Σχόλιο από το Ξεκίνημα
Η τελευταία δημοσκόπηση στην Κύπρο έδωσε στο ΑΚΕΛ 16%!
Ανεξάρτητα αν αυτό είναι απόλυτα ακριβές (καθώς όλοι ξέρουμε ότι οι δημοσκοπήσεις εξυπηρετούν και δικούς τους σκοπούς) η πραγματικότητα είναι ότι το ΑΚΕΛ βρίσκεται αντιμέτωπο με μια από τις χειρότερες κρίσεις στην ιστορία του – πιθανά χειρότερη κι από την εποχή της κατάρρευσης της Σοβιετικής Ένωσης το 1990 πράγμα που οδήγησε τότε το ΑΚΕΛ σε διάσπαση. Σήμερα ο χαρακτήρας της κρίσης είναι η μαζική φυγή των μελών και η εγκατάλειψη του κόμματος από τους υποστηρικτές και ψηφοφόρους του.
Σε όλη την ιστορία των τελευταίων 50 και πάνω χρόνων το ΑΚΕΛ ήταν πάντα γύρω στο 30% και πάνω σ’ ότι αφορά εκλογική υποστήριξη! Πέρασε τις πιο ταραγμένες εποχές, όπως του αντιαποικιακού αγώνα με την ΕΟΚΑ να έχει επικεφαλής της ένα φασίστα, πέρασε διακοινωνικές συγκρούσεις, πραξικόπημα, εισβολή, την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης κλπ, αλλά κατάφερνε να κρατάει τα ποσοστά του. Γιατί η κυπριακή εργατική τάξη στήριζε πάντα το κόμμα που θεωρούσε δικό της, που θεωρούσε πως υπεράσπιζε τα συμφέροντά της!
Όταν η εργατική τάξη όμως ανέβασε το ΑΚΕΛ στην κυβέρνηση για να το δει στη συνέχεια να φέρνει την Τρόικα στην Κύπρο, η απογοήτευση δεν είχε ιστορικό προηγούμενο! Σήμερα, σε συνθήκες αδιεξόδου και πανικού η ηγεσία του κόμματος «ανοίγει» τις συσκέψεις των τοπικών οργανώσεων του κόμματος σε φίλους, για να συσκεφθεί (υποτίθεται) μαζί τους και να ανταλλάξει απόψεις για το τι έφταιξε!
Καλά, δεν ξέρει η ηγεσία του ΑΚΕΛ τι έφταιξε; Ή απλά χρησιμοποιεί το άνοιγμα της συζήτησης στη βάση για να εκτονώσει την πίεση από τα κάτω;
Η κατάληξη αυτή στην πορεία του ΑΚΕΛ ήταν προβλεπόμενη! Εδώ και χρόνια, επιμένουμε και επαναλαμβάνουμε σαν «Ξ», ότι με τις πολιτικές που εφάρμοζε η κυβέρνηση του Δημήτρη Χριστόφια οδηγούσε την κυπριακή κοινωνία και την κυπριακή Αριστερά σε μια τραγωδία! Η ηγεσία του ΑΚΕΛ είναι υπεύθυνη για τη σημερινή κατάντια και δεν υπάρχουν ελαφρυντικά γι’ αυτό, γιατί «όφειλε να ξέρει»:
Από τη στιγμή που σαν κυβέρνηση ανάλαβε να διαχειριστεί το καπιταλιστικό σύστημα και την κρίση του· από τη στιγμή που ξεδιάντροπα φόρτωσε την κρίση που προκάλεσαν οι Κύπριοι τραπεζίτες στα λαϊκά στρώματα και έφερε την Τρόικα στο νησί, αντί να εθνικοποιήσει τις τράπεζες και να πάρει μια σειρά από σοσιαλιστικά μέτρα για να ορθοποδήσει η οικονομία· από τη στιγμή που έκανε όλα αυτά το αποτέλεσμα ήταν προδιαγεγραμμένο: παταγώδης αποτυχία, μαζική απογοήτευση των λαϊκών στρωμάτων!
Το θέμα όμως δεν αφορά μόνο την Κύπρο. Γιατί σ’ όλη την πορεία της κυβέρνησης του ΑΚΕΛ, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ υπό τον Αλέξη Τσίπρα, όχι μόνο υποστήριζε χωρίς ίχνος κριτικής, αλλά δημιουργούσε αυταπάτες για την ηγεσία του ΑΚΕΛ, φτάνοντας να την παρουσιάσει σαν πρότυπο!
Τι λέει τώρα; Είναι διατεθειμένη να αναγνωρίσει το λάθος της; Η αναγνώριση του «λάθους» δεν αποτελεί ένα τυπικό ζήτημα – είναι ζήτημα της πιο μεγάλης ουσίας! Γιατί έχει να κάνει με το ποια πολιτική θα εφαρμόσει μια μελλοντική κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.
Θα εφαρμόσει μια αντίστοιχη πολιτική, μ’ αυτή που εφάρμοσε το ΑΚΕΛ; Ή θα προχωρήσει σε άρνηση αποπληρωμής του χρέους, σε εθνικοποίηση των τραπεζών και των στρατηγικών τομέων της οικονομίας, σε εργατικό και κοινωνικό έλεγχο και διαχείριση και σε σχεδιασμό της οικονομίας για τις ανάγκες του συνόλου, αρνούμενη τους εκβιασμούς για έξωση από το ευρώ και την ΕΕ;
Το ερώτημα είναι αδήριτο. Η πλειοψηφία στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να το αποφύγει! Για έναν επιπλέον λόγο: οι αποφάσεις του τελευταίου συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ κινούνται ακριβώς στην κατεύθυνση των πολιτικών που εφάρμοσε το ΑΚΕΛ τα προηγούμενα χρόνια!
Τα νεοφώτιστα στελέχη στον ΣΥΡΙΖΑ που βρέθηκαν ξαφνικά, από την «ανυπαρξία», μια ανάσα από τους υπουργικούς θώκους, φαίνεται να έχουν την εντύπωση πως έχουν στα χέρια τους κάποια μαγικά ραβδιά.
Τι είναι αυτό όμως που τους κάνει να πιστεύουν ότι έχουν τη δυνατότητα να αποφύγουν την ιστορία της Αριστεράς, «Κομμουνιστικής», «Ευρωκομμουνιστικής», «Σοσιαλιστικής», κλπ την ιστορία ακόμα και των πρόσφατων νέων σχηματισμών της Αριστεράς στην Ευρώπη, στη δεκαετία του ’90 και 2000, που είναι στρωμένη με αποτυχίες και ήττες;
Κανένα συμπέρασμα δεν έχουμε δει να έχει προκύψει από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ! Τίποτα καινούργιο στο επίπεδο των ιδεών και της οικονομικής πολιτικής! Μόνο μια φτωχή και τετριμμένη επανάληψη των θέσεων και του προγράμματος της Σοσιαλδημοκρατίας από το παρελθόν! Αυτός είναι ο δρόμος προς νέες ήττες και νέες τραγωδίες.
Υπάρχει χρόνος για αλλαγή πορείας! Μόνο που δεν είναι πολύς!
