Εδώ και ένα περίπου χρόνο από τη στιγμή που η Χρυσή Αυγή άρχισε να εμφανίζεται στις δημοσκοπήσεις, και πολύ περισσότερο από τη στιγμή που μπήκε στη βουλή, έχουμε μια συνεχή αναφορά στην περιβόητη «θεωρία των δύο άκρων».
Η λογική των άκρων, που δεν είναι καθόλου καινούργια στην πολιτική ιστορία, ελληνική και ευρωπαϊκή, ουσιαστικά υποστηρίζει ότι στο πολιτικό σκηνικό δυναμώνουν τα «δύο άκρα», δηλ. η ακροδεξιά και η Αριστερά, τα οποία μάλιστα με κάποιο μαγικό τρόπο αλληλοτροφοδοτούνται και αυτό συνιστά κίνδυνο για τη δημοκρατία. Όπως δήλωσε ο Σαμαράς στη γερμανική εφημερίδα Handelsblatt (5/10.12):
«Η κοινωνία απειλείται ως σύνολο από λαϊκιστές της άκρας Αριστεράς και από την άνοδο ενός ακροδεξιού, θα μπορούσε κανείς να πει φασιστικού, νεοναζιστικού κόμματος».
Σε άρθρο του στα ΝΕΑ (6/4/12) άλλωστε ο Πρετεντέρης επιλέγοντας να λειτουργήσει ως φερέφωνο του προέδρου του ΠΑΣΟΚ έγραφε:
«Ο Βαγγέλης Βενιζέλος μόλις προχτές μιλούσε για ”συνθήκες μεσοπολεμικές, συνθήκες Δημοκρατίας της Βαϊμάρης”… Αυτός είναι ο φόβος, δηλαδή, να καταρρεύσει η δημοκρατία εκ των έσω. Να διαλυθεί μέσα από την ενίσχυση των ακροδεξιών και ακροαριστερών άκρων».
Στο ίδιο μήκος κύματος και άλλοι εκπρόσωποι του συστήματος όπως ό Πάγκαλος που σε άρθρο του στο ΒΗΜΑ (23/9/12) υποστηρίζει ότι:
«Αν ο κύριος Μιχαλολιάκος και οι μαυροφορεμένοι του είναι τα SS, τότε ο κύριος Τσίπρας και τα παρδαλά στίφη του είναι τα SA με όρους Βαϊμάρης».
Βασιλικότερος όλων βέβαια ό Στέφανος Κασιμάτης. Ο αρθρογράφος της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ σε ένα ανιστόρητο παραλήρημα με τον εύγλωττο τίτλο «Η ευκαιρία της Χρυσής Αυγής για τη δημοκρατία» προχωρά σε πλήρη ταύτιση της Αριστεράς με τη Χρυσή Αυγή υποστηρίζοντας ότι:
«στη Γερμανία της Βαϊμάρης, τα Τάγματα Εφόδου του Ρεμ δεν ήλθαν μόνα τους, επειδή τα γέννησε η κρίση· ήλθαν παρέα με τις στρατιωτικοποιημένες μονάδες των κομμουνιστών. Τα δε Τάγματα Ασφαλείας στην Αργολίδα οι κάτοικοι τα υποδέχονταν με ζητωκραυγές, μετά το κύμα τρομοκρατίας που εξαπέλυσε ο ΕΛΑΣ το καλοκαίρι του 1943».
Δεν μένει όμως εκεί αλλά συνεχίζει καλώντας το κράτος να καταστείλει αποτελεσματικά τα «δύο άκρα»:
«Αν ο Σαμαράς εννοεί αυτά που έλεγε προεκλογικά, αν ο Βενιζέλος καταλαβαίνει ότι μόνον ως αστική σοσιαλδημοκρατία μπορεί να έχει μέλλον το ΠΑΣΟΚ και αν ο Κουβέλης πιστεύει στη διαφορά της δημοκρατικής Αριστεράς από την Αριστερά της βίας, ιδού η ευκαιρία κύριοι! Η Χρυσή Αυγή, χωρίς να το καταλαβαίνει, ανοίγει τον δρόμο για την επιβολή της νομιμότητας προς κάθε πλευρά: Κουκουέδες, Συριζαίους, Χρυσαυγίτες – όλοι τους βλάπτουν τη δημοκρατία εξίσου».
