Για μια ακόμη φορά οι «λογαριασμοί» της κυβέρνησης και της Τρόικα δεν βγαίνουν. Τον ερχόμενο Μάη η Ελλάδα πρέπει να πληρώσει στους δανειστές πάνω από 10 δισ. €, τα οποία δεν έχει! Έτσι η τρόικα ζητά νέα μέτρα – ένα νέο Μνημόνιο. Για τον Σαμαρά τελείωσαν τα ψέματα. Όλα όσα έλεγε, περί εξόδου από την κρίση, περί νέας εποχής ανάκαμψης της οικονομίας κλπ, αποδεικνύονται παραμύθια.
Όλος ο κόσμος, χωρίς υπερβολή, συζητά το θέμα του ελληνικού χρέους. Σε πρόσφατο άρθρο του το περιοδικό Economist αναφέρει πως το ελληνικό χρέος είναι αδύνατον να αποπληρωθεί και επομένως πρέπει να υπάρξει νέο «κούρεμα». Η εφημερίδα Wall Street Journal έγραψε πως στις Βρυξέλλες έγινε μυστική συνάντηση (δηλαδή χωρίς εκπρόσωπο της ελληνικής κυβέρνησης) στην οποία συζητήθηκε το θέμα το ελληνικού χρέους. Το γερμανικό περιοδικό Der Spiegel έγραψε πως ακόμα και ο Γερμανός Σόιμπλε, συζητούσε το ενδεχόμενο διαγραφής μέρους του ελληνικού χρέους. Και πάει λέγοντας…
Οι μόνοι σε αυτό τον πλανήτη που θεωρούν πως αυτή η συζήτηση δεν χρειάζεται είναι οι εδώ κυβερνώντες! Μάλιστα, όπως ο ίδιος ο Στουρνάρας αποκάλυψε σε συνέντευξή του στην βρετανική εφημερίδα Financial Times τον μήνα που πέρασε (Γενάρη 2014) η επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, Κριστίν Λανγκάρντ, του πρότεινε το ΔΝΤ να υποστηρίξει και να παλέψει για ένα νέο «κούρεμα» του ελληνικού χρέους, αλλά ο Στουρνάρας είπε όχι!! Και είπε «όχι» (σύμφωνα με τα λεγόμενά του) γιατί όταν το συζήτησε με τον Γερμανό συνάδελφό του, Σόιμπλε, ο τελευταίος του είπε «forget it Yiannis» (Γιάννη, ξέχασε το). ΚΙ όπως αποκαλύφθηκε, επίσης τον προηγούμενο μήνα, «κούρεμα», δηλαδή διαγραφή μέρους του χρέους, είχε προτείνει και ο προηγούμενος πρόεδρος του ΔΝΤ, ο Ντομινίκ Στρος Καν, στον φίλο του, Γιώργο Παπανδρέου, αλλά και αυτός αρνήθηκε την σχετική πρόταση, και πάλι για να μη δυσαρεστήσει τους Γερμανούς εταίρους στην ΕΕ! Απίστευτα! Και όμως αληθινά!
Και έτσι οι πολιτικές της καθημερινής βαρβαρότητας συνεχίζονται. Οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι, οδηγούνται στη μαζική ανεργία, την εξαθλίωση και την απελπισία. Μέσα στο 2013, 600 χιλιάδες λογαριασμοί που αφορούν βασικά καταθέσεις λαϊκών στρωμάτων βρέθηκαν στο στόχαστρο της εφορίας για χρέη προς το δημόσιο[1] ενώ είναι θέμα χρόνου προτού αρχίσουν οι κατασχέσεις ακόμα και της πρώτης κατοικίας!
