Τι είναι αλήθεια ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα;
Μια μετωπική συμμαχία της Αριστεράς γύρω από τον ΣΥΝ;
Μια εκλογική συμμαχία του ΣΥΝ με άλλες δυνάμεις της ελληνικής Αριστεράς;
Μια κινηματική συμμαχία δυνάμεων της Αριστεράς που μετέχει στους αγώνες χωρίς να τους καθοδηγεί;
Ένα εν τη γενέσει του πρόγραμμα αντιπολίτευσης και αγώνα ή ένα πρόπλασμα της κυβερνητικής-πληθυντικής Αριστεράς στην Ελλάδα;
Το έμβρυο μιας νέας Αριστεράς ή η αναπαλαιωμένη επιβίωση των παλιών μορφών της μέσα από μια συμμαχία «συμφέρουσα για όλους»;
Και εν τέλει, τι πετύχαμε ως τώρα μέσα από τη «διαδρομή ΣΥΡΙΖΑ» και πόσο είναι αρκετό;
Το 2007 και 2008 ο ΣΥΡΙΖΑ γνώρισε μια ποιοτική ανάπτυξη που κανείς δεν δικαιούται να αρνηθεί ή να ισοπεδώσει. Συμμετείχαμε στους μεγάλους αγώνες της νεολαίας και είχαμε την τιμή να είμαστε οι μόνοι από τα κόμματα τα οποία έχουν παρουσία στη Βουλή που υποστηρίξαμε τη μεγάλη εξέγερση της νεολαίας του περασμένου Δεκέμβρη. Πήραμε μέρος και στηρίξαμε πολιτικά όλους τους μικρούς και μεγάλους κοινωνικούς αγώνες ενάντια στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της κυβέρνησης της ΝΔ – και όχι μόνο. Στα λιμάνια, τις τράπεζες, τα σχολεία και τα πανεπιστήμια, στα εργατικά συλλαλητήρια και τις πανεργατικές απεργίες, στις κινητοποιήσεις για τα πολιτικά δικαιώματα και τις δημοκρατικές κατακτήσεις, στις πολύμορφες δράσεις αλληλεγγύης για τους μετανάστες (κεντρικό πλέον κομμάτι της εργατικής τάξης στην Ελλάδα), στις κινητοποιήσεις και δράσεις για τα δικαιώματα των γυναικών (το μισό της εργατικής τάξης, της κοινωνίας και …τ’ άλλο μισό του ουρανού), στα μεγάλα και μικρά αντιπολεμικά και αντιμπεριαλιστικά συλλαλητήρια και στις δράσεις διεθνιστικής αλληλεγγύης, στις πολύμορφες δράσεις και κινήματα για την υπεράσπιση του δημόσιου χώρου και των οικοσυστημάτων και ενάντια στις κλιματικές αλλαγές. Πορευτήκαμε με τη νεολαία στους μεγάλους αγώνες του 2006-2007 κατά της αναθεώρησης του άρθρου 16 και για την ανατροπή του νόμου πλαίσιο και συμβάλαμε αποφασιστικά στην ανατροπή της αντιδραστικής συνταγματικής μεταρρύθμισης που επιχείρησε η Δεξιά.
Το «πρώτο κύμα»
Όλα αυτά εκφράστηκαν σε μια σημαντική άνοδο και ανάπτυξη του κοινού μας εγχειρήματος. Όχι μόνον ούτε κυρίως δημοσκοπική, αλλά ιδίως ανάπτυξη κινηματική, κατάκτησης και εμβάθυνσης της κουλτούρας ενότητας της Αριστεράς, κίνηση προς μια αγωνιστική, μετωπική, πολύμορφη Αριστερά της κοινωνικής αντιπολίτευσης.