(Η υπογράμμιση δική μας)
Η ιστορία
Όλη αυτή η σπουδή των εκπροσώπων του συστήματος για την «τεκμηρίωση» της θεωρίας των άκρων δεν είναι όπως προείπαμε μοναδική ιστορικά. Πρώτη και καλύτερή η γερμανική Σοσιαλδημοκρατία χρησιμοποίησε την λογική αυτή για να δικαιολογήσει την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία και να αποκρύψει έτσι τις δικές της τεράστιες ευθύνες για το γεγονός. Από εκείνη τη στιγμή και μετά η χρήση του επιχειρήματος ότι η ακροδεξιά ανεβαίνει σαν απάντηση – αντίπαλο δέος στην άνοδο της αριστεράς και του εργατικού κινήματος είναι η προσφιλής τακτική των κυβερνήσεων και των αναλυτών του κεφαλαίου.
Έτσι στην Ελλάδα ούτε λίγο ούτε πολύ οι απεργίες της δεκαετίας του ’30 φταίνε για την άνοδο του Μεταξά, το ΕΑΜ και το ΚΚΕ ευθύνονται για τον εμφύλιο, τα Ιουλιανά, η ΕΔΑ και ο «ανένδοτος» για τη Χούντα και σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ και οι απεργίες για την άνοδο της Χρυσής Αυγής.
Ο σκοπός τους
Με λίγα λόγια οι διάφοροι αναλυτές μας λένε ότι αν η Αριστερά και το εργατικό κίνημα «κάτσουν στα αυγά τους» τότε οι φασίστες θα χάσουν τη δυναμική τους.
Σε αντίθετη περίπτωση μας περιμένει «χάος», «κοινωνικές συγκρούσεις» και «εμφύλιος πόλεμος».
Ο ίδιος ο πρωθυπουργός άλλωστε στη συνέντευξη του στη Handelsblatt (5/10.12) δήλωσε:
«αν η κυβέρνησή μας αποτύχει, μας περιμένει το χάος»
Με άλλα λόγια η λογική «των άκρων» στοχεύει τελικά στο ένα από τα δύο «άκρα»: την Αριστερά και το εργατικό κίνημα. Είναι σαφές ότι η δράση των φασιστών της Χρυσής Αυγής δεν είναι τόσο ενοχλητική για το σύστημα αλλά αντίθετα χρησιμοποιείται σε μια προσπάθεια απειλής και πίεσης προς την Αριστερά για να ενσωματωθεί και να «ησυχάσει».
Είναι μάλιστα χαρακτηριστική η ταύτιση της κινδυνολογίας των κυβερνητικών στελεχών με αυτή της Χρυσής Αυγής η οποία δια στόματος Παναγιώταρου δηλώνει στο BBC ότι στην Ελλάδα:
«Υπάρχει ήδη εμφύλιος πόλεμος»
Και συνεχίζει υποστηρίζοντας ότι:
«Η ελληνική κοινωνία είναι έτοιμη – ακόμη και αν αυτό δεν αρέσει σε κάποιους – να δώσει μια μάχη: έναν νέο τύπο εμφυλίου. Από τη μία πλευρά βρίσκονται εθνικιστές, όπως εμείς και οι Έλληνες που θέλουν η χώρα μας να μείνει όπως ήταν. Και από την άλλη πλευρά βρίσκονται οι παράνομοι μετανάστες, αναρχικοί και όλοι εκείνοι που έχουν καταστρέψει την Αθήνα πολλές φορές»
Είναι σαφές ότι η Χρυσή Αυγή τάσσεται στο πλευρό της «νομιμότητας», μαζί με το κράτος και απέναντι στην κοινωνία.
Όλη η συζήτηση για τα άκρα στοχεύει στη δημιουργία ενός κλίματος τρομοκρατίας για την αγωνιζόμενη κοινωνία και την Αριστερά. Η λογική αυτή μάλιστα οργίασε προεκλογικά όπου είχαμε την εμφάνιση του διαχωρισμού «υπεύθυνων και ανεύθυνων δυνάμεων». Στο στρατόπεδο των υπευθύνων οι «πάση θυσία» υπερασπιστές του €, στους οποίους εκτός από το κυβερνητικό στρατόπεδο συγκαταλέγεται , ως εκ θαύματος και η Χρυσή Αυγή. Απέναντι σε αυτούς η «ανεύθυνη Αριστερά» η οποία θα μας βγάλει από το € και θα οδηγήσει τη χώρα στην καταστροφή.
