Της Αθηνάς Καρυάτη,
Λευκωσία, Κύπρος
Χιλιάδες εργαζόμενοι, νεολαίοι και συνταξιούχοι συμμετείχαν στην πορεία στις 14 του Δεκέμβρη. Οι περισσότερες εκτιμήσεις μιλούν για 4.000 ενώ ΠΕΟ και ΑΚΕΛ αναφέρουν ότι έφτασαν και τις 10.000.
Η διαδήλωση που ετοιμαζόταν εδώ και καιρό με το σύνθημα «η κοινωνία αντιδρά και διεκδικεί: ναι στην ανάπτυξη και στις θέσεις εργασίας, όχι στο ξήλωμα του κοινωνικού κράτους» αγκαλιάστηκε από 17 Συντεχνίες (σημ: στην Κύπρο τα συνδικάτα ονομάζονται συντεχνίες) 4 κοινοβουλευτικά κόμματα και τις οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και ήταν η πρώτη μεγάλη πορεία που οργανώθηκε μετά το Μάρτη.
Παρακλάδια του ΑΚΕΛ;
Στην προετοιμασία της πορείας δεν έλειπαν οι επιθέσεις, κυρίως από τη Δεξιά και από την εφημερίδα «Αλήθεια» η οποία μιλούσε για πορεία του ΑΚΕΛ , και για συμμετοχή των συντεχνιών που αποτελούν παρακλάδια του ΑΚΕΛ. Είναι αλήθεια ότι έλαμψαν με την απουσία τους η ΣΕΚ αλλά και η ΟΕΛΜΕΚ, ΟΛΤΕΚ και ΠΑΣΥΔΥ, συντεχνίες που ελέγχονται από τις δυνάμεις του Δημοκρατικού Συναγερμού (ΔΗΣΥ). Επίσης η ΠΕΟ και το ΑΚΕΛ ήταν οι μόνες δυνάμεις που έκαναν κινητοποίηση για την διαδήλωση, έβαλαν λεωφορεία και μέλη και στελέχη τους ήταν στους δρόμους πριν την πορεία για να ενημερώσουν και να καλέσουν τον κόσμο να έρθει. Για τις δυνάμεις του κεφαλαίου, για την κυβέρνηση αυτό φυσικά και είναι κατακριτέο. Για τους εργαζόμενους όμως; Η κρίση δεν επηρεάζει μόνο τους αριστερούς! Τα μέλη της ΣΕΚ, ΠΑΣΥΔΥ, της ΟΕΛΜΕΚ και της ΟΛΤΕΚ δεν επηρεάζονται από τα μέτρα του μνημονίου; Φυσικά και επηρεάζονται! Συνεπώς η απουσία των συντεχνιών αυτών είναι αυτή που για μας θα πρέπει να σημειωθεί ως αρνητικό κι όχι η κινητοποίηση που έκανε το ΑΚΕΛ και η ΠΕΟ.
40 χρόνια πίσω
Τα μνημόνια, τα μέτρα και η Τρόικα φέρνουν την κοινωνία 40 χρόνια πίσω! Αυτό δεν είναι κάτι που το λέμε εμείς! Το λένε και οι ίδιοι οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης, το λέει και ο αντιπρόεδρος του ΔΗΣΥ ο Νεοφύτου, το λένε όλοι οι οικονομολόγοι του νησιού! Αν δεν αντισταθούν οι εργαζόμενοι σε αυτές τις πολιτικές το μόνο που τους περιμένει είναι φτώχεια και εξαθλίωση.
Το ΑΚΕΛ, παρόλο που έχει πολύ μεγάλες ευθύνες για το που φτάσαμε, για τον ερχομό της Τρόικας και τις πολιτικές που άσκησε σαν προηγούμενη διακυβέρνηση, παρόλα αυτά, σαν ένα κόμμα που θέλει να ονομάζεται Αριστερό, σαν κόμμα που δηλώνει ότι παλεύει για τα δικαιώματα των εργαζομένων, έχει τις δυνάμεις μέσα στους χώρους εργασίας, μέσα στην νεολαία και τους συνταξιούχους για να κινητοποιήσει και να σταματήσει την επίθεση που δεχόμαστε και είναι καιρός να το κάνει!
Ακόμη κι αν οι άλλες πολιτικές δυνάμεις, η ΕΔΕΚ και η Συμμαχία Πολιτών, και οι άλλες συντεχνίες πλην της ΠΕΟ δεν δέχονταΙ να κατέβουν σε κινητοποιήσεις, το ΑΚΕΛ είναι καιρός να κάνει τα λόγια του πράξη: να παλέψει ενάντια στα μέτρα, να παλέψει ενάντια στην επίθεση του κεφαλαίου, να προστατεύει τα δικαιώματα και τα κεκτημένα όλων των εργαζομένων, της νεολαίας και των συνταξιούχων.
