Ανταπόκριση από την Τυνησία (από το site της CWI www.socialistworld.net)
Mετάφραση-επιμέλεια Μαριάννα Τσακίρη
Στις αρχές Μαΐου, o νέος πρόεδρος της Τυνησίας, Μονσέφ Μαρκουζί (Moncef Marzouki) αποφάσισε να παρατείνει και πάλι, για μια περίοδο τριών μηνών, τη κατάσταση έκτακτης ανάγκης που ο Μπεν Αλί είχε συστήσει στις 14 Ιανουαρίου του περασμένου χρόνου, λίγο πριν αναγκαστεί να εγκαταλείψει τη χώρα. Μέρος της εξήγησης για μια τέτοια απόφαση θα μπορούσε να βρεθεί σε μια συνέντευξη του Marzouki στο τηλεοπτικό κανάλι Αλ Τζαζίρα, στο οποίο ο πρόεδρος εκμυστηρεύτηκε τους «εφιάλτες» του για «ακόμη μια επανάσταση»!
Το κράτος χρησιμοποιεί την καταστολή για να επιβληθεί
Η τρομακτική καταστολή που χρησιμοποίησε η αστυνομία, βοηθούμενη από πολιτοφυλακές, εναντίον ειρηνικών διαδηλωτών στις 7 και 9 Απριλίου στο κέντρο της Τύνιδας (βλ. www.socialistworld.net/doc/5693) έδειξαν ότι τα κόμματα εξουσίας είναι διατεθειμένα να ακολουθήσουν τις χειρότερες μεθόδους της δικτατορίας του Μπεν Αλί, καταστέλλοντας την αντιπολίτευση, και αυξάνοντας την αυθαιρεσία ενάντια σε όλους όσους θέλουν να φέρουν σε πέρας αυτό που στην πραγματικότητα είναι μια ημιτελής επανάσταση.
Μια πρόσφατη έκθεση από το Εθνικό Συνδικάτο Δημοσιογράφων της Τυνησίας (NSJT) αναφέρει ότι ο αριθμός των επιθέσεων κατά δημοσιογράφων είναι «τρομακτικός και ποτέ δεν είχε φτάσει σε τέτοιο επίπεδο ακόμα και κατά τη διάρκεια του δικτατορικού καθεστώτος του Μπεν Άλι».
Ο διορισμός διαφόρων υψηλόβαθμων βοηθών του πρώην καθεστώτος σε υψηλές θέσεις των δημόσιων Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, το Γενάρη, δείχνει ότι το κυβερνητικό κόμμα Ennahda αργά αλλά σταθερά τραβά το δρόμο προς μια νέα δικτατορία. Το ίδιο δείχνει και η χρήση των κατασταλτικών νόμων απευθείας κληρονομημένων από το καθεστώς Μπεν Αλί, όπως αναφέρεται στην καταδίκη τον Μάρτιο δύο νεαρών Τυνήσιων σε 7 ½ χρόνια στη φυλακή για υλικό που δημοσίευσαν και «μπορεί να βλάψει τη δημόσια τάξη ή τα χρηστά ήθη».
Το κύριο μέλημα του νέου καθεστώτος είναι να επαναφέρει ένα κλίμα ελκυστικό για ιδιωτικές εγχώριες και ξένες εταιρείες οι οποίες θα επωφελούνται από τη συνεχιζόμενη εκμετάλλευση των εργαζομένων. Ωστόσο, δεν φαίνεται να είναι σε θέση να επιτύχουν ότι θέλουν για την ώρα.
Σειρά γενικών απεργιών σε όλη την χώρα
Πράγματι, στο κοινωνικό μέτωπο, κυριαρχεί η συνεχιζόμενη εμφάνιση απεργιών, καταλήψεων ή μερικές φορές ταραχών ή βίαιων συγκρούσεων με την αστυνομία, κυρίως στις φτωχές και περιθωριοποιημένες περιφέρειες της χώρας. Ο πληθωρισμός αυξάνεται (οι λιανικές τιμές των τροφίμων έχουν σχεδόν διπλασιαστεί μέσα σε ένα χρόνο) και η ανεργία βρίσκεται στα ύψη. Ως εκ τούτου, δεν περνά μέρα χωρίς μια κοινωνική σύγκρουση να ξεσπάει κάπου.
Ακόμη και το Υπουργείο Εσωτερικών υπολογίζει κατά μέσο όρο «10 καταλήψεις κάθε μέρα». Ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της σημερινής κατάστασης είναι ο πολλαπλασιασμός των γενικών απεργιών σε όλη την χώρα, που ξέσπασαν η μία μετά την άλλη κατά την πρόσφατη περίοδο.
Η νέα κυβέρνηση
Σε αυτές τις συνθήκες, η κυβέρνηση ακροβατεί. Πιέζει, αφενός, να σταματήσει αυτούς τους αγώνες, προκειμένου να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των καπιταλιστών για «σταθερότητα», αφετέρου ανησυχεί για τις αντιδράσεις εργαζομένων, φτωχών και αγανακτισμένων.
