Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι το ναυάγιο στην Πύλο στις 14 Ιούνη είναι ένα από τα χειρότερα εγκλήματα που έχουν προκαλέσει τα τελευταία χρόνια οι πολιτικές των ελληνικών κυβερνήσεων και της ΕΕ.
Μέχρι σήμερα, δεν έχει ακόμη διευκρινιστεί πόσοι άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους. Μόνο 104 άνθρωποι διασώθηκαν, ενώ βρέθηκαν 78 νεκροί. Ωστόσο, σύμφωνα με αναφορές επιζώντων, στο πλοίο επέβαιναν από 500 έως και 750 άτομα, μεταξύ των οποίων έως και 100 παιδιά. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς βρίσκονταν στα κατώτερα επίπεδα του πλοίου, ιδιαίτερα οι γυναίκες και τα παιδιά. Γι’ αυτό και ανάμεσα στους διασωθέντες υπάρχει μόλις μία γυναίκα!
Πολιτικές που δολοφονούν
Το ναυάγιο στην Πύλο είναι πιο σκληρή προέκταση των πολιτικών της «Ευρώπης – Φρούριο». Η εμπειρία των τελευταίων χρόνων αποδεικνύει αυτό που βροντοφωνάζει διαχρονικά το αντιρατσιστικό κίνημα: πως όταν οι άνθρωποι βρίσκονται αντιμέτωποι με πολέμους, πείνα, φανατισμένες θρησκευτικές ομάδες και καταπιεστικά καθεστώτα, τότε όσοι έχουν τη δυνατότητα να το κάνουν θα πάρουν τον δρόμο της προσφυγιάς. Τα «κλειστά σύνορα», οι φράχτες και οι επαναπροωθήσεις δεν θα σταματήσουν τις μετακινήσεις ανθρώπων. Απλά θα τους σπρώξουν στα χέρια των διακινητών και μέσα από πιο επικίνδυνες διαδρομές.
Η παρομοίωση της Μεσογείου με «υγρό τάφο» είναι δυστυχώς απόλυτα ακριβής, αν αναλογιστεί κανείς πως μόνο την τελευταία δεκαετία, περισσότεροι από 27.000 επίσημα καταγεγραμμένοι πρόσφυγες έχασαν τη ζωή τους στη θάλασσα προσπαθώντας να περάσουν στην Ευρώπη, με τον ανεπίσημο αριθμό να είναι σίγουρα πολύ μεγαλύτερος. Και πάλι, ακόμα και μόνο με βάση τις επίσημες καταγραφές η Μεσόγειος είναι η πιο θανατηφόρα μεταναστευτική διαδρομή παγκοσμίως!
Ένα ακόμα έγκλημα ντυμένο με την «προβιά» του ατυχήματος
Την ίδια ώρα που το Λιμενικό ισχυρίζεται ότι προσπάθησαν να διασώσουν το σκάφος και όσους/ες επέβαιναν σε αυτό, αλλά οι πρόσφυγες που επέβαιναν σε αυτό αρνήθηκαν γιατί ήθελαν να φτάσουν στην Ιταλία, στοιχεία και μαρτυρίες διηγούνται μια εντελώς διαφορετική ιστορία.
Πρώτα απ’ όλα, υπήρχαν άνθρωποι στο σκάφος που κάλεσαν το Alarm phone (μια οργάνωση που βοηθά ανθρώπους που μετακινούνται από τον τόπο τους αναγκαστικά) και ζήτησαν διάσωση. Το Alarm phone επικοινώνησε με τις ελληνικές αρχές, οι οποίες αρχικά ήταν απρόθυμες να παρέμβουν. Δεύτερον, αν και το ελληνικό Λιμενικό αρχικά ισχυρίστηκε ότι δεν προσέγγισε το πλοίο, αργότερα αποκαλύφθηκε ότι πράγματι προσπάθησε να ρυμουλκήσει το αλιευτικό. Τρίτον, ο καιρός δεν ήταν τόσο κακός ώστε να προκαλέσει την ανατροπή του πλοίου.