Κάλιο αργά παρά ποτέ – η πορεία αυτή να είναι μόνο η αρχή
Πολλοί διαδηλωτές σχολίαζαν ότι ήρθαν μεν αλλά προτιμούσαν να είχε γίνει η πορεία πιο πριν, να συνδυαστεί με απεργία και να μην αφήσει όλα αυτά τα μέτρα να περάσουν αμαχητί! Αυτό δείχνει πως για το γεγονός ότι δεν υπάρχει κίνημα αυτή τη στιγμή στην κοινωνία δεν φταίει «ο κόσμος που δεν θέλει να κινητοποιηθεί». Φταίνε οι ηγεσίες των Συντεχνιών που άφησαν όλα τα μέτρα, 9 μήνες τώρα, να περάσουν χωρίς να αντιδράσουν.
Αυτό το μήνυμα οφείλουν να το πάρουν οι ηγεσίες της ΠΕΟ και του ΑΚΕΛ. Είναι ενθαρρυντικό ότι αμέσως την επόμενη μέρα κυκλοφόρησαν βίντεο με την πορεία, και το σύνθημα που συνόδευε το βίντεο ήταν «ήταν μόνο η αρχή». Δεν επαναπαυόμαστε όμως ότι θα προχωρήσουν στο να δημιουργήσουν ένα κίνημα από μόνοι τους. Κι αυτό γιατί και η ηγεσία του ΑΚΕΛ έχει δηλώσει από το καλοκαίρι ότι θα είναι «υπεύθυνη αντιπολίτευση» και η ηγεσία της ΠΕΟ δείχνει ξεκάθαρα ότι διστάζει να κινητοποιηθεί. Μόνο η πίεση των εργαζομένων στις συνδικαλιστικές και κομματικές ηγεσίες μπορεί να τις οδηγήσει στη δημιουργία ενός σοβαρού και μαχητικού κινήματος.
Με διαδηλώσεις μόνο δεν σταματά η επίθεση – χρειάζεται ένα μαζικό συντονισμένο απεργιακό κίνημα
Διάχυτο ήταν επίσης το κλίμα ανάμεσα στους διαδηλωτές ότι με τις διαδηλώσεις δεν σταματά η επίθεση – χρειαζόμαστε απεργία.
Ο καιρός που οι συντεχνίες διαπραγματεύονταν με την κυβέρνηση και τους εργοδότες και τους οδηγούσαν σε κάποιες υποχωρήσεις κερδίζοντας για τους εργαζόμενους αυξήσεις και δικαιώματα έχει φύγει χωρίς επιστροφή! Ο καιρός που με μια μικρή πορεία έξω από την βουλή πιέζονταν η βουλή και άλλαζε τις θέσεις της επίσης έχει περάσει! Η εποχή της ταξικής συνεργασίας και του κοινωνικού διαλόγου είναι παρελθόν. Έχουμε μπει σε μια περίοδο σκληρών ταξικών αγώνων.
Καμία κυβέρνηση, καμία Τρόικα, κανένας εργοδότης στον ιδιωτικό τομέα δεν θα φοβηθεί ποτέ 4ωρες και 1ωρες απεργίες και πορείες!Αυτό που χρειαζόμαστε είναι ένα γενικό απεργιακό κίνημα διαρκείας!
Απεργίες σε όλους τους χώρους, σχεδιασμένες, συντονισμένες, μαζικές και επαναλαμβανόμενες! Μόνο έτσι μπορούμε να πιέσουμε την κυβέρνηση, να σταματήσουμε τα μέτρα της Τρόικα, να ανατρέψουμε τις πολιτικές του μνημονίου!
Αυτό είναι το καθήκον των Συντεχνιών αλλά και των κομμάτων της Αριστεράς σήμερα. Να βάλουν σε εφαρμογή ένα τέτοιο σχέδιο!
Με τι πρόγραμμα;
Οι διαδηλωτές έθεσαν με καθαρό τρόπο προς τα πού χρειάζεται να κινηθεί το πρόγραμμα. Καταρχήν όλη η πορεία φώναζε «έξω η τρόικα από την Κύπρο». Όχι άλλα χρήματα για τις τράπεζες! Λεφτά για την παιδεία και την υγεία! Όχι στις ιδιωτικοποιήσεις! Όχι άλλα μέτρα λιτότητας!
Οι ομιλητές βέβαια, σε αντίθεση με τις διαθέσεις του κόσμου, περισσότερο περιέγραφαν ένα άλλο μνημόνιο.
Είναι σημαντικό το κίνημα να υιοθετήσει ακόμη πιο δυναμικά συνθήματα όπως:
- Οι εργαζόμενοι δεν ευθύνονται για το χρέος, άρα δεν το αναγνωρίζουν και δεν το πληρώνουν!
- Κρατικοποίηση – κοινωνικοποίηση των τραπεζών και όλων των στρατηγικών τομέων της οικονομίας, κάτω από συνθήκες κοινωνικού και εργατικού ελέγχου και διαχείρισης
- Σύνδεση με τα κινήματα ενάντια στην λιτότητα και την Τρόικα που υπάρχουν στις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης και διεκδίκηση μιας Ευρώπης των λαών, σοσιαλιστικής, κι όχι του κεφαλαίου.
Μόνο έτσι θα μπορέσει να σχεδιαστεί μια άλλη οικονομία, η οποία θα δημιουργήσει ανάπτυξη, νέες θέσεις εργασίας και τελικά μια κοινωνία στην υπηρεσία των εργαζομένων και του λαού και όχι του κεφαλαίου.
