Η κυβέρνηση καταφεύγει στην ωμή τρομοκρατία για να κάμψει το κίνημα – καταστολή παντού, επιτάξεις παντού. Το μόνο που έχει να προσφέρει αυτό το σύστημα, που δουλεύει για τους τραπεζίτες, τους εφοπλιστές και τους εργολάβους, είναι ανεργία, φτώχεια, πείνα και κατάργηση βασικών δημοκρατικών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων.
Στην πραγματικότητα όμως το μαζικό κίνημα έχει τέτοια δύναμη που θα μπορούσε να σαρώσει και να στείλει στην «κόλαση» όλους αυτούς τους αποκτηνωμένους υποκριτές.
Όμως οι συνδικαλιστικές ηγεσίες του εργατικού κινήματος δεν θέλουν να το κάνουν. Και η Αριστερά, δυστυχώς, υστερεί απέναντι στα καλέσματα της εποχής και τις ανάγκες της κοινωνίας.
Δύο επιστρατεύσεις σε 2 εβδομάδες! Μετά τους εργαζόμενους στα Μέσα Σταθερής Τροχιάς (ΜΕΤΡΟ, ΗΣΑΠ, ΤΡΑΜ) τώρα οι Ναυτεργάτες. «Παλαιοκομματικές νοοτροπίες του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ» βλέπει ο Στουρνάρας πίσω από τις κινητοποιήσεις αγροτών και ναυτεργατών. Και ο… «σύγχρονος» αυτός πολιτικός (πρωτοκλασάτος τραπεζίτης του Σημίτη και της παρέας του Χρηματιστηρίου για να μην ξεχνιόμαστε) με τις χουντικής έμπνευσης επιστρατεύσεις, απειλεί με απολύσεις και φυλάκιση ανθρώπους που δεν έχουν να φάνε.
Γιατί αυτό ακριβώς είναι οι ναυτεργάτες: απλήρωτοι από 6 ως και 12 μήνες. Χωρίς Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας και με διαλυμένα ασφαλιστικά ταμεία. Ο νέος νόμος μάλιστα καταργεί την υποχρεωτική 10μηνη δρομολόγηση των πλοίων. Αυτό σημαίνει ότι η εργασία των ναυτικών θα είναι εποχιακή αφού ο κάθε εφοπλιστής θα μπορεί να δρομολογεί τα εμπορικά ή επιβατικά πλοία του για όσο χρονικό διάστημα θέλει (συνήθως μόνο για το καλοκαίρι που υπάρχει κίνηση).
Το ίδιο και οι φτωχοί αγρότες. Που βλέπουν το κόστος παραγωγής (πανάκριβο πετρέλαιο και ρεύμα, τόκοι δανείων κοκ) να τους εξαφανίζει το όποιο πενιχρό εισόδημα.
Είχε προηγηθεί η επιστράτευση των εργαζομένων στο Μετρό και είχαν ετοιμαστεί τα φύλλα για την επιστράτευση των εργαζομένων της ΕΘΕΛ.
Που το πάνε λοιπόν αυτοί όλοι οι «σύγχρονοι» πολιτικοί; Να επιστρατεύσουν όλη την κοινωνία; Για να διασφαλίσουν τα κέρδη των τραπεζιτών, των εφοπλιστών και των δανειστών, θα μετατρέψουν τη χώρα σε ένα ατέλειωτο στρατόπεδο; Ε, δεν μπορούν!
Όπως πολύ σωστά έλεγε στη γενική συνέλευση των εργαζομένων στην ΕΘΕΛ στις 29/1, ο επικεφαλής της Ανεξ. Παρέμβασης, Αποστόλης Κασιμέρης,
«Δεν μπορούν να πάνε 6.000 εργαζόμενους φυλακή. Δεν μπορούν να μας απολύσουν όλους. Και δεν είμαστε μόνοι μας. Είναι και οι οδηγοί στα τρόλεϊ, το Μετρό μπορεί να ξαναρχίσει κινητοποιήσεις, οι αγρότες βγαίνουν στους δρόμους…»
Τι θα γινόταν λοιπόν αν μαζί με τους εργαζόμενους στις αστικές συγκοινωνίες κατέβαιναν, ταυτόχρονα, και οι ναυτεργάτες και οι αγρότες! Πόσο μάλλον αν αυτό το μέτωπο ενισχυόταν από τους εργαζόμενους στη ΔΕΗ, τους εργαζόμενους στους Δήμους, στα ναυπηγεία κλπ.
