Δημοσιεύουμε κάλεσμα για το 7ο Αυτοοργανωμένο Thessaloniki PRIDE που θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 27 Μάη στο Άγαλμα Βενιζέλου στις 17:00.
7ο Αυτοοργανωμένο Thessaloniki Pride
Για τις διεκδικήσεις των ΛΟΑΤΚΙΑ+ και την απελευθέρωση φύλου και σεξουαλικότητας
Το φετινό REclaim Pride έρχεται σε μια περίοδο όπου η ένταση της οικονομικής κρίσης έχει μετουσιωθεί σε σφοδρή επίθεση εις βάρος της πλειονότητας της κοινωνίας και ιδιαίτερα των πιο ευάλωτων και καταπιεσμένων ανάμεσά μας. Εμείς ως ΛΟΑΤΚΙΑ+άτομα, εργαζόμενα και άνεργα, βιώνουμε καθημερινά την οικονομική εκμετάλλευση και την υποβάθμιση των ζωών μας σε κάθε επίπεδο. Η ακρίβεια στις τιμές των τροφίμων και η αύξηση των ενοικίων έχουν εξανεμίσει τους μισθούς και τις συντάξεις, ενώ η αρπαγή της πρώτης κατοικίας οδηγεί πολλά άτομα σε αστεγία. Με τη διάλυση των δημόσιων δομών του κράτους πρόνοιας, αλλά και την έλλειψη ελέγχων, βλέπουμε βασανισμένους ηλικιωμένους στα ιδιωτικά πλέον γηροκομεία ή βιασμένα παιδιά σε δομές ΜΚΟ που συσχετίζονται με επιχειρηματίες και την εκκλησία. Ταυτόχρονα, η υποχρηματοδότηση της δημόσιας υγείας ωφελεί οικονομικά τα ιδιωτικά διαγνωστικά κέντρα και τις κλινικές, καθώς εξωθεί στις τελευταίες τους έχοντες κάποιες οικονομίες. Για τους άλλους, οι συνέπειες μόνο τραγικές μπορούν να αποβούν. Την ίδια στιγμή στην παιδεία, η έλλειψη εκπαιδευτικών και η εντατικοποίηση των σπουδών, δημιουργούν ένα κλίμα βίας και ανταγωνισμού. Η ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ και των τρένων, πέραν της αύξησης κόστους του ρεύματος και των μετακινήσεων, κόστισε και ανθρώπινες ζωές, από τη χρήση μαγκαλιών μέχρι τη μαζική δολοφονία 57+ ανθρώπων στα Τέμπη. Συνεπώς, σε κάθε κοινωνικό πεδίο ισχυροποιούνται οι εκμεταλλευτές εις βάρος των ευάλωτων κοινωνικών ομάδων (ΛΟΑΤΚΙΑ+, πρόσφυγες, μεταναστά, Ρομά κ.α.).
Όλα αυτά, εμείς τα ΛΟΑΤΚΙΑ+ άτομα, οι γυναίκες και οι θηλυκότητες τα βιώνουμε ακόμα πιο έντονα, μιας που δεν χωράμε στο συντηρητικό “καλούπι” των έμφυλων ρόλων (άντρας – στρατιώτης και προστάτης και γυναίκα-μάνα και νοικοκυρά), και με τη συντηρητικοποίηση της κοινωνίας καλούμαστε να αναλάβουμε το βάρος ενός κράτους πρόνοιας που αποσύρεται, και που έχει την ανάγκη να ελέγχει και να κατηγοριοποιεί την έκφραση φύλου και σεξουαλικότητας, ώστε να αναπαράγει την ισχύ των από τα πάνω.
