Το Σάββατο 19/10 πραγματοποιήθηκε με μεγάλη επιτυχία στον χώρο Rosa Parks η εκδήλωση: «Αντίσταση χωρίς σύνορα «Shalom – Salaam – Peace», που παρακολούθησαν πάνω από 60 άτομα.
Στην εκδήλωση μίλησαν οι:
- Αλεξία Τσούνη – Σκηνοθέτρια, Μέλος της κολεκτίβας FemArtAct
- Ελένη Μήτσου – Ξεκίνημα, Διεθνιστική Σοσιαλιστική Οργάνωση
Είχαμε επίσης βιντεοσκοπημένες ομιλίες από:
- Dr. Sahar Alkawasmeh – Roles for Social Change Association – ADWAR – Παλαιστίνη, Δυτική Όχθη
- Jana Nakhal – Μαρξίστρια Φεμινίστρια – Λίβανος
- Morad Shirin – Shahrokh Zamani Action Campaign – Ιράν
Δυτική Όχθη, Ιράν, Λίβανος
Η εκδήλωση ξεκίνησε με τις βιντεοσκοπημένες ομιλίες των συντροφισσών και συντρόφων από το εξωτερικό, σχετικά με την κατάσταση στη χώρα τους:
Η Dr. Sahar Alkawasmeh έδωσε μια ζωντανή εικόνα από την τραγική κατάσταση που επικρατεί στη Δυτική Όχθη: καταστροφές σπιτιών, εκκενώσεις περιοχών, παραβίαση ακόμη και των πιο βασικών δικαιωμάτων των Παλαιστινίων, κοκ. Αναφέρθηκε ιδιαίτερα στα ανάπηρα άτομα και τις επιπλέον δυσκολίες που αντιμετωπίζουν στην καθημερινότητά τους. Συχνά, οι ισραηλινές αρχές τα αφήνουν να πεθάνουν από ασιτία μέσα στα check points μακριά από τις οικογένειες τους, αλλά ακόμη και όταν βρίσκονται στα νοσοκομεία, σε διάφορες περιπτώσεις ο στρατός δεν επιτρέπει στους γιατρούς να τα φροντίσουν. Επιπλέον, έδωσε μια καλή εικόνα για τη δράση του ADWΑR, που επικεντρώνεται σε εκστρατείες αλληλεγγύης, συλλογικές κουζίνες, συλλογή ειδών πρώτης ανάγκης, κα.
Ο Morad Shirin περιέγραψε την κατάσταση στο Ιράν, που βρίσκεται αντιμέτωπο με μια σοβαρή οικονομική κρίση, η οποία εντείνεται από τις κυρώσεις της Δύσης. Η κατάσταση στη χώρα, την κοινωνία και την οικονομία, ήταν ήδη σε οριακό σημείο πριν ξεκινήσει ο πόλεμος. Σήμερα, ο κλιμακούμενος πόλεμος ασκεί μεγάλη πίεση στο ιρανικό καθεστώς. Η σύγκρουση όμως του Ιράν με το κράτος του Ισραήλ δεν καθιστά με οποιονδήποτε τρόπο το ιρανικό καθεστώς αντιιμπεριαλιστικό ή προοδευτικό. Ήρθε στην εξουσία συνθλίβοντας το εργατικό, το γυναικείο και το φοιτητικό κίνημα, διέπραξε σφαγές, κατέστειλε τα κινήματα των εθνικών μειονοτήτων ιδίως των Κούρδων κοκ. Έτσι, οι εργαζόμενοι και τα καταπιεσμένα στρώματα, χρειάζεται να χτίσουν ένα κίνημα ανεξάρτητο από τα δύο αστικά στρατόπεδα, που να μάχεται για τα δικαιώματα των λαών της περιοχής.
Η Jana Nakhal μίλησε για τις συνθήκες που επικρατούν στον Λίβανο μετά την έναρξη του πολέμου, όπου το Ισραήλ βομβαρδίζει χωρία και εκτοπίζει εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους από τα σπίτια τους. Ενώ πάνω από 1,3 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν αναγκαστεί να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους (σε μια χώρα μόλις 5 εκατομμυρίων), το κράτος δεν έχει πάρει κανένα ουσιαστικό μέτρο για τους εκτοπισμένους (πολλοί από τους οποίους μένουν σε δημόσια σχολεία τα οποία έχουν μετατραπεί σε δομές φιλοξενίας). Η πραγματική βοήθεια παρέχεται από το μεγάλο κίνημα αλληλεγγύης με κόσμο από όλο τον Λίβανο να προσφέρει χώρους διαμονής, να προσφέρει φαγητό μέσω συλλογικών κουζινών, κα.
«Shalom – Salaam – Peace»
Ακολούθησε η προβολή του βραβευμένου ντοκιμαντέρ της Αλεξίας Τσούνη «Shalom – Salaam – Peace», το οποίο δείχνει συγκλονιστικές σκηνές από το αντιπολεμικό κίνημα στο Ισραήλ, τους αντιρρησίες συνείδησης και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν όσοι Ισραηλινοί τολμούν να δείξουν αλληλεγγύη στους Παλαιστίνιους, απαιτώντας κατάπαυση του πυρός και άμεσο τερματισμό της γενοκτονίας.
Στη συνέχεια τον λόγο πήρε η Αλεξία Τσούνη η οποία έδωσε ακόμη περισσότερες λεπτομέρειες για την κατάσταση στη Δυτική όχθη, αλλά και το Ισραήλ.