Στα πανελλαδικά σώματα του ΣΥΡΙΖΑ του Μάρτη (1η Πανελλαδική Σύσκεψη) και Ιούλη (1η συνεδρίαση της Πανελλαδικής Συντονιστικής Επιτροπής) του 2008 αυτή η ανάπτυξη μεταφράστηκε σε ένα μαχητικό «πρώτο κύμα» χιλιάδων αγωνιστών και αγωνιστριών της Αριστεράς που προσέγγισαν τον ΣΥΡΙΖΑ και πύκνωσαν τις γραμμές του. Όχι μόνο οι συνιστώσες -των οποίων της συμβολή στην οικοδόμηση του ΣΥΡΙΖΑ κανείς δεν αμφισβητεί-, αλλά ιδίως οι χιλιάδες των ανένταχτων αριστερών, που δήλωσαν «παρών» και ζήτησαν συμμετοχή και λόγο στην εκδίπλωση του εγχειρήματος, έδωσαν τον τόνο και το χρώμα.
Όλοι/ες αυτοί/ές οι ανένταχτοι/ες απαίτησαν τη συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ ως μαζικού πολιτικού υποκειμένου της Αριστεράς, τη δημιουργία δηλαδή μιας πολιτικο-οργανωτικής δομής ισότιμης συμμετοχής όλων των μελών του ΣΥΡΙΖΑ. Το αίτημα αυτό ξεκινούσε από την παραδοχή ότι δεν υπάρχουν σε αντιπαράθεση «οργανωμένοι» και «ανένταχτοι» μετέχοντες, αλλά όλοι/ες είμαστε μέλη του ενιαίου πολιτικού οργανισμού που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ. Ότι θα πρέπει όλοι/ες να έχουμε ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις. Ότι πρέπει να έχουμε όλοι/ες ίση συμμετοχή και συμβολή στις αποφάσεις και τις δράσεις που αφορούν την πορεία της οικοδόμησής του, την πολιτική, το πρόγραμμα και τη στρατηγική του. Ούτε «απλώς μετέχοντες», λοιπόν, ούτε «δορυφόροι», ούτε «φίλοι», «ψηφοφόροι», «οπαδοί» ή «αφισοκολλητές», ή ανίσχυρη και διεκδικούμενη «λεία» από τις συνιστώσες, αλλά επειδή γνωρίζουμε καλά ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πιθανόν το τελευταίο σοβαρό πολιτικό στοίχημα στη ζωή πολλών από μας, επειδή πιστεύουμε ότι μόνον έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αντέξει, να ενισχυθεί και να θωρακιστεί και να είναι αποτελεσματικός απέναντι σε σοβαρά πολιτικά διλήμματα, επιθέσεις του συστήματος, κινηματικά καθήκοντα.
Η εξάντληση της δυναμικής
Δυστυχώς, το αίτημα αυτό έμεινε μετέωρο καθώς προσέκρουσε σε χρόνιες γραφειοκρατικές αδράνειες, οργανωτικές και ιδεολογικοπολιτικές αυτάρκειες, δυσανεξία και αντιδράσεις – έκδηλες ή λανθάνουσες. Ως αποτέλεσμα, ιδιαίτερα την τελευταία περίοδο, εκδηλώνεται μια κόπωση και εξάντληση του «πρώτου κύματος» ενθουσιώδους συμμετοχής και συγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για κάτι συνολικότερο: η έως τώρα κυρίαρχη φυσιογνωμία και μορφή συγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ, ο ΣΥΡΙΖΑ ως εκλογική συμμαχία-πολιτικό μέτωπο συνιστωσών (κομμάτων και οργανώσεων της Αριστεράς) έχει προ πολλού αγγίξει τα όριά της, έχει εκμετρήσει το ζην. Το γεγονός αυτό έχει –μεταξύ άλλων- και τις εξής συνέπειες:
-Αδυναμία «υποδοχής» και μαζικής στράτευσης στις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ των χιλιάδων ανένταχτων αγωνιστών/στριών: Εδώ η κόπωση είναι ήδη φανερή, όπως και ανησυχητικά φαινόμενα αποσυσπείρωσης. Το πρόβλημα αυτό δεν είναι άμοιρο της αδυναμίας του ΣΥΡΙΖΑ να μετασχηματίσει την πολιτική και εκλογική του δυναμική σε συγκροτημένο πολιτικό ρεύμα στην κοινωνία και τους κοινωνικούς χώρους.
-«Διαπαραταξιακός» χαρακτήρας της συμμετοχής των ίδιων των συνιστωσών στο εγχείρημα: Η συμμετοχή δι’ αντιπροσώπων και όχι με το σύνολο των οργανωμένων τους δυνάμεων είναι ο κανόνας, μετατρέποντας τη Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ σε «στρατηγείο χωρίς στρατό» – με την εξαίρεση πολύ κεντρικών και μεγάλης σημασίας εκδηλώσεων.