Καμία κυβέρνηση και κανένας ψευτοπαλλικαράς Σαμαράς δεν θα μπορούσαν να σταθούν απέναντι σε ένα τέτοιο κίνημα! Θα μετρούσαν ώρες!
Όμως η ΓΣΕΕ και οι υπόλοιπες συνδικαλιστικές ηγεσίες δεν είναι διατεθειμένες να αναπτύξουν ένα τέτοιο σχέδιο, επέκτασης, συντονισμού και κλιμάκωσης των απεργιακών κινητοποιήσεων, στέλνοντας στην κυβέρνηση ένα ωμό τελεσίγραφο: ή κάνεις πίσω ή θα πέσεις! Δεν θέλουν να το κάνουν.
Και σ’ αυτές τις συνθήκες, όταν δηλαδή είναι η ώρα της Αριστεράς, τα μαζικά κόμματα της Αριστεράς βρίσκονται πολύ πίσω από τις ανάγκες της στιγμής. Το ΚΚΕ επιμένει στο «Μεσσιανισμό» του: μόνο αυτό ξέρει, κι όλοι οι άλλοι είναι πουλημένοι! Την ίδια στιγμή η πλειοψηφούσα ομάδα στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, όσο νοιώθει ότι μπορεί να είναι ή να βρίσκεται στην επόμενη κυβέρνηση, τόσο περισσότερο νερό βάζει στο κρασί της![1]
Υπάρχουν όμως και μια σειρά θετικά στοιχεία που προκύπτουν μέσα από την πάλη και τις αντιστάσεις του κινήματος. Οι εργαζόμενοι στην ΕΘΕΛ ψήφισαν με μεγάλη πλειοψηφία στην πιο ιστορική συνέλευση από το 1992, με πάνω από 1000 ψήφους υπέρ της συνέχισης των απεργιακών κινητοποιήσεων. Η πρόταση των υποταγμένων κυβερνητικών παρατάξεων (ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ-Παρατρεχάμενοι) πήρε μόνο 750 περίπου ψήφους.
Γιατί νίκησαν οι κυβερνητικοί; Γιατί ήταν διασπασμένη η Αριστερά: το ΚΚΕ αρνήθηκε κάθε συνεργασία με τις μικρές παρατάξεις ενώ ο τοπικός ΣΥΡΙΖΑ-ΟΣΥ ήταν εξαφανισμένος, άφωνος, άλαλος!
Οι εργαζόμενοι ξέρουν πως είχαν τη νίκη στο χέρι τους και τη χάσανε και, τώρα πια ξέρουν και τους λόγους που τη χάσανε! Την επόμενη φορά θα είναι καλύτερα προετοιμασμένοι!
Μέσα από τους αγώνες, δύσκολα, επίπονα, αργά, οι εργαζόμενοι βγάζουν συμπεράσματα. Συμπεράσματα που αφορούν τις ηγεσίες τους και το τι πρέπει να κάνουν. Ότι πρέπει να είναι όλοι μαζί. Ότι οι αγώνες θέλουν συντονισμό! Ότι οι συνδικαλιστικές ηγεσίες δεν θέλουν! Ότι οι εργαζόμενοι πρέπει να πάρουν πρωτοβουλίες από κάτω! Ότι οι ηγεσίες της Αριστεράς «δεν τραβάνε» – πρέπει να πιεστούν, να συρθούν! Ότι χρειάζεται τόλμη και αποφασιστικότητα! Ότι για να ανατραπούν αυτές οι πολιτικές πρέπει να φύγουν αυτοί που τις εφαρμόζουν! Κι ότι οι εργαζόμενοι μπορούν να τους διώξουν!
_________________________________
