Διαβάστε παρακάτω κάλεσμα των «Μαχητικών & Ελεύθερων» Βόλου στη συγκέντρωση και την πορεία για την 8η Μάρτη, το Σάββατο στις 11.30 στην Πλατεία Αγίου Νικολάου
8 Μάρτη 2025 – Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας
Συγκέντρωση & πορεία, 11.30 π.μ., πλατεία Αγίου Νικολάου
Στον δρόμο του αγώνα βαδίζουμε ξανά!
Με συγκεντρώσεις, διαδηλώσεις και πορείες θα τιμηθεί η 8η Μάρτη σε όλο τον κόσμο και στη χώρα μας. Αυτό είναι αναγκαίο γιατί, παρά τα δικαιώματα που έχουμε κερδίσει με τους αγώνες μας, απέχουμε πολύ ακόμα από την κατάκτηση της πραγματικής ισότητας γυναικών και αντρών.
Το ποσοστό των γυναικών που εργάζεται με ελαστικές σχέσεις εργασίας, με συμβάσεις μερικής απασχόλησης ή/και ορισμένου χρόνου είναι μεγαλύτερο σε σχέση με τους άντρες. Κλάδοι με υψηλά ποσοστά ευέλικτων σχέσεων εργασίας όπως είναι τα σούπερ μάρκετ, τα επαγγέλματα υγείας και πρόνοιας, οι υπηρεσίες καθαριότητας κ.α. «προτιμούν» τις γυναίκες. Κατά κανόνα, οι ευέλικτες σχέσεις εργασίας συνδυάζονται με τις αυξημένες «υποχρεώσεις» της γυναίκας στο σπίτι: καθαριότητα, μαγείρεμα, ανατροφή των παιδιών, περίθαλψη ηλικιωμένων κ.λπ.
Ως αποτέλεσμα, οι εργαζόμενες γυναίκες βιώνουμε διπλή εκμετάλλευση. Ως μέρος της εργατικής τάξης έχουμε λιγότερα δικαιώματα από τους άντρες, κάτι που λειτουργεί προς όφελος των αφεντικών που αυξάνουν τα κέρδη τους. Σε παγκόσμιο επίπεδο, η απλήρωτη οικιακή εργασία υπολογίζεται σε 12,5 δις ώρες εργασίας που αντιστοιχούν σε 10,8 τρις $ κάθε χρόνο! Και αυτό το αστρονομικό ποσό «εξοικονομείται» από τους κρατικούς προϋπολογισμούς, από τους οποίους όμως ξοδεύονται υπέρογκα ποσά για ενισχύσεις στους καπιταλιστές και τις στρατιωτικές δαπάνες.
Παράλληλα, η γυναίκα συνεχίζει να θεωρείται κτήμα του άντρα και κατώτερη από αυτόν. Η πατριαρχία είναι τόσο παλιά όσο και η ταξική κοινωνία. Ο καπιταλισμός την διαιωνίζει και την αναπαράγει με χίλιους τρόπους: ΜΜΕ, κυρίαρχη κουλτούρα, εκπαιδευτικό σύστημα, εκκλησία. Η πατριαρχία και ο σεξισμός είναι βαθιά ριζωμένα κοινωνικά στερεότυπα που οδηγούν στην κακοποίηση, τον βιασμό και τη γυναικοκτονία. Η κλιμακούμενη βία κατά των γυναικών έχει εξελιχθεί σε σύγχρονη επιδημία και στη χώρα μας. Βλέπουμε ξεκάθαρα την υποκρισία του συστήματος γιατί, ενώ θεσπίζεται αυστηροποίηση των ποινών για την ενδοοικογενειακή βία, αντιθέτως δεν θεσπίζεται ο όρος γυναικοκτονία στον ποινικό κώδικα ως διακριτό αδίκημα ούτε εφαρμόζονται ουσιαστικά μέτρα προστασίας των γυναικών.