-Η κινηματική αναπηρία: Ο ΣΥΡΙΖΑ ενώ έχει κατακτήσει τόσο την κινηματική κουλτούρα όσο και την κουλτούρα της ενότητας στη δράση, δεν διαθέτει ακόμη κοινές δομές παρέμβασης στα κινήματα και τους κοινωνικούς χώρους (εργατικό, νεολαιίστικο κ.λπ.).
-Η αδυναμία λήψης αποφάσεων: Η λειτουργία διά της ομοφωνίας έχει προφανή όρια, συχνά οδηγεί σε παραλυτικές ισορροπίες και εξίσου συχνά σε απραξία και απώλεια ευκαιριών για σημαντικές παρεμβάσεις.
-Αδυναμία διαχείρισης μειζόνων διαφωνιών: Η σημερινή μορφή συγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς βάθος και χωρίς δημοκρατικά συγκροτημένα σώματα και διαδικασίες λήψης αποφάσεων, εγκυμονεί τεράστιους κινδύνους μπροστά στα ενδεχόμενα να βρεθεί ενώπιον σκληρών και μειζόνων πολιτικών διλημμάτων. Ένα παράδειγμα: Ποιο σώμα του ΣΥΡΙΖΑ και με ποια νομιμοποίηση στα μάτια του κόσμου του θα αποφασίσει τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ αμέσως μετά τις εκλογές και σε περίπτωση μη σχηματισμού αυτοδύναμης κυβέρνησης; Σε τέτοιες στιγμές ο σημερινός τρόπος οργάνωσης του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να τον προδώσει, με τραγικές συνέπειες.
Πρόγραμμα και αντικαπιταλιστικός προσανατολισμός
Όσοι/ες υπογράφουμε αυτό το κείμενο δεν είμαστε απλώς λάτρεις της δημοκρατικής διαδικασίας – χωρίς πάντως και να την υποτιμούμε, όπως θέλουν διάφορες παραδόσεις μέσα στην Αριστερά. Δεν είμαστε απολίτικοι. Ένας ΣΥΡΙΖΑ φορέας και πλαίσιο για την ανασύνθεση της Αριστεράς, ένας ΣΥΡΙΖΑ με μέλη και αποφασιστικές διαδικασίες, πρέπει και μπορεί να αποκτήσει ένα ζωντανό, μαχητικό, αντικαπιταλιστικό πολιτικό πρόγραμμα με κατεύθυνση και ορίζοντα το σοσιαλισμό. Ένα πρόγραμμα όχι σεχταριστικό αλλά ενωτικό, ώστε να συνενώνει τις δυνάμεις της μισθωτής εργασίας, της νεολαίας, των γυναικών, των μεταναστών (από ταξική σκοπιά κι όχι κυρίως από τη σκοπιά της «ετερότητας»), των κοινωνικών κινημάτων κατά του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, της καπιταλιστικής διαχείρισης και των φορέων της (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ).
Ένα πρόγραμμα ριζοσπαστικό και αντικαπιταλιστικό, που θα περιλαμβάνει μεν μεταβατικά αιτήματα και δεν θα περιορίζεται σε μια επαναστατική ρητορική, αλλά την ίδια στιγμή δεν θα εμπλέκεται στη διαχείριση του υπάρχοντος, θα είναι θωρακισμένος από τις ιστορικά χρεοκοπημένες συγκυβερνήσεις με τη σοσιαλδημοκρατία, δεν θα αναζητεί ένα «δημιουργικό» για το καθεστώς ρόλο της Αριστεράς (βλέπε Κομμουνιστική Επανίδρυση).
Ένα πρόγραμμα ανοιχτό στις εκτός ΣΥΡΙΖΑ δυνάμεις της Αριστεράς, τις οποίες θα καλεί επίμονα σε ενότητα στη δράση αλλά και στη συγκρότηση ενός μαζικού, αγωνιστικού και πολύμορφου αριστερού πόλου.
