Από τις αρχές του χρόνου κάθε σημαντική απεργία επιστρατεύεται. Στην αρχή ήταν το Μετρό, μετά ήταν το σύνολο των Συγκοινωνιών, μετά οι Ναυτεργάτες, και πιο πρόσφατα η ΟΛΜΕ (οι καθηγητές, εκπαιδευτικοί στη β’βάθμιας εκπαίδευση). Υπάρχει τελικά το δικαίωμα της απεργίας ή όποτε επιχειρήσει κάποιος κλάδος να κάνει απεργία ή η κυβέρνηση θα τον επιστρατεύει;
Στην περίπτωση της ΟΛΜΕ μάλιστα είχαμε από τη μεριά της κυβέρνησης την «απόλυτη» πρόκληση: προχωρά στην απόλυση 12.000 εκπαιδευτικών, αυξάνει κατά 2 ώρες τη δουλειά των υπολοίπων, και το εξαγγέλλει αυτό 1 ημέρα πριν το Πάσχα, και αμέσως πριν τις εξετάσεις, έτσι ώστε να παγιδεύσει τους εκπαιδευτικούς! Επέλεξε στη βάση σχεδίου δηλαδή, να επιτεθεί στους καθηγητές σε μια περίοδο που θα ήταν πολύ δύσκολο να απεργήσουν, γιατί θα αντιμετώπιζαν την κατηγορία ότι «καταστρέφουν το μέλλον των μαθητών» για να τους απομονώσει από την κοινωνία και να τους επιστρατεύσει!
Είχαμε έτσι το πρωτοφανές, ένας κλάδος να επιστρατευθεί προτού καν απεργήσει, απλά και μόνο επειδή συζητούσε το ενδεχόμενο να απεργήσει!
Οι καθηγητές όμως σήκωσαν το γάντι. Σε μαζικές συνελεύσεις που ξεπέρασαν τις 20.000 (σύμφωνα με το γενικό γραμματέα της ΟΛΜΕ έφτασαν τις 30.000) και ενώ η επιστράτευση είχε ήδη αναγγελθεί, με ένα συντριπτικό, σχεδόν απίστευτο, ποσοστό 92% οι καθηγητές ψήφισαν απεργία.
Για να ανακαλύψουν όμως στη συνέχεια ότι η ηγεσία του κλάδου τους αποφάσισε πως… δεν υπήρχαν οι προϋποθέσεις για την απεργία και έτσι ακύρωσε την απόφαση των γενικών συνελεύσεων!
Ο κλάδος έμεινε άφωνος: Η ηγεσία της ΟΛΜΕ[1] πρότεινε απεργία διαρκείας στον κλάδο σαν απάντηση στην επιστράτευση. Ο κλάδος ψήφισε «ναι» στην πρόταση της ηγεσίας με 92%! Και τότε η ηγεσία αποφάσισε πως ο κλάδος δεν μπορεί να πάει σε απεργία! Πώς να μην μείνει κανείς άφωνος;
Και το χειρότερο; Την απόφαση ενάντια στην απεργία δεν την πήρε το ΠΑΣΟΚ με τη ΝΔ που, αν όχι τίποτε άλλο, μας έχουν συνηθίσει με τις προδοσίες! Η απόφαση αυτή πάρθηκε με τις ψήφους του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ!! Μόνο οι δυνάμεις των «Παρεμβάσεων» που στηρίζονται κύρια από εκπαιδευτικούς που ανήκουν στο χώρο της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς ψήφισαν υπέρ της απεργίας (παρότι είναι σωστή η κριτική ότι οι Παρεμβάσεις δεν μπόρεσαν να παρουσιάσουν ένα ολοκληρωμένο σχέδιο αντιμετώπισης της επιστράτευσης). [2]
η επιστράτευση δεν είναι ανίκητη!
