Του Αλέξανδρου Πραντούνα
Στις 9/9 η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ ενέκρινε ψήφισμα που υπέβαλαν – με πρωτοβουλία της Αργεντινής – η ομάδα των G77 (σημ: πρόκειται για τις λεγόμενες «αναπτυσσόμενες» χώρες) και η Κίνα, με αντικείμενο τη δημιουργία νομικού πλαισίου για τις διαδικασίες αναδιάρθρωσης του δημοσίου χρέους στις υπερχρεωμένες χώρες. Δηλαδή για να έχει λόγο και ρόλο ο ΟΗΕ (και όχι μόνο οι δανειστές και το ΔΝΤ) στην αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους των κρατών που κινδυνεύουν με πτώχευση.
Η απόφαση αναφέρει ότι η αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους αποτελεί κυριαρχικό δικαίωμα ενός κράτους, που δεν μπορεί ούτε να ματαιωθεί ούτε να εμποδιστεί από ένα άλλο κράτος ή ιδιώτες πιστωτές, όπως διάφορα κερδοσκοπικά hedge funds. Σύμφωνα με το ψήφισμα, μέχρι το τέλος του 2014 το νομικό αυτό πλαίσιο πρέπει να έχει καταρτιστεί και να τεθεί σε ψηφοφορία.
Ελληνική αποχή
Το ψήφισμα εγκρίθηκε με την θετική ψήφο 124 χωρών, ενώ 11 ψήφισαν «όχι» (Aυστραλία, Καναδάς, Τσεχία, Φινλανδία, Γερμανία, Ουγγαρία, Ιρλανδία, Ισραήλ, Ιαπωνία, Ηνωμένες Πολιτείες, Βρετανία). 41 χώρες απείχαν από την ψηφοφορία, ανάμεσα τους οι περισσότερες χώρες της Ε.Ε., μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα.
Προκλητικές οι ΗΠΑ
Πιο προκλητικός απ’ όλους, ο εκπρόσωπος των ΗΠΑ (της χώρας μάλιστα με το μεγαλύτερο δημόσιο χρέος σε απόλυτους αριθμούς παγκοσμίως) ισχυρίστηκε στην συνεδρίαση ότι
«η ψήφιση ενός μηχανισμού αναδιάρθρωσης των κρατικών χρεών θα προκαλούσε οικονομική ανασφάλεια που θα μπορούσε να επηρεάσει τις ανεπτυγμένες χώρες». Εντελώς κυνικά δε, δήλωσε πως «υπάρχει ήδη μηχανισμός υποστήριξης των κρατών που βρίσκονται σε δυσκολία και αυτός είναι το ΔΝΤ»…
Ελληνικές δικαιολογίες
Όσον αφορά το πως δικαιολόγησε την αποχή της από την ψηφοφορία η ελληνική κυβέρνηση από ένα ψήφισμα που αφορά κατ’ εξοχήν την ισχυροποίηση της θέσης χωρών όπως η Ελλάδα, η Γ.Γ. Ενημέρωσης και Επικοινωνίας ισχυρίστηκε ότι η Ελλάδα
«συντάχθηκε με τη συντριπτική πλειοψηφία των κρατών-μελών της Ε.Ε. που απείχε στην υιοθέτηση ενός απλού ευχολογίου χωρίς καμιά νομική αξία, που βρίθει ασαφειών και το οποίο κατατέθηκε στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ εσπευσμένα και πρόχειρα».
Ασφαλώς και δεν υπάρχει εμπιστοσύνη στον ΟΗΕ
Ποια είναι όμως η πραγματικότητα; Είναι σαφές πως δεν μπορεί να υπάρχει καμία απολύτως εμπιστοσύνη σε οργανισμούς όπως ο ΟΗΕ, όχι μόνο για το τι είδους νομικό πλαίσιο είναι αυτό που τελικά θα υιοθετήσει, αλλά πολύ περισσότερο για το κατά πόσον θα επιχειρήσει και θα καταφέρει (πάνω απ’ όλα!) να κάνει πράξη μια τέτοια απόφαση που «βάζει φρένο», έστω και μερικώς, στα συμφέροντα των δανειστών και των κερδοσκόπων. Άλλωστε τα ψηφίσματα του ΟΗΕ σε μια σειρά περιπτώσεις (πχ για την Κύπρο, το παλαιστινιακό κοκ.) έχουν μείνει εδώ και δεκαετίες απλά «ψηφίσματα».
Το συγκεκριμένο ψήφισμα και το νομικό πλαίσιο που τελικά θα οριστεί δεν είναι, και ούτε θα μπορούσε να είναι, ούτε «ανατρεπτικό», ούτε «επαναστατικό», ούτε «αντικαπιταλιστικό». Αντίθετα, αποτελεί μια προσπάθεια (δια)κρατικής παρέμβασης σε ένα εξαιρετικά οξυμένο πρόβλημα που προκαλεί η παγκόσμια οικονομική κρίση με σκοπό να το περιορίσει. Άλλωστε, καμία από τις χώρες που πρότειναν ή υπερψήφισαν το εν λόγω ψήφισμα δεν αμφισβητεί το δικαίωμα των δανειστών «να πάρουν τα λεφτά τους» – η προσπάθεια αφορά απλά το να μπουν ορισμένα όρια και στην πραγματικότητα το πιθανότερο είναι να μείνει σε συμβολικό επίπεδο.
Το πιστό σκυλί των τραπεζιτών
Όμως η ελληνική κυβέρνηση, πιστός εκφραστής των συμφερόντων των τραπεζιτών και των κερδοσκόπων, δεν μπορεί (και δεν θέλει φυσικά) να τους πάει κόντρα ούτε καν σε συμβολικό επίπεδο.
Ο δε υπουργός Εξωτερικών, και αρχηγός του ΠΑΣΟΚ (ε, ότι απόμεινε τέλος πάντων) Ε. Βενιζέλος, δεν καταδέχτηκε καν να απαντήσει στην επιστολή που έστειλε σχετικά με το ψήφισμα σε όλους τους ομολόγους του στον ΟΗΕ ο υπ. Εξωτερικών της Αργεντινής, Έκτορ Τίμερμαν. Τι κι αν η Ελλάδα είναι αντικειμενικά από τις πρώτες χώρες, αν όχι η πρώτη, την οποία αφορά ένα τέτοιο ψήφισμα;! Αυτά είναι «ψιλά γράμματα» για μια κυβέρνηση που μοναδικό σκοπό έχει την πλήρη ισοπέδωση των εργαζομένων και της κοινωνίας προς όφελος μια χούφτας παράσιτων – κι αυτό πια το καταλαβαίνει και ο τελευταίος εργαζόμενος.
