Το ΚΚΕ θα πραγματοποιήσει το 19ο του συνέδριο τον ερχόμενο Απρίλη. Οι εξελίξεις στο ΚΚΕ δεν αφορούν μόνο το ίδιο αλλά συνολικά το μαζικό κίνημα γιατί το ΚΚΕ εξακολουθεί να συσπειρώνει ένα σημαντικό κομμάτι οργανωμένων δυνάμεων στην κοινωνία και στα συνδικάτα παρά την εκλογική πτώση και το παράλληλο άλμα του ΣΥΡΙΖΑ.
Προβληματισμός και δυσαρέσκεια στη βάση
Στη βάση του ΚΚΕ επικρατεί βαθύς προβληματισμός για την πορεία του κόμματος και αναπόφευκτα αναπτύσσεται δυσαρέσκεια για την ηγεσία. Για ποιο λόγο μέσα στις σημερινές ευνοϊκές συνθήκες η δύναμη του ΚΚΕ μειώνεται; Και την ίδια ώρα, γιατί αυξάνεται η δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ; Στα ερωτήματα αυτά, που απασχολούν δεκάδες χιλιάδες μέλη και φίλους του ΚΚΕ, η Κεντρική Επιτροπή (ΚΕ) του δεν δίνει καμία πειστική απάντηση! Πουθενά μέσα στις «Θέσεις»1 της ΚΕ δεν αμφισβητείται η πολιτική γραμμή του κόμματος.
Αντίθετα το συμπέρασμα των «Θέσεων» είναι ότι η γραμμή ήταν σωστή και τα όποια λάθη ήταν κυρίως οργανωτικά, προήλθαν από αδυναμίες στελεχών του κόμματος και της ΚΝΕ και πρέπει να αντιμετωπιστούν με «αναδιατάξεις δυνάμεων».
Με αυτό τον τρόπο το ΚΚΕ θα συνεχίσει να χάνει δύναμη σε μια περίοδο που οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα στενάζουν μέσα στη φτώχεια και τη δυστυχία που έχει προκαλέσει ο καπιταλισμός σε περίοδο κρίσης.
Για τους ταξικούς αγώνες διεθνώς και στην Ελλάδα
Για να καθορίσει ένα κόμμα, και δη το επαναστατικό κόμμα, τη σωστή γραμμή και τα καθήκοντα των μελών του, οφείλει να ξεκινά από την ανάλυση της περιόδου. Και ενώ σωστά το κείμενο αναφέρει ότι ο καπιταλισμός βρίσκεται σε μια «γενικευμένη και συγχρονισμένη» κρίση, δεν κάνει καμία απολύτως αναφορά στα προχωρήματα της ταξικής πάλης διεθνώς.
Σε όλο το κείμενο δεν υπάρχει ούτε μια κουβέντα για τις επαναστάσεις στην Τυνησία, την Αίγυπτο και τον υπόλοιπο Αραβικό κόσμο. Τίποτα για τα κινήματα των «αγανακτισμένων» που εμπνεύστηκαν από αυτές τις επαναστάσεις και κατέβασαν στο δρόμο εκατομμύρια ανθρώπους στην Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ελλάδα αλλά και το Ισραήλ, τις ΗΠΑ και τη Ρωσία. Ούτε μια λέξη για τις ιστορικές απεργίες στην Ισπανία και την Πορτογαλία και για την επανεμφάνιση του εργατικού κινήματος σε μητροπολιτικές καπιταλιστικές χώρες όπως η Βρετανία και το Βέλγιο. Ούτε μια αναφορά στις ηρωικές και αιματηρές απεργίες των εργατών που συγκλόνισαν χώρες όπως η Ινδία και η Νότιος Αφρική.
Αλλά και τους αγώνες στην Ελλάδα το κείμενο τους «ξεπετάει» σε μια σελίδα (Θέσεις 21-23), με τρόπο σχεδόν απαξιωτικό.