Οι φασιστές από «άκρο» γίνονται σύμμαχοι
Παρά το γεγονός ότι υποτίθεται ότι το σύστημα πολεμά τα «δύο άκρα» εξίσου αν ανατρέξουμε στην ιστορία αλλά και στις τελευταίες εξελίξεις βρίσκουμε μια πλήρη σχεδόν ταύτιση κράτους και φασιστών στις βασικές επιλογές τους.
Έτσι από τα Δεκεμβριανά μέχρι τον εμφύλιο έχουμε του Χίτες και τους Ταγματασφαλίτες να πολεμούν στο πλευρό του κράτους απέναντι στον «κομμουνιστικό κίνδυνο». Στη συνέχεια έχουμε το ακροδεξιό παρακράτος να δρα όπου δε μπορεί η επίσημη καταστολή (πχ υπόθεση Λαμπράκη). Τέλος σήμερα έχουμε τις καθημερινές μαρτυρίες για τις διασυνδέσεις αστυνομίας και Χρυσής Αυγής από τη μια ενώ από την άλλη οι αντισυστημικοί υποτίθεται φασίστες βουλευτές υπερψηφίζουν στη βουλή τις βασικές επιλογές του κεφαλαίου (ιδιωτικοποίηση ΑΤΕ και ΤΤ, χάρισμα χρεών στις ΠΑΕ κτλ).
Το ίδιο το πρόγραμμα της Χρυσής Αυγής είναι αποκαλυπτικό:
»….Πρέπει να επουλωθούν οι μεγάλες πληγές όπως αυτή της ανεργίας και να αναμορφωθούν οι βάσεις της κοινωνικής πολιτικής στο πνεύμα όχι της «πάλης», αλλά της αλληλεγγύης των τάξεων…
»…Ο επιχειρηματίας είναι βασικό παραγωγικό κύτταρο για την εθνική οικονομία. Χωρίς να έχει το δικαίωμα της κερδοσκοπίας, είναι στο επίπεδό του ο οικονομικός ηγέτης στην πρωτοβουλία και την εργατικότητα του οποίου η Πολιτεία βασίζει την προοπτική οικονομικής προόδου και αναπτύξεως»[i]
Ολόκληρη η ιστορία του φασισμού είναι γεμάτη από παραδείγματα στήριξης του από το κεφάλαιο. Ιδιαίτερα στη Γερμανία και την Ιταλία του μεσοπολέμου τόσο ο Χίτλερ όσο και ο Μουσολίνι στηρίχθηκαν από τους βιομήχανους ώστε να χτυπηθεί το εργατικό κίνημα και οι καπιταλιστές να κάνουν ανενόχλητοι τη δουλειά τους[ii]. Μερικά από τα παραδείγματα μεγάλων καπιταλιστών και επιχειρήσεων που στήριξαν τους ναζί στη Γερμανία αποδεικνύουν του λόγου το αληθές[iii]:
· Η Chase Bank του J.D. Rockefeller, χρηματοδότησε τα πειράματα ευγονικής των Ναζί!
· Το υποκατάστημα της Ford στην Γερμανία παρήγαγε το 1/3 των στρατιωτικών φορτηγών που χρειάστηκαν οι Ναζί στον πόλεμο χρησιμοποιώντας ως εργάτες …φυλακισμένους στις Ναζιστικές φυλακές! Ο ίδιος ο Henry Ford «τιμήθηκε» με τα σημαντικότερα μετάλλια των Ναζί, του Μεγάλου Σταυρού και του Γερμανικού Αετού!
· Το γερμανικό παράρτημα της Kodak δούλευε με εργάτες-σκλάβους από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τις φυλακές που τους προμήθευαν οι Ναζί!
