Διασκευή άρθρου του Νάιτζελ Σμιθ
Το Σάββατο 18 Ιουνίου δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές πορεύτηκαν στους δρόμους του Λονδίνου, σε μια κινητοποίηση που διοργάνωσε η Συνδικαλιστική Ομοσπονδία (TUC) απαιτώντας καλύτερες συνθήκες διαβίωσης. Ανάμεσα σε άλλα, οι διαδηλωτές απαιτούσαν αυξήσεις στους μισθούς και βελτίωση των συνθηκών εργασίας. Ένας από τους βασικούς λόγους που τους έβγαλε στον δρόμο, είναι οι τεράστιες αυξήσεις στα βασικά είδη πρώτης ανάγκης που βρίσκονται σε εξέλιξη τους τελευταίους δώδεκα μήνες, με τον πληθωρισμό να βρίσκεται σήμερα στο 11%.
Ακραία κέρδη, ενώ η φτώχεια προελαύνει
Μέσα στο επόμενο διάστημα οι τιμές στην ενέργεια αναμένεται να διπλασιαστούν, ενώ το Εθνικό Ινστιτούτο Οικονομικών και Κοινωνικών Ερευνών εκτιμά ότι 250.000 άνθρωποι θα βρεθούν να ζουν σε συνθήκες φτώχειας μέσα στο επόμενο έτος και ότι τουλάχιστον 1,5 εκατομμύριο νοικοκυριά θα δυσκολευτούν να πληρώσουν για τρόφιμα και ενέργεια. Έρευνα που διεξήχθη από την TUC δείχνει ότι το μέσο νοικοκυριό έχει χάσει 20.000 λίρες από το 2008 μέχρι σήμερα, επειδή οι μισθοί δεν συμβαδίζουν με τον πληθωρισμό.
Μια έκθεση του συνδικάτου UNITE με τίτλο «Corporate Profiteering and the Cost-of-Living Crisis» («Η κερδοσκοπία των εταιρειών και η κρίση στο κόστος διαβίωσης») διαπίστωσε ότι σχεδόν το 60% του σημερινού πληθωρισμού οφείλεται στην κερδοσκοπία των επιχειρήσεων, ενώ μόνο το 8% περίπου οφείλεται στις αυξήσεις των μισθών.
Η γενική γραμματέας του Unite, Σάρον Γκράχαμ δήλωσε ότι:
«Οι μισθοί και η αγοραστική δύναμη των εργαζομένων συμπιέζονται από τον καταστροφικό ιδιωτικό τομέα που επιδιώκει ανεξέλεγκτα κέρδη σε βάρος μας».
Η έρευνα αυτή έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τη θεωρία που προβάλει η κυβέρνηση και το BBC –το φερέφωνό της– το οποίο προσπαθεί να ρίξει την ευθύνη για τον πληθωρισμό στις αυξήσεις των μισθών.
Μια σημαντική κινητοποίηση
Στις 18/6 οι διαδηλωτές συγκεντρώθηκαν στο Portland Place και πραγματοποίησαν πορεία προς την πλατεία Κοινοβουλίου, όπου πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση. Στη διαδήλωση συμμετείχαν με μπλοκ τα περισσότερα από τα μεγάλα συνδικάτα, με επικεφαλής την UNISON, το μεγαλύτερο συνδικάτο στη Βρετανία που περιλαμβάνει εργαζόμενους σε δημόσιες και άλλες υπηρεσίες.
Το σωματείο των εργαζομένων στις μεταφορές RMT συμμετείχε μαζικά στην κινητοποίηση. Εξάλλου, το RMT βρίσκεται σε φάση νέων κινητοποιήσεων στις οποίες αναμένεται να συμμετάσχουν δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι (τρεις 24ωρες απεργίες μέσα στην εβδομάδα 20-27 Ιούνη). Πολλά παλιά και νέα συνθήματα κυριάρχησαν στην κινητοποίηση της 18ης Ιούνη. Ανάμεσα τους ακούστηκαν τα: «Φάτε τους πλούσιους», «Φορολογείστε τον πλούτο όχι τους εργαζόμενους», «Κόψτε τον πόλεμο όχι την πρόνοια». Ένα μικρό κορίτσι συμμετείχε στην πορεία κρατώντας ένα αυτοσχέδιο πλακάτ που έγραφε: «Πληρώστε τη μαμά μου περισσότερο. Πληρώστε τους δασκάλους περισσότερο. Μεγαλύτεροι μισθοί = περισσότερα γλυκά».
Κόμματα και οργανώσεις της Αριστεράς συμμετείχαν επίσης στην πορεία, όπως και το Acorn (το σωματείο των ενοικιαστών), πρωτοβουλίες για την ενίσχυση του NHS (Εθνικού Συστήματος Υγείας) και άλλα. Πέρα από τα συνθήματα, η διαδήλωση περιλάμβανε σφυρίχτρες, μπάντες κρουστών, αλλά και τζαζ, με την Ένωση Πυροσβεστών να κατεβάζει στην πορεία την ορχήστρα της. Η διαδήλωση ήταν πολύχρωμη με πολλούς εργαζόμενους να φορούν τα χρώματα των συνδικάτων τους. Ήταν η πρώτη μεγάλη διαδήλωση που διοργάνωσε η TUC από το 2011. Στην πορεία του 2011 συμμετείχαν 250.000 έως 500.000 άτομα.