Όμως η επιστράτευση δεν είναι κάτι ανίκητο. Αν οι εκπαιδευτικοί προχωρούσαν σε απεργία ενάντια στην επιστράτευση, τι θα έκανε η κυβέρνηση; Θα τους έβαζε φυλακή ή θα τους απέλυε;
Και τι θα έκανε μετά με τους δασκάλους (της α’ βάθμιας εκπαίδευσης) οι οποίοι είχαν ήδη πάρει απόφαση ότι σε περίπτωση που οι καθηγητές κατέβαιναν σε απεργία το ίδιο θα έκαναν και αυτοί; Θα έβαζε και τους δασκάλους φυλακή και θα τους απέλυε όλους;
Νομίζει μήπως κανείς πως αν η κυβέρνηση προχωρούσε σε τέτοια μέτρα το υπόλοιπο εργατικό κίνημα θα παρακολουθούσε απαθές;
Να θυμίσουμε μόνο τι έγινε στις αρχές του χρόνου με τις Συγκοινωνίες. Η ΕΘΕΛ (λεωφορεία Αθήνας και Πειραιά) το πιο σημαντικό κομμάτι των αστικών συγκοινωνιών «τράβηξε χειρόφρενο» αμέσως μόλις η κυβέρνηση εξήγγειλε την επιστράτευση του Μετρό, μόνο και μόνο για να συμπαρασταθεί στο Μετρό! Δεν προχώρησε απλά σε απεργία αλλά σε καταλήψεις των αμαξοστασίων κάτι που έχει να γίνει από το 1992 στην τότε ιστορική απεργία της ΕΑΣ. Η απεργία της ΕΘΕΛ έσπασε μόνο και μόνο εξαιτίας του ρόλου που είχε παίξει το ΚΚΕ το οποίο αρνήθηκε να κατεβάσει κοινή πρόταση με τις υπόλοιπες μαχητικές παρατάξεις του κλάδου κι έτσι πέρασε η πρόταση των ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, παρότι η πλειοψηφία ψήφισε υπέρ απεργιακών κινητοποιήσεων.[3]
Σε κάθε περίπτωση το εργατικό κίνημα θα είναι διατεθειμένο να παλέψει σκληρά ενάντια στις επιστρατεύσεις. Και η κυβέρνηση δεν μπορεί να τους βάλει φυλακή όλους, ούτε να τους απολύσει! Το πρόβλημα βρίσκεται στις ηγεσίες οι οποίες έχουν πια ξεπεράσει κάθε όριο!
Δεν μας αξίζουν αυτοί οι συνδικαλιστές. Πρέπει να φύγουν. Και στη θέση τους να αναδείξουμε αγωνιστές, που σέβονται αυτούς που τους εκλέγουν, και που να είναι ανά πάσα στιγμή ανακλητοί – η βάση δηλαδή να μπορεί να τους αλλάζει όταν δεν κάνουν τη δουλειά τους.
Δεν μας αξίζει ούτε αυτή η Αριστερά. Σε μια κρίσιμη φάση, όταν απαιτούνταν πραγματική, μετωπική σύγκρουση με την άρχουσα τάξη, ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ έκαναν πίσω. Από μεγάλα λόγια τα κοινοβουλευτικά κόμματα της Αριστεράς είναι πρώτα. Στις κρίσιμες μάχες υποχωρούν!
βγαίνουν όμως συμπεράσματα
Όμως μέσα από τέτοιες εμπειρίες τα εργατικά και λαϊκά στρώματα βγάζουν συμπεράσματα –για το σύστημα, για τις συνδικαλιστικές ηγεσίες, για τις ηγεσίες της Αριστεράς. Αυτό είναι το «θετικό» που μπορεί κάποιος να πει ότι προκύπτει απ’ όλα αυτά.
Αυτά τα συμπεράσματα επιτρέπουν στο κίνημα να προχωρήσει στο να διεκδικήσει τον εκδημοκρατισμό του, και να πάρει στα χέρια του τα συνδικάτα, γιατί είναι δικά του, του ανήκουν και δεν ανήκουν στον κάθε καρεκλοκένταυρο.
Του επιτρέπουν να βγάλει συμπεράσματα για τις σημερινές ηγεσίες της Αριστεράς και έτσι να παλέψει για το κτίσιμο μιας Αριστεράς που δεν φοβάται, που δεν υποτάσσεται, που είναι διατεθειμένη να δώσει τη μάχη για τα εργατικά δίκαια και ενάντια στο σύστημα, μέχρι το τέλος.
_____________________
[1] Με μόνη διαφωνία από το ΚΚΕ που από την αρχή δεν ήθελε μεγάλη διάρκειας απεργία, προτείνοντας μόνο μία 48ωρη σαν απάντηση στην επιστράτευση!!
[2] Για πιο αναλυτικά άρθρα δείτε στο site του «Ξ», www.xekinima.org: Δειλή, μοιραία και άβουλη ΟΛΜΕ! Ντροπή σε ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ! (16/05/2013) καθώς επίσης και Ο αγώνας που δεν δόθηκε και η Αριστερά: Για όσα συνέβησαν στην ΟΛΜΕ λίγο πριν τις πανελλαδικές (28/05/2013)
[3] Δείτε: www.xekinima.org, 30/01/2013, Απεργία ΕΘΕΛ: Το κάστρο έπεσε από μέσα!
