Μέσα στο Μάρτη ψηφίστηκε ο νόμος (4250/2014). Ο νόμος αυτός καταργεί 23 φορείς του Δημοσίου ενώ προβλέπει την «αξιολόγηση» των εργαζομένων στο Δημόσιο και την υποχρεωτική βαθμολόγηση του 15% ως ανεπαρκείς (δημιουργώντας έτσι μια δεξαμενή υποψηφίων προς απόλυση).
Επίσης ο 4250 προβλέπει την επανεξέταση των δικαιολογητικών και των διαδικασιών με τις οποίες 35.000 συμβασιούχοι μονιμοποιήθηκαν (έγιναν «αορίστου») το 2004!
Στόχος αυτής της διάταξης είναι να βρεθούν παρατυπίες που θα δικαιολογήσουν κι’ άλλες απολύσεις από τις Δημόσιες και Δημοτικές Υπηρεσίες.
Τέλος, μια ακόμα εξαιρετικά εξοργιστική διάταξη του νόμου είναι αυτή που διέγραφε πρόστιμα 800 εκ. ευρώ του Β. Βαρδινογιάννη και 880 εκ. ευρώ του Σ. Λάτση*!
Όμως η ΓΣΕΕ δεν κάλεσε γενική απεργία ενάντια στην ψήφιση του 4250!
***
Στις 22 Μαρτίου απολύθηκαν εκατοντάδες δημόσιοι υπάλληλοι (καθηγητές τεχνικών λυκείων, σχολικοί φύλακες κ.α.). Ήταν οι πρώτες απολύσεις από το 1911, όταν κατοχυρώθηκε συνταγματικά η μονιμότητα στο Δημόσιο.
Όμως η ΓΣΕΕ ούτε τότε κάλεσε γενική απεργία!
Στις 30 Μάρτη ψηφίστηκε ένα μίνι Μνημόνιο. Μεταξύ άλλων προβλέπεται: η απελευθέρωση των απολύσεων στον ιδιωτικό τομέα, η επέκταση των «δραστηριοτήτων» των εταιριών ενοικίασης εργαζομένων, η μείωση των επικουρικών συντάξεων, η μείωση των εργοδοτικών εισφορών στα ασφαλιστικά ταμεία, κ.α. Στον ίδιο νόμο, οι διατάξεις για το γάλα απειλούν τους κτηνοτρόφους με αφανισμό, ενώ σημαντικά πλήγματα δέχονται οι ιδιοκτήτες ταξί, οι φαρμακοποιοί κ.α.
Η ΓΣΕΕ και πάλι δεν κάλεσε γενική απεργία.
***
Κάλεσε όμως «γενική απεργία» στις 9 Απρίλη. Τι ιδιαίτερο έχει αυτή η ημερομηνία; Έχει αρκετή απόσταση και από τις απολύσεις και από την ψήφιση των δυο πολυνομοσχεδίων έτσι ώστε να μην υπάρχει κανένας κίνδυνος να είναι μαζική!
Η ηγεσία της ΓΣΕΕ καλώντας την απεργία θα έχει κάνει το «καθήκον» της και θα μπορεί να ρίξει την ευθύνη για την χαμηλή συμμετοχή στους εργαζόμενους που «δεν τραβάνε», «δεν αντέχουν», «δεν θέλουν να απεργήσουν» κοκ.
Δεν είναι καθόλου παράλογο η πλειοψηφία των εργαζομένων να μην θέλει να συμμετέχει σε μια 24ωρη γενική απεργία που δεν έχει καμία πραγματική στόχευση. Κανένας νόμος δεν θα πέσει με μια 24ωρη γενική απεργία, καμία κυβέρνηση δεν «ιδρώνει» με απεργία μιας ημέρας. Και αυτό οι εργαζόμενοι το καταλαβαίνουν πάρα πολύ καλά και κατά συνέπεια η πλειοψηφία δεν είναι διατεθειμένη να χάσει το μεροκάματο της 9ης Απρίλη.
Ωστόσο, αν η 24ωρη γενική απεργία αποτελούσε την αρχή ενός πραγματικού σχεδίου μάχης, με κλιμακούμενες και κυλιόμενες απεργίες που θα έθεταν καθαρά το στόχο ανατροπής των υποτακτικών της Τρόικα, τότε η συμμετοχή θα ήταν διαρκώς αυξανόμενη και η πλειοψηφία των εργαζομένων θα ήταν διατεθειμένη να χάσει όχι ένα μεροκάματο, αλλά πολλά περισσότερα. Γιατί τότε θα υπήρχε νόημα, ελπίδα, προοπτική νίκης.
Τέτοιο σχέδιο αγώνα δεν πρόκειται να εκπονήσουν ούτε η ΠΑΣΚΕ, ούτε η ΔΑΚΕ που βρίσκονται στην ηγεσία της ΓΣΕΕ και εκπροσωπούν από αυτή τη θέση τα συμφέροντα της κομμάτων τους και της κυβέρνησης και όχι των εργαζομένων.
Δυστυχώς ένα πραγματικό σχέδιο μάχης δεν υποστηρίζεται ούτε από τις συνδικαλιστικές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ στη ΓΣΕΕ (που περιμένουν να γίνουν κυβέρνηση) ούτε από του ΚΚΕ που φοβάται ότι μια άνοδος των αγώνων θα βοηθήσει εκλογικά να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση (και αν είναι οι μεγάλοι αγώνες να ανεβάσουν το ΣΥΡΙΖΑ στη κυβέρνηση προτιμούν να μην υπάρχουν μεγάλοι αγώνες).
***
Το συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να αναγεννηθεί από τη βάση του. Με ξαναχτίσιμο μαχητικών ριζοσπαστικών παρατάξεων σε κάθε σωματείο, αλλαγή των συσχετισμών στα σωματεία και τις ομοσπονδίες, συντονισμό όσων θέλουν να αγωνιστούν και σχέδιο βασισμένο στις δυνάμεις που υπάρχουν «από τα κάτω» για την ανατροπή των κυβερνήσεων των Μνημονίων, των μεγαλοεπιχειρηματιών, εφοπλιστών και τραπεζιτών.
Οι μαχητές του εργατικού κινήματος θα πρέπει ασφαλώς να είναι εκεί, ανεξάρτητα από την πιο πάνω κριτική, επιδιώκοντας τη μεγαλύτερη δυνατή συμμετοχή εργαζομένων. Για να μην έχουν επιχειρήματα οι κυβερνώντες ότι ο κόσμος αποδέχεται, δήθεν, τα μέτρα. Και για να απαντήσουμε στους καρεκλοκένταυρους της ΓΣΕΕ που, έχοντας ξεπεράσει κάθε όριο προδοσίας αλλά και γελοιότητας, θα υποστηρίζουν «ο κόσμος δεν συμμετέχει». Το σημαντικότερο απ’ όλα είναι να αντληθούν τα συμπεράσματα που θα επιτρέψουν την αναγέννηση του εργατικού κινήματος. Ως προς αυτό, γενικές απεργίες όπως αυτή της 9/4 Απρίλη, μπορούν να αξιοποιηθούν για τη γνωριμία, το διάλογο και τη ζύμωση των πιο συνειδητών και μαχητικών κομματιών του κινήματος.