Ένα πρόγραμμα που θα αποσκοπεί στην ενοποίηση των διάσπαρτων κοινωνικά και πολιτισμικά τμημάτων της εργατικής τάξης και θα τα πείθει για την ενότητα και την ισχύ τους.
Οι «15 άμεσοι στόχοι πάλης του ΣΥΡΙΖΑ» αποτελούν σημαντική κατάκτηση στη διαδικασία συγκρότησης ενός τέτοιου προγράμματος. Με την εμβάθυνση και περαιτέρω επεξεργασία τους, η 2η Πανελλαδική μας σύσκεψη στις αρχές Απριλίου μπορεί να καταλήξει σε ένα τέτοιο πρόγραμμα, που θα αποτελεί τη ριζοσπαστική, αντικαπιταλιστική και σοσιαλιστική «ταυτότητα» του ΣΥΡΙΖΑ.
Ένας ΣΥΡΙΖΑ κινηματικός, με μαζικές και ενωτικές παρεμβάσεις για κατακτήσεις στο σήμερα, αλλά ταυτόχρονα αντισυστημικός, με αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό και σοσιαλιστική στρατηγική είναι όχι μόνο αναγκαίος αλλά και εφικτός!
Ανασύνθεση και οικοδόμηση του ΣΥΡΙΖΑ, αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα και σοσιαλιστική κατεύθυνση, δηλαδή σύνθεση μορφής και περιεχομένου! Έτσι θα κερδίσουμε τους δύσκολους αγώνες των χρόνων που έρχονται. Με πυξίδα τον κριτικό και δημιουργικό μαρξισμό και ό,τι άλλο έχει γεννήσει, θεωρητικά και πολιτικά, το κίνημα της απελευθέρωσης και κοινωνικής χειραφέτησης.
Είμαστε βέβαιοι/ες ότι η διαδικασία μετασχηματισμού του ΣΥΡΙΖΑ σε μαζικό πολιτικό υποκείμενο της Αριστεράς θα εκπληρώσει το διπλό αίτημα για έναν ΣΥΡΙΖΑ «με μέλη και (αντικαπιταλιστικό) πρόγραμμα».
Είμαστε επίσης βέβαιοι/ες ότι η διαδικασία οικοδόμησης, μετασχηματισμού και ανασύνθεσης όχι μόνο δεν θα υπονομεύσει τη ριζοσπαστική φυσιογνωμία και τον αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό του ΣΥΡΙΖΑ αλλά, αντίθετα, θα τον υπηρετήσει με τον καλύτερο τρόπο και θα τον ενισχύσει.
Το «δεύτερο κύμα»
Χρειαζόμαστε λοιπόν άμεσα ένα «δεύτερο» κύμα» οικοδόμησης του ΣΥΡΙΖΑ, από οργανωμένους και ανένταχτους αγωνιστές/στριες, ώστε να μετασχηματιστεί σε ένα μαζικό, ζωντανό, πολυτασικό και δημοκρατικό πολιτικό υποκείμενο της Αριστεράς. Μόνο έτσι θα δημιουργήσουμε ξανά μια ελπιδοφόρα δυναμική για το εγχείρημά μας. Μόνο έτσι θα αντιμετωπίσουμε τις τάσεις αποσυσπείρωσης και θα βάλουμε σε ένα πολιτικο-οργανωτικό κανάλι τη διαθεσιμότητα και δημιουργικότητα που εκφράστηκε στην περσινή, 1η Πανελλαδική μας Σύσκεψη. Η επιτυχία ανάλογων ευρωπαϊκών εγχειρημάτων οικοδόμησης και ανασύνθεσης μαζικών σχηματισμών της ριζοσπαστικής και αντικαπιταλιστικής Αριστεράς είναι αρκετά πειστική για τη δυνατότητα συγκρότησης και στην Ελλάδα ενός ενιαίου – ομοσπονδιακού – πολυτασικού – δημοκρατικού μαζικού φορέα της Αριστεράς.
