Ένα νέος κύκλος αίματος ξέσπασε στη Μέση Ανατολή, με πάνω από 1000 νεκρούς μέσα σε 48 ώρες (όταν γράφεται το άρθρο, το πρωί της 09.10.2023) και χιλιάδες τραυματίες και από τις δυο πλευρές.
Αιτία των αναφλέξεων και των αιματοχυσιών στην περιοχή δεν είναι άλλη από
- την κατάληψη και κατοχή όλο και περισσότερων παλαιστινιακών εδαφών από τον Ισραηλινό στρατό και τους εποίκους,
- τις διαρκείς εν ψυχρώ δολοφονίες και φυλακίσεις Παλαιστινίων,
- την πολιτική διακρίσεων, αποστέρησης στοιχειωδών ελευθεριών και δικαιωμάτων, καταπίεσης και σκληρής καταστολής των Παλαιστινίων τόσο στα εναπομείναντα παλαιστινιακά εδάφη όσο και στο εσωτερικό του Ισραήλ,
- τη μετατροπή της λωρίδας της Γάζας στην μεγαλύτερη υπαίθρια φυλακή του κόσμου εδώ και 16 χρόνια.
Τα τελευταία χρόνια με την κυβέρνηση του Ισραήλ να μετακινείται όλο και περισσότερο προς την ακροδεξιά, είχε κλιμακωθεί και η επίθεση απέναντι στους Παλαιστίνιους. Με εκδιώξεις και κατεδαφίσεις σπιτιών Παλαιστινίων ακόμα και μέσα στην Ιερουσαλήμ, επιδρομές σε προσφυγικούς καταυλισμούς, επιδρομές σε μουσουλμανικά τεμένη κατά τη διάρκεια μουσουλμανικών εορτασμών και ενώ ήταν γεμάτα με κόσμο, μαζικές συλλήψεις και φυλακίσεις μετά από δίκες παρωδία σε ισραηλινά πάντα δικαστήρια.
Την ίδια στιγμή για τη «διεθνή κοινότητα» το Παλαιστινιακό ήταν ένα ξεχασμένο ζήτημα. Ακόμα και μια σειρά χώρες της Μέσης Ανατολής που ήταν υποτίθεται σύμμαχοι του παλαιστινιακού λαού, με χαρακτηριστικό πρόσφατο παράδειγμα τη Σαουδική Αραβία, αγνοούσαν την κλιμάκωση της επίθεσης εναντίον τους και επεδίωκαν να βελτιώσουν τις σχέσεις τους με το κράτος του Ισραήλ. Η αιματηρή επίθεση της Χαμάς έβαλε ξανά το Παλαιστινιακό στο προσκήνιο.
Εγκλήματα Ισραήλ, υποκρισία Δύσης
Οι δυτικές κυβερνήσεις σπεύδουν πάντα να καταδικάσουν με τα πιο σκληρά λόγια τις επιθέσεις της Χαμάς, αλλά οι αντιδράσεις τους απέναντι στις επί δεκαετίες επιθέσεις/σφαγές του ισραηλινού στρατού στα παλαιστινιακά εδάφη είναι ανύπαρκτες ή στην καλύτερη περίπτωση «χλιαρές».
Η πολιτική των «δύο μέτρων και δυο σταθμών» και η υποκρισία των δυτικών κυβερνήσεων δεν περιορίζεται βέβαια στο Παλαιστινιακό. Την ώρα που καταδικάζουν τη Χαμάς σαν εξτρεμιστική οργάνωση, διατηρούν καλές σχέσεις και συνεργασία με τα δικτατορικά καθεστώτα του κόλπου όπως της Σαουδικής Αραβίας. Τη στιγμή που καταδικάζουν τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία δεν λένε λέξη για την εισβολή διαρκείας των ισραηλινών στρατευμάτων στην Παλαιστίνη, ενώ, κρατούν χαμηλούς τόνους σε σχέση με την εθνοκάθαρση των Αρμενίων στο Ναγκόρνο Καραμπάχ που βρίσκεται σε εξέλιξη αυτές τις μέρες. Σε όποια γωνιά του κόσμου κι αν κοιτάξουμε, οι θέσεις των καπιταλιστών (Δυτικών και όχι μόνο) στις εθνικές συγκρούσεις δεν έχουν καμία σχέση με το «δίκαιο» και την «ηθική». Στηρίζουν πάντα την πλευρά που εξυπηρετεί καλύτερα τα δικά τους συμφέρονται στην περιοχή.
