Ricardo Montesinos, Socialismo Revolucionario (Επαναστατικός Σοσιαλισμός – ισπανικό τμήμα CWI). Μετάφραση-Επιμέλεια: Νατάσσα Αργυράκη
Είναι αναγκαία μια μεγάλη κινητοποίηση των εργαζομένων για τη στήριξη των ανθρακωρύχων, ώστε να σταματήσουμε την κυβέρνηση από το να αποτελειώσει τα ανθρακωρυχεία προς όφελος των εταιρειών ηλεκτρισμού (που θα μπορούν να αγοράζουν πιο φτηνά το κάρβουνο) και από το να αποτελειώσει μονομιάς ένα από τα τελευταία μαχητικά οχυρά του εργατικού κινήματος στην Ισπανία.
Για μια ακόμη φορά η κυβέρνηση της Ισπανίας φορτώνει το βάρος της καπιταλιστικής κρίσης στις πλάτες της εργατικής τάξης. Αυτή τη φορά ήρθε η σειρά των ανθρακωρυχείων στην περιοχή της Αστούριας, που προσφέρουν δουλειά σε περίπου 4.000 ανθρακωρύχους και από τα οποία εξαρτώνται έμμεσα άλλες 30.000 θέσεις εργασίας.
Συνεχίζοντας την πολιτική της λιτότητας και των περικοπών που επιβλήθηκαν από τις «αγορές» και την Τρόικα, η κυβέρνηση του Λαϊκού Κόμματος (ΛΚ) προέβη σε μείωση κατά 63% των επιδοτήσεων που προορίζονταν για τα ανθρακωρυχεία (κοντά στα 200 εκατομμύρια ευρώ).
Άχρηστες υποδομές και διαφθορά
Αυτός ο τομέας δέχεται οικονομικές επιδοτήσεις από το 1986 για να καλύψει τα ελλείμματα του (που «σέρνει» από τη δεκαετία του ’60) και για να χρηματοδοτήσει ένα σχέδιο «αναδιοργάνωσης» της βιομηχανίας, που θα δημιουργούσε στην κοινότητα μια εναλλακτική οικονομική δραστηριότητα, ικανή να δώσει δουλειά στους ανθρακωρύχους όταν το 2018 θα κλείσουν οριστικά τα ορυχεία.
Το βασικό πρόβλημα όμως είναι ότι αυτές οι θέσεις εργασίας, που θα έπρεπε να έχουν δημιουργηθεί, δεν υπάρχουν. Για πολλά χρόνια οι χρηματοδοτήσεις χρησιμοποιήθηκαν σε άχρηστες υποδομές ή απλά έπεσαν σε χέρια διεφθαρμένων. Αν τα ανθρακωρυχεία εξαφανιστούν ένας τεράστιος αριθμός εργαζομένων στην Αστουρία θα βρεθεί αντιμέτωπος με την ανεργία και θα εξαναγκαστεί στη μετανάστευση.
Σκληρή πάλη επιβίωσης
Μπροστά σε αυτή την εξέλιξη οι ανθρακωρύχοι μπήκαν σε έναν σκληρό αγώνα για την επιβίωσή τους. Θυμίζουμε ότι στις τάξεις των ανθρακωρύχων της Αστούριας υπάρχει μια μακρά παράδοση ταξικής αλληλεγγύης και εργατικής πάλης (επανάσταση 1934, απεργία 1962).
Στις 31 Μαΐου οι ανθρακωρύχοι από την Αστούρια και τη Λεόν (8.000 συνολικά) ανακήρυξαν απεργία διαρκείας. Μαζί με την απεργία προχώρησαν σε καταλήψεις δημόσιων πλατειών, εγκλεισμό στα ορυχεία και διακοπή κυκλοφορίας σε αυτοκινητόδρομους, λεωφόρους και σιδηροδρομικές γραμμές.
Η αντίδραση της κυβέρνησης ήταν να δείξει άκαμπτη. Εκείνη την περίοδο η οικονομική κρίση εντεινόταν και μόλις είχε αποκαλυφθεί το μέγεθος των οικονομικών απωλειών της Bankia1. Η κυβέρνηση ήθελε να προβάλλει μια «δυναμική» εικόνα στην Ευρώπη και τις αγορές. Η μοναδική της απάντηση ήταν η μαζική κινητοποίηση των δυνάμεων καταστολής, που πρωταγωνίστησαν σε βίαιες συγκρούσεις με τους ανθρακωρύχους και προσπάθησαν να μετατρέψουν την περιοχή σε «κατάσταση εκτάκτου ανάγκης» στην οποία οι έλεγχοι και οι έρευνες είναι καθημερινό φαινόμενο.
