Μετάφραση του άρθρου του Μιγκέλ Μέντεζ που δημοσιεύτηκε αρχικά στο Internationalist Standpoint.
Την Κυριακή, 19 Νοεμβρίου διεξήχθη ο δεύτερος γύρος των προεδρικών εκλογών στην Αργεντινή. Οι υποψήφιοι ήταν ο μέχρι πρόσφατα υπουργός Οικονομίας Σέρτζιο Μάσα -εν μέσω μιας από τις μεγαλύτερες οικονομικές κρίσεις στη δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία της Νότιας Αμερικής (πληθωρισμός 140%+ και 40% του πληθυσμού σε συνθήκες φτώχειας)- και ο ακροδεξιός «ελευθεριακός» αουτσάιντερ Χαβιέ Μιλέι.
Το τελικό αποτέλεσμα ήταν η νίκη του Μιλέι, με μεγαλύτερη διαφορά από ό,τι προέβλεπαν οι δημοσκοπήσεις (56% έναντι 44% του Μάσα) και με νίκη σε όλες τις περιφέρειες της χώρας.
Το αποτέλεσμα αυτό αναζωογόνησε την Ακροδεξιά στη Λατινική Αμερική και δεν αποκλείεται να έχει επιπτώσεις σε ολόκληρη την ήπειρο ή και τον πλανήτη. Ακροδεξιοί πολιτικοί όπως ο Ντόναλντ Τραμπ και ο πρώην πρόεδρος της Βραζιλίας Μπολσονάρου (ακόμη και ο Έλον Μασκ) πανηγύρισαν αμέσως τη νίκη του Μιλέι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Από την άλλη πλευρά, αριστεροί και κεντροαριστεροί πολιτικοί όπως ο Κολομβιανός πρόεδρος Γκουστάβο Πέτρο και ο Βραζιλιάνος Λούλα, σχολίασαν αρνητικά το αποτέλεσμα.
Στην πραγματικότητα, η νίκη του Μιλέι -σε μια σημαντική χώρα όπως η Αργεντινή- βρίσκεται στον αντίποδα της τάσης που παρατηρείται όλο το προηγούμενο διάστημα να σημειώνονται νίκες των αριστερών και κεντροαριστερών υποψηφίων και κομμάτων στην περιοχή. Και αυτό, μαζί με μια πιθανή επιστροφή του Τραμπ στον Λευκό Οίκο θα μπορούσε να αλλάξει το γεωπολιτικό τοπίο στην περιοχή.
Οι υπερ-νεοφιλελεύθερες και αντιδραστικές πολιτικές του Μιλέι
Η ατζέντα του Μιλέι είναι πολύ δεξιά, σε όλους τους τομείς. Αρνείται την κλιματική κρίση, υπερασπίζεται τη στρατιωτική δικτατορία που κυβέρνησε βίαια τη χώρα τη δεκαετία 1970/80 και υποβαθμίζει τα εγκλήματά της. Είναι κατά του δικαιώματος στην άμβλωση (μια πρόσφατη κατάκτηση του γυναικείου κινήματος στην Αργεντινή) και ισχυρίζεται ότι θα εργαστεί ενάντια στις σχέσεις με «κομμουνιστικές» χώρες (όπως αποκαλεί π.χ. την Κίνα και την Βραζιλία -δηλαδή τους μεγαλύτερους εμπορικούς εταίρους της Αργεντινής). Δηλώνει επίσης ότι θα βγάλει την Αργεντινή από τη Mercosur (Κοινή Αγορά του Νότου – εμπορική συνεργασία των χωρών της Λατινικής Αμερικής). Επιπλέον, υποστηρίζει τη γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού από το Ισραήλ– μάλιστα τις τελευταίες ημέρες της προεκλογικής του εκστρατείας κυκλοφορούσε ανεμίζοντας μια ισραηλινή σημαία.
Από οικονομικής άποψης, ο Μιλέι ακολουθεί μια υπερ-νεοφιλελεύθερη ατζέντα. Υπόσχεται να ιδιωτικοποιήσει «τα πάντα», ξεκινώντας από τον πετρελαϊκό κολοσσό YPF (ο οποίος σήμερα βρίσκεται κατά 51% υπό κρατικό έλεγχο, αφού μετοχοποιήθηκε κατά τη δεκαετία του 1990). Υπόσχεται να κλείσει την Κεντρική Τράπεζα της Αργεντινής και να προχωρήσει σε «δολαριοποίηση» της οικονομίας. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Μιλέι θα επιτεθεί στην εργατική τάξη της Αργεντινής ακόμη πιο σκληρά από ότι η προηγούμενη νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση, η οποία είναι υπεύθυνη για τη βαθιά κρίση στην οποία βρίσκεται σήμερα η χώρα.
Ωστόσο, δεν είναι ακόμη σαφές αν ο Μιλέι θα μπορέσει να εφαρμόσει την οικονομική ατζέντα του. Οι οικονομικές πολιτικές που υπερασπίζεται θα έβλαπταν πιθανότατα ακόμη περισσότερο την αργεντίνικη οικονομία – όπως προκύπτει από προηγούμενες εμπειρίες «δολαριοποίησης» σε άλλες χώρες. Επιπλέον, η διακοπή των σχέσεων με τους κύριους εμπορικούς εταίρους της Αργεντινής δεν είναι πολύ σοφή κίνηση, ιδιαίτερα για μια χώρα που χρειάζεται απεγνωσμένα την εισαγωγή αγαθών.
