπικές κοινωνίες όσων επιχειρήσεων του ιδιωτικού τομέα κλείνουν και παράλληλα την αποφασιστική οικονομική τους στήριξη από το κράτος, όπου χρειάζεται, ώστε να «ορθοποδήσουν», κοκ.
Ταυτόχρονα χρειάζεται να τονιστεί ότι τέτοιο πρόγραμμα δεν πρόκειται ποτέ να εφαρμοστεί από κυβερνήσεις που υπηρετούν το κεφάλαιο, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ (ή κεντροαριστερά). Μπορεί να εφαρμοστεί μόνο από μια εξουσία που εκφράζει, στηρίζεται, ελέγχεται και υπηρετεί τα εργατικά και λαϊκά συμφέροντα. Στην κατεύθυνση αυτή, το κάλεσμα για συνεργασία / κοινή πάλη της αριστεράς, η δημιουργία ενός μαζικού πόλου της αριστεράς, η αναφορά σε μια κυβέρνηση της αριστεράς στη βάση ενός τέτοιου προγράμματος, αποτελούν αναπόσπαστα στοιχεία.
Σοβαρή εμπλοκή στους εργατικούς και κοινωνικούς αγώνες
Ένα σωστό πρόγραμμα, όσο τελειοποιημένο και να είναι, δεν είναι από μόνο του σε καμία περίπτωση αρκετό. Η αδυναμία εμπλοκής και παρέμβασης στους εργατικούς αγώνες αποτελεί την αχίλλειο πτέρνα του ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει σημαντική παρέμβαση στα οικολογικά ζητήματα, παρουσία στα κινήματα νεολαίας (παρότι δεν έχει την πρωτοβουλία σε αυτά) παρουσία στο αντιρατσιστικό/ μεταναστευτικό κίνημα, προωθημένες θέσεις στα ζητήματα της ισότητας των φύλων και της σεξουαλικής ελευθερίας, κλπ. Στο εργατικό όμως κίνημα, που αποτελεί κλειδί για το μέλλον, η παρέμβαση του είναι στην καλύτερη περίπτωση μέτρια και συχνά κακή.
Στο εργατικό κίνημα ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται, κατ’ αρχήν:
– να σπάσει κάθε συνεργασία/ενωτική εμφάνιση με την ΠΑΣΚΕ,
– ανοικτή και σκληρή κριτική των συνδικαλιστικών γραφειοκρατιών ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ,
– προτάσεις δράσης οι οποίες να μην απευθύνονται στις κορυφές (ηγεσίες των συνδικάτων) αλλά να στοχεύουν κύρια στη βάση του συνδικαλιστικού κινήματος,
– προτάσεις για τον τρόπο οργάνωσης των αγώνων που να συνοδεύονται από πρωτοβουλίες οι οποίες να επιδιώκουν το αποτέλεσμα του κάθε αγώνα να είναι νικηφόρο ή τουλάχιστον το καλύτερο δυνατό. Δεν μας ενδιαφέρει μόνο να υπάρχουν αγώνες (ή και εξεγέρσεις) μας ενδιαφέρει να νικούν.
Οργανωτική αναδιάταξη
Όπως έχει αναπτύξει, το 2ο κύμα, και στην «Ιδρυτική Διακήρυξη», για την αριστερά υπάρχει μια άρρηκτη σχέση ανάμεσα στις πολιτικές θέσεις /πρόγραμμα, την δράση και παρέμβασή της στην κοινωνία και τον τρόπο με τον οποίο είναι οργανωμένη. Οι οργανωτικές αρχές πάνω στις οποίες ζητάμε να στηριχτεί η οργανωτική δομή του ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζονται αναλυτικά στο κείμενο «Προτάσεις του 2ου κύματος για την οργανωτική αναδιάταξη του ΣΥΡΙΖΑ» (προσχέδιο συζήτησης). Αναφέρουμε συνοπτικά τα βασικά τους σημεία.
Μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα ομοσπονδιακό πολυτασικό φορέα με μέλη, που δεν διαλύει τα κόμματα και τις οργανώσεις (συνιστώσες) όπως ισχυρίζονται ορισμένοι σ., αντί του σημερινού «ΣΥΡΙΖΑ των συνιστωσών» και με οργανωτική δομή η οποία να διασφαλίζει:
– δικαίωμα συμμετοχής σε άτομα και οργανώσεις, πολιτική ισοτιμία σε ανένταχτους/ες, διπλή ιδιότητα μέλους, αυτονότητα, στη συνιστώσα και τον ΣΥΡΙΖΑ
– δικαίωμα στις υπάρχουσες συνιστώσες να διατηρήσουν την πολιτική, ιδεολογική και οργανωτική τους ανεξαρτησία,
– πλήρη ελευθερία σχηματισμού τάσεων, ρευμάτων ή και νέων οργανώσεων στο εσωτερικό του και την ελεύθερη διακίνηση όλων των υλικών και απόψεων,
– τα δικαιώματα της πλειοψηφίας αλλά και των μειοψηφιών, χωρίς καπελώματα,
– δικαίωμα εκλέγειν και εκλέγεσθαι, ευρεία εκλογή οργάνων από τη βάση στην κορυφή.