Όσο περνάνε οι μέρες και οι μαρτυρίες των διασωθέντων αυξάνονται, το σενάριο που θέλει το Λιμενικό να ευθύνεται για το ναυάγιο φαίνεται να είναι το πιο πιθανό. Το γερμανικό δημόσιο ραδιοτηλεοπτικό ίδυμα WDR αναφέρει μαρτυρίες 10 διασωθέντων, με τους οποίους μίλησε ξεχωριστά και ο καθένας από αυτούς λέει την ίδια ιστορία: πως το Λιμενικό προσπάθησε συνολικά 3 φορές να τους ρυμουλκήσει, δένοντας το αλιευτικό με σκοινί. Η τρίτη προσπάθεια τελικά, οδήγησε στη βύθιση του υπερφορτωμένου σκάφους.
Και όμως οι μαρτυρίες, οι καταγγελίες διεθνών ΜΜΕ και η κοινή λογική εκατομμυρίων ανθρώπων για το τι συνέβη με το ναυάγιο, κινδυνεύουν να μείνουν στο φάσμα του «ανεπίσημου πορίσματος». Και αυτό γιατί η έρευνα για το περιστατικό γίνεται από το ίδιο το Λιμενικό, οπότε δεν έχει καμία πραγματική αξιοπιστία! Μάλιστα, ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, Ισίδωρος Ντογιάκος, εξέδωσε επίσημη εγκύκλιο με την οποία ζητά να γίνει η έρευνα με απόλυτη μυστικότητα!
Έτσι, είναι πολύ δύσκολο να μάθουμε τι ακριβώς συνέβη κατά την ανατροπή του αλιευτικού σκάφους «Ανδριάννα», καθώς το ελληνικό κράτος έχει βάλει στόχο να αποκρύψει την αλήθεια. Γιατί, αν η αλήθεια αποκαλυφτεί, οι ευθύνες θα πρέπει να αποδοθούν όχι μόνο στο Λιμενικό αλλά στην ίδια την κυβέρνηση (καθώς και στις προηγούμενες) της οποίας οι πολιτικές οδηγούν στον θάνατο χιλιάδες πρόσφυγες.
Κάντε την Ελλάδα να τους φανεί σαν κόλαση!
Δεν μπορούμε εξάλλου να ξεχάσουμε όσα είχε πει ο Άδωνις Γεωργιάδης, μιλώντας για τους μετανάστες το 2013:
«Ένας από τους στόχους είναι ότι πρέπει να καταλάβουν ότι είναι ανεπιθύμητοι στην Ελλάδα. Ένας από τους τρόπους για να τους πείσεις ότι είναι πλέον μη επιθυμητοί είναι η συχνή προσαγωγή τους.
»Να τους κάνεις τη ζωή όσο μπορείς πιο δύσκολη για να καταλάβουν ότι ήρθε η ώρα να πάρουν το αεροπλάνο και να φύγουν.»
Ή τις ακόμα πιο σκληρές δηλώσεις του Θάνου Πλεύρη:
«Η ασφάλεια των συνόρων δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν υπάρχουν απώλειες και για να γίνω κατανοητός αν δεν υπάρχουν νεκροί!
