Δεν αντέχουμε άλλο! Αυτά τα λόγια πλανιούνται στις σκέψεις και στα χείλη της συντριπτικής πλειοψηφίας της ελληνικής κοινωνίας. Μιας κοινωνίας όπου η ανεργία έχει φτάσει επίσημα το 23,6% (η πραγματική είναι πάνω από 30%), όπου το 68% ζει σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat (Ιούλιος 2012) κάτω από τα όρια της φτώχειας, όπου παιδιά λιποθυμούν από την πείνα!
Κι όμως, οι «σωτήρες» μας (εσωτερικού και εξωτερικού) ζητούν κι άλλα μέτρα, κι άλλες «θυσίες». Και θα συνεχίσουν να το κάνουν, μέχρι να τους βάλουμε φρένο εμείς, ανατρέποντας την κυβέρνηση και ξαποστέλνοντας τους τροϊκανούς.
Σε πολιτικό επίπεδο, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το μόνο όχημα που διαθέτει η ελληνική κοινωνία για να αναχαιτίσει την επίθεση που δέχεται. Και ο ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας αυτή την ιστορική ευθύνη, θα έπρεπε να προτείνει, να προβάλλει και να στηρίζει με όλες του τις δυνάμεις, αυτές τις μορφές αγώνα που μπορούν ρεαλιστικά να ρίξουν την κυβέρνηση και να ξαποστείλουν την τρόικα: επαναλαμβανόμενες γενικές απεργίες και καταλήψεις μέχρι να πέσουν!
Μια πρόταση που εδώ και καιρό ακουγόταν από πολλούς συνδικαλιστές βάσης, από σωματεία όπως του Μετρό κ.ά. Μια πρόταση που στηρίζεται και προβάλλεται πλέον και από τις ηγεσίες μεγάλων ομοσπονδιών, με πιο χαρακτηριστική τη ΓΕΝΟΠ – ΔΕΗ (παρόμοια θέση έχουν πάρει η ΟΕΝΓΕ, η ΠΝΟ κ.ά.). Μια πρόταση που οι εργαζόμενοι είναι ώριμοι να κάνουν πράξη.
Ωστόσο, τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ και ιδιαίτερα οι δυνάμεις του στα συνδικάτα θα έπρεπε να δίνουν τη μάχη για έναν συντονισμένο μαζικό απεργιακό ξεσηκωμό με διάρκεια, από τις γραμμές του ξεπηδούν δυνάμεις που οι προτάσεις και οι θέσεις τους οδηγούν στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση. "Δυνάμεις" όπως ο Α. Κολλάς που δημόσια και ανοιχτά, από τις σελίδες της "Αυγής" και της
Αυτόνομης Παρέμβασης υπερασπίζεται:
- Την κατάργηση των πρωτοβάθμιων σωματείων. Δηλαδή την κατάργηση των κυττάρων του συνδικαλισμού, του μόνου χώρου όπου οι εργαζόμενοι μπορούν να γνωρίζουν από κοντά και να ελέγχουν (έως έναν βαθμό) τους εκπροσώπους που εξέλεξαν και τη δράση τους. Η κατάργηση των πρωτοβάθμιων σωματείων ισοδυναμεί με ενίσχυση της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας.
- Τη θεσμοθέτηση Περιφερειακών Συλλογικών Συμβάσεων. Δηλαδή τη συμφωνία από μέρους του συνδικαλιστικού κινήματος σε κάποιου είδους Ελεύθερες Οικονομικές Ζώνες, Ελεύθερες Ζώνες Εμπορίου κ.ο.κ. που εδώ και καιρό απαιτεί το κεφάλαιο, ντόπιο και ξένο.
- Ότι το πρόβλημα του συνδικαλιστικού κινήματος στην Ελλάδα σήμερα είναι πρωτίστως οργανωτικό. Σύμφωνα με το άρθρο του κ. Κολλά το βασικό πρόβλημα είναι ότι έχουμε πολλές ομοσπονδίες και εργατικά κέντρα, γι’ αυτό και προτείνει τη συγχώνευσή τους. Όμως καμιά οργανωτική αναδιάταξη δεν πρόκειται να λύσει το πραγματικό πρόβλημα του συνδικαλιστικού κινήματος που δεν είναι άλλο από το γεγονός ότι η συντριπτική πλειοψηφία των ηγεσιών των συνδικάτων ελέγχεται από συμβιβασμένους και ξεπουλημένους συνδικαλιστές, που αρνούνται να κλιμακώσουν την πάλη του κινήματος.
- Τέλος, τη στιγμή που υπάρχει άμεση και επιτακτική ανάγκη για την συγκρότηση ενός συντονισμένου απεργιακού κύματος που να ρίξει την κυβέρνηση, ο Α. Κολλάς παρουσιάζει στο άρθρο του σαν βασικό καθήκον των συνδικάτων τη συλλογή υπογραφών και τα δημοψηφίσματα. Θεσμούς που στο συνδικαλιστικό κίνημα της Αγγλίας εισήγαγε η Θάτσερ, στον αγώνα της για αποδυνάμωση και διάλυση των συνδικάτων. Μεθόδους που και η ΠΑΣΚΕ του Α. Κολλά χρησιμοποίησε στην ΕΘΕΛ για να σταματήσει το 2011 τις απεργιακές κινητοποιήσεις (δημοψήφισμα Μάρτιος 2011).
Και τέλος πάντων ο Α. Κολλάς λέει αυτά που έλεγε τα τελευταία 20 περίπου χρόνια. Το πρόβλημα είναι ότι αυτά λέγονται πλέον μέσα από τις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως ότι φιλοξενούνται στις στήλες της "Αυγής" και στην ιστοσελίδα της Αυτόνομης Παρέμβασης χωρίς απάντηση, χωρίς σκληρή κριτική, χωρίς καταγγελία.