Συγκεκριμένα, στον πολύπαθο τομέα της υγείας, τα κουήρ άτομα στιγματίζονται μέσα από υπεύθυνες δηλώσεις που αποκλείουν από την αιμοδοσία όσους και όσα έχουν κάνει ομοφυλοφιλικό σεξ, παρόλο που το έντυπο ιστορικού αιμοδότη έχει αλλάξει. Επιπλέον, παραμένει διαχρονικά επισφαλής η πρόσβαση των τρανς ατόμων σε ιατρική περίθαλψη και κοινωνικές παροχές, με πρόσφατο παράδειγμα τους δύο μήνες που δεν συνταγογραφούνταν blockers ορμονών. Το διπλό στίγμα του HIV, τόσο ως “ιού των ομοφυλόφιλων” όσο και ως ιού – ταμπού, για τον οποίο δεν πρέπει να γίνει ποτέ κουβέντα, υπάρχει ακόμα, και συχνά κοστίζει σε άτομα την εργασία τους. Την ίδια στιγμή δεν υπάρχει κανένα πρόγραμμα για πρόληψη και το κράτος δεν χορηγεί δωρεάν την αγωγή PrEP, παρότι έχει θεσμοθετήσει την παροχή της. Περαιτέρω, έχει αποφασίσει να χορηγεί τα απαραίτητα φάρμακα για τον καρκίνο του προστάτη μόνο σε σις άνδρες, αποκλείοντας τις τρανς γυναίκες με προστάτη. Και ασφαλώς, ελλιπές παραμένει το πλαίσιο για τις επεμβάσεις σε ίντερσεξ βρέφη, με συνέχιση απαρχαιωμένων ιατρικών πρακτικών και ανεπαρκούς πληροφόρησης.
Αυτός ο απάνθρωπος, νεοφιλελεύθερος, “κανονικός” τους κόσμος χτίζεται και θεμελιώνεται στα σχολεία. Πολλοί είναι οι εκπαιδευτικοί που αγνοούν το πώς να διαχειριστούν την ποικιλομορφία του φύλου και της σεξουαλικότητας των παιδιών. Την άγνοια και φοβικότητα αυτή καλλιεργεί το υπουργείο παιδείας, αφού δεν οργανώνει τα απαραίτητα επιμορφωτικά προγράμματα, δεν εισάγει το μάθημα σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης με σεβασμό σε κάθε μορφή σεξουαλικότητας και έκφρασης φύλου, ούτε αντιμετωπίζει στη ρίζα του τον σχολικό εκφοβισμό που δέχονται κυρίως, αλλά όχι μόνο, ΛΟΑΤΚΙΑ+ παιδιά. Αντιθέτως, ασχολείται με το να ποινικοποιεί τις μαθητικές κινητοποιήσεις και να αναπαράγει σεξιστικά και ομοφοβικά πρότυπα μέσω “επιμορφωτικών” σεμιναρίων για την περιβόητη αξιολόγηση των καθηγητ(ρι)ών. Στον στεγαστικό και εργασιακό τομέα, τα τρανς άτομα αποκλείονται πολύ συχνά από σπίτια προς ενοικίαση, αλλά και από την εργασία. Αφενός τα προγράμματα του ΟΑΕΔ δεν επαρκούν (καθώς προσφέρουν ένα πολύ περιορισμένο και μη ευέλικτο πλαίσιο για εύρεση εργασίας), αφετέρου πολύ συχνά τα ΛΟΑΤΚΙΑ+ άτομα αντιμετωπίζονται με καχυποψία, δυσπιστία και εχθρικότητα λόγω των έμφυλων χαρακτηριστικών ή/και της έκφρασης κοινωνικού φύλου. Ταυτόχρονα, δεν υπάρχει καμία ουσιαστική προστασία στους εργασιακούς χώρους, απόρροια των νεοφιλελεύθερων πολιτικών που ευνοούν τα αφεντικά έναντι των εργαζόμενων ατόμων.
