Δημοσιεύουμε ανακοίνωση του «Ξ» Βόλου για την απεργιακή συγκέντρωση της Πρωτομαγιάς
1η Μάη 2025 – Απεργιακή συγκέντρωση, Πέμπτη 1/5, 10:30 πλ. Πανεπιστημίου
Απέναντι στη σήψη του καπιταλισμού μόνη ελπίδα οι αγώνες των εργαζομένων
Η Πρωτομαγιά είναι η μέρα μνήμης για τους αγώνες της εργατικής τάξης σε όλο τον κόσμο. Η 1η Μάη μας υπενθυμίζει ότι τίποτα δεν μας χαρίστηκε ποτέ. Ότι όλα τα δικαιώματά τους οι εργαζόμενοι/ες τα κέρδισαν με αγώνες και θυσίες. Πολλά από αυτά τα δικαιώματα καταργήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια. Κι ό,τι απέμεινε όρθιο απειλείται στην Ελλάδα και διεθνώς από τις κυβερνήσεις του κεφαλαίου.
Οι δήθεν παροχές που ανακοίνωσε πριν λίγες ημέρες ο πρωθυπουργός, Κυριακός Μητσοτάκης, μπορούν να χαρακτηριστούν μόνο ως «ασπιρίνη στον καρκινοπαθή». Η αγοραστική δύναμη των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων βρίσκεται στον πάτο της Ευρώπης, πάνω μόνο από τη Βουλγαρία.
Η ακρίβεια στα είδη πλατιάς κατανάλωσης και το κόστος κατοικίας δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με τα επιδόματα των 500 εκατομμύριων που ανακοίνωσε ο Μητσοτάκης. Ιδιαίτερα καθώς το πλεόνασμα του προϋπολογισμού για το 2024 ύψους 11,5 δις (! ) προέρχεται από την τσέπη μας, από το ΦΠΑ και τους υπόλοιπους έμμεσους φόρους. Την ίδια ώρα, οι τράπεζες, οι αλυσίδες σούπερ μάρκετ, οι ολιγάρχες της ενέργειας και οι υπόλοιποι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι σπάνε κάθε ρεκόρ κερδοφορίας.
Επιπλέον, η κυβέρνηση κατεδαφίζει τη δημόσια υγεία προς όφελος της ιδιωτικής. Η παιδεία ιδιωτικοποιείται. Οι δημόσιες υποδομές παραδίδονται στο ιδιωτικό κεφάλαιο και απαξιώνονται. Αυτή άλλωστε ήταν η αιτία για το έγκλημα στα Τέμπη που πασχίζει να συγκαλύψει η κυβέρνηση.
Ο Μητσοτάκης πανηγυρίζει για την πορεία της οικονομίας, όμως 2,74 εκ Έλληνες βρίσκονται αντιμέτωποι με τον κίνδυνο της φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού (στοιχεία ΕΛΣΤΑΤ). Οι ανισότητες μεγαλώνουν, με το πλουσιότερο 20% του πληθυσμού να κερδίζει 5,3 φορές περισσότερα από το φτωχότερο 20%. Οι εργαζόμενοι/ες στην Ελλάδα δουλεύουν τις περισσότερες ώρες σε σχέση με τις άλλες χώρες της Ευρώπης. Οι αμοιβές τους είναι χαμηλότερες από τις υπόλοιπες χώρες ενώ τα εργατικά ατυχήματα θερίζουν. Το προηγούμενο έτος 150 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους εν ώρα εργασίας και πάνω από 250 τραυματίστηκαν σοβαρά.
Αυτά είναι τα αποτελέσματα των σκληρών αντιλαϊκών πολιτικών, των ιδιωτικοποιήσεων και της κατάργησης εργατικών δικαιωμάτων που εφάρμοσαν όλες οι κυβερνήσεις τα προηγούμενα χρόνια.
Σε διεθνές επίπεδο η κατάσταση εγκυμονεί μεγάλους κινδύνους για τις εργαζόμενες/ους και τους λαούς. Το καπιταλιστικό σύστημα βρίσκεται σε διαρκή κρίση και έτσι γίνεται όλο και πιο επικίνδυνο.
