Οι κινητοποιήσεις στα πλαίσια της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης αποτελούν ένα από τα σημαντικότερα κινηματικά ραντεβού της πόλης, με πανελλαδικό ενδιαφέρον. Μέχρι και το 2015, ιδιαίτερα την περίοδο των μεγάλων αντιμνημονιακών αγώνων, τα συλλαλητήρια της ΔΕΘ αποτελούσαν πραγματικά κομβικές στιγμές για το εργατικό κίνημα της χώρας. Χιλιάδες εργαζόμενοι και εργαζόμενες κατέβαιναν με τα σωματεία τους και φοιτητές με τους Συλλόγους τους, κοινωνικά και περιβαλλοντικά κινήματα έδιναν μαζικά το παρόν, ενώ το σύνολο της Αριστεράς έκανε μαζική κινητοποίηση.
Από το 2015 και μετά, όμως, το κλίμα άλλαξε. Η υποταγή του ΣΥΡΙΖΑ στο κατεστημένο προκάλεσε μαζική απογοήτευση και οδήγησε τους αγώνες σε ύφεση. Αυτό ασφαλώς επηρέασε και τις πορείες της ΔΕΘ. Παρ’ όλα αυτά το αγωνιστικό ραντεβού το πρώτο Σάββατο του Σεπτέμβρη, την μέρα που έχουμε τις εξαγγελίες του πρωθυπουργού, ραντεβού που δίνουν όσοι και όσες παλεύουν στους χώρους εργασίας, τις γειτονιές και τους κοινωνικούς τους χώρους παραμένει ενεργό και εξαιρετικά σημαντικό.
Εξαγγελίες λιτότητας
Φέτος, οι εξαγγελίες Μητσοτάκη ήταν όπως τις περιμέναμε, καθώς υποσχέθηκε ψίχουλα στους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες, που δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν ούτε στην κάλυψη των βασικών τους αναγκών.
«Δεν έχω σήμερα μαζί μου κάποιο σάκο με αλόγιστες παροχές. Πολύ περισσότερα όταν ήδη 8 κράτη, έχουν ήδη τεθεί από την ευρωπαϊκή επιτροπή σε καθεστώς εποπτείας για υπέρβαση δαπανών».
Έτσι ξεκίνησε την τοποθέτηση του ο Μητσοτάκης, προαναγγέλλοντας επί της ουσίας μια νέα φάση περιστολής κοινωνικών δαπανών. Την στιγμή που οι εργαζόμενες και οι εργαζόμενοι στη χώρα είναι οι χειρότερα αμειβόμενοι στην ΕΕ, η διάλυση του δημόσιου συστήματος υγείας δεν φαίνεται να έχει τέλος, η δημόσια παιδεία δέχεται αλλεπάλληλα χτυπήματα, η ακρίβεια σε τρόφιμα, ενοίκια, ενέργεια, καύσιμα, βασικά αγαθά έχει σπάσει κάθε ρεκόρ και τα δημοκρατικά/συνδικαλιστικά δικαιώματα περιορίζονται, ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε:
- Αύξηση 2,2-2,5% στις συντάξεις
- Αύξηση στον κατώτατο μισθό με στόχο να φτάσει στα 950 ευρώ μέχρι το 2027
- Αλλαγή του τρόπου υπολογισμού της φορολογίας στους εργαζόμενους/ες στην υγεία που θα οδηγήσει, όπως ισχυρίστηκε, σε μικρές αυξήσεις
- Το πρόγραμμα «Σπίτι μου ΙΙ» για νέα στεγαστικά δάνεια που θα επεκταθεί σε άτομα ή ζευγάρια μέχρι 50 ετών κα
Πουθενά δεν είδαμε να ικανοποιούνται ούτε τα πιο στοιχειώδη αιτήματα των εργατικών σωματείων και των κοινωνικών κινημάτων, που διεκδικούσαν, όλο το προηγούμενο διάστημα, μαζικές προσλήψεις σε υγεία, παιδεία, κοινωνικό κράτος, επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, αυξήσεις στους μισθούς, πλαφόν στα ενοίκια, προστασία του περιβάλλοντος κα. Κάτι τέτοιο, φυσικά, δεν θα ήταν ποτέ δυνατόν να συμβεί από μια Κυβέρνηση που υπηρετεί πιστά και κατά γράμμα τα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, οι οποίοι, σε αντίθεση με τα λαϊκά στρώματα, αυτή την εποχή της ακρίβειας κάνουν στην κυριολεξία πάρτι, με τράπεζες, εταιρείες ενέργειας, σούπερ μάρκετ, κατασκευαστικές και εφοπλιστές να σπάνε ρεκόρ κερδοφορίας.