Ο γάμος και η παιδοθεσία ως νομικοί θεσμοί εξακολουθούν να στέκονται αγέρωχα πάνω και μακριά από τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα, όπως είθισται να κάνουν οι θεσμοί γενικά, ενώ σε επίπεδο ορατότητας η περιθωριοποίηση και ο στιγματισμός φανερώνονται καθημερινά. Φανερώθηκαν όταν μέρα-μεσημέρι δολοφόνησαν τον Ζακ, επιτέθηκαν στη μνήμη του, κι έπειτα αθωώθηκαν από την αστική δικαιοσύνη ενώ είχαν διαπράξει έγκλημα. Φανερώθηκαν στην Πάτρα, όταν ξυλοκόπησαν έναν τρανς άνδρα φοιτητή. Φανερώθηκαν όταν ένας πατέρας σε κάποιο νησί αποφάσισε να αυτοκτονήσει από το να ζήσει με γνώση του γεγονότος ότι ο γιος του είναι γκέι. Φανερώνονται και από τα νομικά παραθυράκια, μέσω των οποίων το κράτος επιτρέπει τις λεγόμενες “θεραπείες” μεταστροφής. Η απανθρωπιά φανερώνεται σε όλα τα παιδιά που διώχνουν οι ετεροφυλόφιλοι σις γονείς τους από το σπίτι τους ή σε όλα τα παιδιά που οι γονείς τους κρατούν στο σπίτι σαν σε φυλακή. Τέλος, φανερώνεται σε όλα τα παιδιά που οι γονείς τους θα προτιμούσαν να μην τα έχουν γεννήσει από το να είναι αυτά γκέι, λεσβίες, μπάι, τρανς, ασέξουαλ, ίντερσεξ.
Επομένως, δεν πρέπει να μας ξεγελά το προοδευτικό και συμπεριληπτικό προσωπείο του λεγόμενου “rainbow capitalism”. Το καπιταλιστικό σύστημα, εκμεταλλευόμενο την ανάγκη μας για ορατότητα, αποδοχή, ισότητα και ασφάλεια, χρησιμοποιεί επικοινωνιακές στρατηγικές για να καταχραστεί το καταναλωτικό και εργασιακό μας δυναμικό. Εξού και τα χιλιάδες προϊόντα ντυμένα στα χρώματα της rainbow σημαίας, και η αυτο-προώθηση ορισμένων πολυεθνικών ως συμπεριληπτικά περιβάλλοντα εργασίας. Στην πραγματικότητα, αυτή η ξεπλυματική τακτική οδηγεί στην άκριτη κατανάλωση εμπορευμάτων και ιδεών που συντελούν σε μια ψευδαίσθηση ισότητας, όπου τα ΛΟΑΤΚΙΑ+ άτομα εξακολουθούν να υφίστανται οξυμένη οικονομική και εργασιακή εκμετάλλευση, την οποία όμως καλούνται να ανεχθούν ώστε να μην περιθωριοποιηθούν περαιτέρω. Ταυτόχρονα, συντηρητικά κόμματα του κεφαλαίου και θεσμικές πολιτικές της ΕΕ προτάσσουν μια αντίστοιχη αποδοχή, με έναν όμως ιδιαίτερα επιφανειακό τρόπο, που στην πραγματικότητα δεν αμφισβητεί τα έμφυλα πρότυπα, πάνω στα οποία χτίζεται και αναπαράγεται η εκμετάλλευση των χαμηλών στρωμάτων.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, όπως αδρά περιγράφηκε τόσο πολιτικά όσο και κοινωνικά, βλέπουμε ότι αυτές οι δυσμενείς συνθήκες διαβίωσης δεν περιορίζονται στα μέλη της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας. Επεκτείνονται σε κάθε άτομο που αποκλίνει από το “αρχέτυπο” του φυσιολογικού ανθρώπου. Σε κάθε άτομο που παρεκκλίνει από ένα στερεοτυπικά κατασκευασμένο κοινωνικό καλούπι. Ο στιγματισμός, η περιθωριοποίηση, η κακοποίηση αποκαλύπτουν τις εγγενείς αντιφάσεις και συγκρούσεις που αναπόφευκτα προκύπτουν μέσα σε μια νεοφιλελεύθερη κοινωνία. Ακριβώς γιατί είναι κοινωνία που δομήθηκε πάνω σε ένα πολύπλοκο σύμπλεγμα καταπιεστικών συστημάτων και δομών. Σεξισμός, ομο/τρανσφοβία, ρατσισμός, φτωχοποίηση, εκμετάλλευση των εργαζομένων, συνεχώς διαπλέκονται και ενισχύονται μεταξύ τους. Είναι κάποιες μόνο από τις πολλές μορφές έκφρασης ενός καταπιεστικού συστήματος, που έχει εδραιωθεί πάνω σε άκαμπτους συντηρητικούς θεσμούς και πατριαρχικές δομές.