Χωρίς προετοιμασία και σχέδιο
Στις 18 Ιούνη η συμμετοχή ήταν πολύ μικρότερη, περίπου 20.000 έως 40.000. Σε κάθε περίπτωση, η χαμηλότερη προσέλευση είναι ενδεικτική της γενικά κακής προετοιμασίας της εκδήλωσης από την TUC. Πολλοί συνδικαλιστές δεν γνώριζαν για την κινητοποίηση και αυτό ισχύει ακόμη περισσότερο για τα πλατιά στρώματα της κοινωνίας. Στο Γιορκσάιρ, πολλοί συνδικαλιστές εξοργίστηκαν από το γεγονός ότι η κινητοποίηση οργανώθηκε την ίδια ημέρα με το συλλαλητήριο που καλείται παραδοσιακά για την επέτειο της μάχης του Όργκριβ, όπου οι απεργοί ανθρακωρύχοι δέχτηκαν βίαιη καταστολή από την αστυνομία στη διάρκεια της μεγάλης απεργίας τους ενάντια στην κυβέρνηση της Θάτσερ στη δεκαετία του 1980.
Επιπλέον, πολλοί εργαζόμενοι είναι απογοητευμένοι από το γεγονός ότι από το 2011 μέχρι σήμερα, δεν υπήρξαν πραγματικές πρωτοβουλίες για μαχητικές κινητοποιήσεις από την πλευρά της ηγεσίας των συνδικάτων. Πολλοί πιστεύουν ότι η TUC διοργάνωσε το συλλαλητήριο του 2011 στη λογική της εκτόνωσης, χωρίς κανένα σχέδιο κλιμάκωσης και καμία προοπτική νίκης. Το ίδιο βέβαια θα μπορούσε να ειπωθεί και για την κινητοποίηση της 18ης Ιούνη.
Στη συγκέντρωση της 18ης Ιούνη ξεχώρισαν ωστόσο κάποιες τοποθετήσεις των πιο μαχητικών συνδικαλιστών. Ο Μαρκ Ερβότκα (γενικός γραμματέας της PCS, της ομοσπονδίας των εργαζομένων του δημοσίου) κάλεσε σε ενωτική δράση από όλο το συνδικαλιστικό κίνημα το φθινόπωρο, περίοδο για την οποία η PCS οργανώνει νέες απεργιακές κινητοποιήσεις. Ο γενικός γραμματέας του συνδικάτου στις μεταφορές (RMT) Μικ Λίντς, δήλωσε:
«Ζούμε σε συνθήκες ταξικού πολέμου. Αν χτυπάνε τις εργασιακές σας συνθήκες, αν χτυπάνε τους μισθούς σας, αν σας στερούν τη δουλειά σας, βρίσκεστε σε ταξικό πόλεμο».
Η Σάρον Γκράχαμ (γενική γραμματέας του UNITE) δήλωσε:
«Βρισκόμαστε εδώ γιατί απαιτούμε περισσότερα από την κυβέρνηση. Δεν μας καταλαβαίνουν, επειδή δεν είναι σαν εμάς».
***
Αυτή η κινητοποίηση πρέπει να αποτελέσει την αφετηρία ενός συνολικότερου κινήματος αντίστασης στους εργασιακούς χώρους και όχι μόνο. Είναι σαφές ότι οι επιθέσεις στους μισθούς και τα δικαιώματα των εργαζομένων αυξάνονται και σε αυτές τις συνθήκες δεν μπορούμε να προσβλέπουμε στους γραφειοκράτες των συνδικαλιστικών ηγεσιών, ή σε κόμματα του κατεστημένου όπως το «Εργατικό Κόμμα», ακόμη κι αν στη θεωρία μιλάνε για τα δικαιώματα των εργαζομένων.
Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι θα αναγκαστούν να μπουν στη μάχη. Θα τους αναγκάσει το διαρκώς αυξανόμενο κόστος ζωής και οι διαρκώς επιδεινούμενες εργασιακές συνθήκες. Είναι ζωτικής σημασίας να μην αποδεχτούμε αυξήσεις μισθών χαμηλότερες από τον πληθωρισμό, αλλά να απαιτήσουμε από τους πλούσιους να πληρώσουν για την κρίση που οι ίδιοι δημιούργησαν. Τα μαχητικά στρώματα των συνδικάτων πρέπει να συντονίσουν τη δράση τους και να βάλουν τις βάσεις για το χτίσιμο μαζικών απεργιακών αγώνων σε όλο το Ηνωμένο Βασίλειο.