Ο ανταγωνισμός ανάμεσα στα διαφορετικά καπιταλιστικά μπλοκ εντείνεται. Οι εμπορικοί πόλεμοι συμβαδίζουν με τους θερμούς πολέμους και το τίμημα το πληρώνουν αθώοι άνθρωποι. Στην Παλαιστίνη το κράτος του Ισραήλ συνεχίζει τη φριχτή γενοκτονία με την πλήρη στήριξη των ΗΠΑ, της ΕΕ και της ελληνικής κυβέρνησης. Ούτε οι ΗΠΑ του Τράμπ, ούτε η Ρωσία του Πούτιν, ούτε η Κίνα του Σι μπορούν να προσφέρουν μια θετική προοπτική για τους λαούς.
Στο πλαίσιο του αυξανόμενου ανταγωνισμού η ΕΕ, και η χώρα μας, στρέφονται στην «πολεμική οικονομία». Σκοπεύουν να ξοδέψουν 800 δις ευρώ για όπλα μέσα στην επόμενη 10ετία την στιγμή που μειώνουν όλες τις κοινωνικές δαπάνες. Σε αυτό το τοπίο, σε μια σειρά χώρες, ακροδεξιά κόμματα ενισχύονται και καταλαμβάνουν την εξουσία, ενώ φασιστικές συμμορίες εξοπλίζονται και τρομοκρατούν.
Το εργατικό κίνημα έχει δεχθεί σημαντικές ήττες τα προηγούμενα χρόνια, τόσο στη χώρα μας όσο και στο εξωτερικό. Όχι επειδή δεν αντιστάθηκε, αλλά επειδή οι ηγεσίες του στάθηκαν κατώτερες των περιστάσεων. Οι γραφειοκράτες στις κορυφές της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ είναι ανίκανοι να οργανώσουν την αντίσταση ή έχουν περάσει ανοιχτά στην πλευρά του αντιπάλου. Την ίδια ώρα η Αριστερά βρίσκεται σε κακή κατάσταση, αδυνατεί να εμπνεύσει και να δώσει προοπτική. Φυσικά δεν μιλάμε για τον ΣΥΡΙΖΑ, που δεν έχει πια σχέση με την Αριστερά.
Παρά τις ήττες των προηγούμενων ετών, οι εργαζόμενοι, η νεολαία, τα λαϊκά στρώματα συνεχίζουν να έχουν τεράστια δύναμη στα χέρια τους. Το έδειξαν στην ιστορική πανεργατική απεργία για τα Τέμπη στις 28 Φλεβάρη. Η οικονομία παρέλυσε, εκατομμύρια συμμετείχαν στις διαδηλώσεις και η κυβέρνηση βρέθηκε με την πλάτη στον τοίχο.
Για να μπορέσουν όμως οι αγώνες μας να έχουν συνέχεια και να αποσπάσουν χειροπιαστές νίκες δεν αρκεί μια μεγάλη κινητοποίηση ή ένα αυθόρμητο ξέσπασμα.
Ο αγώνας χρειάζεται σχέδιο, διάρκεια, στόχους και προοπτική.
Κι αυτό απαιτεί να οργάνωση στους χώρους εργασίας, στις γειτονιές, στα πανεπιστήμια. Στους περισσότερους χώρους είτε δεν υπάρχουν συνδικαλιστικές οργανώσεις, είτε είναι άδειες από εργαζόμενους και ελέγχονται γραφειοκρατικά. Αυτό πρέπει να αλλάξει. Και παράλληλα χρειάζεται να δημιουργήσουμε μια Αριστερά που να μπορεί να εμπνεύσει και να δώσει προοπτική. Μια Αριστερά διεθνιστική, με εσωτερική δημοκρατία, που να πηγαίνει τους αγώνες ως το τέλος. Μια επαναστατική Αριστερά που να παλεύει για την ανατροπή του καπιταλισμού και για το σοσιαλισμό.
