Της Σύνταξης του «Ξ»
Το 2023 μας «αποχαιρέτησε» αφήνοντας πίσω του σημαντικά κινήματα, μικρές και μεγαλύτερες νίκες και το καθαρό μήνυμα πως το εργατικό κίνημα, παρά τις πολλές αδυναμίες και την υποχώρηση στην οποία βρίσκεται μετά την προδοσία του ΣΥΡΙΖΑ το 2015, έχει τη δυνατότητα να μπει ξανά σε τροχιά αγώνων. Πως οι εργαζόμενοι/ες εξακολουθούν να αναζητούν λύσεις και τρόπους αντίστασης στις κυβερνητικές πολιτικές και πως, κάτω από τις κατάλληλες συνθήκες είναι έτοιμοι να ανταποκριθούν σε μια προσπάθεια για να αλλάξει η κατάσταση.
Το 2023 είδαμε τον αγώνα των καλλιτεχνών και των σπουδαστών ενάντια στην υποβάθμιση των πτυχίων τους και τις σημαντικές επιτυχίες του αντιφασιστικού κινήματος, όπως οι μαζικές πορείες για την επέτειο της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα και η ακύρωση της ευρωπαϊκής «φασιστοσυνάντησης» την 1η Νοέμβρη. Τις συγκλονιστικές κινητοποιήσεις μετά τη δολοφονία στα Τέμπη. Την εξαιρετικά μαζική συναυλία που διοργάνωσε το σωματείο εργαζομένων της ΕΥΑΘ που ανάγκασε την κυβέρνηση να υποχωρήσει στα σχέδια για ιδιωτικοποίηση του νερού, το κίνημα στις παραλίες ενάντια στην «παράνομη» κατάληψή τους από επιχειρήσεις και τα σημαντικά ποσοστά αριστερών σχημάτων στις αυτοδιοικητικές εκλογές, που ανέδειξαν για μια ακόμα φορά πως όταν η Αριστερά αφήνει τον απομονωτισμό της και επιλέγει τη συνεργασία με δημοκρατικό και υγιή τρόπο, καταφέρνει να σημειώσει επιτυχίες.
Φυσικά, δεν ήταν όλα «ρόδινα», ούτε όλα τα κινήματα νικηφόρα. Οι βουλευτικές εκλογές έφεραν στη βουλή τρία κόμματα της Ακροδεξιάς, ενώ παράλληλα το ΚΚΕ ήταν το μόνο κόμμα της Αριστεράς που κατάφερε να μπει στη βουλή. Η ΝΔ διατήρησε την εξουσία, λόγω κυρίως της πολύ κακής κατάστασης της αντιπολίτευσης.
Το 2023 φυσικά σημαδεύτηκε από το έγκλημα στα Τέμπη και από τις ιστορικές συγκεντρώσεις που το ακολούθησαν. Για δυο περίπου εβδομάδες, πλατιά στρώματα εργαζομένων ήταν στους δρόμους και συμμετείχαν στις απεργιακές κινητοποιήσεις, εκφράζοντας την οργή τους για την αδιαφορία του ιδιωτικού κεφαλαίου και τη συνενοχή των κυβερνήσεων που ξεπούλησαν τον ΟΣΕ, οδηγώντας στην απαξίωσή του και τελικά στο πιο θανατηφόρο σιδηροδρομικό δυστύχημα στη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας.
Οι μέρες που ακολούθησαν, έκαναν για μια ακόμα φορά καθαρό πως όσο οι συνδικαλιστικές ηγεσίες παραμένουν υποτακτικές του συστήματος και όσο δεν υπάρχει μαζικός φορέας της Αριστεράς που να μπαίνει μπροστά και να οργανώνει τις μάχες μας με προοπτική τη νίκη, οι αγώνες θα μένουν «στη μέση». Παρόλα αυτά, το έγκλημα στα Τέμπη αποτέλεσε σημείο καμπής και το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα για την αποτυχία του ιδιωτικού κεφαλαίου και τη βαρβαρότητα του καπιταλιστικού συστήματος που κινείται με γνώμονα το κέρδος.