· Η ασφαλιστική εταιρεία Allianz ασφάλισε τις εγκαταστάσεις και το προσωπικό του Άουσβιτς(!!) βασικό της στέλεχος ο Kurt Schmitt, έγινε υπουργός οικονομικών του Χίτλερ και το πιο φρικιαστικό η εταιρεία πρόσφερε απευθείας στους Ναζί τα ασφάλιστρα των Γερμανών Εβραίων που οδηγούνταν στα κρεματόρια!
· Η Nestlé παραδέχθηκε πως στις χώρες που ενεργοποιούνταν και ελέγχονταν από τους Ναζί χρησιμοποιούσε εργάτες-σκλάβους που της πρόσφεραν οι Ναζί!
· Το ίδιο παραδέχθηκε και η BMW προσδιορίζοντας και τον αριθμό στους 30.000 εργάτες που παρήγαγαν ειδικότερα μηχανές για την αεροπορία της Luftwaffe!
· Και τέλος η General Electric ήταν μεγαλομέτοχος της Siemens που με εργάτες από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης έχτισε τους θαλάμους αερίων, κι αφού τους είχε εξαντλήσει στην δουλειά μετά τους αποτέλειωνε!
Η παγίδα των άκρων και η Αριστερά
Από τη πλευρά της η Αριστερά το μόνο σίγουρο που οφείλει είναι να μην πασχίζει να δίνει πιστοποιητικά νομιμοφροσύνης στο σύστημα. Είναι ένα πράγμα να πολεμάς απέναντι στην προσπάθεια ταύτισης φασισμού – Αριστεράς και άλλο πράγμα να προσπαθείς να πείσεις ότι δεν έχεις στόχο την ανατροπή του συστήματος. Είναι σαφές ότι σήμερα το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις του φοβούνται την άνοδο της Αριστεράς και του εργατικού κινήματος και αυτό δείχνει ακριβώς πόση δύναμη έχει στα χέρια του το κίνημα. Η Αριστερά έχει καθήκον να επιβεβαιώσει τους φόβους του. Αυτό στην πράξη σημαίνει να έχει ένα ουσιαστικό σχέδιο ανάπτυξης του κινήματος αλλά και ένα καθαρό αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα που να στοχεύει στην ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου. Αυτό στην πράξη βάζει το καθήκον στην Αριστερά να οργανώσει τον αντιφασιστικό αγώνα. Μπροστά στις κατηγορίες του συστήματος για τα «άκρα» ένα κομμάτι της αριστεράς σήμερα και κυρίως ένα κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ δεν συμμετέχει στην πάλη ενάντια στο φασισμό για να μην θεωρηθεί το «άλλο άκρο του» από το σύστημα. Μέγα λάθος. Αυτοί που ακολουθούν αυτή τη λογική δεν καταλαβαίνουν ότι οι φασίστες ακόμα κι αν προς το παρόν δεν αποτελούν την πρώτη επιλογή της αστικής τάξης στην Ελλάδα είναι εδώ και χτίζουν τις δυνάμεις τους όχι μόνο για χτυπήσουν τους μετανάστες και τις μειονότητες αλλά γα να λειτουργήσουν σαν δύναμη κρούσης απέναντι στο εργατικό κίνημα, τα συνδικάτα και την Αριστερά αφού:
«ο ιστορικός ρόλος του φασισμού είναι να στήσει στα πόδια τους τις τάξεις που στέκονται αμέσως πιο πάνω απ’ το προλεταριάτο και φοβούνται μήπως ξεπέσουν στις γραμμές του, να τις στρατιωτικοποιήσει με έξοδα του χρηματιστηριακού κεφαλαίου και να τις προσανατολίσει προς την καταστροφή των εργατικών οργανώσεων… Ο φασισμός είναι ένα κρατικό σύστημα ιδιαίτερο, που στηρίζεται στην εξόντωση όλων των στοιχείων της εργατικής δημοκρατίας μέσα στην αστική κοινωνία… Γι’ αυτό η φυσική εξόντωση του πιο επαναστατικού στρώματος δεν είναι αρκετή. …Πρέπει να καταστρέψει όλα τα αποτελέσματα της εργασίας ¾ του αιώνα, της σοσιαλδημοκρατίας και των συνδικάτων, αφού στην εργασία αυτή στηρίζεται σε τελική ανάλυση και το Κομμουνιστικό Κόμμα»
(Λ. Τρότσκι, Και Τώρα;, 1932).