Πρωτοφανούς έκτασης επίθεση της Χαμάς
H επίθεση που εξαπέλυσε η Χαμάς είναι η μεγαλύτερης κλίμακας επίθεση που έχει εξαπολύσει μέχρι σήμερα η Ισλαμιστική Οργάνωση που έχει την πολιτική εξουσία στην Λωρίδα της Γάζας. Έπιασε στον ύπνο τις ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες και τον στρατό και όλα δείχνουν πως η αναχαίτισή της θα είναι μια πρόκληση.
Παρά την έκταση της επίθεσης της όμως, η Χαμάς δεν μπορεί να νικήσει το κράτος του Ισραήλ με στρατιωτικούς όρους.
Το Ισραήλ διαθέτει μια από τις κορυφαίες στρατιωτικές μηχανές στον κόσμο, ενώ έχει τη διαρκή οικονομική και στρατιωτική υποστήριξη των ΗΠΑ. Γι’ αυτό τον λόγο έχει καταφέρει στο παρελθόν να αποκρούσει σε σύντομο χρονικό διάστημα όχι μόνο επιθέσεις από την Χαμάς και τη Χεζμπολάχ, αλλά και τις συντονισμένες επιθέσεις από τα γειτονικά αραβικά κράτη. Το Ισραήλ ήταν νικητής σε όλους τους αραβοϊσραηλινούς πολέμους (1948, 1950, 1967 και 1973), με πιο χαρακτηριστικό τον πόλεμο του 1967, όταν μέσα σε 6 μέρες απέκρουσε τους στρατούς τριών χωρών και τετραπλασίασε την έκταση των εδαφών του.
Την ίδια στιγμή όμως τα τελευταία γεγονότα αποδεικνύουν, κι αυτό είναι το πιο σημαντικό συμπέρασμα, ότι ούτε μία στρατιωτική δύναμη όπως το Ισραήλ δεν μπορεί να καταστείλει με μόνιμο και τελειωτικό τρόπο έναν λαό που καταπιέζεται βάναυσα, όπως είναι οι Παλαιστίνιοι. Οι καταπιεσμένοι πάντα θα βρίσκουν τρόπο να εξεγείρονται. Κι αυτό έκαναν και θα συνεχίσουν να κάνουν οι Παλαιστίνιοι.
Το Ισραήλ θα ισοπεδώσει τη Γάζα
Η επίθεση της Χαμάς γέμισε την πλειοψηφία των Παλαιστινίων με υπερηφάνεια, καθώς ένιωσε πως κατάφερε μεγάλα πλήγματα στο Ισραήλ και πως ο παλαιστινιακός λαός έδειξε τη δύναμή του. Από την άλλη όμως, ο φόρος αίματος που θα πληρώσουν οι Παλαιστίνιοι, θα είναι τρομακτικός. Το Ισραήλ έχει στόχο να «ισοπεδώσει» τη λωρίδα της Γάζας. Η Χαμάς έδειξε ότι μπορεί να χτυπήσει το Ισραήλ προκαλώντας μαζικούς θανάτους πολλών εκατοντάδων, όμως δεν υπάρχει τρόπος να νικήσει το Ισραήλ σ’ αυτό το πεδίο.
Οι νεκροί από την πρωτοφανή επίθεση της Χαμάς, που έχουν ξεπεράσει τους 700, είναι ο μεγαλύτερος αριθμός απωλειών στη διάρκεια μίας μέρας, σε όλη την ιστορία του Ισραήλ. Η συντριπτική πλειοψηφία είναι άμαχοι, συμπεριλαμβανομένων εκατοντάδων σε μια μουσική συναυλία. Αυτού του είδους τα χτυπήματα κατά αμάχων, όπως και η ομηρία 100 περίπου ανθρώπων (που απ’ ότι φαίνεται έχουν μεταφερθεί στη Γάζα) δυναμώνει το ακροδεξιό αφήγημα μέσα στο Ισραήλ. Το αφήγημα πως η λωρίδα της Γάζας δεν είναι τίποτε άλλο από μια γιάφκα ισλαμιστών τρομοκρατών και πως η πολιτική του ακραίου αποκλεισμού της και των βομβαρδισμών ήταν και παραμένει μονόδρομος, ενισχύεται. Όπως ενισχύεται βέβαια και η κυβέρνηση του μακελάρη Νετανιάχου, ο οποίος έχει αυτή τη στιγμή την υποστήριξη του συνόλου της ισραηλινής αντιπολίτευσης.
