Στις εκλογές της 21ης Μάη από τα 50 κόμματα που είχαν καταθέσει αίτηση συμμετοχής στον Άρειο Πάγο τα 16 ήταν ακροδεξιά. Από αυτά κόπηκαν 4: Κασιδιάρης, Εμφιετζόγλου – Μπογδάνος, Λατινοπούλου, Νικολόπουλος. Τα υπόλοιπα 12 κόμματα που τελικά κατέβηκαν πήραν συνολικά 11,22% και περίπου 630.000 ψήφους.
Στις εκλογές του 2019 είχαμε 4 ακροδεξιά κόμματα με συνολικό ποσοστό 7,62% και 430.000 ψήφους.
Η Ελληνική Λύση του Βελόπουλου με 4,45% και 262.000 ψήφους είχε άνοδο 53.000 ψήφων και 0,75% σε ποσοστά φτάνοντας μέχρι και το 8,35% στην Α’ Θεσσαλονίκης και το 7,93% στη Β’ Θεσσαλονίκης. Το κόμμα ΝΙΚΗ πήρε 2,92% και 172.000 ψήφους, που φαίνεται ότι σε μεγάλο βαθμό προέρχονται από ψηφοφόρους του κόμματος Κασιδιάρη, καθώς το συγκεκριμένο κόμμα ήταν παντελώς ανύπαρκτο πολιτικά και οργανωτικά μέχρι και λίγο πριν τις εκλογές. Ακροδεξιό, θρησκόληπτο, ενάντια στις αμβλώσεις, με πρόεδρο έναν θεολόγο από τη Θεσσαλονίκη, τον Δημήτρη Νατσιό, έφτασε να παίρνει σε περιοχές της Β. Ελλάδος ποσοστά ως και σχεδόν 7,5% (Πιερία, 7,46%).
Τα πρωτοκλασάτα ακροδεξιά στελέχη της ΝΔ (Σαμαράς, Γεωργιάδης, Βορίδης, Πλεύρης κτλ) εκλέχτηκαν σε ψηλές θέσεις, ενώ συνολικά η ΝΔ και η Ακροδεξιά πήραν σε αυτές τις εκλογές σχεδόν 52% και 3.000.000 ψήφους. Οι αριθμοί αυτοί μιλούν από μόνοι τους και δεν επιτρέπουν καμία υποτίμηση του προβλήματος.
Σύνθετη κατάσταση
Από την άλλη δεν αρκούν για να μιλήσουμε για συνολική δεξιά στροφή της κοινωνίας, συντηρητικοποίηση, ή πολύ περισσότερο για «Ορμπανοποίηση» ή «Ερντογανοποίηση», όπως κάνουν πολλοί αγωνιστές από τον χώρο της Αριστεράς και των κινημάτων. Δεν γίνεται κάθε φορά που υπάρχει ένα άσχημο αποτέλεσμα να υπάρχει κρίση πανικού, απαισιοδοξία και τάσεις φυγής από την πραγματικότητα.
Το ίδιο είχε γίνει και μετά τη νίκη του Τραμπ στις ΗΠΑ. Επίσης μετά τις νίκες του Καραμανλή με 54% το 1974, του Κων. Μητσοτάκη με 46,87% το 1990, αλλά και του υιού Μητσοτάκη με 39,85% το 2019.
Μόλις πρόσφατα είχαμε το κίνημα των Τεμπών που κατέβασε 2.500.000 διαδηλωτές στους δρόμους στις 8 Μάρτη. Στις φοιτητικές εκλογές είχαμε για 2η συνεχή χρονιά νίκη της Πανσπουδαστικής (φοιτητικής παράταξης του ΚΚΕ) και συνολική άνοδο των σχημάτων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. 2,5 χρόνια πριν είχαμε την ιστορική νίκη του αντιφασιστικού κινήματος που επέβαλλε την καταδίκη της Χρυσής Αυγής ως ναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης.
Η κατάσταση επομένως είναι σύνθετη.
Ασφαλώς υπάρχουν στρώματα της κοινωνίας που έχουν υιοθετήσει ακροδεξιές ή αντιδραστικές ιδέες. Πρόσφατες έρευνες του Σημείου για τη μελέτη και την αντιμετώπιση της Ακροδεξιάς και του ΕΤΕΡΟΝ έδειξαν ότι ένα ποσοστό κοντά στο 25% του πληθυσμού είναι ανοικτό στις ακροδεξιές ιδέες, ενώ το 22,3% υποστηρίζει ότι θα ήταν καλό να υπάρχει η Χρυσή Αυγή αρκεί να μην έκανε εγκληματικές ενέργειες.