Η κατάσταση στη Γάζα είναι τραγική και είναι ως ένα βαθμό λογικό να μονοπωλεί το ενδιαφέρον, αλλά πλέον και οι συνθήκες στη Δυτική Όχθη είναι συνθήκες πολέμου. Περιέγραψε σκηνές από τις διαρκείς επιθέσεις εποίκων (που γίνονται όλο και πιο επικίνδυνοι) ενάντια στους Παλαιστίνιους, συνθήκες ακραίας φτώχειας εξαιτίας του διαρκούς σαμποτάζ στον ανεφοδιασμό, το μόνιμο καθεστώς πολιορκίας, τη στέρηση του δικαιώματος στη μετακίνηση, κα.
Την ίδια ώρα, το αντιπολεμικό κίνημα στο Ισραήλ, μπορεί για την ώρα να είναι πολύ μικρό, ωστόσο ενισχύεται σταδιακά, όσο τα εγκλήματα του ισραηλινού στρατού γιγαντώνονται και διοργανώνει διαρκώς κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας. Εννοείται βέβαια πως το κράτος του Ισραήλ και οι ισραηλινές αρχές προσπαθούν να καταστείλουν αυτές τις κινητοποιήσεις, ενώ συχνά καλούνται αντισυγκεντρώσεις από ακροδεξιούς που επιτίθονται λεκτικά και φυσικά στους διαδηλωτές του αντιπολεμικού κινήματος.
Μίλησε επίσης για τους αντιρρησίες συνείδησης (νεαρά αγόρια και κορίτσια) που αρνούνται να καταταχθούν στον ισραηλινό στρατό, παρά το γεγονός ότι αυτή η στάση συνεπάγεται σύλληψη και φυλάκιση. Πολλοί από αυτούς μάλιστα, αφού αντικρίσουν μέσα στη φυλακή την ακόμη χειρότερη μεταχείριση, τη σφοδρή καταπάτηση δικαιωμάτων που βιώνουν οι Παλαιστίνιοι κρατούμενοι, βγαίνοντας μιλάνε για όσα έχουν δει και συνεχίζουν με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα των αγώνα.
Σε πολλές περιπτώσεις, δημιουργούνται σχέσεις ανάμεσα σε Ισραηλινούς ακτιβιστές και Παλαιστίνιους της Δυτικής Όχθης, μια επαφή που η ισραηλινή κυβέρνηση προσπαθεί να αποτρέψει με κάθε τρόπο. Δεν θέλει τη σύνδεση των Ισραηλινών πολιτών με τους Παλαιστίνιους και γι’ αυτό άλλωστε απαγορεύει στους Ισραηλινούς πολίτες να πάνε στα κατεχόμενα εδάφη του Ισραήλ στην Παλαιστίνη.
Ανάγκη να χτίσουμε τη διεθνιστική αλληλεγγύη
Τελευταία ομιλήτρια ήταν η Ελένη Μήτσου, η οποία στάθηκε αρχικά στο μέγεθος της καταστροφής στη Γάζα, όπου ολόκληρες πόλεις έχουν ισοπεδωθεί και δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι έχουν σκοτωθεί μέσα σε έναν χρόνο σφοδρών επιθέσεων. Η Γάζα ήταν από πριν η μεγαλύτερη υπαίθρια φυλακή του πλανήτη, αλλά δεν είναι το μόνο μέρος στο οποίο οι Παλαιστίνιοι βιώνουν ακραία επιθετικότητα από το κράτος του Ισραήλ. Στην Ιερουσαλήμ και σε άλλες πόλεις, τα σπίτια των Παλαιστινίων καταστρέφονται με μπουλντόζες και οι ίδιοι εκδιώκονται, η αστυνομία κάνει επιθέσεις τις μέρες των μουσουλμανικών θρησκευτικών γιορτών για να τους τσακίσει τελείως το ηθικό…
Από την άλλη μεριά, οι πολιτικές της Χαμάς όχι μόνο δεν έχουν καταφέρει να αποδυναμώσουν το Ισραήλ, αλλά έδωσαν και το πρόσχημα στον Νετανιάχου να προχωρήσει σε μια άνευ προηγουμένου γενοκτονία.
Το παλαιστινιακό δεν είναι δυνατό να λυθεί μέσω της στρατιωτικής σύγκρουσης. Ποτέ δεν θα μπορέσει ο στρατός της Χαμάς να νικήσει τον πιο εξοπλισμένο στρατό στη Μ. Ανατολή, ενώ από την άλλη το κράτος του Ισραήλ δεν μπορεί να καταστρέψει ολοκληρωτικά την παλαιστινιακή αντίσταση. Ένας λαός που καταπιέζεται πάντα θα αντιδρά, κι όσο πιο σκληρά καταπιέζεται, τόσο πιο μαχητικά θα προσπαθεί να παλέψει.
Από την άλλη, ούτε η εθνική ενότητα των Αράβων ή η στροφή στη διπλωματία και τις διαπραγματεύσεις με το τη Δύση (όπως έκανε σε διαφορετικές φάσεις στο παρελθόν η ηγεσία των Παλαιστινίων) μπορεί να οδηγήσει σε λύση.
Η μόνη δύναμη που μπορεί να τερματίσει τον πόλεμο και την καταπίεση είναι τα ίδια τα λαϊκά στρώματα και των δύο πλευρών, με τους κοινούς τους αγώνες ενάντια στη σιωνιστική άρχουσα τάξη, ενάντια στον δυτικό ιμπεριαλισμό και ενάντια στα αντιδραστικά καθεστώτα της περιοχής. Είναι η ενότητα μεταξύ των καταπιεσμένων στρωμάτων των Παλαιστινίων και των Ισραηλινών, με κοινές κινητοποιήσεις και κοινές οργανώσεις.