ΜΜΕ – λάσπη και ψέματα
Παράλληλα, τα ΜΜΕ σε συνεργασία με την κυβέρνηση σίγησαν κάθε ενημέρωση σχετικά με την Αστουρία, αποσιωπώντας όλες τις ειδήσεις γύρω από τη διαμάχη για ολόκληρες βδομάδες, μέχρι που το μέγεθος και η τροπή που πήρε η κατάσταση έκαναν αδύνατη τη συνέχιση αυτής της πολιτικής. Στη συνέχεια άλλαξαν στρατηγική και ξεκίνησαν μια καμπάνια λάσπης και ψέματος με στόχο να υποτιμήσουν τον αγώνα των ανθρακωρύχων και να τους στερήσουν τη λαϊκή υποστήριξη. Διέδιδαν πως οι ανθρακωρύχοι είναι προνομιούχοι, πως οι Ισπανοί εργαζόμενοι χρηματοδοτούμε με τους φόρους μας μια ελλειμματική δραστηριότητα, πως τα ανθρακωρυχεία είναι αντι-οικολογικά… Η αλήθεια βέβαια είναι εντελώς διαφορετική.
Ο μισθός ενός ανθρακωρύχου κυμαίνεται μεταξύ 1000 και 2000 ευρώ ανάλογα με την ειδίκευση και τα χρόνια που δουλεύει. Πρέπει να υπενθυμίσουμε εδώ ότι μιλάμε για μια δραστηριότητα υψηλού κινδύνου με συχνά φαινόμενα ασθενειών λόγω επαγγέλματος.
Marcha Negra
Η τύχη των ανθρακωρυχείων της Αστούριας είναι ακόμη στον αέρα. Το επόμενο ορόσημο αυτού του αγώνα θα είναι στις 11 Ιουλίου, όταν μια «Μαύρη Πορεία» (Marcha Negra) θα πραγματοποιηθεί από ανθρακωρύχους διαφόρων περιοχών προς τη Μαδρίτη2.
Η επιτυχία αυτού του αγώνα εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την υποστήριξη που θα λάβει από την υπόλοιπη εργατική τάξη. Ήδη έγιναν απεργίες υποστήριξης, τόσο κλαδικές (απεργία άλλων ανθρακωρυχείων στις 18 Ιουνίου) όσο και τοπικές (απεργίες άλλων κλάδων στην Αστούρια, όπως ΜΜΜ, ναυπηγεία, κλπ). Αλλά συνεχίζει να είναι αναγκαία μια μεγάλη κινητοποίηση των εργαζομένων για τη στήριξη των ανθρακωρύχων, ώστε να σταματήσουμε την κυβέρνηση από το να αποτελειώσει τα ανθρακωρυχεία και ένα από τα τελευταία μαχητικά οχυρά του εργατικού κινήματος στην Ισπανία.
Σύνδεση με το υπόλοιπο εργατικό κίνημα
Μπροστά σε αυτή την κατάσταση ο ρόλος του συνδικαλιστικού κινήματος είναι πολύ σημαντικός. Πρέπει να παλέψουμε για τη σθεναρή υποστήριξή του στα αιτήματα των ανθρακωρύχων, καθώς και τη σύνδεση του αγώνα τους με τους υπόλοιπους αγώνες που διεξάγονται από την εργατική τάξη. Ο αντίκτυπος μιας νίκης των ανθρακωρύχων θα ήταν τεράστιος και θα έδειχνε ξεκάθαρα πως οι σκληροί ταξικοί αγώνες είναι το μόνο μέσο που έχει η εργατική τάξη στη διάθεσή της για να απαντήσει στη λιτότητα.
Σαν Επαναστατικός Σοσιαλισμός (Socialismo Revolucionario) απαιτούμε:
- Διαχειριστικό έλεγχο που θα εξακριβώνει ποιος ήταν ο προορισμός των κρατικών επιδοτήσεων, πού έγινε κατάχρηση και κακοδιαχείριση, και δίωξη των υπεύθυνων.
- Επεξεργασία ενός προγράμματος δημοσίων επενδύσεων, προκειμένου να δημιουργηθούν εναλλακτικές λύσεις για τον πληθυσμό των περιοχών των ανθρακωρυχείων, κάτω από ουσιαστικό κοινωνικό και εργατικό έλεγχο.
- Μια ενεργειακή πολιτική σχεδιασμένη υπό το δημοκρατικό έλεγχο των εργαζομένων, που θα λαμβάνει υπόψη τις πραγματικές ενεργειακές ανάγκες του πληθυσμού, όπως και τις κοινωνικές και οικολογικές επιπτώσεις.
- Κάλεσμα σε 48ωρη γενική απεργία ως το επόμενο βήμα μιας στρατηγικής μετωπικής αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση με στόχο να τεθεί ένα τέλος στις πολιτικές της λιτότητας.
______________________
