Aπό το site της CWI (www.socialistworld.net)
Μετάφραση-επιμέλεια: Άννα Κλείτσα
Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικάνοι, έληξαν πριν λίγες μέρες την σιωπηλή εκεχειρία που είχαν συμφωνήσει λόγω του τυφώνα Σάντι. Στο πέρασμά του, άφησε πίσω του δεκάδες νεκρούς, χιλιάδες με κατεστραμμένα σπίτια κι εκατομμύρια χωρίς ηλεκτρισμό. Ο πρόεδρος Ομπάμα, δέχτηκε τις ευχαριστίες ακόμα και του ρεπουμπλικάνου κυβερνήτη του Nιού Τζέρσι, Κρις Κρίστι, για τα «εξαιρετικά του αντανακλαστικά». Όμως, αυτή η βιβλική καταστροφή, πίσω από τις ωραίες λέξεις και τα κροκοδείλια δάκρυα των υποψηφίων κρύβει κάποιες δραματικές αλήθειες: τις επιπτώσεις της περιβαλλοντικής καταστροφής και των περικοπών στην πρόνοια, ειδικότερα στο «Ομοσπονδιακό Πρόγραμμα Έκτακτης Ανάγκης». Σε αυτό το τελευταίο, μέσα σε δύο χρόνια έχουν γίνει περικοπές κατά 43% στην προσπάθεια για περιορισμό του ελλείμματος από τους Δημοκρατικούς. Στο Κογκρέσο, Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικάνοι, ζήτησαν χρήματα από τους φορολογούμενους για τη διάσωση των τραπεζών, συμφωνώντας σε περικοπές στην πρόνοια. Μετά από αυτή την φυσική καταστροφή, αναμένονται τα αποτελέσματα των αμερικάνικων εκλογών που, όποια κι αν είναι, θα σημάνουν περισσότερη λιτότητα.
Ο Ομπάμα διέψευσε τις ελπίδες για αλλαγή
Τη δεδομένη στιγμή, βάσει των δημοσκοπήσεων, οποιαδήποτε προσπάθεια προγνωστικού για τις αμερικάνικες εκλογές πέφτει στο κενό, όμως ήδη ξέρουμε τους αναμφισβήτητους νικητές: τη Wall Street και τους επιχειρηματίες!
Η εκλογή του Ομπάμα το 2008 ήταν ενθουσιώδης. Στο πρόσωπό του η αμερικάνικη κοινωνία έβλεπε την «ελπίδα» και την «αλλαγή». Γρήγορα όμως ο ενθουσιασμός εξανεμίστηκε καθώς η μεγάλη αλλαγή για το βιοτικό επίπεδο εκατομμυρίων εργαζομένων, δεν ήρθε ποτέ: τα τρεισήμισι χρόνια προεδρίας του Ομπάμα ταυτίστηκαν με εκατομμύρια απολύσεις και κατασχέσεις σπιτιών.
Η ανεργία δεν έχει αντιμετωπιστεί και τα ποσοστά παραμένουν ίδια από το 2009. Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους:
· το 42,6% των 23,5 εκατομμυρίων ανέργων, παρέμεναν άνεργοι για πάνω από έξι μήνες. (Στατιστική Υπηρεσία του Υπουργείου Εργασίας των ΗΠΑ, Φλεβάρης 2012)
· 49,1 εκατομμύρια Αμερικανοί ζουν κάτω από το επίσημο όριο της φτώχειας, ενώ 97,3 εκατομμύρια κατατάσσονται στην κατηγορία «χαμηλού εισοδήματος»- διάβαζε, οριακά πάνω από το επίσημο όριο της φτώχειας. (Αμερικάνικη Υπηρεσία Απογραφής)
Συνδυάζοντας τις στατιστικές, αποκαλύπτεται πως ο τρομακτικός αριθμός των 156,4 εκατομμυρίων ανθρώπων –περίπου ο μισός πληθυσμός- ζει σε συνθήκες φτώχειας! Οι μαύροι, οι Λατινοαμερικάνοι και οι γυναίκες είναι οι πρώτοι που πλήττονται από τις αντεργατικές πολιτικές…
Ψεύτικες υποσχέσεις
Πολλές από τις προεκλογικές δεσμεύσεις του Ομπάμα, σύντομα διαψεύστηκαν και η «αλλαγή» αποδείχτηκε απλώς η συνέχιση των πολιτικών των προκατόχων του:
· Διέσωσε την Wall Street, αφήνοντας εκατομμύρια εργαζομένων στην απόγνωση
· Ο προϋπολογισμός του 2011 περιλάμβανε τις μεγαλύτερες περικοπές στην ιστορία της χώρας, με πρώτα «θύματα» την παιδεία, την υγεία και τους μισθούς
· Ο πλήρης διαχωρισμός από την ιμπεριαλιστική πολιτική του Μπους, έμεινε μόνο στα λόγια: οι στρατιωτικές δαπάνες αυξήθηκαν, ο πόλεμος στο Αφγανιστάν συνεχίζεται, η Λιβύη βομβαρδίστηκε, ενώ πραγματοποιήθηκαν επιθέσεις μη επανδρωμένων σκαφών σε Υεμένη, Πακιστάν και Σομαλία- χώρες που δεν βρίσκονται καν σε πόλεμο με τις ΗΠΑ!
· Όσο για το Γκουαντανάμο, παραμένει ακόμα και σήμερα ανοιχτό.
