Έχουν περάσει 20 χρόνια από το πρωινό της 20ης Μαρτίου του 2003, όταν το τελεσίγραφο των ΗΠΑ προς τον Σαντάμ Χουσεΐν που τον καλούσε να παραιτηθεί (ένα όρο που ήταν δεδομένο πως δεν θα μπορούσε να αποδεχθεί ο Ιρακινός δικτάτορας) εξέπνευσε και ο πόλεμος στο Ιράκ ξεκινούσε, με τις ΗΠΑ και τη Βρετανία να επιτίθενται σε έναν ήδη βασανισμένο λαό, καταδικάζοντάς τον σε πόνο, προσφυγιά και θάνατο για όλα τα επόμενα χρόνια.
«Όποιος δεν είναι μαζί μας είναι με την τρομοκρατία»
Λίγες ημέρες μετά το χτύπημα των δίδυμων πύργων στις 11 Σεπτέμβρη του 2001, ο τότε Πρόεδρος των ΗΠΑ Τζορτζ Μπους ανήγγειλε την έναρξη του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας», βάζοντας θεωρητικά στο στόχαστρο τις εξτρεμιστικές ομάδες όπως η Αλ Κάιντα.
Σύντομα μετά οι ΗΠΑ με τους συμμάχους τους θα εισβάλανε στο Ιράκ, στο όνομα της «δημοκρατίας», της «ειρήνης» και της «ελευθερίας». Η εκστρατεία τους ενάντια στον Σαντάμ Χουσεΐν είχε σαν κεντρικά επιχειρήματα την υπόθαλψη της τρομοκρατίας από μέρους του και την κατοχή όπλων μαζικής καταστροφής (βιολογικών και πυρηνικών) που υποτίθεται πως υπήρχαν στη χώρα.
Σε μια περίοδο που η «αυτοκρατορία» των ΗΠΑ ήταν ακόμα εξαιρετικά ισχυρή, ο Μπους είχε την αυτοπεποίθηση να δηλώνει απειλητικά πως οι κυβερνήσεις σε όλο τον πλανήτη έχουν μόνο δύο επιλογές: είτε να σταθούν στο πλευρό των ΗΠΑ και να μην φέρουν αντιρρήσεις για την εισβολή στο Ιράκ, είτε να βρεθούν απέναντί τους.
Τον Μάρτη που ξεκινάει η εισβολή, τον στρατό των ΗΠΑ ενισχύουν στρατιωτικές δυνάμεις της Βρετανίας, ενώ κάποιες χώρες διευκολύνουν τις στρατιωτικές επεμβάσεις, όπως η Ελλάδα παραχωρώντας τη βάση στη Σούδα, με δεκάδες ακόμα χώρες να δηλώνουν σύμμαχοι των ΗΠΑ.
«Σοκ και Δέος»
Στόχος των ΗΠΑ ήταν μια γρήγορη επιχείρηση, με την ονομασία «Σοκ και Δέος», που θα ανάγκαζε τις ιρακινές δυνάμεις να παραδοθούν άμεσα στις αμερικάνικες. Τα πράγματα όμως δεν εξελίχτηκαν μ’ αυτό τον τρόπο. Μπορεί ο Σαντάμ Χουσεΐν να ανατράπηκε σε λιγότερο από έναν μήνα μετά την εισβολή στο Ιράκ, αλλά στην πραγματικότητα άνοιξε μια εποχή εμφύλιου πολέμου και συγκρούσεων που οδήγησαν στη δημιουργία του Ισλαμικού Κράτους που κατάλαβε τεράστιες εκτάσεις στο Ιράκ και τη Συρία διαλύοντας κυριολεκτικά τις χώρες της περιοχής και προκαλώντας μια αιματοχυσία χωρίς προηγούμενο.
Κατ’ αρχήν τα όπλα μαζικής καταστροφής που υποτίθεται πως είχε στην κατοχή του ο Σαντάμ Χουσεΐν δεν βρέθηκαν ποτέ. Με την ουρά στα σκέλια αναγκάστηκαν να το παραδεχτούν οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ και της Βρετανίας, αλλά, βέβαια, δεν λογοδότησαν ποτέ για τα εγκλήματα τους! Ούτε βρέθηκε κάποιο «διεθνές δικαστήριο» να ζητήσει εξηγήσεις για τη γενοκτονία!
Και φυσικά, ο πόλεμος δεν έφερε ειρήνη, όπως δεν έφερε ποτέ κανένας πόλεμος που εξαπολύουν ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.
Αντίθετα και παρά το γεγονός ότι στις 9 Απρίλη του 2003 ο Μπους πανηγύριζε την πτώση του καθεστώτος του Σαντάμ και την παράδοση της Βαγδάτης, ο αμερικάνικος στρατός βρέθηκε «εγκλωβισμένος» στο Ιράκ για τα επόμενα χρόνια και μέχρι και σήμερα.
