Διασκευή άρθρου του Ρότζερ Σίλβερμαν που συμμετέχει στο διεθνές δίκτυο Workers International Network (WIN). Το WIN και η διεθνής πρωτοβουλία Internationalist Standpoind στην οποία συμμετέχει το «Ξ», έχουν αποφασίσει τη συνεργασία και τη σύσφιξη των πολιτικών τους σχέσεων, όπως μπορείτε να διαβάσετε αναλυτικά και στην κοινή τους δήλωση εδώ.
Διανύουμε μια περίοδο παγκόσμιας κρίσης του συστήματος σε όλα τα επίπεδα. Η σαρωτική επίθεση του Ισραήλ στη λωρίδα της Γάζας είναι μόνο ένα από τα τελευταία σοκ που βιώνει ο πλανήτης. Και ενώ η λέξη γενοκτονία πρέπει πάντα να χρησιμοποιείται με προσοχή, ο αποκλεισμός της Γάζας από το Ισραήλ που κόβει το νερό, τα τρόφιμα και την ηλεκτρική ενέργεια, ενώ βομβαρδίζει ανελέητα τον άμαχο πληθυσμό της, ουσιαστικά περιγράφεται ως γενοκτονία από τους ίδιους τους δράστες της.
Το Ισραήλ δικαιολογεί τη σφαγή ανδρών, γυναικών και παιδιών στη Γάζα με το επιχείρημα ότι η Χαμάς δολοφόνησε αμάχους και πήρε αθώους ομήρους. Το ίδιο βέβαια έχει δολοφονήσει μόνο τους τελευταίους πέντε μήνες πάνω από 30.000 αμάχους και κρατά εδώ και χρόνια χιλιάδες Παλαιστίνιους ομήρους στις δικές του φυλακές. Το Ισραήλ έχει μετατρέψει τη Γάζα σε ένα γιγάντιο νεκροταφείο. Αυτή η αρρωστημένη υποκρισία έχει δημιουργήσει ένα παγκόσμιο κίνημα διαμαρτυρίας, συγκρίσιμο με εκείνα που γεννήθηκαν κατά τη διάρκεια των πολέμων του Βιετνάμ και του Ιράκ. Είναι άμεση ανάγκη να μετατρέψουμε αυτή την απέχθεια και την οργή σε άμεση δράση, συμμετέχοντας σε πρωτοβουλίες όπως το μποϊκοτάζ των ισραηλινών προϊόντων και οι μαζικές εργατικές κινητοποιήσεις που έχουν στόχο να εμποδίσουν τον ανεφοδιασμό του Ισραήλ με όπλα.
Το Ισραήλ ήταν από την ίδρυσή του ένα ρατσιστικό καθεστώς, αφού ορίζεται ρητά ως εβραϊκό κράτος. Πρακτικά, οι Εβραίοι όλου του κόσμου έχουν ανά πάσα στιγμή το δικαίωμα να εγκατασταθούν σε αυτό, ενώ οι Άραβες που ζούσαν εκεί για αιώνες εκδιώχθηκαν.
Ο σιωνισμός ως περιθωριακή αίρεση
Πριν από το ολοκαύτωμα, οι Εβραίοι στην Ανατολική Ευρώπη ήταν μια διωκόμενη μειονότητα, υποχρεωμένη διά της βίας να περιορίζεται στα γκέτο της. Μιλούσαν τη δική τους γλώσσα, τα γίντις, και μέσα στις κοινότητές τους άνθισε μια πλούσια πολιτική και πολιτιστική ζωή, με δική της λογοτεχνία, μουσική, θέατρο, περιοδικά και εφημερίδες. Πολιτικά, η πλειονότητά τους προσανατολιζόταν προς τη σοσιαλιστική Γενική Εβραϊκή Εργατική Ομοσπονδία, περισσότερο γνωστή ως Bund (General Jewish Labour Bund).
Ο σιωνισμός δεν είχε μαζική βάση στα γκέτο. Ήταν λίγο – πολύ μια παράξενη περιθωριακή αίρεση. Η πρόταση των Σιωνιστών για εγκατάσταση των Εβραίων της Ανατολικής Ευρώπης στην Παλαιστίνη δεν βρήκε ανταπόκριση. Η απάντηση των Μπουντιστών προς τους Σιωνιστές, όπως και προς τις φασιστικές «Μαύρες Εκατονταρχίες» (ακραίες εθνικιστικές, μοναρχικές και αντισημιτικές ομάδες) ήταν η ξεκάθαρη άρνηση να φύγουν από τις περιοχές τους. Ακόμη και τα τρομερά πογκρόμ που οδήγησαν σε μεγάλα κύματα μαζικής μετανάστευσης έδωσαν ελάχιστη τροφή στις σιωνιστικές φιλοδοξίες.