Ταυτόχρονα όμως, οι ίδιες έρευνες έδειξαν πόλωση ή μοίρασμα των ποσοστών στη στάση του πληθυσμού απέναντι σε ζητήματα όπως ο γάμος ή το δικαίωμα στην τεκνοθεσία των ομόφυλων ζευγαριών. Ειδικά για τη νεολαία, η έρευνα του ΕΤΕΡΟΝ έδειξε ότι η πλειοψηφία υποστηρίζει, για παράδειγμα, την επανακρατικοποίηση των σιδηροδρόμων και είναι διατεθειμένη να συμμετέχει σε αγώνες.
Στην ίδια έρευνα το ιδεολογικό πολιτικό ρεύμα που κατά κύριο λόγο εκφράζει τη νεολαία ήταν ο δημοκρατικός σοσιαλισμός (14,7%) με τον νεοφιλελευθερισμό να βρίσκεται στο 4,3%, τον εθνικισμό στο 5,6%, τον κομμουνισμό στο 5,1% και τον αναρχισμό στο 3,4%.
Αυτό που δείχνουν όλες οι έρευνες είναι η κρίση αξιοπιστίας συνολικά του πολιτικού συστήματος και των ΜΜΕ. Η κοινωνία δεν εμπιστεύεται τα πολιτικά κόμματα. Αντιμετωπίζει με κυνισμό και τιμωρητική διάθεση τις εκλογές. Για τους περισσότερους δεν υπάρχει κανένα κόμμα που να συγκινεί, να ενθουσιάζει και να εμπνέει. 4 στους 10 απέχουν ή ψηφίζουν λευκό και άκυρο. Η ακροδεξιά εκσυγχρονίζεται, μεταλλάσσεται, φτιάχνει νέα κόμματα, πλασάρει με πιο εύπεπτο τρόπο όλη την γκάμα των αντιδραστικών θέσεών της.
Έλλειψη αριστερής εναλλακτικής
Το πρόβλημα είναι ότι η Αριστερά δεν πείθει ότι αποτελεί εναλλακτική λύση.
Και όταν λέμε αριστερά δεν εννοούμε τον ΣΥΡΙΖΑ του οποίου η ηγεσία αποτελεί τον ορισμό του ξεπουλήματος και του συμβιβασμού με το σύστημα, με βάση όλα όσα έκανε και δεν έκανε την περίοδο 2015-2019.
Η ηγεσία του ΚΚΕ έχει πάψει να ενοχλεί το κατεστημένο εδώ και δεκαετίες. Από την άλλη ο κατακερματισμός και το αλληλοφάγωμα της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς δεν βοηθούν να αποκτήσει ορατότητα και μαζικότητα. Και παρότι αυτή είναι που κρατάει το νήμα πολλών αγώνων, αυτό δεν αντανακλάται στην κάλπη.
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και στελέχη της όπως ο αντικομμουνιστής καθηγητής Μαραντζίδης, όταν μιλούν υποτιμητικά για «Ορμπανοποίηση» της κοινωνίας, το κάνουν για να κρύψουν τις δικές τους ευθύνες για τις απανωτές νίκες του Μητσοτάκη. «Δεν φταίμε εμείς φταίει ο κόσμος που ψηφίζει υποκλοπές, καταστολή κτλ». Δυστυχώς το ίδιο έκανε και ο Γ. Βαρουφάκης, γραμματέας του ΜΕΡΑ 25, που μίλησε για «Ορμπανοποίηση» μιας κοινωνίας που ο ίδιος θεωρούσε προεκλογικά ώριμη για «την πρώτη φορά ρήξη».
Αυτές οι απόψεις δεν βοηθούν να βγουν ψύχραιμα και ισορροπημένα πολιτικά συμπεράσματα και βέβαια δεν βοηθούν την κοινωνία, την Αριστερά και το κίνημα να προχωρήσουν.
Μπορούμε να μάθουμε από την ήττα της 21ης Μάη. Αρκεί να μην θεωρούμε την κοινωνία και τους εργαζόμενους χαμένους από τη Δεξιά και την Ακροδεξιά. Να αποκαλύψουμε τεκμηριωμένα και υπομονετικά το τι σημαίνει ο συνδυασμός νεοφιλελευθερισμού και του τρίπτυχου Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια. Να μην επιτρέψουμε σε φασίστες με γραβάτα (Κασιδιάρης), φασίστες χωρίς γραβάτα (Χρυσή Αυγή) και Βοριδοβελόπουλους να καθορίζουν την πολιτική ατζέντα.
Και κυρίως να μπορέσει η Αριστερά που πατάει στην γη και «δεν ξεπουλιέται και δεν ξεπουλά», να βρει κοινό βηματισμό, δίνοντας πολιτική εναλλακτική στο κίνημα στα χρόνια που έρχονται.