«Με εξαίρεση το τμήμα του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος που συσπειρώθηκε στο ΠΑΜΕ…οι εργατικές και λαϊκές μάζες βρέθηκαν σημαντικά απροετοίμαστες απέναντι στη νέα επίθεση του κεφαλαίου…»
«…οι συμβιβασμένες ηγεσίες…συμπαρασύρθηκαν σε αλλεπάλληλες απεργιακές κινητοποιήσεις…Μια απότομη άνοδος εκφράστηκε με τις μαζικές απεργιακές συγκεντρώσεις (5 Μάη του 2010, 19 Οκτώβρη του 2011,12 Φλεβάρη του 2012) ως διαμαρτυρίες στη σύναψη των μνημονίων… Πραγματοποιήθηκαν ορισμένες παρατεταμένες απεργίες με πιο χαρακτηριστική τη σχεδόν 9μηνη απεργία στην «Ελληνική Χαλυβουργία…» (Θέση 23).
Για την ηγεσία του ΚΚΕ δεν έγινε και τίποτα συγκλονιστικό λοιπόν εκτός από τους αγώνες στους οποίους ηγήθηκε το ίδιο! Και όμως το μαζικό εργατικό και λαϊκό κίνημα στην Ελλάδα έδειξε τεράστια διάθεση για αγώνα όλη την προηγούμενη περίοδο. Μέσα σε δυόμισι χρόνια πραγματοποίησε πάνω από 20 μέρες γενικής απεργίας. Τρεις γενικές απεργίες ήταν 48ωρες μέσα σε 8 μήνες. Το καλοκαίρι του 2011 πάνω από 2εκ. πήραν μέρος στις διαδηλώσεις των «αγανακτισμένων» και ο Παπανδρέου οδηγήθηκε στο χείλος της παραίτησης4.
Το κύμα απεργιών και καταλήψεων δημόσιων κτιρίων τον Οκτώβρη του 2011 είχε σαν αποκορύφωμα την απεργιακή διαδήλωση στο Σύνταγμα (19/10) με πάνω από μισό εκατομμύριο διαδηλωτές. Οι αντικυβερνητικές διαδηλώσεις στις παρελάσεις στις 28 Οκτώβρη οδήγησαν σε παραίτηση τον Παπανδρέου και στο σχηματισμό της 3κομματικής κυβέρνησης Παπαδήμου2. Στις 12 Φλεβάρη του 2012 νέα λαοθάλασσα μισού εκ. διαδηλωτών πλημμύρισε την Αθήνα. Παράλληλα αυτά τα δυο χρόνια είχαμε την πολύμηνη εξέγερση στην Κερατέα, τα κινήματα «δεν πληρώνω» (διόδια, μέσα μεταφοράς και ΔΕΗ), τα κινήματα παράκαμψης των μεσαζόντων3 για να αντιμετωπίσει ο λαός την πείνα, τις σκληρές απεργίες κλάδων (πχ συγκοινωνίες Αθήνας) και καταλήψεις εργασιακών χώρων (Αλτερ, Ελευθεροτυπία, ΒΙΟΜΕΤ κα).
Η άρχουσα τάξη στην Ελλάδα και διεθνώς τρομοκρατήθηκε απέναντι στο ελληνικό εργατικό κίνημα. Το κίνημα είχε τη δύναμη να ανατρέψει κυβερνήσεις και μνημόνια επανειλημμένα. Για κάθε μαρξιστή αυτές οι διεργασίες και εξελίξεις έχουν επαναστατικά χαρακτηριστικά. Για την Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ όμως «Το εργατικό κίνημα δεν ήταν προετοιμασμένο να αντεπιτεθεί στις νέες συνθήκες, ανάλογα με το μέγεθος της επίθεσης που δέχτηκε» (Θέση 23).
Η αλήθεια βέβαια είναι ότι αυτοί οι αγώνες έγιναν αλλά το ΚΚΕ είτε δεν συμμετείχε (πχ Αγανακτισμένοι, Κερατέα) είτε συμμετείχε με τρόπο διασπαστικό και σεχταριστικό, με ξεχωριστές κομματικές διαδηλώσεις, με ξεχωριστές κομματικές «Λαϊκές Επιτροπές» (πχ διόδια, Χαράτσι της ΔΕΗ κλπ) πλάι στις μαζικές λαϊκές συνελεύσεις και επιτροπές που αναπτύχθηκαν πανελλαδικά ειδικά μετά τους αγανακτισμένους. Με αυτό τον τρόπο ούτε προσπάθησε ούτε και κατάφερε να συμβάλλει στο κίνημα, ειδικά στις μεγάλες καμπές του, και απλά αρκέστηκε στην προσπάθεια κομματικής καταγραφής.
