Η μία μετά την άλλη οι ευρωπαϊκές οικονομίες βυθίζονται στην ύφεση. Μία εβδομάδα αφού η Eurostat (η στατιστική υπηρεσία της ΕΕ) δημοσιοποίησε τα στοιχεία για τις επιδόσεις των οικονομιών το Φθινόπωρο, διαπιστώνοντας ύφεση 0,6% για το σύνολο της Ευρωζώνης, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή γνωστοποίησε τις προβλέψεις της για τα βασικά μακροοικονομικά μεγέθη φέτος και το 2014. Σε αντίθεση με τις προβλέψεις που έκαναν στις Βρυξέλλες το Φθινόπωρο, οι αναλυτές της Επιτροπής κάνουν λόγο για ύφεση και το 2013 (0,3%) μεταθέτοντας την «ανάπτυξη» για το 2014. Η Ευρωζώνη και το ίδιο το ευρώ οδηγούνται σε νέα κρίση!
Ελλάδα, Πορτογαλία, Ισπανία, Ολλανδία, Γαλλία – τρόμος!
Η κατάσταση είναι εφιαλτική σε Ελλάδα και Πορτογαλία, τις δύο οικονομίες που έχουν πληγεί περισσότερο από την κρίση και τις πολιτικές λιτότητας. Στην Ελλάδα η ύφεση εκτιμάται τώρα ότι θα είναι μεγαλύτερη κατά 0,6 ποσοστιαίες μονάδες σε σχέση με τις προ 3μηνου προβλέψεις ενώ η ανεργία θα φτάσει φέτος το 27%. Στην Πορτογαλία η ύφεση αναμένεται τώρα σχεδόν διπλάσια από ότι το Φθινόπωρο.
Ακόμα πιο «τρομακτικές» όμως, λόγω του μεγέθους και του ιδιαίτερου βάρους αυτών των χωρών, είναι οι εκτιμήσεις για τις επιδόσεις της Ισπανίας, της Ολλανδίας και της Γαλλίας.
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή εκτιμά ότι το ισπανικό δημοσιονομικό έλλειμμα ξεπέρασε το 2012 το 10% του ΑΕΠ (έναντι αρχικού στόχου της κυβέρνησης της Δεξιάς για 6,3%). Προειδοποιεί, μάλιστα, ότι το έλλειμμα θα υποχωρήσει ελαφρώς φέτος (6,7%) αλλά θα αυξηθεί ξανά το 2014 (στο 7,2%)! Στην Ολλανδία, η κατάσταση επιδεινώνεται ραγδαία: το 2012 το ΑΕΠ μειώθηκε 0,9% και η συρρίκνωση αναμένεται να συνεχισθεί και φέτος (-0,6%). Το έλλειμμα προβλέπεται να κυμανθεί στο 3,6% για το 2013 και το 2014. Όσο για τη Γαλλία, το 2012 το ΑΕΠ παρέμεινε στάσιμο και ουσιαστικά αναμένεται να συμβεί το ίδιο και φέτος (ανάπτυξη 0,1% από 0,4% που ήταν η πρόβλεψη του φθινοπώρου). Και σε αυτή την περίπτωση, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή προβλέπει έλλειμμα 3,7% φέτος και 3,9% το 2014.
Μοναδική εξαίρεση συνεχίζει να αποτελεί η Γερμανία, η οικονομία της οποίας θα καταφέρει να αναπτυχθεί ελαφρώς κατά 0,5% – στην ουσία δηλαδή θα είναι στάσιμη.
Ένα σύστημα σάπιο και βάρβαρο σε κρίση!