Εργαλείο στα χέρια των ιμπεριαλιστών
Ο σιωνισμός ήταν ένα εύχρηστο εργαλείο, το οποίο εκμεταλλεύτηκε ο βρετανικός ιμπεριαλισμός. Με τη Διακήρυξη Μπάλφουρ το 1917 (με την οποία η Βρετανία υποστηρίζει τη δημιουργία εβραϊκού κράτους στην Παλαιστίνη), καλλιέργησε τον σιωνισμό ως όπλο για να εξυπηρετήσει τα βρετανικά συμφέροντα: μια εβραϊκή πατρίδα στην Παλαιστίνη θα χρησίμευε ως προκεχωρημένο φυλάκιο για την προστασία του ελέγχου των πετρελαιοπηγών από την αραβική επανάσταση, όπως και της Αιγύπτου, της διώρυγας του Σουέζ και της θαλάσσιας οδού προς την Ινδία.
Σε όλα τα εδάφη που διαχειριζόταν η Βρετανική Αυτοκρατορία, εφαρμόστηκε η πολιτική του «διαίρει και βασίλευε». Ο «βρετανικός πολιτισμός» έχει αφήσει πίσω του συνέπειες ορατές ακόμη και σήμερα σε εθνοτικές συγκρούσεις σε όλο τον κόσμο: στη Βόρεια Ιρλανδία, στην ινδική χερσόνησο, στη Σρι Λάνκα, στην Κύπρο, στη Μέση Ανατολή.
Ο στρατηγικός στόχος του βρετανικού και αργότερα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού ήταν να εγκαταστήσει ένα σταθερό καθεστώς στην πυριτιδαποθήκη της Μέσης Ανατολής. Αλλά στο τέλος του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου είχαν και ένα πιο άμεσο κίνητρο. Υπήρχαν εκατοντάδες χιλιάδες απελπισμένοι επιζώντες του ολοκαυτώματος, πρόσφυγες από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης που πλέον ζούσαν σε άθλιες συνθήκες σε στρατόπεδα εκτοπισμένων. Η δημιουργία του κράτους του Ισραήλ θα κρατούσε αυτούς τους ανθρώπους μακριά από τη Βρετανία και την Αμερική.
Ο σιωνισμός μετά το ολοκαύτωμα
Το ολοκαύτωμα ήταν αυτό που έδωσε υπόσταση στον σιωνισμό. Αυτό που προηγουμένως ήταν μια περιθωριακή αντιδραστική αίρεση άρχισε να φαντάζει ως αξιόπιστη σανίδα σωτηρίας. Οι Εβραίοι επιζώντες από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, που αναζητούσαν απεγνωσμένα ένα ασφαλές καταφύγιο όπου θα μπορούσαν να χτίσουν μια νέα ζωή, διακινδύνευσαν την ασφάλειά τους πλέοντας με σάπιες βάρκες στη Μεσόγειο. Κάποιες από αυτές βυθίστηκαν από βρετανικά αποικιακά πολεμικά πλοία, όπως ακριβώς βυθίζονται οι προσφυγικές βάρκες σήμερα, μόνο που κινούνται προς την αντίθετη κατεύθυνση.
Με τις πρώτες προειδοποιήσεις για το επερχόμενο ολοκαύτωμα, ο Βρετανός υπουργός Εσωτερικών της κυβέρνησης συνασπισμού κατά τη διάρκεια του πολέμου, Χέρμπερτ Μόρισον, αρνήθηκε το δικαίωμα καταφυγής και ασύλου στη Βρετανία σε όλους -πλην ελαχίστων- τους Εβραίους της Ευρώπης που προσπαθούσαν να διαφύγουν και εμπόδισε σκόπιμα την είσοδο τους στη χώρα. Η βρετανική μεταναστευτική πολιτική καθ’ όλη τη διάρκεια εκείνης της περιόδου είχε σχεδιαστεί για να κρατάει εκτός μεγάλους αριθμούς Ευρωπαίων Εβραίων, ίσως δέκα φορές περισσότερους από αυτούς στους οποίους επέτρεψε την είσοδο.
Ο υπουργός Εξωτερικών της μεταπολεμικής κυβέρνησης των Εργατικών, Έρνεστ Μπέβιν, διέταξε τη βύθιση πλοίων που μετέφεραν επιζώντες από στρατόπεδα συγκέντρωσης, που αναζητούσαν πατρίδα στην Παλαιστίνη. Η επιδίωξή αυτών των ανθρώπων δεν ήταν να ιδρύσουν ένα σιωνιστικό κράτος ή να εκδιώξουν τους Παλαιστίνιους, ήταν απλά απελπισμένοι να βρουν κάπου να ζήσουν. Εξάλλου οι ίδιοι οι λαοί δεν έχουν κανέναν λόγο να μην επιδιώκουν την ειρηνική συνύπαρξη.