Οι ευθύνες του ΚΚΕ για τις ήττες του εργατικού κινήματος
Επιπλέον, αν η ηγεσία του ΚΚΕ παραδέχονταν ότι το ελληνικό εργατικό κίνημα είχε τη δυνατότητα να σταματήσει την επίθεση, να ανατρέψει κυβερνήσεις και να μπει σε τροχιά μεγάλων ανατροπών θα όφειλε να εξηγήσει τους λόγους για τους οποίους αυτό δεν έγινε εφικτό. Τις αιτίες της ήττας δηλαδή.
Θα έπρεπε για παράδειγμα να εξηγήσει ότι οι αποσπασματικές και ασυντόνιστες απεργίες (γενικές ή κλαδικές) δεν ήταν αρκετές και ότι θα ήταν απαραίτητο να αναπτυχθούν απεργιακές κινητοποιήσεις και καταλήψεις με διάρκεια για να νικήσει το κίνημα. Θα έπρεπε επίσης να αναγνωρίσει ότι πλατιά στρώματα του κινήματος ήθελαν μια τέτοια κλιμάκωση και ότι αυτό δεν έγινε με ευθύνη των ξεπουλημένων πλειοψηφιών της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ.
Όμως όλα αυτά δεν υπάρχουν στις Θέσεις! Η ηγεσία του ΚΚΕ έχει σοβαρές ευθύνες για την μη κλιμάκωση επειδή δεν την πρότεινε ποτέ! Ούτε το σύνθημα την ανατροπής της κυβέρνησης πρότεινε ποτέ. Ούτε το καλοκαίρι του 2011 στις πλατείες, ούτε τον απεργιακό Οκτώβρη της ίδιας χρονιάς, ούτε και το Φλεβάρη του 2012.
Αντίθετα όταν το ζήτημα των επαναλαμβανόμενων 48ωρων απεργιών τέθηκε στις 25 Οκτώβρη του 2012 (λίγες μέρες πριν το 3ο μνημόνιο δηλαδή) στο γενικό συμβούλιο της ΑΔΕΔΥ, το ΠΑΜΕ συντάχθηκε με την ΠΑΣΚΕ και η πρόταση δεν πέρασε. Την ίδια στάση κράτησε και σε άλλες περιπτώσεις, όπως στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, όπου και πάλι με ευθύνη του ΚΚΕ δεν πέρασε πρόταση για απεργίες διαρκείας την 1η Φλεβάρη του 2012. Η μόνη απεργία διαρκείας την οποία στήριξε το ΚΚΕ ήταν αυτή των Χαλυβουργών την οποία και έλεγχε πλήρως. Η απεργία αυτή ηττήθηκε, αλλά και σε αυτή την περίπτωση δεν γίνεται προσπάθεια για να βγουν συμπεράσματα για τις αιτίες της ήττας, καθώς ο αγώνας της Χαλυβουργίας καταλαμβάνει μόλις 2,5 γραμμές στο κείμενο των Θέσεων!
«Ο γιαλός είναι στραβός»
Η ηγεσία του ΚΚΕ αποκρύπτει τους αγώνες σε διεθνές επίπεδο και υποτιμά τη σημασία των συγκλονιστικών ταξικών αγώνων στην Ελλάδα για να αποδείξει ότι η ίδια δεν έκανε κανένα λάθος. Γιατί, είτε η ηγεσία του ΚΚΕ «κάπου» έκανε «κάποιο» λάθος και δεν κατάφερε να αξιοποιήσει αυτές τις ευνοϊκές συνθήκες με αποτέλεσμα το κόμμα να χάσει δύναμη είτε οι συνθήκες δεν ήταν ευνοϊκές και άρα δεν υπήρξε κανένα λάθος από πλευράς ηγεσίας. Και επειδή η ηγεσία του ΚΚΕ έχει αποφασίσει, η ίδια για τον εαυτό της, ότι δεν κάνει ποτέ κανένα λάθος, τότε πάει να πει ότι οι συνθήκες δεν ήταν ευνοϊκές! Αυτή η «ανάλυση» μπορεί να βολεύει την ηγεσία του ΚΚΕ αλλά δεν προσφέρει τίποτα στα μέλη και τα στελέχη του. Δεν τα εξοπλίζει καλύτερα για τους αγώνες που έρχονται και έτσι δεν βοηθά ούτε και το εργατικό κίνημα.
_______________
