Στην Ιρλανδία, τη χώρα που σύμφωνα με τα κυρίαρχα ΜΜΕ και τους υπαλλήλους των τροϊκανών σε όλη την Ευρώπη πρέπει να αποτελέσει «παράδειγμα» εξόδου από την κρίση, οι εργαζόμενοι εξακολουθούν να υφίστανται τις δραματικές επιπτώσεις της πλήρους αποθράσυνσης των εργοδοτών. Το παράδειγμα του εργοστασίου ανακύκλωσης Γκρέιχαουντ δείχνει καθαρά ότι οι «θυσίες των εργαζομένων» για τη «σωτηρία της οικονομίας», το μόνο που πετυχαίνουν είναι να ανοίξουν ακόμη περισσότερο την όρεξη των αφεντικών και να ανοίγουν το δρόμο σε νέες επιθέσεις των εργοδοτών.
Δημοσιεύουμε στη συνέχεια αποσπάσματα από άρθρο του συντρόφου Πολ Μέρφι, από το site του «Σοσιαλιστικού Κόμματος – CWI», αντίστοιχης οργάνωσης του «Ξ» στην Ιρλανδία
Διανύουμε την ένατη εβδομάδα του λόκ άουτ («απεργία» των εργοδοτών ενάντια στους εργαζόμενους – δηλαδή κλείσιμο του εργοστασίου και αναστολή της σχέσης εργασίας όλων των εργατών) του εργοστασίου ανακύκλωσης Γκρέϊχαουντ από τον εργοδότη τους Μ. Μπέρκλεϊ.
Πριν λίγο καιρό, οι εργοδότες παρουσίασαν στους εργαζομένους του εργοστασίου Γκρέιχαονυτ νέες συμβάσεις, με μειώσεις στους μισθούς τους ως και 35% και μια σειρά αλλαγές στις συνθήκες εργασίας, απειλώντας μάλιστα ότι αν δεν τις υπέγραφαν θα έχαναν τη δουλειά τους.
Αφού οι εργαζόμενοι αρνήθηκαν να υπογράψουν, οδηγήθηκαν εκτός των εγκαταστάσεων του εργοστασίου από υπαλλήλους της εταιρίας φύλαξής του!
Το λοκ άουτ στο Γκρέιχαουντ αγγίζει την καρδιά των πιο κρίσιμων ζητημάτων για την ιρλανδική κοινωνία! Έχει μετατραπεί σε έναν αγώνα όχι μόνο για τους εργαζόμενους της συγκεκριμένης επιχείρησης, αλλά και για το σύνολο των εργατικών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων στη χώρα!
Την ίδια ώρα που η κυβέρνηση διαφημίζει περήφανη την «ανάκαμψη» της οικονομίας, είναι καθαρό ότι στην πραγματικότητα πρόκειται για ανάκαμψη των κερδών των μεγάλων επιχειρήσεων που εκμεταλλεύτηκαν την οικονομική κρίση προκειμένου να συνεχίσουν τις μειώσεις στους μισθούς των εργαζομένων.
Το λοκ άουτ είναι μια απειλή ενάντια στο σύνολο των εργαζομένων. Όταν οι εργάτες που συμμετέχουν στα συνδικάτα δέχονται τόσο σκληρές επιθέσεις (μειώσεις ως 35%, λοκ άουτ επειδή αρνήθηκαν να υπογράψουν τις νέες συμβάσεις, ακόμη και περιορισμούς στο δικαίωμά τους να διαδηλώνουν) τότε το ερώτημα που τίθεται είναι «ποιος είναι ο σκοπός των συνδικάτων;». Το συνδικαλιστικό κίνημα οφείλει να προστατεύει τους εργαζόμενους-μέλη του από τέτοιου είδους επιθέσεις! Αντί γι’ αυτό οι συνδικαλιστές ηγεσίες περιορίζονται σε συμβολικές διαμαρτυρίες.
Μέχρι στιγμής, παρά τη μαζική υποστήριξη από την ιρλανδική κοινωνία αλλά και τη διεθνή αλληλεγγύη από συνδικάτα ακόμα και πολύ μακρινών χωρών όπως η Νιγηρία, η Παραγουάη και οι ΗΠΑ, ο αγώνας δεν έχει κερδηθεί. Ο Μπέρκλεϊ ελπίζει ότι θα καταφέρει να φτάσει τους εργαζόμενους στα όρια της εξόντωσης και θα τους οδηγήσει ηττημένους στο εργοστάσιο, κάτω από πολύ διαφορετικές συνθήκες εργασίας, χωρίς συνδικαλιστικά δικαιώματα και με δραματικά μειωμένους μισθούς.
Τόσο η διεθνής αλληλεγγύη, όσο και η ουσιαστική, μαχητική υποστήριξη των εργατών του Γκρέιχαουντ από τα εργατικά σωματεία της χώρας και κόντρα στις διαθέσεις των επίσημων κεντρικών ηγεσιών είναι ο μόνος τρόπος να νικήσει ο δίκαιος αυτός αγώνας.
Την ίδια ώρα είναι απαραίτητη η επαναδιεκδίκηση των συνδικάτων από την εργατική βάση, που αυτή τη στιγμή βρίσκονται στα χέρια διεφθαρμένων ηγεσιών, με τελικό στόχο τη μετατροπή τους σε πραγματικά εργαλεία αγώνα από τους εργαζόμενους, σε ζωντανούς, μαχητικούς και δημοκρατικούς οργανισμούς.