Από την άλλη, η δυναμική της ακροδεξιάς διεθνώς ενισχύει τις πατριαρχικές και τις σεξιστικές αντιλήψεις και αποτελεί μεγάλο κίνδυνο για τα δικαιώματά μας. Για τους διάφορους ακροδεξιούς, η γυναίκα οφείλει να κάνει παιδιά «για το καλό του έθνους» (και άρα δεν πρέπει να έχει δικαίωμα στην έκτρωση), πρέπει να είναι κλεισμένη στο σπίτι και να υπακούει στον άντρα. Παύει δηλαδή να έχει την αυτοδιάθεση του σώματός της. Αυτές είναι οι «παραδοσιακές» αξίες που πρεσβεύουν οι ακροδεξιοί από τη Λατινοπούλου ως τους νεοναζί.
Σε έναν κόσμο που ο ανταγωνισμός ανάμεσα στις παλιές και τις νέες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις γίνεται πιο σκληρός και που οι εθνικιστικές συγκρούσεις εντείνονται, οι γυναίκες και τα παιδιά είναι τα μεγαλύτερα θύματα του πολέμου. Στη μαρτυρική Παλαιστίνη, οι γυναίκες και τα παιδιά είναι η πλειοψηφία των θυμάτων της δολοφονικής μηχανής του Ισραήλ και της Δύσης. Στη Συρία, τον Λίβανο, την Υεμένη, το Αφγανιστάν, την Ουκρανία, τις χώρες της υποσαχάριας Αφρικής και σε κάθε άλλη χώρα που έχει βιώσει ή συνεχίζει να ζει τον πόλεμο, οι γυναίκες πληρώνουν ένα πολύ βαρύ τίμημα.
Κάποιες γυναίκες όμως έχουν μετατραπεί στα πιο ισχυρά σύμβολα αγώνα. Γυναίκες όπως η Μαρία Καρυστιανού και η Μάγδα Φύσσα έχουν αναδειχθεί σε σύμβολα αγώνα ενάντια στην αδικία, την αλαζονική εξουσία και τον φασισμό. Ο αγώνας τους εμπνέει και κινητοποιεί εκατομμύρια ανθρώπους. Χωρίς να το έχουν επιλέξει, μέσα από την τραγικότητα του να χάνεις το παιδί σου, η Καρυστιανού και η Φύσσα έσπασαν – ανάμεσα σε άλλα – τα στερεότυπα της αδύναμης, άβουλης και υποταγμένης γυναίκας. Η κοινωνία και εμείς ως φεμινιστικό κίνημα θα συνεχίσουμε να στηρίζουμε τον αγώνα για δικαίωση που ξεκίνησαν εκείνες, καθώς μάς αφορά όλες και όλους.
Ο αγώνας για δικαίωση στην υπόθεση των Τεμπών συνδέεται και με το φεμινιστικό κίνημα:
Βλέπουμε και στις δύο περιπτώσεις την υποκρισία και τα αποτελέσματα της πολιτικής της κυβέρνησης. Βλέπουμε τον ρόλο της αστυνομίας που αντί να προστατεύει τους πολίτες, να τους αφήνει εκτεθειμένους στην έμφυλη βία και την ίδια στιγμή χτυπά βίαια τις κινητοποιήσεις τους. Η μητέρα της Κυριακής Γρίβα ένωσε τη φωνή της στο Σύνταγμα με τη φωνή της Μ. Καρυστιανού και όλων των γονιών που έχασαν τα παιδιά τους από την εγκληματική πολιτική της κυβέρνησης.
Στο παραπάνω πλαίσιο, οι Μαχητικές και Ελεύθερες κατεβαίνουμε για ακόμη μια φορά στο δρόμο του αγώνα όπως κάνουμε και καθημερινά: με πίστη στη δύναμη που αποκτάμε μέσα από την οργάνωση και την αλληλεγγύη. Μαζί με τα άλλα κινήματα (εργατικά, νεολαιίστικα, αντιφασιστικά) που αγωνίζονται ενάντια στην καταπίεση και την εκμετάλλευση, που είναι σύμφυτες με το καπιταλιστικό κοινωνικό σύστημα.
Υπερασπιζόμαστε και διευρύνουμε τα δικαιώματα μας. Ορθώνουμε τοίχο απέναντι στην έμφυλη βία. Βάζουμε τις βάσεις για μια κοινωνία πραγματικής ισότητας και ελευθερίας.
Όταν τα κινήματα είναι μαζικά και οργανωμένα, μπορούν να πετύχουν νίκες.
Σε αυτό τον αγώνα σε καλούμε να πάρεις κι εσύ ενεργά μέρος!
