Είναι πραγματικά εντυπωσιακός ο τρόπος με τον οποίο αντέδρασε το κατεστημένο στην κάθοδο δύο υποψηφίων που προέρχονται από την «Σοσιαλιστική Εναλλακτική» στις τοπικές εκλογές στις ΗΠΑ στην διάρκεια του τρέχοντος μήνα (Νοέμβρη).
Η Σοσιαλιστική Εναλλακτική (ΣΕ) είναι η αντίστοιχη οργάνωση του «Ξεκινήματος» και συμμετέχει στην Επιτροπή για μια Εργατική Διεθνή, CWI, σαν το αμερικανικό τμήμα της. Η ΣΕ κατέβασε δύο υποψήφιους, τον Τάι Μουρ στην Μινεάπολη και την Κσάμα Σαγουάντ στο Σιάτλ. Η πραγματικότητα βέβαια είναι πως οι τοπικές εκλογές στις ΗΠΑ έχουν διαφορετική σημασία από ό,τι για παράδειγμα στην Ελλάδα, καθώς εκεί οι τοπικές διοικήσεις έχουν πολύ ευρείες αρμοδιότητες και θυμίζουν περισσότερο κυβέρνηση ομοσπονδιακού κρατιδίου παρά απλή διοίκηση ενός δήμου (είναι ίσως χαρακτηριστικό ότι στο Σιάτλ το «τοπικό συμβούλιο» αποτελείται από 9 μόνο μέλη).
Στο Σιάτλ (με τα μέχρι στιγμής αποτελέσματα, καθώς η καταμέτρηση θα ολοκληρωθεί στις 26/11) η Κσάμα Σαγουάντ κέρδισε την έδρα με 88.000 ψήφους απέναντι στον αντίπαλό της, υποψήφιο του Δημοκρατικού Κόμματος, που πήρε 86.500 περίπου. Στην Μινεάπολη ο Τάι Μουρ έχασε την έδρα με ελάχιστη διαφορά ψήφων (λίγο πάνω από 200) και έχοντας πάρει το 42% των ψήφων της εκλογικής του περιφέρειας.
Είναι η πρώτη φορά από την εποχή του μεσοπολέμου που υπάρχει δημοτικός σύμβουλος δηλωμένος πολέμιος του καπιταλισμού και υπέρμαχος μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας, στη διοίκηση αμερικανικής πολιτείας! Στην περίπτωση του Σιάτλ δεν έχει υπάρξει άτομο στην διοίκηση της πόλης που να δηλώνει σοσιαλιστής εδώ και 100 χρόνια! Και στην περίπτωση της Μινεάπολης το 42% του Τάι Μουρ αποτελεί ένα θριαμβευτικό αποτέλεσμα και ας μην εκλέχτηκε!
Αυτό είναι που εξηγεί το σοκ που διαπέρασε το αμερικανικό κατεστημένο και που εκφράζεται ίσως καλύτερα με την δηλητηριώδη αναφορά του γνωστού περιοδικού των εκατομμυριούχων Forbes το οποίο αναφερόμενο στην συντρόφισσα Κσάμα έγραφε πως είναι αδιανόητο να επιτρέπεται σε μια σοσιαλίστρια να διδάσκει οικονομικά σε πανεπιστήμιο του Σιατλ. Η πιθανότητα δε αυτή να εκλεγεί (το άρθρο γράφτηκε προτού ξεκαθαρίσει το αποτέλεσμα) προκαλούσε φρίκη στον αρθρογράφο (https://xekinima.org/arthra/view/article/ipa-i-ksama-sagoyant-kerdise-ti-maxi-sto-siatl/).
***
Πρόκειται, αντικειμενικά, για μια πολύ σημαντική εξέλιξη. Γιατί δείχνει ότι μέσα στην αμερικανική κοινωνία, μέσα στα φτωχά στρώματα των εργαζομένων, των μεταναστών και των ανέργων, ειδικά στη νεολαία, αναπτύσσονται μαζικά ρεύματα ριζοσπαστικοποίησης.