Ποιος έχει να φοβηθεί τη δυναμική ενός τέτοιου «δεύτερου κύματος» στον ΣΥΡΙΖΑ; Κανείς! Η λύση δεν είναι να ενταχθούν οι ανένταχτοι/ες στις συνιστώσες, αλλά να αλλάξει ριζικά η σχέση οργανώσεων και ανένταχτων μέσα από τη δομή ΣΥΡΙΖΑ. Μια δομή που μπορεί να εγγυηθεί όχι μόνο τη συνύπαρξη όλων, αλλά και την ύπαρξη καθενός με τον τρόπο που επιλέγει.
Εμείς που υπογράφουμε αυτό το κείμενο, ανένταχτοι/ες και ενταγμένοι/ες αγωνιστές/στριες του ΣΥΡΙΖΑ, καταθέτουμε με τον πιο «επίσημο» και κατηγορηματικό τρόπο το αίτημα να ξεκινήσει και να οργανωθεί στο σύνολο του ΣΥΡΙΖΑ η συζήτηση για την οργανωτική του συγκρότηση και οικοδόμηση ως ενιαίου, ομοσπονδιακού, πολυτασικού πολιτικού σχηματισμού της Αριστεράς με μέλη και δημοκρατικές αποφασιστικές διαδικασίες. Καταθέσαμε γι’ αυτό την πρότασή μας αυτή στη Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ, για να λάβει τις σχετικές πρωτοβουλίες.
Η πρωτοβουλία μας δεν αποσκοπεί στη διαμόρφωση μίας ακόμη συνιστώσας, αλλά σε ένα «δεύτερο κύμα» στον ΣΥΡΙΖΑ, από ανένταχτους αλλά και οργανωμένους αγωνιστές/στριες, που θα παλέψει για την ανασύνθεση-οικοδόμηση του ΣΥΡΙΖΑ και τη διαμόρφωση ενός αντικαπιταλιστικού προγραμματικού πλαισίου και φυσιογνωμίας. Απευθύνουμε γι’ αυτό την πρότασή μας σε όλες τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, ζητώντας τους να πάρουν καθαρά θέση και να συμβάλουν στη συνδιαμόρφωση αυτής της πρωτοβουλίας.
Για να βαδίσουμε σ’ αυτό το δρόμο, καταθέτουμε τις εξής άμεσες προτάσεις-βήματα:
-Η 2η Πανελλαδική μας Σύσκεψη να περιλάβει στο κείμενο των αποφάσεών της ρητή απόφαση για εκκίνηση της συζήτησης, πανελλαδικά και στον «όλο ΣΥΡΙΖΑ», για το ζήτημα της οικοδόμησης και του μετασχηματισμού του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο πολιτικό σχηματισμό. Δεν ζητάμε να συμφωνήσουν όλοι/ες με τις δικές μας προσεγγίσεις, αλλά κανείς πλέον δεν δικαιούται να αρνηθεί τη διεξαγωγή αυτής της συζήτησης. Η συζήτηση αυτή να οργανωθεί με ευθύνη της Γραμματείας και να ξεκινήσει στο πρώτο πανελλαδικό σώμα του ΣΥΡΙΖΑ αμέσως μετά την Πανελλαδική Σύσκεψη του Απριλίου (Πανελλαδική Συντονιστική Επιτροπή), το οποίο πρέπει να συγκληθεί αμέσως μετά τις Ευρωεκλογές, εντός του Ιουνίου, ώστε να ολοκληρωθεί στην επόμενη, 3η Πανελλαδική μας Σύσκεψη.
-Στήριξη θεματικών: Οι θεματικές του ΣΥΡΙΖΑ, πολλές από τις οποίες οργανώνονται σε πανελλαδικά δίκτυα και πραγματοποίησαν πανελλαδικές θεματικές συνδιασκέψεις, πρέπει να στηριχτούν αποφασιστικά. Πρώτον, οι επεξεργασίες τους για το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ να αποτελέσουν αυτούσιες το εισηγητικό υλικό για τη συζήτηση ενόψει και κατά τη διάρκεια της Πανελλαδικής Σύσκεψης του Απριλίου. Δεύτερο, να αποκτήσουν μονιμότητα και στοιχειώδεις οργανωτικές δομές ώστε να αποτελέσουν μόνιμες δομές παρέμβασης στην κοινωνία και τα κινήματα.