Ο απολογισμός του σχεδίου «Σοκ και Δέος» των ΗΠΑ αγγίζει σε κόστος τα
1,7 τρισ. δολάρια! Ακόμα πιο τραγικός είναι ο απολογισμός των χαμένων ανθρώπινων ζωών. Μέχρι το 2012 οι νεκροί Ιρακινοί υπολογίζεται πως φτάνουν μέχρι και 1.455.590 από μάχες, εκρήξεις και ό,τι άλλο συνεπάγεται ένας πόλεμος. Ακόμα περισσότεροι είναι ασφαλώς οι τραυματίες και οι πρόσφυγες εντός ή εκτός της χώρας.
Από τη μεριά των Αμερικανών, οι νεκροί είναι 4.800 στρατιώτες. Οι τραυματίες προφανώς είναι πολλαπλάσιοι, ενώ είναι εξαιρετικά απίθανο για όποιους/ες έζησαν από κοντά τον πόλεμο να μην έχουν τραυματιστεί ψυχικά εφ’ όρου ζωής.
Το χάος που άφησαν πίσω
Αν και τυπικά ο πόλεμος έχει τελειώσει, για την κοινωνία του Ιράκ τα τελευταία 20 χρόνια έχουν σημαδευτεί από εκατόμβες νεκρών, κατεστραμμένες υποδομές, φτώχεια, έλλειψη πρόσβασης σε βασικά αγαθά όπως το πόσιμο νερό.
Ήταν η εισβολή των ΗΠΑ το 2003 και οι συνέπειές της που έδωσαν την ευκαιρία σε ομάδες φανατικών ισλαμιστών να μαζικοποιηθούν, όπως το Ισλαμικό Κράτος (ISIS). Ήταν όμως και οι ίδιες οι ΗΠΑ που ενθάρρυναν την ανάπτυξη του ISIS, όπως είναι πια γνωστό από πάρα πολλές πηγές, ανάμεσά τους και απόρρητο έγγραφο της Υπηρεσίας Αντικατασκοπείας των ΗΠΑ από τον Αύγουστο του 2012, όπου αναφέρεται πως
«οι ΗΠΑ έβλεπαν με πολύ θετικό μάτι την προοπτική ενός ”Σαλαφιστικού Πριγκηπάτου” στην ανατολική Συρία και ενός Ισλαμικού Κράτους στη Συρία και το Ιράκ, που θα ελεγχόταν από την Αλ Κάιντα».
Το Ισλαμικό Κράτος δημιουργήθηκε τα χρόνια του πολέμου και μαζικοποιήθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 2010. Σύντομα κατέλαβε περιοχές του Ιράκ και της Συρίας, κήρυξε μονομερώς την ίδρυση χαλιφάτου και επέβαλε ένα βάρβαρο και διδακτορικό καθεστώς. Τα επόμενα χρόνια, ο ISIS προσπαθεί να μεγαλώσει την επικράτεια του ενώ παράλληλα πραγματοποιούνται πολεμικές συγκρούσεις με στρατιωτικές δυνάμεις των ΗΠΑ αλλά και συριακές και ιρακινές δυνάμεις.
Αυτές οι συνθήκες έχουν οδηγήσει εκατομμύρια Ιρακινούς στην προσφυγιά, στη φτώχεια και τις αρρώστιες, τόσο στο εσωτερικό της χώρας όσο και στο εξωτερικό. Οι ίδιες δυνάμεις που προκάλεσαν το χάος και την καταστροφή σε εκατομμύρια ανθρώπους, σήμερα τους πνίγουν στη Μεσόγειο και τους κλείνουν σε σύγχρονα «στρατόπεδα συγκέντρωσης», αρνούμενες να τους αναγνωρίσουν ως πρόσφυγες. Η πρόσφατη ιστορία του Ιράκ είναι η αποκρυστάλλωση της βαρβαρότητας του καπιταλιστικού συστήματος που δεν διστάζει να σκοτώσει, να βασανίσει και να «τιμωρήσει» ολόκληρους λαούς στο όνομα του κέρδους.
Όχι πόλεμο για το πετρέλαιο
Ο πόλεμος στο Ιράκ, υπήρξε παράλληλα και η αφορμή για εκατομμύρια ανθρώπους διεθνώς να βγουν στους δρόμους, πολλοί για πρώτη φορά, και να αναζητήσουν τρόπους πάλης ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον πόλεμο. Για πολλούς η συνείδηση προχώρησε παραπέρα αναζητώντας μεθόδους πάλης συνολικά ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα. Σε μια περίοδο που το κίνημα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση ήταν σε άνοδο, ο πόλεμος στο Ιράκ ήταν ακόμα μια απόδειξη για τον τρόπο που λειτουργεί ο καπιταλισμός.
