Από χθες (7/9) η άνιση μάχη για την κατάκτηση της συριακής πόλης Κομπάνι δείχνει να έχει πλέον οριστικά κριθεί υπέρ του «Ισλαμικού Χαλιφάτου», που έχει καταλάβει το μεγαλύτερο τμήμα της, παρά την ηρωική αντίσταση των Κούρδων κατοίκων. Το Κομπάνι, μόλις λίγα μίλια μακριά από τα σύνορα με την Τουρκία, αποτελεί μια από τις τρεις κουρδικές νησίδες των βορειοανατολικών περιοχών της χώρας.
Από την άλλη μεριά, οι Κούρδοι της Τουρκίας, έχουν εξεγερθεί ενάντια στο τουρκικό κατεστημένο, το οποίο όχι μόνο δεν έχει κάνει τίποτα επί της ουσίας προκειμένου να αποτρέψει τη σφαγή, αλλά φτάνει και στο σημείο να ταυτίζει τους «Τζιχαντιστές» με τους Κούρδους αντάρτες που υπερασπίζονται τα εδάφη τους απέναντι στο παρανοϊκό, φονταμενταλιστικό «Ισλαμικό Χαλιφάτο».
Η τουρκική κυβέρνηση προκαλεί και δολοφονεί
Συγκεκριμένα, στις 4/10, ο Τούρκος πρωθυπουργός Ταγίπ Ερντογάν, εξομοίωσε με προκλητικό τρόπο τους Κούρδους μαχητές του PKK (που ανεξάρτητα με την κριτική που μπορεί να ασκήσει κανείς στις θέσεις και τις μεθόδους τους, αποτελούν βασικό εκφραστή της αντίστασης του κουρδικού λαού) με τους παρανοϊκούς σφαγείς του «Ισλαμικού Χαλιφάτου» λέγοντας ότι:
«Για εμάς είναι το ίδιο. Είναι λάθος να θεωρούμε ότι διαφέρουν μεταξύ τους»
Όσο για την απάντησή του στην οργισμένη αντίδραση των Κούρδων της Τουρκίας που διαδηλώνουν ενάντια στις παραπάνω προκλήσεις, αλλά και τη συνολική στάση της κυβέρνησης του στο ζήτημα, είναι η γνωστή και δοκιμασμένη: άγρια καταστολή και δολοφονίες διαδηλωτών από την αστυνομία!
Μέχρι στιγμής οι εξεγερμένοι Κούρδοι της Τουρκίας μετράνε τουλάχιστον 14 νεκρούς, ενώ σε μια σειρά πόλεις έχει απαγορευθεί η κυκλοφορία.
Την ίδια ώρα, η συμβολή της Τουρκίας στην αντιμετώπιση των «Τζιχαντιστών» που απέχουν μια ανάσα από τα σύνορά της, περιορίζεται στην (έτσι κι αλλιώς χλιαρή) συμφωνία για συμμετοχή στις αεροπορικές επιδρομές των ΗΠΑ και των συμμάχων τους, που μόνο ακόμη μεγαλύτερο χάος και αιματοχυσία μπορούν να φέρουν στην ευρύτερη περιοχή.
Η μάχη των τελευταίων εβδομάδων
Εδώ και πάνω από δύο χρόνια, το Κομπάνι και άλλες δύο κουρδικές πόλεις στη βόρεια Συρία (που αποκαλούνται επίσης «Δυτικό Κουρδιστάν», ή «Ρογιάβα» στα κουρδικά) ελέγχονταν από το «Κόμμα Δημοκρατικής Ενότητας» (PYD) το συριακό παράρτημα του Εργατικού Κόμματος Κουρδιστάν (PKK).
Πριν από λίγες εβδομάδες, το «Ισλαμικό Χαλιφάτο» ξεκίνησε εκστρατεία ενάντια στο Κομπάνι, πολιορκώντας το από τα ανατολικά, τα δυτικά και τα νότια. Ανάμεσα στο σύγχρονο, βαρύ οπλισμό τους, συγκαταλέγονται άρματα μάχης, πολλά από τα οποία πάρθηκαν από τον ιρακινό στρατό τον περασμένο Ιούνη. Οι Κούρδοι αντάρτες από την άλλη, μάχονται ως επί το πλείστον με παλιά σοβιετικά όπλα και αυτόματα τουφέκια.
Τα κουρδικά χωριά γύρω από το Κομπάνι, που καταλήφθηκαν από τους τζιχαντιστές τις προηγούμενες μέρες, έχουν γίνει το σκηνικό νέων φρικαλεοτήτων και συνοπτικών εκτελέσεων πολλών από τους κατοίκους. Υπολογίζεται ότι μέχρι στιγμής πάνω από 180.000 άνθρωποι, στη μεγάλη τους πλειονότητα Κούρδοι, έχουν εγκαταλείψει τη χώρα και περνάνε τα σύνορα με την Τουρκία. Πρόκειται για το μεγαλύτερο κύμα μετανάστευσης από την αρχή της μεταφοράς των συγκρούσεων σε συριακά εδάφη.