Η βαρβαρότητα του συστήματος έδειξε για άλλη μια φορά τα δόντια της και σε διεθνές επίπεδο. Η ακρίβεια, η εκτίναξη του πληθωρισμού και τα μέτρα λιτότητας που εφαρμόζουν οι καπιταλιστικές κυβερνήσεις, είναι μόλις μία από τις πτυχές της επίθεσης που δεχόμαστε. Την ίδια ώρα η κλιματική κρίση και η πλήρης ανικανότητα του συστήματος να δώσει λύση, αφού κάθε σοβαρό μέτρο θα σήμαινε χτύπημα των μεγάλων συμφερόντων, των μεγάλων πετρελαϊκών εταιρειών, του λόμπι των ορυκτών καυσίμων κλπ, οδηγεί τον πλανήτη στα όριά του. Η φετινή σύνοδος για το κλίμα (COP28), ήταν άλλη μια αποτυχία. Παράλληλα, η κακή κατάσταση της Αριστεράς διεθνώς, έχει επιτρέψει στην Ακροδεξιά να σηκώσει κεφάλι και να αναπτυχθεί σε μια σειρά από χώρες και ηπείρους.
Και σε αυτό το κλίμα, έχουν περάσει σχεδόν δυο χρόνια από την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία, ενός πολέμου που γίνεται στις πλάτες αμάχων και φτωχών για τα γεωπολιτικά συμφέροντα των δυο αντιμαχόμενων ιμπεριαλιστικών μπλοκ (ΗΠΑ-Δύση και Κίνα-Ρωσία). Όπως φάνηκε αρκετά σύντομα μετά την έναρξη του πολέμου, υπάρχει αυτή τη στιγμή ένα αδιέξοδο, καμιά πλευρά δεν μπορεί να προχωρήσει αλλά και ούτε να υποχωρήσει, και έτσι συνεχίζεται ένας πόλεμος που κοστίζει χιλιάδες ζωές και καταστρέφει την περιοχή.
Αν όμως υπάρχει κάτι που περιγράφει την πλήρη βαρβαρότητα του συστήματος, αυτό είναι η σφαγή των Παλαιστίνιων στη Γάζα και η υποκρισία των «δυτικών» κυβερνήσεων που κλείνουν τα μάτια μπροστά στα εγκλήματα της ισραηλινής κυβέρνησης και του στρατού της.
Η ελπίδα όμως συχνά γεννιέται μέσα από τις στάχτες και τις σκόνες της καταστροφής και στην περίπτωση αυτή γεννιέται μέσα από το διεθνές αντιπολεμικό κίνημα, από τις εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους που δεν πείστηκαν από την προπαγάνδα των κυβερνήσεών τους, δεν φοβήθηκαν την καταστολή και βγήκαν στους δρόμους σε αλληλεγγύη στον παλαιστινιακό λαό. Και μέσα σε αυτό το κίνημα, ξεχώρισαν οι φωνές των ίδιων των Εβραίων που σε διάφορες περιοχές του κόσμου αλλά και μέσα στο ίδιο το Ισραήλ, απαίτησαν να σταματήσει ο πόλεμος και οι δολοφονίες αμάχων στη Γάζα.
Ελπίδα επίσης αποτέλεσαν οι εργατικοί αγώνες σε χώρες της Ευρώπης για αυξήσεις στους μισθούς, η απεργία στις μεγάλες αυτοκινητοβιομηχανίες των ΗΠΑ που κατάφερε σημαντική αύξηση στους μισθούς των εργαζομένων, η απεργία στην Tesla στη Σουηδία με τους εργαζόμενους να τα βάζουν με έναν από τους πλουσιότερους και ισχυρότερους ανθρώπους στον κόσμο.
Θα μπορούσε να πει κανείς πως η νέα χρονιά δεν είναι τίποτα παραπάνω από «μια ακόμα περιστροφή της γης γύρω από τον ήλιο». Και στην ουσία θα είχε δίκιο. Ο χρόνος είναι συνεχής και η νέα χρονιά δεν θα φέρει τίποτα καινούριο απλά και μόνο επειδή «η γη μεγάλωσε κατά έναν χρόνο». Την αλλαγή και το «καινούριο» μπορούν να τα φέρουν μόνο τα πλατιά στρώματα των εργαζομένων και των φτωχών μέσα από αγώνες ενάντια στην καθημερινή εκμετάλλευση και εξαθλίωση, αλλά και ενάντια στο σύστημα που το μόνο που έχει να προσφέρει είναι περισσότερες ανισότητες, καταστροφές και πόνο. Αυτούς τους αγώνες πρέπει να χτίσουμε, για να κάνουμε το 2024 μία πραγματικά «καλή χρονιά»!