Οι πλούσιοι όμως γίνονται πλουσιότεροι. Ακόμα και το ΒΗΜΑ αναγκάζεται να παραδεχτεί πως η «Ελλάδα αποτελεί φορολογικό παράδεισο για τις ξένες εταιρείες». Η συμβολή των ξένων αυτών εταιρειών στην οικονομία της χώρας είναι αποκαλυπτική (σύμφωνα με το ρεπορτάζ της ίδιας εφημερίδας): από τις 16.580 ξένες εταιρείες που είναι ενεργές στη χώρα, το 2012 υποβλήθηκαν φορολογικές δηλώσεις μόλις από τις 965, «προσφέροντας» στα κρατικά ταμεία το ποσό των… 345 χιλιάδων €.[2]
Σε αυτές τις ξένες εταιρείες είναι που θέλουν να πουλήσουν τα πάντα οι Σαμαράδες και οι Βενιζέλοι, όπως για παράδειγμα τον ΑΔΜΗΕ της ΔΕΗ που βγαίνει στο σφυρί, μισοτιμής, αυτή την περίοδο (δείτε διπλανή στήλη).
Πέντε χρόνια βάρβαρης λιτότητας για να εξοφληθεί, υποτίθεται, ένα χρέος που αντί να μειώνεται μεγαλώνει, που έχει φτάσει αυτή τη στιγμή στο 175% του ΑΕΠ από 129% που ήταν στο τέλος του 2009.
Απέναντι στο χρέος υπάρχει μόνο μία απάντηση: Να αρνηθούμε να το αποπληρώσουμε. Αυτό δεν πρόκειται να το κάνει ποτέ ο Σαμαράς ή ο Βενιζέλος, γιατί η άρχουσα τάξη της χώρας δεν είναι διατεθειμένη να έρθει σε σύγκρουση με τη γερμανική άρχουσα τάξη και το διευθυντήριο της ΕΕ. Γιατί αυτό θα σημαίνει διακοπή της χρηματοδότησης και έξοδο από το ευρώ.
Μια τέτοια πολιτική μπορεί να εφαρμοστεί μόνο από μια κυβέρνηση της Αριστεράς στην υπηρεσία των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων. Η οποία καθαρά και τολμηρά να διακηρύξει ότι να καταργήσει τα Μνημόνια και δεν θα αποπληρώσει το χρέος. Και με βάση την κατανόηση ότι αυτό θα σημαίνει μετωπική σύγκρουση με την ΕΕ, να προετοιμάσει μια εναλλακτική πολιτική σε συνθήκες εξόδου από το ευρώ: που σημαίνει εθνικοποίηση των τραπεζών, εθνικοποίηση των στρατηγικών τομέων της οικονομίας, μαζικές δημόσιες επενδύσεις για τη δημιουργία θέσεων εργασίας και για να μπει η οικονομία σε αναπτυξιακή πορεία, κοινωνικό και εργατικό έλεγχο και διαχείριση σε όλο το φάσμα της οικονομίας για να καταπολεμηθεί η διαφθορά και η κερδοσκοπία, σχεδιασμό της οικονομίας για τις ανάγκες του κοινωνικού συνόλου.
Όλα αυτά τα μέτρα αποτελούν τη βάση για να μπει η χώρα στο δρόμο του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού. Ενός σοσιαλισμού στηριγμένο στη δημοκρατία, την ελευθερία, την πολυφωνία, τον πολυκομματισμό και όχι βέβαια τις μονοκομματικές δικτατορίες του λεγόμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού».
Η κοινωνία στρέφεται προς τον ΣΥΡΙΖΑ, αναζητώντας, εμπειρικά, τέτοιου είδους απαντήσεις στην καταστροφική κρίση. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ετοιμάζεται να αναλάβει τη διακυβέρνηση, αλλά αρνείται να προχωρήσει σε ένα τέτοιου είδους ριζοσπαστικό, ανατρεπτικό πολιτικό πρόγραμμα. Η άνοδος όμως του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση θα σηματοδοτεί μια αλλαγή των ισοζυγίων στο πεδίο της ταξικής πάλης – πράγμα που θα διευκολύνει τους αγώνες του κινήματος.
Εκατομμύρια εργαζόμενοι στρέφονται προς το ΣΥΡΙΖΑ, ενστικτωδώς, και με πολλές επιφυλάξεις, με στόχο μια κυβέρνηση της Αριστεράς. Σ’ αυτό εμείς θα λέγαμε: το αίτημα κυβέρνηση της Αριστεράς από μόνο του δεν είναι επαρκές. Για να είναι ολοκληρωμένο χρειάζεται να απαιτεί: κυβέρνηση της Αριστεράς στη βάση ενός προγράμματος σοσιαλιστικού μετάσχηματισμού!