Η σημασία του Κομπάνι για τους Κούρδους
Μετρώντας πάνω από 25 εκατομμύρια ανθρώπους, οι Κούρδοι είναι το μεγαλύτερο έθνος χωρίς κράτος στον κόσμο, μοιρασμένο ανάμεσα σε τέσσερις διαφορετικές χώρες (Τουρκία, Συρία, Ιράκ, Ιράν). Τα καθεστώτα των χωρών αυτών τους αρνούνται συστηματικά την έκφραση της εθνικής και πολιτισμικής τους ταυτότητας, τα βασικά δημοκρατικά τους δικαιώματα, ενώ βιώνουν την καταπίεση και την εκμετάλλευση σε κάθε πτυχή της ζωής τους.
Στην περίπτωση της Τουρκίας, παρά το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια έχει περάσει ένα πακέτο μεταρρυθμίσεων που διευρύνει τα δημοκρατικά δικαιώματα των Κούρδων κατοίκων της, η οικονομική και κοινωνική τους περιθωριοποίηση συνεχίζεται.
Μέσα σε αυτό το σκηνικό, περικυκλωμένοι από έναν ωκεανό διακρίσεων που συστηματικά χτίζουν τα αυταρχικά καθεστώτα των χωρών στις οποίες προσπαθούν να επιβιώσουν, αλλά και τη βιαιότητα των «Τζιχαντιστών», οι κουρδικοί πληθυσμοί της περιοχής βλέπουν τη Ρογιάβα σαν πηγή έμπνευσης και υπερηφάνειας. Για τον απλούστατο λόγο ότι αυτές οι «ελεύθερες ζώνες» είναι οι μόνες περιοχές στις οποίες έχουν το δικαίωμα να εκφράζουν ελεύθερα την εθνική, πολιτισμική και γλωσσική τους ταυτότητα.
Ο ρόλος της Τουρκίας
Πολλοί κατηγορούν το τουρκικό καθεστώς για συνωμοσία με τους «Τζιχαντιστές». Η χρονική σύμπτωση της επίθεσης στο Κομπάνι και της απελευθέρωσης 49 Τούρκων ομήρων από τους «Τζιχαντιστές» γεννά φυσιολογικά ερωτηματικά σε σχέση με το ρόλο του τουρκικού κράτους και τις πιθανές μυστικές συμφωνίες του με το «Ισλαμικό Χαλιφάτο».
Έτσι κι αλλιώς, η Τουρκία μποϊκοτάρει οικονομικά όλη την περιοχή της Ρογιάβα, ενώ σύμφωνα με το περιοδικό «Σπίγκελ», μέλη των δυνάμεων ασφαλείας της Τουρκίας ήταν αναμεμειγμένα και χρηματοδοτούσαν τις επιθέσεις που διεξήγαγαν το 2012 ενάντια σε Κούρδους της Συρίας δυνάμεις που σχετίζονται με την Αλ Κάιντα.
Πολλοί Κούρδοι της Τουρκίας, στην προσπάθειά τους να περάσουν τα σύνορα προκειμένου να ενταχθούν στις δυνάμεις που υπερασπίζονται το Κομπάνι παρεμποδίζονται από την τουρκική αστυνομία:
«Θέλω να πάω στο Κομπάνι και να πολεμήσω ενάντια στους τζιχαντιστές που σφαγιάζουν το λαό μου, αλλά δεν μπορώ»
δήλωσε ένας 30χρονος Κούρδος σε πρόσφατη συνέντευξη.[1]
Ούτε βομβαρδισμοί, ούτε ατομική τρομοκρατία
Η ιστορία έχει δείξει σε πολλές περιπτώσεις ότι οι μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και οι σύμμαχοί τους δεν πρόκειται να κουνήσουν ούτε το δάχτυλό τους, προκειμένου να βοηθήσουν πραγματικά τον αγώνα των Κούρδων για εθνική απελευθέρωση.
Αυτό το δικαίωμα, το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση, δεν πρόκειται να το αποκτήσουν παρά μόνο μέσα από το δικό τους αγώνα και με την υποστήριξη της Αριστεράς και των λαών διεθνώς.
Η Αριστερά έχει υποχρέωση να υποστηρίζει το δικαίωμα των Κούρδων στην αυτοδιάθεση καθώς και στον ένοπλο αγώνα για την επίτευξη της και για την υπεράσπιση της ζωής τους και των οικογενειών τους ενάντια στις σφαγές των τζιχαντιστών. Απέναντι στη βιαιότητα που υφίστανται, είναι απαραίτητη η μαζική, οργανωμένη με δημοκρατική λειτουργία, ένοπλη αντίσταση των Κούρδων εργαζομένων.
Ωστόσο, αυτό δεν είναι αρκετό. Ο αγώνας των Κούρδων εργαζομένων είναι ανάγκη να συνδεθεί με αυτόν των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων της Τουρκίας που καταπιέζονται καθημερινά από το καθεστώς Ερντογάν.
Είναι ανάγκη να χτιστεί ένα κοινό κίνημα ενάντια στη νεοφιλελεύθερη, αυταρχική ατζέντα της τουρκικής άρχουσας τάξης. Ένα τέτοιο ενδεχόμενο, θα αποτελούσε ταυτόχρονα την πιο ισχυρή πολιτική εναλλακτική, απέναντι στις μεθόδους που επιλέγουν πολλοί Κούρδοι ακτιβιστές στην Τουρκία: αυτές των τυφλών επιθέσεων που σε τελική ανάλυση απομακρύνουν ακόμη περισσότερο την επίτευξη των στόχων τους.
