Της Μαρίας Καπαράκη
Λίγες μέρες μετά τις μαζικότατες διαδηλώσεις σε Ελλάδα, Ισπανία και Πορτογαλία, οι Ιταλοί εργαζόμενοι και νέοι κατέβηκαν μαζικά στους δρόμους στις 28 Σεπτέμβρη ενάντια στα νέα μέτρα λιτότητας της κυβέρνησης Μόντι. Η κινητοποίηση διοργανώθηκε από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις CGIL και UIL. Πάνω από 30.000 κόσμος συμμετείχε στη διαδήλωση στην Ρώμη: δημόσιοι υπάλληλοι, καθηγητές πανεπιστημίων, εργαζόμενοι στην υγεία και στην καθαριότητα, μαθητές και οι εργαζόμενοι του Κολοσσαίου και της Ρωμαϊκής Αγοράς.
Ο στόχος που έχει μπει για την Ιταλία τα επόμενα χρόνια είναι το δημόσιο χρέος (περίπου το 130% του ΑΕΠ) να μειώνεται κάθε χρόνο κατά 5%, πράγμα που σημαίνει ότι όλες οι επόμενες ιταλικές κυβερνήσεις μέχρι το 2023 θα πρέπει να επιβάλλουν περικοπές ύψους 43 δις ευρώ ετησίως.
Μεταξύ άλλων τα νέα μέτρα της κυβέρνησης Μόντι περιλαμβάνουν:
Συρρίκνωση του ιταλικού δημοσίου τομέα, στον οποίο οι μισθοί έχουν παγώσει τα τελευταία 2 χρόνια. Οι 24.000 εργαζόμενοι έχουν κριθεί «υπεράριθμοι» και είναι τώρα αντιμέτωποι με το μέτρο της πρόωρης συνταξιοδότησης, και πολύ πιθανά στο μέλλον και με την άρση της μονιμότητας.
Περικοπές στο σύστημα υγείας, οι οποίες κατά την περίοδο 2012-2014 θα φτάσουν συνολικά τα 22 δις ευρώ.
Απολύσεις συμβασιούχων του ιταλικού δημοσίου, οι οποίες μπορεί να αγγίξουν και τις 100.000.
Μείωση των ανεργιακών επιδομάτων.
Αλλαγή των εργασιακών νόμων στην κατεύθυνση της διευκόλυνσης των απολύσεων.
Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία 1 στους 3 νέους στην Ιταλία είναι άνεργος και εξαρτάται οικονομικά από την οικογένειά του, ενώ συνολικά η ανεργία έφτασε το 10,7%, ποσοστό ρεκόρ από το 2004. Το πρώτο τρίμηνο του 2012 έκλεισαν συνολικά 150.000 επιχειρήσεις, δηλαδή 1.600 επιχειρήσεις κάθε μέρα. Σύμφωνα με στοιχεία του Εθνικού Ινστιτούτου Στατιστικής 8,3 εκατομμύρια Ιταλοί (το 12% του πληθυσμού) ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας, ενώ το 5% είναι απολύτως φτωχό.
Οι εργαζόμενοι της Ιταλίας έχουν ανάγκη, πιο πολύ από ποτέ, από ένα αριστερό, εργατικό κόμμα που θα υπερασπίζεται τα συμφέροντά τους, και που θα μπορέσει ν’ αποτελέσει εργαλείο για τους αγώνες τους. Δεν είναι τυχαίο ότι την τελευταία περίοδο το αγωνιστικό συνδικάτο εργατών μετάλλου FIOM έχει συσπειρώσει στους κύκλους του εργαζόμενους από μια σειρά κλάδους, που βλέπουν σε αυτό τη μαχητική ηγεσία που έχουν ανάγκη.
Είναι αρκετά ενθαρρυντικό ότι τους τελευταίους μήνες αρκετοί συνδικαλιστές, ακτιβιστές και εργαζόμενοι βάσης έχουν ανταποκριθεί θετικά σε μια σειρά από πρωτοβουλίες για δημιουργία μετώπων που θα παλεύουν στο πλευρό των εργαζομένων και θα επιχειρούν να δώσουν πολιτικές απαντήσεις για την κρίση.
