«Όλα ήταν δυστυχώς μια παρεξήγηση» δήλωσε ο Α. Κούγιας, συνήγορος των δύο ειδικών φρουρών που δολοφόνησαν τον 15χρονo Αλέξη Γρηγορόπουλο…
Σε κάθε γωνία υπάρχει αστυνομία
Η κυβέρνηση δημιούργησε ένα θηριώδη κατασταλτικό μηχανισμό για να αντιμετωπίσει το εκπαιδευτικό και εργατικό κίνημα. Έναν μηχανισμό που έθρεψε με ατιμωρησία για κάθε έγκλημα που διέπραττε… Ο νεκρός μαθητής δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό. Αντιθέτως είναι η κατάληξη μιας μακριάς και πολύ δυσοίωνης ιστορίας.
Αρκεί να θυμηθούμε:
… την υπόθεση της «ζαρντινιέρας» στις 17 Νοέμβρη 2006
…την υπόθεση με τα πράσινα παπούτσια την άνοιξη του 2007
…την τεράστια καταστολή του φοιτητικού κινήματος και τους 60 συλληφθέντες στις 8 Μάρτη 2007
…την σιδηρογροθιά που χρησιμοποίησε αστυνομικός για να επιτεθεί στους απεργούς δασκάλους που διαδήλωναν το 2006
… τη αγαστή συνεργασία της αστυνομίας με τη Χρυσή Αυγή, όταν μπάτσοι και νεοναζί επιτέθηκαν μαζί στην αντιφασιστική συγκέντρωση στις 2 Φλεβάρη 2008
…τους βασανισμούς μεταναστών στο Αστυνομικό τμήμα Αγίου Παντελεήμονα και το νεκρό πακιστανό μετανάστη στις 26 Οκτώ-βρη 2008 που περίμενε στην ουρά του τμήματος αλλοδαπών της Πέτρου Ράλλη, για τα χαρτιά του.
Χρειάζεται να πούμε κι άλλα;. Είναι προφανές πως δεν πρόκειται για «μεμονωμένα περιστατικά» αλλά για συνειδητή πολιτική. Για να περάσει τα μέτρα της η κυβέρνηση, είτε επρόκειτο για το νόμο πλαίσιο, είτε για το ασφαλιστικό, είτε για οτιδήποτε άλλο, χρησιμοποίησε θηριώδη καταστολή και τρόμο. Ήταν θέμα χρόνου να έχουμε τέτοια κατάληξη: θάνατο και μάλιστα ανηλίκου…
Η απάντηση του κινήματος
Μια αυθόρμητη πανελλαδική νεολαιίστικη εξέγερση ήταν η απάντηση στους δολοφόνους. Η κοινωνία ολόκληρη είναι συγκλονισμένη από τα γεγονότα και γεμάτη από οργή όχι μόνο για τους 2 πιστολέρο, αλλά συνολικά για την κυβέρνηση. Τα εγκλήματα αυτής της κυβέρνησης, ενάντια στους εργαζόμενους, τη νεολαία, τους φτωχούς, την Υγεία, την Παιδεία και τις καταχτήσεις μας είναι αμέτρητα.
Μπάχαλα ή Μαζικό Κίνημα;
Χιλιάδες νέοι και νέες ξέσπασαν, με αφορμή τη δολοφονία του Αλέξη καίγοντας και σπάζοντας ότι βρίσκεται μπροστά τους. Παρά την μεγάλη αγανάκτηση που υπάρχει σε όλους και όλες μας η λύση δεν είναι κάποιες ομάδες «μπάχαλων» να σπάνε ότι βρίσκουν μπροστά τους δίνοντας κι άλλες αφορμές για καταστολή και απομαζικοποίηση των κινητοποιήσεων. Τέτοιες ενέργειες δίνουν τροφή και επιχειρήματα στην κυβέρνηση και τα ΜΜΕ έτσι ώστε η συζήτηση να φύγει από τη δολοφονία και να περιστραφεί γύρω από μια ανούσια καταστροφή μαγαζιών και σχολών. Δίνουν επιχειρήματα υπέρ της άποψης που ζητά μεγαλύτερη αστυνόμευση. Δίνουν επιχειρήματα σ’ αυτούς που ζητούν να καταργηθεί το άσυλο.
Η δύναμη μας είναι οι αριθμοί μας. Ένα μαζικό κίνημα, καταλήψεων, πορειών, απεργιών κλπ, μέσα δημοκρατικά παρμένες αποφάσεις θα έχει τη στήριξη της κοινωνίας. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να νικήσουμε. Τα μπάχαλα όχι μόνο δεν βοηθάνε αυτόν το στόχο, αλλά τον υποσκάπτουν.
Εμείς οι φοιτητές
Κι εμείς οι φοιτητές έχουμε να προσφέρουμε πολλά στο χτίσιμο ενός τέτοιου κινήματος. Με μαζικές γενικές συνελεύσεις που να αποφασίζουν δημοκρατικά, καταλήψεις στις σχολές μας. Με συνεργασία με τους μαθητές και τους καθηγητές όλων των βαθμίδων για ένα πανεκπαιδευτικό κίνημα. Και με συντονισμό με το ευρύτερο εργατικό κίνημα μπορούμε δώσουμε την κατάλληλη απάντηση σ’ αυτή την κυβέρνηση των δολοφόνων.
Σ’ αυτή την κατεύθυνση απαραίτητη είναι η συνεργασία της αριστεράς μέσα κι’ έξω από τις σχολές. Με κοινά πλαίσια στις γενικές συνελεύσεις, κοινές πορείες και κοινά συντονιστικά αγώνα στις σχολές. Με Κοινή πάλη των κομμάτων και οργανώσεων της αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, εξωκοινοβουλευτική).
Δυστυχώς όμως η ΠΣΚ κινείται αυτή τη στιγμή ακριβώς στην αντίθετη κατεύθυνση. Κι’ αυτή τη φορά δεν ακολουθεί απλά μια διασπαστική ταχτική καλώντας χωριστές πορείες, ή καταψηφίζοντας προτάσεις για καταλήψεις όπως έκανε το Μάη και τον Ιούνη του 2006. Τώρα, τη στιγμή που οι υπόλοιπες παρατάξεις της αριστεράς προσπαθούσαν σε πολλές σχολές να κάνουν γενικές συνελεύσεις, η ΠΚΣ είτε καθόταν στις εισόδους και έδιωχνε τους φοιτητές λέγοντας ότι η σχολή είναι κλειστή, είτε προσπαθούσε να ονομάσει γενική συνέλευση τη δική της μικρή μάζωξη και να πάρει μόνη της αποφάσεις αποκλείονται τις υπόλοιπες παρατάξεις και την συντριπτική πλειοψηφία των φοιτητών. Στη δε περίπτωση της Παντείου η ΠΚΣ προσπάθησε να καταλάβει μόνη της τη σχολή, αφήνοντας όλους τους υπόλοιπους απέξω. Οι υπόλοιπες αριστερές παρατάξεις, οι ίδιοι οι φοιτητές αλλά και κομμάτια της βάσης της ΚΝΕ που δεν συμφωνούν με τη στάση της ηγεσίας τους, δεν πρέπει να αφήσουμε να περάσει η διασπαστική και φιλοκυβερνητική στάση της ΠΚΣ.