Δείχνει ότι οι Αμερικανοί εργάτες μέσα από την εμπειρία της κρίσης, που ξεκίνησε το 2007 και συνεχίζεται αδιάλειπτα, είναι ανοιχτοί στις σοσιαλιστικές επαναστατικές ιδέες. Φτάνει βέβαια αυτοί που τις προτείνουν να είναι «γειωμένοι», να μπορούν να μιλήσουν την «γλώσσα» των εργατών, να μπορούν να εστιάσουν στα προβλήματα τους, να προτείνουν συγκεκριμένες λύσεις και συγκεκριμένες μορφές πάλης.
Δείχνει ότι αντικειμενικά υπάρχουν, ακόμα και στην Αμερική, οι δυνατότητες για τεράστιες πολιτικές ανατροπές, για το χτίσιμο μαζικών οργανώσεων, πολιτικών και βέβαια συνδικαλιστικών, στην υπηρεσία των εργαζομένων και με στόχο μια εναλλακτική σοσιαλιστική κοινωνία.
***
Όσο και αν από μόνη της είναι εξαιρετικά σημαντική, η Αμερική (οι ΗΠΑ) δεν αποτελεί το μοναδικό παράδειγμα τέτοιων εξελίξεων. Πέρυσι είχαμε το ξεδίπλωμα παρόμοιων διεργασιών στη Νότια Αφρική.
Μετά από μια βάρβαρη επίθεση των ειδικών δυνάμεων ενάντια σε απεργούς εργάτες των ορυχείων πλατίνας, με πυροβόλα όπλα και εν ψυχρώ εκτελέσεις που άφησαν πίσω τους δεκάδες νεκρούς, οι εργάτες των ορυχείων προχώρησαν σε πανεθνική απεργία που ανάγκασε τους εργοδότες σε υποχωρήσεις. Και στη συνέχεια προχώρησαν στη δημιουργία του WASP (Εργατικό Σοσιαλιστικό Κόμμα) ενός κόμματος που στηρίζεται στις απεργιακές επιτροπές που γεννήθηκαν μέσα από τον ηρωικό αγώνα των εργατών στα ορυχεία πλατίνας και χρυσού. Και σε αυτή την περίπτωση επικεφαλής αυτού του νέου κόμματος βρίσκονται οι δυνάμεις που πρόσκεινται στην CWI (το DSM – Δημοκρατικό Σοσιαλιστικό Κίνημα).
***
Αυτές οι εξελίξεις είναι ενδεικτικές των τάσεων που αναπτύσσονται σε διεθνές επίπεδο. Μέσα από την κρίση τα εργατικά και λαϊκά στρώματα καταλήγουν σε πολιτικά συμπεράσματα. Και προσπαθούν να χτίσουν οργανώσεις, πολιτικές και συνδικαλιστικές, που να υπηρετούν τα δικά τους συμφέροντα και να μην είναι στην υπηρεσία του κεφαλαίου.
Ο δρόμος είναι δύσκολος, οι διεργασίες πολύ αργές και πολύ επίπονες, και ο λόγος γι’ αυτό είναι τα ιστορικά ελλείμματα και οι ιστορικές προδοσίες της παραδοσιακής Αριστεράς. Όμως τα πράγματα κινούνται.
Και αυτό έχει ιδιαίτερη αξία να σημειωθεί από το ελληνικό εργατικό κίνημα. Το οποίο έχει χάσει μια σειρά από μεγάλες συγκρούσεις από το 2010 μέχρι σήμερα. Και σαν αποτέλεσμα συχνά υπάρχει απαισιοδοξία, η αίσθηση της αδυναμίας και του αδιεξόδου, ηττοπάθεια. Ο αγώνας όμως συνεχίζεται.
Και όλα δείχνουν πως σιγά σιγά ανοίγουν οι δρόμοι για μια νέα εποχή, μια εποχή διεκδίκησης και αντεπίθεσης, από τη μεριά του εργατικού κινήματος. Η εναλλακτική σοσιαλιστική κοινωνία θα ξανατεθεί στην ημερήσια διάταξη, θα ξαναγίνει το όραμα που ενέπνευσε γενιές και γενιές αγωνιστών. Μόνο που αυτή τη φορά θα είναι απαλλαγμένο από τα εγκλήματα του Σταλινισμού και της Σοσιαλδημοκρατίας.
