Τα αποτελέσματα των αναπληρωματικών εκλογών στην περιφέρεια του Νοτιοδυτικού Δουβλίνου[1] στην Ιρλανδία, στις 11/10, αποτέλεσαν έναν μικρό «πολιτικό σεισμό» – που συζητιέται όχι μόνο στις γραμμές της Αριστεράς αλλά και της άρχουσας τάξης.
Από τη μια γιατί τα τρία βασικά κόμματα του κατεστημένου κατέρρευσαν.
Από την άλλη γιατί είναι η δεύτερη φορά μέσα σε 5 μήνες που το Σοσιαλιστικό Κόμμα (ΣΚ-CWI, αδελφή οργάνωση του «Ξ» στην Ιρλανδία) έρχεται πρώτο σε σχέση με όλα τα άλλα πολιτικά κόμματα, δεξιά κι αριστερά, σε αναπληρωματικές εκλογές.
Είχε προηγηθεί η εκλογή της σ. Ρουθ Κόπινγκερ, που τον περασμένο Μάη βγήκε πρώτη σε αναπληρωματικές εκλογές που έγιναν στην περιφέρεια του Δυτικού Δουβλίνου[2].
Ο σύντροφος Πολ Μέρφι, γνωστός και στην ελληνική Αριστερά από αρκετές επισκέψεις στη χώρα μας, ήρθε πρώτος ανάμεσα από 8 υποψήφιους, ανεβάζοντας έτσι τον αριθμό των βουλευτών του ΣΚ σε 3.
Ανάμεσα στους αντιπάλους του ήταν οι υποψήφιοι τόσο των «παραδοσιακών» κομμάτων εξουσίας (τα δεξιά «Φιάνα Φολ» και «Φίνε Γκέιλ» καθώς και το «Εργατικό Κόμμα», ιρλανδικό αντίστοιχο του ΠΑΣΟΚ) όσο και ο υποψήφιος του ανερχόμενου αριστερού κόμματος, που ήρθε πρώτο στις πρόσφατες ευρωεκλογές, Σιν Φέιν.
Ο Πολ Μέρφι πήρε συνολικά 9.565 ψήφους[3] σε σύνολο 24.024 ψηφισάντων, με τον υποψήφιο του Σιν Φέιν, Κέιθαλ Κινγκ, να μένει στην δεύτερη θέση με 8.999 ψήφους.
Τα κόμματα του κατεστημένου κατέρρευσαν. Το Φίνε Γκέιλ περιορίστηκε στις 3.857 ψήφους όταν στις βουλευτικές εκλογές του 2011, στην ίδια περιφέρεια, είχε πάρει 9.880. Το Εργατικό Κόμμα πήρε μόλις 2.492 ψήφους από 9.657 το 2011. Τέλος, το Φιάνα Φολ, πήρε 2.200 ψήφους έναντι 4.600 που ήταν η προηγούμενη του επίδοση.
Οι εκλογικές επιτυχίες των συντρόφων του ΣΚ-CWI είναι αντανάκλαση μιας κοινωνίας που «βράζει» – και όχι μιας κοινωνίας υπάκουης και παθητικής στις εντολές της Τρόικα και των κυβερνώντων όπως θέλουν να μας πείσουν τα ΜΜΕ (αλλά δυστυχώς και τμήματα της Αριστεράς).
Είναι η ζωντανή απόδειξη πως για ένα πολύ σημαντικό τμήμα των εργαζομένων οι αυταπάτες για τα κόμματα της άρχουσας τάξης έχουν καταρρεύσει, ενώ έχουν βγει μια σειρά πολύτιμα πολιτικά συμπεράσματα για την ανάγκη αντίστασης απέναντι στις επιθέσεις της κυβέρνησης και του μεγάλου κεφαλαίου.
Αυτή η εκλογική νίκη των συντρόφων ήρθε την ίδια μέρα που 100.000 διαδηλωτές πλημμύριζαν τους δρόμους του Δουβλίνου σε μια διαδήλωση ενάντια στην επιβολή «τέλους ύδρευσης»[4].
Σε αντίθεση με το Σιν Φέιν, που δηλώνει μεν ενάντια στο νέο τέλος, αλλά ταυτόχρονα καλεί τους εργαζόμενους να το πληρώσουν ώστε να μην παρανομήσουν… και να περιμένουν τις επόμενες εκλογές για να αναδείξουν το Σιν Φέιν στην κυβέρνηση για να το καταργήσει, οι σύντροφοι του ΣΚ-CWI έχουν μπει μπροστά στο χτίσιμο ενός μαζικού κινήματος άρνησης πληρωμής. Αξίζει να σημειώσουμε ότι τα μέσα που είχε στη διάθεσή του το Σιν Φέιν είναι απείρως μεγαλύτερα από αυτά του ΣΚ. Μόνο στο δεύτερο εξάμηνο του 2013 το Σιν Φέιν είχε έσοδα (δημόσια δηλωμένα) πάνω από 350.000$ από τους «Φίλους του Σ. Φέιν» στις ΗΠΑ.
Η επικράτηση του Σοσιαλιστικού Κόμματος-CWI απέναντι στο σύνολο των υπόλοιπων πολιτικών κομμάτων στο ΝΔ Δουβλίνο, δείχνει τη δύναμη των ιδεών του επαναστατικού σοσιαλισμού και την απήχησή που μπορεί να έχει στα πλατιά λαϊκά στρώματα. Αυτό που είδαμε να συμβαίνει δύο φορές μέσα σε 5 μήνες στην Ιρλανδία, το είδαμε να συμβαίνει και στην καρδιά του θηρίου, στις ΗΠΑ, πριν από ένα περίπου χρόνο. Τον περασμένο Νοέμβρη η Κσάμα Σαγουάντ, υποψήφια της «Σοσιαλιστικής Εναλλακτικής», που αποτελεί το αμερικάνικο τμήμα της CWI, εκλέχτηκε στο Δημοτικό Συμβούλιο του Σιάτλ με 95.000 ψήφους! Ήταν η πρώτη φορά εδώ και πάνω από ένα αιώνα που μια δηλωμένη Μαρξίστρια είχε μια τέτοια επιτυχία!
Αυτά τα αποτελέσματα αποτελούν πλήγμα για την άρχουσα τάξη, η οποία αντιλαμβάνεται πως οι πολιτικές της δεν περνούν χωρίς αντιστάσεις και χωρίς πολιτικές ανατροπές – πολιτικές ανατροπές που δεν έχει τρόπο να αντιμετωπίσει και να ανακόψει. Αποτελούν την καλύτερη απάντηση σε όλους όσους μέσα στις γραμμές της Αριστεράς υποστηρίζουν «μετριοπάθεια» και «ρεαλισμό» – γιατί δείχνουν πως οι ιδέες της ανατροπής και του επαναστατικού σοσιαλισμού μπορούν να αγκαλιάσουν μεγάλες μάζες. Είναι επίσης η καλύτερη απάντηση στο σεκταρισμό που χαρακτηρίζει τμήματα της Αριστεράς, που νομίζουν πως ο τρόπος να χτίσουν τις δυνάμεις της επανάστασης είναι να φωνάζουν «επανάσταση» και να αρνούνται να συνεργαστούν με οποιονδήποτε διαφωνεί μαζί τους, στο όνομα μιας δήθεν «επαναστατικής καθαρότητας».
