Από το site της Socialist Alternative (CWI – ΗΠΑ)
Ο ενθουσιασμός για την εκλογική νίκη της σ. Κσάμα Σαγουάντ στο Σιάτλ δεν έχει ακόμη κοπάσει, αλλά τόσο η ίδια, όσο και οι ακτιβιστές που συμμετείχαν στην καμπάνια της δεν έχουν χρόνο για χάσιμο. Η βασική εκστρατεία, που δεν ξεκινάει σήμερα αλλά συνεχίζεται με ακόμη μεγαλύτερη ένταση, έχει σαν κεντρικό αίτημα την καθιέρωση των 15 δολαρίων την ώρα για τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα. Η καμπάνια με το όνομα 15Now (http://15now.org/) έχει καταφέρει να συμπαρασύρει ακόμη και το νεοεκλεγέντα δήμαρχο της πόλης, που ανήκει στο κόμμα των Δημοκρατικών και δηλώνει ότι θα υποστηρίξει το αίτημα. Ωστόσο, οι μεγάλες επιχειρήσεις δεν θα εγκαταλείψουν την πολιτική των μισθών πείνας χωρίς μάχη.
Από την άλλη, η εκστρατεία δε θα περιοριστεί σε τοπικό επίπεδο. Ήδη γίνονται προσπάθειες να επεκταθεί και σε άλλες περιοχές της χώρας, με τελικό στόχο την καθιέρωση των 15 δολαρίων ως κατώτατου μισθού σε πανεθνικό επίπεδο. Το αίτημα αυτό είναι ζωτικής σημασίας για τους χαμηλά αμειβομένους εργαζόμενους (όπως αυτοί που εργάζονται σε αλυσίδες εστιατορίων φαστ φουντ, ή σε μεγάλα εμπορικά καταστήματα). Θα είναι ένα πρώτο βήμα ως προς τη βελτίωση του εισοδήματός τους, που θα τους επιτρέψει να καλύψουν βασικές ανάγκες, αλλά και να αποκτήσουν πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας και εκπαίδευσης.
Είναι χαρακτηριστικό ότι οι περισσότεροι άνθρωποι που εξαρτώνται από επιδόματα (διατροφής, υγείας, κοινωνικής πρόνοιας, στέγασης κ.ο.κ.) στην Αμερική, είναι χαμηλά αμειβόμενοι εργαζόμενοι, και όχι «τεμπέληδες», «περιθωριακοί» κλπ. Το ίδιο ισχύει και για ένα μεγάλο μέρος των ανθρώπων που απευθύνονται σε «τράπεζες τροφίμων» στις ΗΠΑ. Και αυτό γιατί οι μισθοί που δίνονται στις «κακοπληρωμένες» δουλειές δεν φτάνουν ούτε για τα βασικά όσον αφορά την αξιοπρεπή διαβίωση ενός απλού καθημερινού ανθρώπου.
Για να καθιερωθεί ο κατώτατος μισθός θα πρέπει να χρησιμοποιηθούν σταδιακά, όλα τα όπλα τα οποία έχει στην διάθεση της η αμερικάνικη εργατική τάξη. Θα πρέπει τα συνδικάτα και τα κινήματα να δώσουν αποφασιστικές και συντονισμένες μάχες (αντί να προσκολλούνται στο Δημοκρατικό Κόμμα όπως κάνουν πολλά απ’ αυτά) μαζί με τα κόμματα και τις οργανώσεις της Αριστεράς, με στόχο μαζικές διαδηλώσεις, τοπικές, πολιτειακές και πανεθνικές απεργίες. Το νερό πάντως έχει μπει στ’ αυλάκι. Ένας γίγαντας, η εργατική τάξη στην Αμερική, σιγά σιγά μπαίνει στο δρόμο του αγώνα και της ριζοσπαστικοποίησης.