Τα επιμέρους κινήματα λοιπόν πρέπει να συνυπολογίσουμε την πολυδιάστατη αυτή φύση της καταπίεσης, αν θέλουμε να φτάσουμε σε μια ολοκληρωτική αλλαγή του συστήματος. Αυτό το είδαμε να συμβαίνει πρόσφατα, στην 8η Μάρτη, όπου η παγκόσμια επέτειος για την ημέρα των γυναικών και το φεμινιστικό κίνημα ενσωμάτωσαν τις κραυγές όλου του κόσμου, που με αφορμή τη δολοφονία στα Τέμπη, βγήκε να διαμαρτυρηθεί ενάντια σε μια κυβέρνηση και ένα σύστημα, που όχι μόνο αδιαφορούν για την κατάσταση γυναικών και θηλυκοτήτων, όχι μόνο αδιαφορούν για εργαζόμενους και ευάλωτες κοινωνικές ομάδες, αλλά και για τις ίδιες τις ζωές μας. Αυτήν την πολύτιμη συνάντηση των κινημάτων την είδαμε στο φοιτητικό κίνημα, που συσπείρωσε τις φωνές κατά της αστυνομικής βίας. Την είδαμε στο κίνημα των καλλιτεχνών, στις διαμαρτυρίες στα θέατρα και στους δρόμους για τη συγκάλυψη ενός παιδοβιαστή, στις πορείες για τη δολοφονία του ρομά Φραγκούλη. Και θα συνεχίσουμε να τη βλέπουμε!
Ακόμα και αν το ΛΟΑΤΚΙΑ+ κίνημα είναι συνυφασμένο με τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων και των ελευθεριών των ατόμων της κουήρ κοινότητας, δεν είναι αποκομμένο από όσα συμβαίνουν γύρω μας. Είμαστε ένα κίνημα που αλληλεπιδρά καθημερινά με όλα τα υπόλοιπα, στο πλαίσιο διεκδίκησης μιας δίκαιης και ισότιμης κοινωνίας. Ο αγώνας διεκδίκησης των δικαιωμάτων δεν μπορεί να κερδηθεί με τα κινήματα απομονωμένα. Κερδίζεται με κινήματα που είναι ενωμένα σαν μια γροθιά.
Στην προσπάθεια για κοινωνική αλλαγή, που θα μας συμπεριλαμβάνει όλες, όλους και όλα, το ΛΟΑΤΚΙΑ+ κίνημα συμβάλλει στον επαναπροσδιορισμό των τρόπων που προσεγγίζουμε το θέμα της κοινωνικής δικαιοσύνης και της ισότητας. Στην καρδιά του κινήματος βρίσκεται το πνεύμα αποδοχής και εορτασμού της διαφορετικότητας των εμπειριών και οπτικών των ΛΟΑΤΚΙΑ+ ατόμων.
Αμφισβητούμε λοιπόν την ομογενοποίηση και την αφομοίωση των διαφορών μεταξύ μας, αποζητώντας την κοινωνική αλλαγή, που αγκαλιάζει την πλούσια ποικιλομορφία της ανθρώπινης εμπειρίας. Για αυτήν την κοινωνική αλλαγή σας καλούμε να παλέψουμε με το 7ο αυτοοργανωμένο Reclaim Pride.
Γιατί δεν θέλουμε να ζούμε από τύχη
ούτε να δουλεύουμε για τα κέρδη τους…
Θα ζούμε όπως θέλουμε εμείς!