Έτσι, εκατομμύρια ανθρώπων σε όλον τον πλανήτη βγήκαν στους δρόμους ενάντια στον πόλεμο στο Ιράκ. Αν και υπήρχαν διαμαρτυρίες και τις μέρες που προηγήθηκαν, η επίσημη έναρξη του πολέμου ήταν και η έναρξη ενός μαζικού παγκόσμιου κινήματος αλληλεγγύης προς τον λαό του Ιράκ και κατακραυγής ενάντια στο πόλεμο που δεν γινόταν σαφώς για την ειρήνη, αλλά για το κύρος των Ιμπεριαλιστών, τα κέρδη των επιχειρήσεών τους και το πετρέλαιο.
Ποιος κέρδισε από τον πόλεμο
Δεν ήταν μόνο το πετρέλαιο που οδήγησε τις ΗΠΑ και τους συμμάχους της στην εισβολή στο Ιράκ. Ήταν και η συνολική επιδίωξη των ΗΠΑ να παραμείνουν οι «ρυθμιστές» της Μέσης Ανατολής και το να διατηρήσουν το κύρος και την εξουσία τους που είχαν πληγεί μετά το τρομοκρατικό χτύπημα των Δίδυμων Πύργων στις 11 Σεπτέμβρη του 2001.
Στις 17 Γενάρη του 2019, με μια έκθεσή του το Πεντάγωνο, παραδέχτηκε και επίσημα τη γεωστρατηγική ήττα των ΗΠΑ στο πόλεμο στο Ιράκ, αφού κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το ισλαμιστικό-σιιτικό κράτος του Ιράν, από τους μεγαλύτερους εχθρούς των ΗΠΑ, είναι ο μοναδικός νικητής του πολέμου.
Αυτό όμως δεν ισχύει αφού πέρα από το Ιράν, υπήρξαν και άλλοι που ωφελήθηκαν από τον πόλεμο. Από τα 1,7 τρισ. δολάρια που κόστισε στους Αμερικανούς πολίτες ο πόλεμος στο Ιράκ, 138 δισεκατομμύρια δολάρια πήγαν σε αμερικανικές και δυτικές ιδιωτικές εταιρείες που είχαν αναλάβει τη σίτιση του στρατού καθώς και σε κατασκευαστικές εταιρείες που ανέλαβαν την «ανοικοδόμηση» μετά τις πολεμικές συγκρούσεις. Και φυσικά αμερικάνικες εταιρείες όπως η Exxon Mobil και η Halliburton, εξασφάλισαν τα απαραίτητα συμβόλαια για να βάλουν χέρι στο πετρέλαιο της χώρας.
Κανένας ιμπεριαλιστικός πόλεμος δεν έγινε ποτέ για την ειρήνη
Διαχρονικά στους επεκτατικούς πολέμους, οι κυβερνήσεις προσπαθούν να μας πείσουν πως όπως στα παραμύθια, έτσι και στην πραγματική ζωή υπάρχουν οι «καλοί» και οι «κακοί» και πως είναι καθήκον μας να διαλέξουμε στρατόπεδο.
Το βλέπουμε καθαρά εδώ και έναν χρόνο, με την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, όπου οι μεγάλες δυνάμεις συγκρούονται για τα συμφέροντά τους και υποχρεώνουν τους λαούς να πληρώσουν με τις ζωές τους για τους δικούς τους ανταγωνισμούς.
Η αιματοβαμμένη ιστορία των ταξικών κοινωνιών όμως, έχει αποδείξει ότι οι άνθρωποι της εργασίας, οι φτωχοί, οι άνθρωποι ευάλωτων κοινωνικών ομάδων, δεν έχουμε να κερδίσουμε τίποτα από τους πολέμους που κάνουν οι καπιταλιστικές κυβερνήσεις. Αρκεί να δούμε ποιοι είναι οι μονίμως κερδισμένοι των ιμπεριαλιστικών πολέμων: το ιδιωτικό κεφάλαιο και οι μεγάλες επιχειρήσεις.
Ο μόνος «πόλεμος» που αξίζει να εμπλακούν οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι και οι φτωχοί, είναι ο αγώνας ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα που πλουτίζει από τη φτώχεια, τη δυστυχία και τους νεκρούς μας.
Πηγές:
protagon.gr: Το Ιράκ ήταν νέο Βιετνάμ, ομολογεί το Πεντάγωνο Πηγή: Protagon.gr
theguardian.com: Now the truth emerges: how the US fuelled the rise of Isis in Syria and Iraq
toperiodiko.gr: Ιράκ (2003 – 2015): Δώδεκα χρόνια «Σοκ και Δέος»
xekinima.org: Ιράκ: έντεκα χρόνια μετά την «απελευθέρωση»…
iraqbodycount.org: On the 18th anniversary, Iraq’s state of war
tvxs.gr: «Σοκ και Δέος»: Το ματωμένο φιάσκο των ΗΠΑ στο Ιράκ
xekinima.org: Ποιος δημιούργησε τελικά το ISIS – και πώς θα αντιμετωπιστεί;