Στη δεκαετία του 1920 ζούσαν και εργάζονταν ειρηνικά στην Παλαιστίνη 500.000 Άραβες και 150.000 Εβραίοι. Ο επαναστάτης Λέοπολντ Τρέπερ, ο οποίος αργότερα θα οργάνωνε εντός της ναζιστικής Γερμανίας το παράνομο κομμουνιστικό δίκτυο κατασκοπείας «Κόκκινη Ορχήστρα», είχε οργανώσει το κίνημα Ichud/Itachak (Ενότητα), στις γραμμές του οποίου συνυπήρχαν Εβραίοι και Άραβες εργάτες, οργανώνοντας κοινές απεργίες και αμφισβητώντας το σιωνιστικό συνδικάτο Histadrut, το οποίο δεχόταν μόνο Εβραίους εργάτες.
Μια ιστορία γεμάτη σφαγές και γενοκτονίες
Το λουτρό αίματος στη Γάζα δεν είναι κάτι πρωτοφανές. Το Ισραήλ ενεργεί ακριβώς όπως και πολλά άλλα καθεστώτα. Αρκεί μια ματιά στην πρόσφατη ιστορία της Αμερικής, τόσο της Βόρειας όσο και της Νότιας, ή της Αυστραλίας και της Νέας Ζηλανδίας. Αρκεί να θυμηθούμε τι συνέβη σε χώρες της Αφρικής όπως η Κένυα, το Κονγκό, η Νότια Αφρική κ.λπ. Τρομερά εγκλήματα έχουν διαπραχθεί εναντίον των γηγενών πληθυσμών όλων αυτών των χωρών, και παρόμοια εγκλήματα διαπράττονται σήμερα εναντίον των Παλαιστινίων.
Ποια πρέπει να είναι η πρόταση μας σήμερα; Δεν μπορούμε να ζητάμε την εκδίωξη των απογόνων των Εβραίων μεταναστών. Γενιές ολόκληρες έχουν μεγαλώσει στο Ισραήλ τα τελευταία 75 χρόνια και δεν έχουν άλλη πατρίδα. Πού να πάνε; Πίσω στα στρατόπεδα συγκέντρωσης; Πίσω στα γκέτο; Αυτό που κάθε άνθρωπος οφείλει να καταδικάζει δεν είναι η ύπαρξη του κράτους του Ισραήλ, αλλά ο ρατσιστικός, φυλετικά καθορισμένος χαρακτήρας του, το γεγονός ότι στο Ισραήλ οι μη Εβραίοι αντιμετωπίζουν διακρίσεις που μπορούν να φτάσουν -όπως συμβαίνει σήμερα- στο επίπεδο των μαζικών σφαγών.
Ο παγκόσμιος ιμπεριαλισμός θέλει μια λεγόμενη λύση «δύο κρατών»: στην πραγματικότητα θέλει τη δημιουργία ενός υποταγμένου παλαιστινιακού «κράτους», με μόνο τα τυπικά χαρακτηριστικά της κρατικής υπόστασης. Άλλοι, με τις καλύτερες προθέσεις, μιλάνε για ένα ενιαίο κράτος με ίσα δικαιώματα και για τις δύο κοινότητες – μια λύση που θα μπορούσε να επιτευχθεί μόνο με την ανατροπή του υπάρχοντος ισραηλινού καθεστώτος. Οι σοσιαλιστές διεθνιστές δεν πρέπει να υποστηρίξουν ούτε δύο γειτονικά εχθρικά μίνι-κράτη, ούτε ένα ενιαίο μη βιώσιμο κοινό κράτος.
Κανένα από τα κράτη της περιοχής δεν είναι βιώσιμο. Μετά την κατάρρευση της οθωμανικής αυτοκρατορίας, οι Βρετανοί και Γάλλοι ιμπεριαλιστές τεμάχισαν αδίστακτα την περιοχή χαράσσοντας αυθαίρετες γραμμές στον χάρτη. Έκτοτε, οι κοινοτικές διαμάχες μαίνονται σε όλη την περιοχή: με χρόνια εμφυλίου πολέμου στον Λίβανο, τη Συρία και την Υεμένη, σφαγές μεγάλης κλίμακας και ατελείωτες θρησκευτικές θηριωδίες στην Ιορδανία, το Ιράκ, το Ιράν… Όλα αυτά τα κράτη είναι τεχνητές κατασκευές που επιβλήθηκαν από τον ιμπεριαλισμό.
Η μόνη λύση είναι μια σοσιαλιστική ομοσπονδία της Μέσης Ανατολής στην οποία όλες οι εθνικές ομάδες θα μπορούσαν να ζήσουν ειρηνικά. Αυτό μπορεί να φαίνεται σήμερα ουτοπικό, αλλά πόσο ρεαλιστική έχει αποδειχθεί οποιαδήποτε άλλη λύση; Όπως ισχύει και για όλους τους υπόλοιπους εφιάλτες που συγκλονίζουν σήμερα τον πλανήτη, η ενότητα όλων των εργαζομένων σε σοσιαλιστική βάση παρέχει τη μόνη δυνατή διέξοδο από την καταστροφή.
