Συνεχίζουμε τις αναφορές μας στο Μάη του 1968 με αφορμή τα 40χρονα του, με μια ανταπόκριση από το Παρίσι, από τη συντρόφισσα Κορίνα Καπετανάκη. Στις επόμενες βδομάδες θα ακολουθήσουν άρθρα για την Άνοιξη της Πράγας και την Πολιτιστική Επανάσταση στην Κίνα.
Στη Γαλλία του 2008, η αναφορά στον Μάη του 68 έχει ακόμα ιδιαίτερη βαρύτητα τόσο για την αριστερά όσο και για τη δεξιά. Ο Σαρκοζί θέλησε να προβληθεί στις Προεδρικές εκλογές ως ο υποψήφιος που θα φέρει τη ρήξη, αποδίδοντας στο Μάη του 68 την ευθύνη για την σημερινή κοινωνική κρίση! Είχε πει, συγκεκριμένα:
"Οι κληρονόμοι του Μάη του ’68 ήθελαν να επιβάλουν την ιδέα ότι δεν υπάρχει καμία διαφορά μεταξύ του καλού και του κακού, του αληθινού και του ψεύτικου, του ωραίου και του άσχημου. […] Δεν υπήρχαν αξίες ούτε ιεραρχία […] Σ’ αυτές τις εκλογές θα πρέπει να ξεκαθαριστεί μια για πάντα αν η κληρονομιά του Μάη του 68 θα διαιωνιστεί ή θα διαλυθεί μια για πάντα".
Μ’ αυτό τον τρόπο ο Σαρκοζί συνεχίζει την παράδοση της δεξιάς (και όχι μόνο), που ξεκίνησε ήδη από τον Ιούνιο του 68, να απαξιώνει την εξέγερση των φοιτητών και την γενική απεργία των εργατών. Από τότε "το μίσος του 68" έγινε σχεδόν λογοτεχνικό είδος, κυρίως στις γενέθλιες δεκαετίες.
Αυτή την άνοιξη του 2008, βγήκαν αμέτρητα βιβλία από διάφορους που έδρασαν το 68 (ή παρουσιάζονται ως τέτοιοι), όπως ο Ντανιέλ Κον Μπεντίτ, ηγετική μορφή του Μάη του ’68 και σήμερα βουλευτής των Πρασίνων, που μας παροτρύνει "να ξεχάσουμε τον Μάη του 68".
Προς τι λοιπόν τέτοια αποδοκιμασία και "μετάνοια"; Μήπως ακριβώς υπάρχει κάποιος φόβος ότι η ιστορία μπορεί να επαναληφθεί; Γιατί ο Μάης του 68 έδειξε τις δυνατότητες των νέων να ταρακουνήσουν μια αυταρχική εξουσία, ότι όταν οι εργαζόμενοι απεργούν παραλύει όλο το καπιταλιστικό σύστημα και ότι όταν "καθημερινοί" άνθρωποι παίρνουν τον λόγο η πολιτική γίνεται υπόθεση όλων.
Ο Μάης του 68 έδειξε ότι όλα αυτά είναι δυνατά στο σήμερα και όχι σε ένα μακρινό ουτοπικό μέλλον!
Ο φόβος αυτός απέναντι στην "κληρονομιά" του Μάη του 68 φαίνεται να είναι δικαιολογημένος καθώς στη γαλλική κοινωνία το πνεύμα της εξέγερσης είναι ακόμα ζωντανό.
Μερικά παραδείγματα είναι η μεγάλη απεργία και οι πορείες του 1995 και του 2003, το Όχι στο Ευρωσύνταγμα τον Μάη του 2005, ο νικηφόρος αγώνας κατά του CPE (νόμος για πρώτη πρόσληψη) το 2006.
Και αυτή την Άνοιξη του 2008 οι αντιστάσεις εντείνονται με τις κινητοποιήσεις των μαθητών κατά της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης (που προβλέπει εκτός των άλλων τη μείωση του αριθμού των καθηγητών), τη μάχη των μεταναστών χωρίς χαρτιά, στις κινητοποιήσεις για την προάσπιση των δημόσιων υπηρεσιών υγείας, το κίνημα κατά της "μεταρρύθμισης" των συντάξεων και μια σειρά από απεργίες σε χώρους εργασίας για αύξηση των μισθών ή κατά του κλεισίματος εργοστασίων.
Δύο μεγάλες κινητοποιήσεις έγιναν στις 22 Μαίου και 17 Ιουνίου για τις συντάξεις και την προάσπιση του 35ωρου (Η κυβέρνηση προσπαθεί να "ελαστικοποιήσει" την εφαρμογή του αναθέτοντας τις όποιες ρυθμίσεις στις "ανάγκες" της κάθε επιχείρησης). 700.000 διαδηλωτές συμμετείχαν στις πορείες σε 124 πόλεις της Γαλλίας στις 22/05 και 500.000 στις 17/06 (λίγες μέρες πριν είχε προηγηθεί άλλη πορεία για την προάσπιση των δημόσιων υπηρεσιών). Η συμμετοχή θα ήταν ενδεχομένως μεγαλύτερη αν υπήρχε μαζικότερο κάλεσμα από τα συνδικάτα τον Ιούνιο (συμμετείχαν μόνο 4 συνδικάτα). Η κυβέρνηση και τα ΜΜΕ προσπάθησαν να παρουσιάσουν αυτή την τελευταία πορεία ως "αποτυχημένη"!
Αντιθέτως όμως με την προπαγάνδα της κυβέρνησης, όλες αυτές οι κινητοποιήσεις δείχνουν ότι ο Σαρκοζί δεν κατέφερε να "διαλύσει για πάντα την κληρονομιά του Μάη του 68". Σύμφωνα με ένα γκάλοπ (για το περιοδικό Nouvel Observateur) 74% των ερωτηθέντων εκτιμούν ότι ο Μάης του 68 είχε θετική επίδραση στη γαλλική κοινωνία, δείγμα αναγνώρισης της συνεισφοράς αυτής της γενικής απεργίας στην κατάκτηση μιας σειράς κοινωνικών κατακτήσεων.
Ο Μάης λοιπόν παραμένει ζωντανός. Για πολλούς Γάλλους, μόνο μια κινητοποίηση ανάλογου μεγέθους θα μπορούσε σήμερα να σταματήσει την οπισθοδρόμηση και την επίθεση στην κοινωνική πρόοδο που κατακτήθηκε ύστερα από αγώνες, επίθεση που επιχειρείται από την κυβέρνηση και τα αφεντικά.