Οι τοπικές και κλαδικές οργανώσεις καθώς και οι θεματικές επιτροπές αποτελούν το κύτταρο της πολιτικής δράσης του ΣΥΡΙΖΑ στο χώρο ευθύνης τους και απολαμβάνουν μεγάλης αυτονομίας στη λειτουργία, δράση και παρέμβασή τους, όχι μόνο στα τοπικά αλλά και στα κεντρικά ζητήματα.
Οικονομικά. Ο ΣΥΡΙΖΑ αποκτά τα δικά του οικονομικά, για τις ανάγκες των τοπικών και νομαρχιακών οργανώσεων καθώς και των κεντρικών γραφείων και οργάνων.
ΜΜΕ. Αλλαγή του καθεστώτος εκπροσώπησης – πολυτασικό Γραφείο Τύπου, με εναλλαγή. Έκδοση εφημερίδας του ΣΥΡΙΖΑ, ραδιόφωνο και τηλεοπτικός σταθμός ΣΥΡΙΖΑ.
Ποσοστώσεις. Δεν μπορεί να υπάρξει πραγματική ισοτιμία και δημοκρατία χωρίς ποσοστώσεις. Σε αντίθετη περίπτωση ο ΣΥΡΙΖΑ θα καπελωθεί από την ισχυρότερη συνιστώσα. Απαιτείται ισχυρή ποσόστωση συμμετοχής ανένταχτων σε όλες τις εκλεγμένες θέσεις ευθύνης που να κινείται στην κατεύθυνση ακόμα και του 50% αν οι συνθήκες το επιτρέπουν. Το υπόλοιπο ποσοστό να μοιραστεί ανάμεσα στις συνιστώσες, χωρίς καμία από αυτές να διαθέτει πάνω από 25-35%.
Ποσόστωση γυναικών στα συντονιστικά όργανα, όπου παρατηρείται συντριπτική κυριαρχία ανδρών (35% για αρχή με στόχο 50%).
Εναλλαγή. Εναλλαγή σε όλα ανεξαιρέτως τα επίπεδα για να διασφαλίζεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν χρησιμοποιείται είτε από άτομα είτε από συνιστώσες για την εξασφάλιση δικών τους πλεονεκτημάτων. Μέγιστο διάστημα παραμονής σε θέσεις ευθύνης 6 μηνών.
Ανάκληση. Εντελώς απαραίτητη η ανακλητότητα όλων των εκλεγμένων μελών των οργάνων του ΣΥΡΙΖΑ: τα σώματα που εκλέγουν (γενικές συνελεύσεις κλπ) μπορούν ανά πάσα στιγμή να ανακαλέσουν οποιοδήποτε μέλος των οργάνων.
Παρακολούθηση και έλεγχος του έργου των βουλευτών και ευρωβουλευτών, υπαγωγή τους σε συλλογικές διαδικασίες, τα έσοδά τους πέρα από ένα κοινά συμφωνημένο όριο να πηγαίνουν στο ταμείο του ΣΥΡΙΖΑ. «Η βάση» να έχει αποφασιστικό λόγο στην ανάδειξη των υποψηφίων, να υπάρχουν διαδικασίες εναλλαγής, ελέγχου και ανάκλησης των βουλευτών.
Ρητή καταδίκη κάθε μορφής μαζικών δημοψηφισματικών μεθόδων εκλογής «αρχηγών» ανεξέλεγκτων από τη βάση, στα πρότυπα των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων.
Η συναίνεση αποτελεί πάγια επιδίωξη, αλλά όπου χρειάζεται για να υιοθετούμε ειδικές πλειοψηφίες ώστε να μην υπάρχει κίνδυνος μία συνιστώσα να περνά όλες τις θέσεις της.
Συνέδριο κάθε δύο χρόνια στη βάση αντιπροσώπων και με τις ποσοστώσεις που αναφέρουμε πιο πάνω. Το συνέδριο εκλέγει την Πανελλαδική Συντονιστική Επιτροπή η οποία εκλέγει την κεντρική γραμματεία. Πανελλαδική Συνάντηση ανάμεσα σε δύο συνέδρια.
Σοσιαλιστική Διεθνιστική Οργάνωση «Ξεκίνημα»
Αθήνα 4 Ιούλη 2009
