Της Σύνταξης του “Ξ”
Το βράδυ της Κυριακής 28/12 σημειώθηκε η 14η γυναικοκτονία (σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία) μέσα στο 2021. Μία 48χρονη γυναίκα δολοφονήθηκε από τον σύζυγό της, με 23 μαχαιριές στον θώρακα, την κοιλιά και τα άκρα της.
Σύντομα έγινε γνωστό από τα ΜΜΕ πως ο δολοφόνος της είχε ψυχολογικά προβλήματα, είχε νοσηλευτεί στο Ψυχιατρείο Σταυρούπολης και έπαιρνε αγωγή.
Πολλά ΜΜΕ με άμεσο ή έμμεσο τρόπο παρουσιάζουν τα ψυχολογικά προβλήματα του δράστη και το γεγονός πως πίστευε ότι η σύζυγός του τον απατούσε, σαν τις αιτίες που τον οδήγησαν στη δολοφονία της.
Μπορούμε να δεχτούμε αυτή τη λογική;
Ο δράστης, μετά τη δολοφονία της συζύγου του παραδόθηκε μόνος του, ενημερώνοντάς τους αστυνομικούς για τις πράξεις του.
Εξάλλου, αυτή ήταν και η συμβουλή του αστυνομικού Σταύρου Μπαλάσκα. Ο Μπαλάσκας, σχολιάζοντας τη δολοφονία της Καρολάιν στα Γλυκά Νερά είχε πει για τον γυναικοκτόνο σύζυγό της: «Είναι βλάκας πρώτα από όλα. Εκείνη τη στιγμή που σκότωσε τη γυναίκα του, εάν ήταν ατυχές γεγονός μέσα στο θυμό του και μέσα στο «τα έχασε και τρελάθηκε», εάν έπαιρνε τηλέφωνο την αστυνομία, δεν θα πήγαινε ούτε τέσσερα χρόνια φυλακή γιατί θα πήγαινε εν βρασμώ ψυχής, σε ενδοοικογενειακό καυγά».
Συνειδητός και ψύχραιμος
Ο δράστης είχε πλήρη συνείδηση των πράξεών του. Η «ψυχασθένεια» δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή ως η αιτία, από τη στιγμή που ο δράστης ήταν συνειδητός και στη συνέχεια, ψύχραιμα, ακολούθησε τις οδηγίες Μπαλάσκα.
Ακόμη και αν υπήρχε κάποιο στοιχείο αλήθειας σ’ αυτό το επιχείρημα όμως, το ερώτημα που αμέσως γεννιέται είναι: πως μεριμνά το κράτος για τον κίνδυνο που αποτελούν, αν αποτελούν, «τέτοιου είδους» επικίνδυνοι ψυχικά ασθενείς για τους συνανθρώπους τους; Αν είναι όντως επικίνδυνοι, τι κάνει η κυβερνητική πολιτική γι’ αυτό; Τι κάνουν οι ψυχιατρικές κλινικές; Πώς ενημερώνονται οι οικογένειες αυτών των «ψυχικά ασθενών» ότι κινδυνεύουν;
Δεν μπορούμε να δεχτούμε κανένα ελαφρυντικό και καμιά δικαιολογία!
Για μία ακόμα φορά επομένως, πρέπει να πούμε καθαρά και δυνατά πως οι γυναικοκτονίες δεν οφείλονται ούτε σε ψυχολογικά προβλήματα του δράστη, ούτε στη ζήλεια. Οφείλονται στην αντίληψη πως η γυναίκα είναι κτήμα του συντρόφου της και κατώτερη του.
Οι ψυχικές ασθένειες δεν οπλίζουν χέρια, δεν δημιουργούν δολοφόνους. Η πατριαρχική δομή της κοινωνίας και οι σεξιστικές αντιλήψεις που είναι βαθιά ριζωμένες σε κάθε πτυχή της ζωής μας είναι αυτές που γεννούν τη βία κατά των γυναικών που μπορεί να φτάσει μέχρι και τη γυναικοκτονία.
Για μία ακόμα φορά πρέπει να διεκδικήσουμε την παραδειγματική τιμωρία του δράστη (κόντρα στις «φιλικές συμβουλές» υποκειμένων όπως ο Μπαλάσκας) .
Γιατί κάθε φορά που ένας γυναικοκτόνος πέφτει «στα μαλακά», δίνεται το μήνυμα πως η ζωή της γυναίκας που θα χαθεί από το χέρι συντρόφου/συζύγου κλπ δεν έχει και ιδιαίτερη αξία, πως και οι επόμενοι επίδοξοι γυναικοκτόνοι θα έχουν τη δικαιοσύνη με το μέρος τους.
Δύο «μαύρες επέτειοι»
Η πιο πρόσφατη αυτή γυναικοκτονία έγινε ακριβώς 3 χρόνια μετά τον ομαδικό βιασμό και τη δολοφονία της Ελένης Τοπαλούδη. Η δολοφονία αυτή αποτέλεσε σημείο καμπής για τη συνείδηση χιλιάδων γυναικών και αντρών στην Ελλάδα, ανοίγοντας τη συζήτηση για τη βία κατά των γυναικών σε μαζικά στρώματα της κοινωνίας.
Η 14η γυναικοκτονία έγινε επίσης μόλις 3 ημέρες μετά την παγκόσμια ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών (25 Νοέμβρη), κάνοντας φανερό με τον πιο βάναυσο τρόπο πόσο απέχουμε από το να εξαλείψουμε πραγματικά την έμφυλη βία.
Στις 25 Νοέμβρη οργανώθηκαν συγκεντρώσεις και πορείες σε αρκετές πόλεις, ενώ συνολικά το φεμινιστικό κίνημα τον τελευταίο καιρό έχει αρχίσει να βγαίνει στους δρόμους, κάνοντας περισσότερο αισθητή την παρουσία του. Για να δώσουμε ένα τέλος στον σεξισμό, την πατριαρχία και τη βία που γεννούν, χρειάζεται η παρουσία μας στους δρόμους να δυναμώσει, χρειάζεται να χτίσουμε ένα μαζικό και δημοκρατικά οργανωμένο φεμινιστικό κίνημα.