»Το Ισλάμ θα έρχεται, θα μπαίνει πιο μέσα, θα βυθίσει την ενδοχώρα της Ευρώπης, θα βυθίσει μετά και την Ελλάδα. Το θέμα είναι να τους κόψουμε. Να μην έρχονται. Συνεπώς όταν βρίσκεσαι εδώ πέρα όχι μόνο κοινωνική παροχή δεν θα έχεις, δεν θα μπορείς να φας, δεν θα μπορείς να πιείς, δεν θα μπορείς να πας στο νοσοκομείο και θα λες στους άλλους στο Πακιστάν εδώ πέρα περνάμε χειρότερα από ό,τι στο Πακιστάν. Αν δεν περνάνε χειρότερα, θα έρχονται. Πρέπει να περνάνε χειρότερα. Στη ζωή τους η κόλαση να φαντάζει παράδεισος σε αυτό το οποίο θα ζούνε εδώ πέρα…»
Παρά τον σοκαριστικό κυνισμό του Άδωνι και του Πλεύρη, τα λόγια τους στην πραγματικότητα εκφράζουν τις πολιτικές της ΝΔ όλων των τελευταίων χρόνων. Ο φράχτης στον Έβρο, οι παράνομες επαναπροωθήσεις στο Αιγαίο και τα σύγχρονα στρατόπεδα κράτησης στα νησιά, κάνουν πράξεις τις κυνικές δηλώσεις τους. Νεκροί στα σύνορα, ζωή κόλαση στο εσωτερικό της χώρας για όσους καταφέρουν να επιβιώσουν.
Την ίδια ώρα, ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως πάντα, προσπαθεί να ισορροπήσει πατώντας ταυτόχρονα σε δύο βάρκες. Από τη μία ο Τσίπρας διαμαρτύρεται για την απάνθρωπη μεταναστευτική πολιτική της κυβέρνησης της ΝΔ και από την άλλη, λίγες μέρες πριν από τις εκλογές της 21ης Μαΐου δήλωσε για τον φράχτη στον Έβρο:
«Προφανώς και θα τον διατηρήσουμε, αλλά δεν θα μείνουμε μόνο σε αυτό. Θα διεκδικήσουμε την προστασία των συνόρων μας στη βάση του διεθνούς και ευρωπαϊκού δικαίου.»
Ενώ στις 16 Ιούνη, ελάχιστες μέρες μετά το ναυάγιο στην Πύλο, συνέχισε στην ουσία να υπερασπίζεται τη «χρησιμότητα» του φράχτη:
«Σήμερα αποδεικνύεται ότι όσο ψηλούς και να φτιάξεις τους φράχτες, η ανθρώπινη απελπισία βρίσκει χαραμάδες να περάσει. Ο φράχτης στον Έβρο μπορεί να είναι χρήσιμος, στον βαθμό που εξυπηρετεί έναν υπηρεσιακό σχεδιασμό ώστε να μην υπάρχουν ασύντακτες ροές που να μην τις γνωρίζει η ελληνική Πολιτεία. Ταυτόχρονα όμως με τον φράχτη, πρέπει να υπάρχουν μόνιμες και νόμιμες πύλες εισόδου, όπου θα μπορεί κάθε πρόσφυγας, που το δικαιούται με βάση το διεθνές δίκαιο, να ζητήσει άσυλο.»
Όχι άλλοι νεκροί στα σύνορα!
Τις μέρες που ακολούθησαν το ναυάγιο στην Πύλο, πλατιά στρώματα της κοινωνίας σημαδεύτηκαν από το αίσθημα της οργής και της θλίψης για τις εκατοντάδες νεκρών . Οι διαδηλώσεις που καλέστηκαν σε μεγάλες πόλεις στις 15 Ιούνη έδειξαν τα αντανακλαστικά του κινήματος, είχαν παλμό και συνθήματα που καταγγέλλουν τις ρατσιστικές πολιτικές ενάντια στους πρόσφυγες. Σε αυτό το κλίμα, είναι σημαντικό για το αντιρατσιστικό κίνημα και όλους/ες όσους/ες αναγνωρίζουν πως αυτές οι πολιτικές πρέπει να ανατραπούν, να ανοίξει η συζήτηση για το τι μπορούμε να κάνουμε ώστε να μην έχουμε ποτέ ξανά ναυάγια, ποτέ ξανά νεκρούς στα σύνορα, είτε τα χερσαία είτε τα υδάτινα.