Σε αυτήν ή σε μια άλλη ζωή;
«Η Ελλάδα του 2027 θα είναι μια πολύ καλύτερη χώρα και οι Έλληνες θα μπορούν να προσβλέπουν σε καλύτερη ζωή».
Για άλλη μια φορά, ο Μητσοτάκης μας έταξε μια καλύτερη ζωή μετά… από 3 χρόνια. Απλά πρέπει να κάνουμε υπομονή, να ανεχτούμε ότι μας επιβάλλουν, και στο μέλλον θα ζήσουμε σε μια καλύτερη χώρα από αυτή που ζούμε σήμερα…
Μπροστά σε μια τέτοιας κλίμακας επίθεση τα κινήματα και η Αριστερά θα έπρεπε να απαντήσουν μαζικά και συντονισμένα. Κάτι τέτοιο δεν έγινε, δυστυχώς, στη φετινή ΔΕΘ. Οι πορείες είχαν κόσμο, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν άγγιξαν τα νούμερα που θα απειλούσαν ή έστω θα άγχωναν την κυβέρνηση- ενώ τους έλλειπε ο παλμός και η δυναμική. Επίσης, για ακόμα μια φορά συνεχίστηκε από κάποιες δυνάμεις του κινήματος η τακτική των διαφορετικών πορειών, που το μόνο που κάνει είναι να εντείνει το αίσθημα απογοήτευσης και αδιεξόδου που νιώθει η πλειοψηφία των λαϊκών στρωμάτων.
Ανάγκη για κοινές πρωτοβουλίες
Απέναντι σε αυτήν την κατάσταση η Αριστερά, τα συνδικάτα και τα κινήματα θα έπρεπε να συγκροτήσουν μέτωπο αγώνα. Μια τέτοια κίνηση θα άλλαζε τα δεδομένα και θα μπορούσε να προκαλέσει το ενδιαφέρον και την συμμετοχή πλατιών στρωμάτων στις κινητοποιήσεις.
Κάτι τέτοιο όμως σκοντάφτει αφ’ ενός στο γεγονός ότι η μεγάλη πλειοψηφία των συνδικαλιστικών ηγεσιών είτε δεν θέλει είτε δεν μπορεί να οργανώσει τους αγώνες και αφ’ ετέρου στην άρνηση του ΚΚΕ να συνεργαστεί με άλλες δυνάμεις.
Σε διάφορες φάσεις ο κόσμος έδειξε ότι είναι διατεθειμένος να ανταποκριθεί όταν υπάρχουν μάχες που δίνονται με κάποιους όρους. Να αναφέρουμε μόνο την τεράστια συμμετοχή στις κινητοποιήσεις και τις απεργίες για τα Τέμπη, αλλά και τα πολύ καλά ποσοστά της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς στις Δημοτικές εκλογές.
Με αυτό το δεδομένο, είναι σημαντικές οι κοινές πρωτοβουλίες από τις δυνάμεις, πολιτικές και συνδικαλιστικές, που έχουν ενωτική και μαχητική αντίληψη. Για να μαζικοποιήσουμε τις αντιστάσεις μας, να πετύχουμε νίκες και να προκαλέσουμε φθορά στην κυβέρνηση απαιτούνται μαχητικότητα, συντονισμός και ενωτική προσέγγιση.
Μεσοπρόθεσμα, το κενό που υπάρχει πρέπει και μπορεί να καλυφθεί με το χτίσιμο μια Αριστεράς ενωτικής, πραγματικά ριζοσπαστικής, με εσωτερική δημοκρατία και διεθνιστικό προσανατολισμό που θα προσφέρει διέξοδο και θα αποτελέσει το αντίπαλο δέος στο καθεστώς Μητσοτάκη και τα επιχειρηματικά συμφέροντα που το στηρίζουν.