Η ανάγκη της ταξικής/αριστερής προσέγγισης
Στο εσωτερικό του Ισραήλ υπάρχουν οργανώσεις της Αριστεράς, εργατικά σωματεία και ανένταχτος κόσμος που υποστηρίζει τα δικαιώματα των Παλαιστινίων, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος τους για ανεξάρτητο κράτος.
Υπάρχουν νέες και νέοι (όπως και έφεδροι) που όταν καλούνται να υπηρετήσουν στον στρατό, αρνούνται να υπηρετήσουν στα παλαιστινιακά εδάφη, αρνούνται να γίνουν κομμάτι ενός ρατσιστικού και κατοχικού στρατού. Αυτή τους τη στάση την πληρώνουν με φυλάκιση και διώξεις.
Είναι δυνάμεις που συμμετέχουν σε κινητοποιήσεις των παλαιστινίων, που πηγαίνουν στους προσφυγικούς καταυλισμούς και τα εναπομείναντα παλαιστινιακά εδάφη, παρά τους κινδύνους, προσπαθώντας να χτίσουν δεσμούς και κοινούς αγώνες με τους Παλαιστίνιους. Αυτές οι δυνάμεις είναι μικρές. Είναι όμως η βασική ελπίδα των Παλαιστινίων μαζί με τη διεθνή αλληλεγγύη, όχι από τις κυβερνήσεις αλλά από τα κινήματα, για μια δίκαιη και βιώσιμη λύση στο Παλαιστινιακό.
Το Παλαιστινιακό δεν μπορεί να λυθεί με όρους πολεμικής σύγκρουσης. Ούτε οι Παλαιστίνιοι μπορούν να αφανιστούν από το πρόσωπο της γης όπως επιδιώκει ο Νεντανιάχου και η ισραηλινή Ακροδεξιά ούτε το κράτος του Ισραήλ να καταστραφεί όπως επιδιώκει η Χαμάς. Οι βάσεις για τη λύση του μπορούν να μπουν μόνο με όρους διεθνιστικής συνεργασίας και ταξικής σύγκρουσης.
Αυτό στην πράξη σημαίνει την ανάπτυξη δικοινοτικών οργανώσεων, μετώπων και αγώνων που θα υπερασπίζονται όλα τα δικαιώματα των Παλαιστινίων, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος σε ανεξάρτητο κράτος με αποχώρηση των εποίκων και των στρατιωτών.
Μέσα στο Ισραήλ ένας τέτοιος αγώνας στρέφεται αντικειμενικά ενάντια στην κυβέρνηση, την αστική τάξη και το καπιταλιστικό σύστημα συνολικά.
Μέσα στα παλαιστινιακά εδάφη ένας τέτοιος αγώνας οδηγεί σε αντιπαράθεση με τη Χαμάς (όπως και τις υπόλοιπες ισλαμιστικές δυνάμεις).
Το δικαίωμα στον εξοπλισμό και την αντίσταση των Παλαιστινίων στην ισραηλινή βαρβαρότητα είναι αδιαπραγμάτευτο. Αλλά την ίδια στιγμή η Αριστερά διεθνώς μπορεί και οφείλει να παίρνει θέση για την πολιτική και τις μεθόδους συγκεκριμένων παλαιστινιακών οργανώσεων. Η άκριτη υποστήριξη προς τη Χαμάς, η οποία παρέχεται από μεγάλα τμήματα της Αριστεράς, δεν είναι σωστή. Η πραγματική ελευθερία των Παλαιστινίων εργαζομένων και νέων δεν θα έρθει από τις ισλαμιστικές δυνάμεις. Όπου αυτές ανήλθαν στην εξουσία δημιούργησαν καθεστώτα εξαιρετικά καταπιεστικά για τους εργαζόμενους και τους νέους και ιδιαίτερα για τις γυναίκες και τα ΛΟΑΤ άτομα. Το δε παράδειγμα του Ιράν δείχνει πως η Αριστερά που είχε αυταπάτες ότι η απελευθέρωση μπορεί να έρθει μέσα από τη συνεργασία με τους Ισλαμιστές, το πλήρωσε με ποτάμια αίματος.
Η ανεξάρτητη ταξική, αριστερή πολιτική, η προσέγγιση και η συνεργασία των λαών είναι ο μόνος δρόμος για την απελευθέρωση του παλαιστινιακού λαού – που μαζί με τους Κούρδους είναι οι πιο καταπιεσμένοι και βασανισμένοι λαοί της Μέσης Ανατολής.