Για μια ακόμα φορά οι προβλέψεις τους πέφτουν έξω! Αυτοί που κατηγορούσαν τον ελληνικό λαό για τεμπέληδες, αργόσχολους και διεφθαρμένους, αντιμετωπίζουν οι ίδιοι ύφεση ή στασιμότητα! Τελικά όλοι οι εργαζόμενοι σε όλη την ήπειρο φαίνεται πως είναι τεμπέληδες και διεφθαρμένοι και πως οι μόνοι που δουλεύουν, που είναι άμεμπτοι και ηθικοί είναι… οι πλούσιοι! Το θράσος των ανθρώπων του κεφαλαίου και της εξουσίας δεν έχει όρια!
Οι πολιτικές τους που «υπόσχονται» γρήγορο ξεπέρασμα της κρίσης και ανάκαμψη των οικονομιών, αποδεικνύονται απατηλές και χρεοκοπημένες. Όμως αυτοί συνεχίζουν να εφαρμόζουν τις ίδιες πολιτικές. Και κάθε φορά υπόσχονται ανάκαμψη «στην επόμενη γωνία», τον «επόμενο χρόνο» κοκ… Στην πραγματικότητα οδηγούν τις κοινωνίες στο αδιέξοδο, καταστρέφουν ότι δημιουργήθηκε με αγώνες και θυσίες δεκαετιών.
Οι λαοί αγωνιούν και αγωνίζονται. Οι ηγεσίες βρίσκονται μακριά απ’ τις ανάγκες!
Όσο και αν στο στόμα κάποιων «σοσιαλιστών» της κακιάς ώρας, όπως του Παπανδρέου και του Βενιζέλου οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους, η αλήθεια παραμένει: η επιλογή μπροστά στον ελληνικό λαό, τους λαούς της Ευρώπης, την ανθρωπότητα, είναι «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα».
Οι λαοί αγωνίζονται ενάντια στις πολιτικές αυτές – αγωνίζονται με κάθε τρόπο, όπως μπορούν! Αυτοί που δεν αγωνίζονται και δεν είναι διατεθειμένοι να αγωνιστούν είναι αυτοί που υποτίθεται πώς τους εκπροσωπούν: οι συνδικαλιστικές ηγεσίες και ένα μεγάλο τμήμα των ηγεσιών της Αριστεράς. Που επιμένουν να αρνούνται να αντλήσουν τα απαραίτητα συμπεράσματα και να προτείνουν συγκεκριμένους τρόπους πάλης για να αφαιρεθεί η εξουσία του κεφαλαίου και να περάσει στην κοινωνία. Σαν αποτέλεσμα των καταστροφικών πολιτικών της η λεγόμενη «ριζοσπαστική Αριστερά» στην Ιταλία συντρίφτηκε στις τελευταίες εκλογές, ενώ το ΑΚΕΛ στην Κύπρο μετά από 5 χρόνια χρεοκοπημένων πολιτικών δημιούργησε τις προϋποθέσεις για τη νίκη του νεοφιλελεύθερου δεξιού (με ακροδεξιές καταβολές) Αναστασιάδη, με τα μεγαλύτερα ποσοστά που έχει εκλεγεί πρόεδρος εδώ και πάνω από τρεισήμισι δεκαετίες!
Με τέτοιες ηγεσίες επικεφαλής της Αριστεράς και του εργατικού κινήματος, δεν υπάρχει ελπίδα για να μπει το κίνημα στην αντεπίθεση. Ο αγώνας για μια Αριστερά αντάξια των αγώνων των λαών, ο αγώνας για να περάσει το συνδικαλιστικό κίνημα στα χέρια της βάσης και για να γίνει όπλο πάλης αντί τροχοπέδη στους αγώνες, αναγκαστικά συνεχίζεται. Όσο και αν είναι δύσβατος αυτός ο δρόμος, άλλος δεν υπάρχει. Και δυστυχώς, αν τα εκατομμύρια των εργαζομένων και της βάσης της Αριστεράς δεν δοκιμάσουν και δεν απογοητευτούν από τις υπάρχουσες αριστερές ηγεσίες, δεν πρόκειται να μπουν στη μάχη για να τις αλλάξουν.