Συν τοις άλλοις, το κόμμα του Μιλέι έχει μόνο 32 έδρες στην κάτω βουλή της Αργεντινής, δηλαδή λιγότερο από το 15%, και λίγο περισσότερο από το 10% της Γερουσίας.
Να χτίσουμε την αντίσταση της εργατικής τάξης!
Αλλά αυτό δεν θα είναι το μόνο πρόβλημα για τον Μιλέι. Η εργατική τάξη της Αργεντινής έχει μια ισχυρή παράδοση μαχητικότητας και κινημάτων, παρά την πολύχρονη ιστορία του περονισμού.[1] Οι κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες στη χώρα είναι ήδη απελπιστικές και θα επιδεινωθούν με τις πολιτικές του Μιλέι. Επιπλέον, τα τελευταία χρόνια έχουν αναπτυχθεί πολύ ισχυρά κοινωνικά κινήματα, όπως αυτό των γυναικών που πέτυχαν σημαντικές νίκες (για παράδειγμα το δικαίωμα στην άμβλωση). Τα κινήματα αυτά δεν πρόκειται να σιωπήσουν απέναντι στις επιθέσεις που θα εξαπολύσει ο Μιλέι το επόμενο διάστημα.
Αντίθετα, υπάρχουν σημαντικές πιθανότητες ανάπτυξης ισχυρών αντιστάσεων από την πλευρά της εργατικής τάξης, με απεργίες και μαζικές κινητοποιήσεις. Αυτή πρέπει να είναι η κατεύθυνση και η απάντηση από την πλευρά της Αριστεράς, όχι μόνο της Αργεντινής αλλά και της Λατινικής Αμερικής συνολικά. Να παρέμβουμε, να ενθαρρύνουμε, να οικοδομήσουμε αυτά τα κοινωνικά κινήματα ως απάντηση στον Μιλέι.
Προφανώς όχι για να υπερασπιστούμε την προηγούμενη κυβέρνηση -που έφερε τη χώρα σε αυτή την κατάσταση και άνοιξε τις πόρτες στην Ακροδεξιά- αλλά εξηγώντας την ανάγκη μιας αντικαπιταλιστικής απάντησης στην κρίση. Δεν πρέπει να πέσουμε στην απελπισία, τον φόβο ή την θλίψη, αλλά να οργανώσουμε τους κοινωνικούς αγώνες. Αυτός είναι ο τρόπος για να αντιμετωπίσουμε και να νικήσουμε την Ακροδεξιά -από τους φασίστες μέχρι τις διάφορες άλλες παραλλαγές της. Αν θέλουμε να νικήσουμε τον Μιλέι και τις πολιτικές του, χρειαζόμαστε μια εναλλακτική ατζέντα για τους εργαζόμενους και την κοινωνία.
Ενότητα για να νικήσουμε τον Μιλέι
Η Αργεντινή έχει μακρά παράδοση κινημάτων, αλλά και μεγάλο αριθμό σοσιαλιστικών – αριστερών οργανώσεων. Σε αυτές τις εκλογές πολλές από αυτές τις οργανώσεις κατέβηκαν χωριστά στις προκριματικές. Σωστά όμως, στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών κινήθηκαν ενωτικά και κατέβασαν μια κοινή λίστα, (με το όνομα FIT-U) προσπαθώντας να παρουσιάσουν μια πειστική εκλογική εναλλακτική από τα αριστερά. Κατάφεραν μάλιστα να φτάσουν σχεδόν το 3% των ψήφων σε μια πολύ πολωμένη εκλογική αναμέτρηση.
Πρόκειται βέβαια για ένα πολύ μικρό ποσοστό αν συγκριθεί με αυτά που παίρνουν τα κόμματα εξουσίας, αλλά την ίδια ώρα είναι ένα πολύ σημαντικό βήμα στην κατεύθυνση της δημιουργίας ενός εναλλακτικού πόλου, ανεξάρτητου από τον Περονισμό, που να μπορεί να μπει μπροστά στους αγώνες της επόμενης περιόδου.
Αυτό που απαιτείται αυτή τη στιγμή, είναι να διατηρήσουμε την ενότητα της Αριστεράς και να ενισχύσουμε το μέτωπο ενάντια στον Μιλέι. Ένα ενιαίο μέτωπο όχι μόνο με τις αριστερές οργανώσεις και με τους εργαζόμενους που αγωνίζονται, αλλά και με τα κοινωνικά κινήματα, όπως τα γυναικεία, τα νεολαιίστικα, τα κινήματα των ιθαγενών κ.λπ. Αυτό που απαιτείται σήμερα από την Αριστερά στην Αργεντινή, είναι να προσπαθήσει να εμποδίσει τον Μιλέι να εφαρμόσει το πρόγραμμά του, να πολεμήσουμε την υπερ-νεοφιλελεύθερη ατζέντα της νέας κυβέρνησης. Η Αριστερά πρέπει να είναι έτοιμη στη φάση της ανάπτυξης των αγώνων και των κινημάτων να παρουσιάσει μια πραγματική εναλλακτική διέξοδο, να δείξει στους εργαζόμενους και την κοινωνία ότι η Ακροδεξιά δεν θα λύσει τα προβλήματά τους. Ότι ο μόνος πραγματικός αντικαθεστωτικός δρόμος είναι προς τη ριζοσπαστική, σοσιαλιστική, επαναστατική Αριστερά.