-Οι ανένταχτοι/ες της Γραμματείας που υπογράφουμε αυτό το κείμενο δηλώνουμε ότι δεν θα δεχτούμε να συνεχίζεται η σημερινή κατάσταση και ότι θα ζητήσουμε τη δημοκρατική νομιμοποίηση, με την ανάδειξη-εκλογή από την Πανελλαδική Σύσκεψη, των ανένταχτων που στο εξής θα συμμετέχουν στη Γραμματεία.
-Με αφορμή τις πρώτες -και εκλόγιμες- θέσεις της ευρωλίστας του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αρχίσουν να διαμορφώνονται κάποια «κριτήρια ΣΥΡΙΖΑ» στην επιλογή των υποψηφίων του σε εκλογικές διαδικασίες: Πρώτο, το πολιτικό πλαίσιο που θα αποφασίσει η 2η Πανελλαδική Σύσκεψη είναι δεσμευτικό για το σύνολο των υποψήφιων ευρωβουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ. Δεύτερο, οι υποψήφιοι/ες να αποδέχονται τη συλλογική λειτουργία στον καθορισμό των θέσεων και παρεμβάσεων, να αποδέχονται την αρχή της εναλλαγής και να καταθέτουν (πάνω από ένα ορισμένο εύλογο ύψος) την οικονομική τους αποζημίωση στο ταμείο του ΣΥΡΙΖΑ. Τρίτο, οι θέσεις να μην κατανέμονται μόνο μεταξύ των συνιστωσών, αλλά να επιλέγονται και με άλλα, διευρυμένα κριτήρια: πρόσωπα που σηματοδοτούν κινήματα και κοινωνικές αντιστάσεις, ενισχυμένη παρουσία γυναικών, ανένταχτοι/ες, συνδικαλιστές/στριες κ.λπ. Για να υπογραμμίσουμε πως πίσω από την πρωτοβουλία μας αυτή δεν υπάρχει ίχνος παραγοντισμού ή ανταγωνισμού προς άλλες συνιστώσες ή συντρόφους/ισσες, το «2ο κύμα» δεν θα καταθέσει εναλλακτικές προτάσεις υποψηφίων για την ευρωλίστα, αλλά θα επιμείνει στα «κριτήρια ΣΥΡΙΖΑ» για τη συγκρότησή της.
-Ενόψει της νέας ετήσιας εκταμίευσης της κρατικής επιχορήγησης προς τον ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει να εξασφαλιστεί η ουσιαστική ενίσχυση του αυτόνομου ταμείου του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν μπορεί πλέον αν είναι αναιμικό, ένα μικρό ποσοστό της αποζημίωσης των βουλευτών. Πέρα από το ότι αυτή μας η πρόταση συνάδει με τη φιλοσοφία της γενικότερης πρότασής μας, υπάρχουν και επείγοντες πρακτικοί λόγοι: η στήριξη των δραστηριοτήτων και παρεμβάσεων, τόσο κεντρικά όσο και περιφερειακά, που σήμερα υποχρηματοδοτούνται.
Καταθέτουμε αυτές τις σκέψεις και προτάσεις σε μια περίοδο που η πολιτική – εκλογική δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ συρρικνώνεται, υποσκάπτοντας τον ενθουσιασμό και εντείνοντας τους προβληματισμούς για τις αιτίες αυτής της συρρίκνωσης. Πρέπει το μάθημα από αυτή την πτωτική δυναμική να μας κάνει πιο σοφούς. Κατά τη γνώμη μας, οι αιτίες είναι πολλές, αλλά οι πιο θεμελιώδεις απ’ αυτές σχετίζονται ευθέως με τα ζητήματα που θέτουμε στο κείμενό μας. Συγκεκριμένα:
-Η αρχική θεαματική αύξηση των ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ σε επίπεδα κοντά στο 20% δεν θα μπορούσε να σταθεροποιηθεί, με δεδομένη την ισχνή και εντελώς αναντίστοιχη κοινωνική γείωση και αγκύρωση του ΣΥΡΙΖΑ. Η σταθεροποίηση τέτοιων υψηλών ποσοστών απαιτούσε το γρήγορο μετασχηματισμό του ΣΥΡΙΖΑ σε μαζικό πολιτικό ρεύμα βάσης στην κοινωνία και τους κοινωνικούς χώρους. Δυστυχώς όμως, στη θέση ενός τέτοιου σχεδίου, ή έστω σοβαρού προβληματισμού, δεν υπήρξε παρά εφησυχασμός και παραλυτική ευωχία.