Ξεκινώντας από το ναυάγιο στην Πύλο και παλεύοντας για έναν κόσμο ασφαλή για όλους τους ανθρώπους, πρέπει να διεκδικήσουμε:
- Να πραγματοποιηθεί ανεξάρτητη έρευνα, με τη συμμετοχή συνδικάτων, αντιρατσιστικών και άλλων κοινωνικών οργανώσεων, με πλήρη διαφάνεια, για να αποκαλυφθεί τι πραγματικά συνέβη στην Πύλο.
- Να μπει ένα τέλος στις επαναπροωθήσεις του Λιμενικού, να γκρεμιστεί ο φράχτης του Έβρου, να καταργηθούν οι ειδικές μονάδες ακτοφυλακής και η Frontex. Να κλείσουν όλα τα «στρατόπεδα συγκέντρωσης» των προσφύγων.
- Να καταργηθεί η απαράδεκτη συμφωνία ανάμεσα σε ΕΕ, Ελλάδα και Τουρκία που επιτρέπει στην τούρκικη κυβέρνηση να λειτουργεί τα δικά της «στρατόπεδα συγκέντρωσης» προσφύγων κάτω από εξαιρετικά σκληρές συνθήκες.
- Χορήγηση ασύλου στους πρόσφυγες, με το αναμφισβήτητο δικαίωμα να κυκλοφορούν ελεύθερα στο εσωτερικό της χώρας και παροχή ταξιδιωτικών εγγράφων για να εγκαταλείψουν τη χώρα αν το επιθυμούν. Δημιουργία ανθρώπινων κέντρων υποδοχής που θα υποδέχονται τους πρόσφυγες και θα τους βοηθούν να ενσωματωθούν στις τοπικές κοινότητες.
- Αναλογική κατανομή των προσφύγων στην ΕΕ (με βάση τον πληθυσμό και την οικονομία κάθε κράτους) σε μικρές, αξιοπρεπείς δομές στέγασης.
- Ντόπιοι και μετανάστες πρέπει να αγωνιστούμε μαζί για καλύτερες συνθήκες διαβίωσης για όλους. Χρειαζόμαστε υγιή και αγωνιστικά σωματεία βάσης, στα οποία να συμμετέχουν τόσο οι ντόπιοι όσο και οι πρόσφυγες/μετανάστες εργαζόμενοι και να διεκδικούν από κοινού καλύτερες συνθήκες εργασίας, αξιοπρεπείς μισθούς κλπ.
- Να αγωνιστούμε για να μπει ένα τέλος στους ιμπεριαλιστικούς και τους εμφυλίους πολέμους. Κανένας άνθρωπος δεν ξεριζώνεται και δεν παίζει τη ζωή του «κορώνα-γράμματα» αν δεν συντρέχουν εξαιρετικά σημαντικοί λόγοι. Και βασικοί λόγοι είναι οι πόλεμοι, οι εμφύλιοι, η πείνα και η εξαθλίωση. Να αγωνιστούμε για τη διαγραφή του χρέους των χωρών του τρίτου κόσμου. Να σταματήσει η αφαίμαξη του πλούτου από τον Παγκόσμιο Νότο προς τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές χώρες.
- Πάλη για συστημική ανατροπή. Όσο υπάρχει το καπιταλιστικό σύστημα, τα δικαιώματα τόσο των προσφύγων όσο και των ντόπιων θα βρίσκονται μονίμως υπό απειλή. Παράλληλα, οι αιτίες που γεννούν την προσφυγιά, είναι ένα με τη «φύση» του καπιταλισμού και δεν θα μπορέσουν να εξαλειφθούν στα πλαίσια αυτού. Ο αγώνας ενάντια στις ρατσιστικές πολιτικές που στρέφονται ενάντια στους πρόσφυγες, για τα δικαιώματα ντόπιων και μεταναστών εργαζόμενων, είναι απαραίτητο να συνδέεται με τον αγώνα ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα και στις δομές του, ενάντια στην «Ευρώπη-Φρούριο», για το χτίσιμο μιας σοσιαλιστικής, πραγματικά δημοκρατικής Ευρώπης.