Το «μικρότερο κακό»
Παρά την απογοήτευση που προκάλεσε ο Ομπάμα, ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας, είναι διατεθειμένο να τον ξαναψηφίσει ώστε να αποφύγει την ανάδειξη του Ρόμνι σε πρόεδρο. Ο Ρόμνι, που είναι συντηρητικός, ακραιφνής υποστηρικτής του κεφαλαίου και συχνά αποκαλείται «αρπαχτικό» (δεν έχει καν την ομόφωνη υποστήριξη του κόμματος του!) έχει τώρα πιθανότητες να εκλεγεί. Αυτό αποδεικνύει το μέγεθος της απογοήτευσης της κοινωνίας από τον Ομπάμα! Αυτή η σύνθετη κατάσταση ευθύνεται και για το γεγονός της ανόδου δεξιών, λαϊκιστικών κομμάτων όπως το Tea Party. (για περισσότερες πληροφορίες για το Tea Party και τα πεπραγμένα της κυβέρνησης Ομπάμα, παρακολουθήστε βίντεο εδώ: https://xekinima.org/arthra/view/article/o-ompama-to-tea-party-kai-ta-kinimata-stis-ipa-synenteyksi/).
Παρά τα υπαρκτά κοινωνικά προβλήματα, τα μεγαλύτερα ΜΜΕ, διαστρεβλώνουν σκόπιμα την ουσία της πολιτικής συζήτησης: ανάγουν τις διαφορές των προσωπικοτήτων Ομπάμα- Ρόμνι στο πιο κρίσιμο στοιχείο των εκλογών, αναλώνονται στην σκανδαλοθηρία και δημιουργούν την ψευδαίσθηση της «ελευθερίας της επιλογής» των ψηφοφόρων.
Η αλήθεια όμως είναι πως στα ουσιαστικά ζητήματα που αφορούν τους εργαζομένους, οι δύο υποψήφιοι δεν διαφέρουν σημαντικά, έως καθόλου: και οι δύο συμφωνούν πως μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες κρίσης ένα κρατικό πρόγραμμα απασχόλησης δεν μπαίνει καν σε συζήτηση και πως οι εργαζόμενοι πρέπει να «κάνουν υπομονή» μέχρι να «ξανακερδίσει η χώρα την εμπιστοσύνη των αγορών».
Αλλά το σημαντικότερο σημείο όπου δεν υπήρχε η παραμικρή διαφωνία μεταξύ των δύο κομμάτων ήταν η διάσωση των τραπεζών. Οι διαφωνίες εξαφανίστηκαν πλήρως όταν αποφασίστηκε να «πέσουν» τρισεκατομμύρια κρατικών δολαρίων στις μεγάλες τράπεζες, χωρίς καμιά εγγύηση για την διάσωση των υπερχρεωμένων νοικοκυριών.
Πώς μπορεί, λοιπόν κάποιος να διαλέξει το «μικρότερο κακό»;
Χρειάζεται πολιτική εναλλακτική
Για όλους αυτούς τους λόγους, η αμερικάνικη κοινωνία έχει ανάγκη πολιτικής εναλλακτικής. Σε μια σειρά δημοσκοπήσεις έχει αντανακλαστεί η έντονη ανάγκη των ψηφοφόρων για μία άλλη, βιώσιμη λύση σε πολιτικό επίπεδο, εκτός των δύο κυρίαρχων κομμάτων.
Δυστυχώς, οι ηγεσίες των συνδικάτων, που θα μπορούσαν να πρωταγωνιστήσουν σε αυτή την προσπάθεια, είναι δεμένες άρρηκτα με το κόμμα των Δημοκρατικών, χρηματοδοτώντας μάλιστα την εκστρατεία τους!
Η οργάνωση Socialist Alternative (CWI- ΗΠΑ) καλεί σε ψήφο στο κόμμα των Πρασίνων (Green Party) με επικεφαλής την Jill Stein. Το πρόγραμμα του κόμματος αυτού περιλαμβάνει στροφή στις πράσινες μορφές ενέργειας με τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, το σταμάτημα των πολέμων, τη διαγραφή των χρεών από φοιτητικά δάνεια κι ένα δημόσιο σύστημα υγείας (μεταξύ άλλων μεταρρυθμίσεων).
Υποστηρίζουμε κριτικά το συγκεκριμένο κόμμα καθώς δεν είναι αποφασισμένο να συγκρουστεί με το καπιταλιστικό σύστημα, ούτε απευθύνεται με συγκεκριμένο τρόπο στους εργαζομένους. Παρόλ’ αυτά, έχει τις πιο πολλές πιθανότητες να πραγματοποιήσει μια δυναμική εκστρατεία στις εκλογές, να φέρει στην ατζέντα της συζήτησης αριστερές και προοδευτικές ιδέες και να απευθυνθεί σε ένα κομμάτι των υποστηρικτών του Δημοκρατικού κόμματος που αναζητούν πολιτική διέξοδο.
Όμως, δεν αφήνουμε πίσω την κεντρική μάχη, την προσπάθεια, δηλαδή, για το χτίσιμο της Αριστεράς στις ΗΠΑ. Ειδικά αυτήν την περίοδο δίνεται η μεγάλη ευκαιρία να ξεμπερδεύουμε με το καπιταλιστικό σύστημα. Μπορούμε να ξεκινήσουμε από τα κόμματα που το εκπροσωπούν.