Πρόκειται για το ίδιο κομμάτι της Αριστεράς που δεν κατανοεί ότι, ειδικά στις σημερινές συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης, όποιος επιλέγει τη μεταρρύθμιση του συστήματος απέναντι στην ανατροπή του,
«δεν επιλέγει έναν πιο ήρεμο, πιο ασφαλή και βραδύ δρόμο προς τον ίδιο σκοπό, αλλά έναν άλλο σκοπό και συγκεκριμένα, όχι τη δημιουργία ενός νέου κοινωνικού καθεστώτος, αλλά απλούστατα επουσιώδεις μεταβολές στο παλιό»
(Ρόζα Λούξεμπουργκ, Μεταρρύθμιση ή Επανάσταση).
Ο αγώνας απέναντι στο φασισμό είναι ταξικός
Είναι σαφές ότι όταν το κεφάλαιο δε θα έχει άλλη επιλογή για να διατηρήσει την εξουσία του θα στραφεί στο φασισμό όπως έκανε και στις δεκαετίες του ’20 και του ’30. Εν ολίγοις οι φασίστες κάνουν τη δουλειά τους που δεν είναι άλλη από τη βρώμικη δουλειά του κεφαλαίου – το ζήτημα είναι τι κάνει η Αριστερά!
Είναι καθήκον της Αριστεράς, του συνδικαλιστικού και νεολαιίστικου κινήματος, των αντιφασιστικών και μεταναστευτικών οργανώσεων, κάθε προοδευτικού και ελεύθερα σκεπτόμενου πολίτη να δημιουργήσουν ένα μέτωπο ενάντια στο φασισμό τώρα! Να υπερασπίσει έμπρακτα τα δημοκρατικά δικαιώματα όλων όσων στοχοποιούνται από τους Χρυσαυγίτες. Να πρωτοστατήσει στη δημιουργία ενωτικών, μαζικών αντιφασιστικών επιτροπών σε κάθε χώρο που να απαντήσουν πολιτικά στο δηλητήριο και τα ψέματα των φασιστών και ταυτόχρονα να δώσουν πρακτικές λύσεις στα καθημερινά προβλήματα (π.χ. κινήσεις αλληλεγγύης για φτωχούς-άστεγους-άνεργους, υπεράσπιση από τη δράση πολυεθνικών μαφιών συμπεριλαμβανομένης της ελληνικής)
Όλα τα παραπάνω όμως πρέπει να γίνουν στη βάση της κατανόησης ότι η πάλη απέναντι στους φασίστες δεν γίνεται στα πλαίσια μια γενικής και αφηρημένης ηθικής ή απλά στα πλαίσια υπεράσπισης της «δημοκρατίας και της νομιμότητας». Η ιστορική εμπειρία της ανόδου του φασισμού στο μεσοπόλεμο αποδεικνύει περίτρανα ότι η τελική νίκη απέναντι στο φασισμό θα έρθει με την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου. Αυτό δε σημαίνει ότι στον αντιφασιστικό αγώνα χωράνε μόνο όσοι είναι «καθαροί αντικαπιταλιστές επαναστάτες», κάθε άλλο. Σημαίνει όμως ότι η αν Αριστερά εννοεί ότι «η Χρυσή Αυγή είναι το μακρύ χέρι του συστήματος» δεν πρέπει να παλεύει απλά για να «ξεριζώσει το χέρι» αλλά για να τελειώνει με το σύστημα.
[i] «Η κοινωνική πολιτική του εθνικισμού», απο το site της Χρυσής Αυγής: xryshaygh.wordpress.com/2012/03/04/
[ii] Αναλυτικά για τις σχέσεις φασισμού και μεγάλου κεφαλαίου, δείτε: https://xekinima.org/arthra/view/article/monopolia-kai-fasismos-desmoi-aimatos-poy-den-paragra/ και https://xekinima.org/arthra/view/article/fasismos-megalo-kefalaio-kai-ergatiki-taksi/
[iii] http://www.businesspundit.com/10-global-businesses-that-worked-with-the-nazis/