-Τα υψηλά ποσοστά απαιτούσαν επίσης ξεκαθάρισμα της πολιτικής και ιδεολογικής ταυτότητας του ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να εκπέμπονται ξεκάθαρα μηνύματα και να σκιαγραφείται με συνέπεια συγκεκριμένη πολιτική φυσιογνωμία. Αντί γι’ αυτό, η «διαρκής σύγκρουση» με τους φορείς της κεντροαριστερής αντίληψης αλλά και αντιφατικές επιλογές και δημόσιες εκφωνήσεις πολιτικής, εντείνουν τη σύγχυση και πληγώνουν τη δημόσια εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ. Η επιλογή ενός αντισυστημικού ΣΥΡΙΖΑ απαιτεί συνέπεια και όχι διαρκείς παλινδρομήσεις, αλλά και αποτελεσματική αντιμετώπιση της μόνιμης «πληγής» που αποτελεί η δημόσια κατατεθειμένη ανταγωνιστική στρατηγική της συμμαχίας με το ΠΑΣΟΚ, η οποία παίρνει συχνά τη μορφή «αντάρτικου» ενάντια στις θέσεις και συλλογικές αποφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ, όπως υπογράμμισε τελευταία με πολύ εύγλωττο τρόπο η οδυνηρή εμπειρία της ανατροπής της ριζοσπαστικής ηγεσίας της ΠΟΣΔΕΠ.
-Ιδιαίτερα ύστερα από την εξέγερση του Δεκεμβρίου και το βάθεμα της καπιταλιστικής κρίσης, οι αδυναμίες και τα όρια του ΣΥΡΙΖΑ ως εκλογικής συμμαχίας – μετώπου συνιστωσών υπογραμμίζονται με ιδιαίτερη έμφαση και γίνονται έκδηλες. Μια τέτοια κοινωνική, πολιτική και ιδεολογική συγκυρία απαιτεί μαζικά πολιτικά υποκείμενα της Αριστεράς με ισχυρό πολιτικό κορμό, ανώτερο επίπεδο πολιτικής ενότητας, δομές παρέμβασης στην κοινωνία και τα κινήματα. Αντί γι’ αυτά, ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να αρνείται σε χιλιάδες ανένταχτους/ες την ισότιμη πολιτική συμμετοχή και αγωνιστική στράτευση, οι δε δομές παρέμβασής του στα κινήματα και τους κοινωνικούς χώρους είναι αναιμικές.
Εμείς που υπογράφουμε αυτό το κείμενο, ανένταχτοι/ες και ενταγμένοι/ες σε συνιστώσες και τάσεις συνιστωσών, δεν θέλουμε έναν «μικρό και καθαρό» ΣΥΡΙΖΑ, αλλά να αναβαθμίσουμε την ενότητά του σε ανώτερο επίπεδο. Πιστεύουμε ότι ο μετασχηματισμός του ΣΥΡΙΖΑ σε μαζικό πολιτικό υποκείμενο της Αριστεράς με αντισυστημικά και αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά και με μαζικές και κοινωνικά γειωμένες δομές είναι και αναγκαίος και εφικτός. Η πρωτοβουλία μας δεν επιδιώκει να τραυματίσει και να πολώσει τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αντίθετα να λειτουργήσει σαν στοιχείο της λύσης των προβλημάτων μέσα από ευρύτερη και ενωτική συμπαράταξη δυνάμεων. Γι’ αυτό είναι και θα παραμείνει ανοιχτή στη συνδιαμόρφωση με όλους/ες όσοι/ες συμφωνούν στις βασικές της ιδέες. Κάνουμε λοιπόν έκκληση για ενωτική συμπαράταξη ώστε στη 2η Πανελλαδική Σύσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ τον Απρίλιο να σηματοδοτήσουμε την απαρχή μιας πορείας που θα αναστρέψει την αρνητική τροπή των πραγμάτων και θα επιτρέψει στον ΣΥΡΙΖΑ να ξαναβρεί την ανοδική πολιτική του δυναμική.