Η κυβέρνηση επιδιώκει να πωλήσει τη χώρα σε ιδιώτες επενδυτές, ενώ συνεχίζει τις ίδιες νεοφιλελεύθερες πολιτικές που οδήγησαν στην σταθερή φτωχοποίηση του λαού της Τυνησίας, στην αύξηση της ανεργίας της νεολαίας, στην χρόνια έλλειψη βασικών εγκαταστάσεων σε περιοχές στις οποίες υπάρχουν ακόμη χωριά που εξακολουθούν να μην έχουν πρόσβαση σε νερό και ηλεκτρική ενέργεια, κοκ.
Φυσικά, ο εγκριθείς προϋπολογισμός περιλαμβάνει επίσης μερικά μέτρα που αποσκοπούν στην εκτόνωση της κοινωνικής «ωρολογιακής βόμβας». Αλλά αυτό δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς να χτυπηθεί το μεγάλο κεφάλαιο και πόσο μάλλον στα πλαίσια της διεθνούς οικονομικής κρίσης. Αντί να φέρει πίσω στην ιδιοκτησία του δημοσίου τις 217 εταιρείες που έχουν ιδιωτικοποιηθεί σύμφωνα με τις αποφάσεις του Μπεν Αλί, και να χρησιμοποιηθούν προς όφελος του πληθυσμού της χώρας και της ανοικοδόμησης, οι νέοι κυβερνήτες απλά αλλάζουν τους ιδιώτες που εκμεταλλεύεται το λαό.
Επιπλέον, ο προϋπολογισμός, ο οποίος προβλέπει τη δημιουργία νέων θέσεων απασχόλησης και την καταπολέμηση της ανεργίας, βασίζεται στην υπόθεση της επίτευξης μιας αύξησης του ΑΕΠ 3,5% φέτος. Αυτό είναι πλήρης επιστημονική φαντασία! Η οικονομία της Τυνησίας βρίσκεται σε βαθιά ύφεση – με ήδη τέσσερα διαδοχικά τρίμηνα αρνητικής ανάπτυξης –και την ίδια στιγμή το 80% των εμπορικών συναλλαγών της γίνεται με την ευρωπαϊκή ήπειρο, η οποία πλήττεται από μια πρωτοφανή οικονομική κρίση.
Πολιτική κρίση
Η υποστήριξη του λαού για την κυβέρνηση έχει ήδη εξανεμιστεί. Σε μια πρόσφατη δημοσκόπηση, το 86% των ερωτηθέντων είπε ότι η κυβέρνηση έχει αποτύχει να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της ανεργίας, ενώ το 90% είπε το ίδιο σε σχέση με τον πληθωρισμό.
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα πολλές ανακατατάξεις συμβαίνουν στην αντιπολίτευση. Ακόμα και ο πρώην προσωρινός πρωθυπουργός και βασανιστής θέλει να ξαναβγεί στο προσκήνιο.
Η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού, η εργατική τάξη και η νεολαία δεν έχουν απολύτως τίποτα να κερδίσουν από αυτούς τους δύο αντιδραστικούς πόλους.
Πρωτομαγιά – Για μια γενική απεργία σε εθνικό επίπεδο!
Η νέα ηγεσία της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών της Τυνησίας, UGTT, που εξελέγη στο συνέδριο των Συνδικάτων τον περασμένο Δεκέμβριο, είναι σίγουρα περισσότερο κοντά στους αγωνιστές της βάσης από την προηγούμενη διοίκηση. Εγκρίνει τις απεργιακές κινητοποιήσεις από τα μέλη της και κάλεσε τις κινητοποιήσεις της Πρωτομαγιάς, στην οποία συμμετείχαν περίπου 30.000 άτομα καθώς και μια σημαντική διαδήλωση στις 25 Φεβρουαρίου.
Ωστόσο, το πρόγραμμα και τις πρωτοβουλίες των επικεφαλής του συνδικάτου παραμένουν πολύ πιο πίσω από ότι απαιτούν οι συνθήκες, σπέρνοντας αυταπάτες ότι μια ειρηνική και αρμονική συνύπαρξη των αγωνιζόμενων στρωμάτων της κοινωνίας με τη νέα κυβέρνηση είναι κάτι ρεαλιστικό.
Αυτό που χρειάζεται είναι να μπουν μπροστά οι αριστερές οργανώσεις και τα αριστερά συνδικάτα βάσης και να πάρουν ενωτικές πρωτοβουλίες με αίτημα και στόχο μια μεγάλη εθνική γενική απεργία – που θα δώσει κατεύθυνση και προοπτική σε όλες τις τοπικές μάχες σε ένα ισχυρό και ενωμένο κίνημα, και θα επαναφέρει στο προσκήνιο τις πραγματικές ανάγκες της επανάστασης που ξεκίνησε στις αρχές του προηγούμενου χρόνου. Μόνο μια τέτοια τολμηρή πρωτοβουλία μπορεί να κερδίσει την εμπιστοσύνη των μαζών και να δείξει το δρόμο του επαναστατικού αγώνα ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα και εκμετάλλευση, για να δημιουργηθεί μια ελεύθερη και δημοκρατική σοσιαλιστική κοινωνία.
